“สวยไหม? ” เฉินเฉียวไม่รู้ความคิดซังหลินจวิน เพียงเพราะเด็กทั้งสองไม่พูดอะไรสักคำ วิ่งลงมาเที่ยวชั้นล่าง ทำให้พวกเขาหาตั้งนาน เธอร้อนรนใจจนแทบจะร้องไห้ ดังนั้นจึงเดินไปด้านหลังด้วยความขุ่นเคือง ถามด้วยเสียงหดหู่ทุ้มต่ำ
“ไม่สวย” โย่วอีไม่ได้หันศีรษะมาก็ตอบโดยไม่รู้ตัว
เมื่อตระหนักถึงความแปลก หลังจากคิดได้ว่าเสียงนี้คุ้นเคย ทันใดนั้นก็แอบคิดว่าแย่แล้ว คราวนี้ซวยแล้ว
เฉินเฉียวมองสีหน้าโย่วอี รู้ว่าในใจเขาก็คงรู้ว่าสิ่งที่พวกเขาทำในวันนี้ไม่ใช่เรื่องน่ายินดี
รู้ว่าเขามีความคิดในใจ ภายในใจก็โล่งอกเล็กน้อย
ชีวิตมันก็เป็นแบบนี้ คุณทำผิดได้ แต่คุณต้องห้ามทำผิด แต่กลับไม่รู้ว่าผิดตรงไหน
เห็นสีหน้ากังวลของโย่วอี สีหน้าเฉินเฉียวก็ดีขึ้นมาก เธอไม่ได้สั่งสอนเขา เพราะเห็นได้ชัดว่าโอกาสตอนนี้ไม่เหมาะสม
ซังหลินจวินอุ้มเหมิงเหมิงไว้ในอ้อมแขนทันที หอมหนึ่งครั้งแล้วพูดขึ้น “พ่อจะพาหนูไปดูละครสัตว์ เอาไหม”
ใบหน้าขาวเนียนของเหมิงเหมิงพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มทันที “เอาๆๆ เมื่อกี้พี่ไม่ให้ไป”
เหมิงเหมิงไม่ลืมที่จะฟ้องเกี่ยวกับโย่วอี
แต่เมื่อซังหลินจวินได้ยินลูกสาวพูดแบบนี้ สีหน้าก็ดีขึ้นมาบ้าง
ที่ละครสัตว์คนเยอะมาก ถ้าพวกเขาเบียดเข้าไปจริงๆ ถึงแม้เอลลิซจะไม่ได้ลงมือ ถ้าไม่ระวังเกิดความแออัด เหยียบกัน หลงทาง มันก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นง่ายที่สุด
ครอบครัวสี่คนเดินไปยังจุดสูงสุดที่สามารถชมละครสัตว์ได้
ละครสัตว์สดใสทำให้หน้าเด็กๆ เผยความดีใจไปพร้อมกัน ซังหลินจวินเห็นแล้วก็รู้สึกว่าต่อไปกิจกรรมแบบนี้ทำบ่อยๆ ขึ้นหน่อย พลางคิดว่า ถ้ามาเดทเพียงลำพังกับเฉียวเฉียวสักครั้งก็คงดีมาก
หลังจากชมละครสัตว์จบแล้ว ซังหลินจวินก็ขับรถพาพวกเขากลับบ้านทานอาหาร
ถึงแม้ตั้งใจจะเที่ยวหนึ่งวัน แต่ธุระที่บริษัทก็ไม่สามารถวางใจได้ หลังจากทานอาหารกลางวันเรียบร้อยแล้ว ซังหลินจวินก็ไปบริษัทคนเดียว
ให้เฉินเฉียวอยู่สนุกสนานกับลูก
บริษัทของครอบครัวตนต้องบอกว่ามีอภิสิทธิ์ที่ดีมากบางอย่าง
ถึงแม้เฉินเฉียวจะไม่ค่อยชอบใช้อภิสิทธิ์ แต่หลังจากพบว่าได้อยู่กับลูกๆ น้อยลง เธอก็ไม่ปฏิเสธข้อเสนอของซังหลินจวิน
คงเป็นไปได้ยากที่จะอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุข เฉินเฉียวก็อยู่กับเด็กทั้งคู่ที่ติดเธอมากกว่าตอนปกติ รู้สึกในใจมีความสุขราวกับดอกไม้เบ่งบาน
เวลาเปิดเทอมของโย่วอีใกล้เข้ามาแล้ว ดังนั้นมีบางอย่างเธออยากจะเตรียมให้เขาสักหน่อย
“โย่วอี ลูกทำการบ้านช่วงซัมเมอร์เสร็จหรือยัง? ” หลังจากกล่อมเหมิงเหมิงนอนแล้ว เฉินเฉียวก็ถามเรื่องการบ้านที่ไม่ค่อยได้ถาม
โย่วอีลูบศีรษะแล้วพูดอย่างคลุมเครือ “ผมฉลาดขนาดนี้ การบ้านซัมเมอร์มันยากสำหรับผมเหรอ? ”
“แปลว่าทำเสร็จแล้วใช่ไหม? ” เฉินเฉียวเลิกคิ้ว ยังคงยึดมั่นในคำถามนี้ เธอไม่ได้หลงกลคำพูดของเขา
โย่วอีทำหน้าร้องไห้คร่ำครวญ ส่ายหน้า “ยังฮะ”
“เอาการบ้านลูกออกมา ให้แม่ดูสิ”
“แม่ นี่แม่จะทำให้ผมเหรอฮะ? ” หลังจากโย่วอีเอาการบ้านให้เฉินเฉียวด้วยความกระตือรือร้น ในดวงตาก็ถามด้วยความหวัง
“คิดเยอะไปแล้ว” เฉินเฉียวใช้มือตบศีรษะโย่วอีเบาๆ จากนั้นก็พูดขึ้น “แม่จะบอกวิธีคิดในการทำโจทย์ จากนั้นลูกก็ทำเอง”
“โหย” โย่วอียิ่งหดหู่เลย
เมื่อซังหลินจวินกลับมาจากบริษัท ก็เห็นโย่วอีที่มักจะเล่นเกมโทรศัพท์ในอดีตที่ผ่านมายากที่จะนั่งโซฟาแล้วตั้งใจทำการบ้าน
เขาเดินเข้าไป ยิ้มแล้วพูดขึ้น “วันนี้พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกแล้ว ลูกทำการบ้าน”
จากนั้นก็ถูศีรษะโย่วอี ขมวดคิ้วพูดขึ้น “ผมลูกยาวเกินไปแล้ว เดี๋ยวสองสามวันไปตัดกัน”
โย่วอีตกลง ไม่ได้โต้แย้งใดๆ
ถึงแม้ซังหลินจวินรู้สึกว่าวันนี้เด็กคนนี้แปลกๆ แต่แค่คิดว่าเขาอยากตั้งใจทำการบ้าน จึงไม่ได้รบกวนเขา
เมื่อถอดเสื้อผ้า ก็เห็นในครัวกำลังหั่นผักยุ่งกันอยู่ แถมฮัมเพลงอย่างมีความสุข ก็พิงประตู มองสำรวจเธออย่างเงียบๆ อยู่นานมาก
จากนั้นก็พูดขึ้นโดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น “เกิดอะไรขึ้นกับเธอและโย่วอีวันนี้”
เฉินเฉียวได้ยินเสียงกะทันหันของเขาก็ตกใจสะดุ้ง หลังจากปรับปุ่มไฟแล้ว ก็หันหลังกลับมาแล้วพูดกับเขาว่า “ไม่มีอะไรนี่ ตอนแรกฉันบอกว่าตั้งใจจะให้ของขวัญหนึ่งกับเขา แต่เห็นว่าเขายังทำการบ้านซัมเมอร์ไม่เสร็จ ก็เลยไม่ให้ของขวัญนี้แล้ว น่าจะเพราะเรื่องนี้ล่ะมั้ง”
“มิน่าล่ะ” นึกถึงโย่วอีที่ตั้งใจทำงานบ้านที่โซฟา ซังหลินจวินก็ยิ้มด้วยความสุขใจในความโชคร้ายผู้อื่น
เขารู้ดีกว่าใคร โย่วอีเด็กคนนี้ชอบเฉินเฉียวมากที่สุด ตอนแรกที่เฉินเฉียวหายตัวไป ทุกครั้งที่มีผู้หญิงปรากฏตัวข้างกายเขาเพียงไม่กี่เมตร เขาก็จะหยิกเขาตั้งแต่เนิ่นๆ
เด็กคนนี้เหมือนนกที่คอยปกป้องลูก
สำหรับสิ่งที่ตัวเองใส่ใจ ก็จะมอบความจริงใจให้ร้อยเปอร์เซ็นต์ตลอดไป
แต่ก็ต้องยอมรับว่านิสัยเด็กคนนี้คลายเขามาก
ดังนั้นถึงแม้ว่าผิวเผินเขาจะเข้มงวด แต่ก็หวังว่าเขาจะสามารถเติบโตได้อย่างแท้จริง
“ทำไมวันนี้คุณกลับมาเร็วจัง? ” เฉินเฉียวมองนาฬิกาข้อมือสีชมพูที่เพิ่งซื้อมาใหม่ พบว่ามันห้าโมงครึ่งเอง เขากลัวจะเดินวนในบริษัท จึงกลับมาล่ะมั้ง
“วันนี้ไม่ค่อยมีธุระ เอกสารที่ควรดำเนินเร่งด่วนก็จัดการเรียบร้อยแล้ว นอกนั้นสามารถดำเนินการพรุ่งนี้ได้ เฉียวเฉียววันนี้ฉันเพิ่งรู้ว่า ฉันอยู่ห่างจากเธอ ฉันไม่มีความสนใจจะอ่านเอกสารเลย” เขาวางศีรษะบนไหล่เธอ กระซิบเบาๆ ทำตัวเหมือนเด็ก
เฉินเฉียวใช้แขนผลักคนที่ติดหนึบเธอออกไปทันที “ฉันกำลังทำอาหารอยู่ ห้ามลวนลาม”
เห็นเฉียวเฉียวทำหน้าจริงจัง ซังหลินจวินที่ไม่ได้ดึงดูดความสนใจเธอก็ลูบจมูกด้วยความโกรธ จากนั้นก็พูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ตอนกลางคืน ฉันต้องไปหาอี้ฟานนะ ได้ยินว่าเขาฟื้นแล้ว”
“จริงเหรอ? ” ได้ยินว่าพี่ชายเจียงฉยงฉยงฟื้นแล้ว เฉินเฉียวก็ถามด้วยความเซอร์ไพรส์มาก
“ใช่ ฟื้นตอนบ่าย” ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่กลับมาจากบริษัทเร็วแบบนี้ ตอนแรกเขาตั้งใจจะกลับบ้านมาบอกเรื่องนี้กับเฉียวเฉียว แล้วจะรีบไปโรงพยาบาลทันที
แต่เมื่อเผชิญหน้ากับผู้คนและอาหารเอร็ดอร่อย ซังหลินจวินก็แอบต้องขอโทษอี้ฟานในใจ
ถึงพี่น้องจะสำคัญ แต่ต่อหน้าภรรยา ก็ต้องแอบถอยมาเงียบๆ
หลังจากซังหลินจวินทานอาหารกับเฉินเฉียวเสร็จแล้ว เขาก็อาบน้ำเปลี่ยนชุด เตรียมจะออกไป
เฉินเฉียวตามด้านหลังเขา ถามขึ้น “ฉันอยากไปกับคุณด้วย”
ซังหลินจวินขบขันเมื่อเห็นท่าทางอาลัยอาวรณ์ที่หาได้ยากของเธอ เดินเข้าไปใกล้เธอเบาๆ จูบหน้าผากเธอแล้วพูดขึ้น “ถ้าเธอไป หลังจากเหมิงเหมิงตื่นขึ้นมาจะไม่มีใครกล่อมนะ”
เพราะตอนบ่ายเหมิงเหมิงหลับสนิทมาก ทุกคนไม่ได้ปลุกเธอ ดังนั้นจนถึงตอนทานอาหาร เหมิงเหมิงก็ยังหลับอยู่
เฉินเฉียวคิดสักพัก พบว่าไม่ได้คิดถึงปัญหานี้เลยจริงๆ ด้วย
