ท่านประธานที่รัก – ตอนที่ 307 คุณไม่มีอะไรอยากพูดกับผมหรอ

อย่างไรก็ตามเธอชอบที่จะนอนพลิกตัวไปพลิกตัวมาในเวลาที่เธอนอนหลับอยู่เสมอและไม่แปลกเลยที่เธอจะชนโน่นชนนี่

แต่เมื่อวานนี้หลังจากที่กู้ซี เข้าไปพัวพัน บอกว่าเลี้ยงข้าวเขาครั้งนึง แล้วเขาจะไม่เข้ามายุ่งอีก

เธอตกลงโดยไม่ต้องคิด

ท้ายที่สุดเมื่อเขายอมปล่อยเธอก็รู้สึกราวกับว่ายุงที่เข้ามากัดและดูดเลือดของเธออยู่ห่างไกลออกไปโดยไม่รู้ว่ามันง่ายแค่ไหน

แต่เมื่อทั้งสองรับประทานอาหารเธอก็ได้กลิ่นหอมของซุปปลา เธอบังคับปากเธอไม่อยู่ที่จะอ้วกออกมา ซึ่งลากเธอไปสู่ฝันร้ายในทันที

เมื่อนึกย้อนไปถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานเจียงฉยงฉยงยังคงรู้สึกเหมือนอยู่ในความฝัน

เธอไม่อยากตื่นเพราะกลัวผลลัพธ์ที่เลวร้ายนั้น

ตอนเฉินเฉียว เห็นฉยงฉยงพูดใบหน้าของเธอก็ซีดและดวงตาของเธอก็สับสนไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่และเธอรู้สึกกังวลมากในใจราวกับว่าเธอสูญเสียจิตวิญญาณไป

เฉินเฉียวกอดเธออย่างนุ่มนวลและปลอบโยนเธอ: “ฉยงฉยงอย่าคิดมากเรื่องนี้อาจเป็นการตั้งครรภ์ปลอมตอนฉันเลี้ยงเหมิงเหมิงฉันอ่านหนังสือเกี่ยวกับการตั้งครรภ์มากมายและฉันรู้ว่ามี ปรากฏการณ์ที่เรียกว่าการตั้งครรภ์ที่ผิดพลาดเป็นจิตวิทยาผิด ๆ ที่เกิดจากการคาดเดาและความกลัวของผู้คนเธออาจคิดว่าท้องเพราะเธอคิดมากเกินไป ”

ท้ายที่สุดแล้วความจริงไม่ใช่นวนิยายและพวกเขาไม่สามารถเข้าใจได้ทั้งหมดในคราวเดียว

แม้ว่าเฉินเฉียว จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับทั้งสองคน แต่เมื่อดูท่าทีฉยงฉยงที่มีต่อกู้ซีเธอก็รู้ว่าฉยงฉยง ไม่สามารถมีครั้งที่สองกับกู้ซีได้

“ จะเป็นแบบนี้หรอ”เจียงฉยงฉยงเหมือนกับรั้งฟางเส้นสุดท้ายไว้จ้องมองเธอด้วยความกลัวและความหวังที่ซ่อนเร้น

เพื่อให้ฉยงฉยงอารมณ์เย็นลง เฉินเฉียวพยักหน้าอย่างต่อเนื่อง

เจียงฉยงฉยงถอนหายใจออกมาราวกับว่าผ่อนคลายมาก

ระยะเวลาในการรอผลที่จะออกมานั้นยาวนาน

เพราะต้องการทราบว่าท้องหรือไม่เจียงฉยงฉยงจึงต้องตรวจหลายอย่าง

ผลบางอย่างต้องรอจนวันถัดไป

เฉินเฉียวและ เจียงฉยงฉยง ออกจากโรงพยาบาลหลังจากได้รับผลที่เอากลับได้

เมื่อเผชิญหน้ากับผลการตรวจใบหน้าของ เฉินเฉียวก็ซีดกว่าใบหน้าของ เจียงฉยงฉยง

เธอเพิ่งพูดกับฉยงฉยงว่าเธอไม่สามารถท้องได้

แต่ความจริงตบหน้าเธออย่างสิ้นเชิง

สายตาที่กังวลของ เฉินเฉียวมองไปที่เจียงฉยงฉยง โดยไม่รู้ตัว: “เจียงฉยงฉยง ทั้งหมดเป็นความผิดของฉัน … ”

ถ้าเธอไม่ได้ให้ความหวังฉยงฉยงจะไม่ต้องเผชิญกับความผิดหวังครั้งใหญ่ในตอนนี้

เจียงฉยงฉยง โบกมือและหยุดคำขอโทษของเฉินเฉียว ใบหน้าซีดของเธอยิ้มอย่างขมขื่น“ เฉียวเฉียวเรื่องนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเธอถ้าฉันไม่ขอให้ไปผับเพื่อดื่มด้วยกันเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นเลยฉันใช้สถานที่ของพี่ชายฉันเพื่อระบาย แต่ลืมนึกถึงเขาที่สูญเสียความทรงจำแม้แต่ตัวเองยังจำไม่ได้ แล้วจะจำฉันที่อยู่ในผับได้ยังไง ในการวิเคราะห์ขั้นสุดท้ายการเผชิญกับผลดังกล่าวมันเป็นเพียงความรู้สึกที่ทำร้ายตัวเอง ”

ฉยงฉยงเฉินเฉียวต้องการปลอบ พยายามเกลี้ยกล่อมเธอ แต่หลังจากมองด้วยสายตาที่แน่วแน่จู่ๆเธอก็ไม่มีท่าทีจะพูดอะไร

แม้ว่าพวกเขาจะเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่เพื่อนที่ดีไม่ได้หมายความว่าพวกเขาสามารถยุ่งทุกเรื่องได้

เป็นช่วงเวลาที่ ฉยงฉยงกำลังสบสน ในฐานะเพื่อน เธอทำได้เพียงแค่สนับสนุนสิ่งที่เธอตัดสินใจ

ดูเหมือนว่าเวลาจะผ่านไปนาน แต่ก็เป็นเวลาเพียงไม่กี่วินาที

ทันใดนั้นเจียงฉยงฉยงแสดงรอยยิ้มที่ผ่อนคลายเธอพูดว่า: “เฉียวเฉียวฉันอยากเก็บเด็กคนนี้ไว้ ฉันอยากรู้ ตอนแรกที่เธอความจำเสื่อมเธอดูแลลูกยังไง”

“ แล้วพ่อของเด็กล่ะ”เฉินเฉียวมีลางสังหรณ์ในใจว่าฉยงฉยงจะเลือกเก็บลูกของเธอไว้ เธอชอบ เหมิงเหมิง มากและไม่มีทางทิ้งเด็กในท้องตัวเองที่น่ารักเหมือนเหมิงเหมิงแน่ๆ

แม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจที่จะบังคับให้ฉยงฉยงเลือก แต่เธอก็ต้องบอกให้เธอรู้ว่าเด็กไม่ใช่ของเธอคนเดียว

เธอในตอนนั้นมีเธอคนเดียว ทำได้แค่อดทนต่อไป

แต่ถ้าพ่อของเด็กอยู่กับเธอในเวลานั้นถ้าพวกเขาเข้ากันได้ดีเธอก็เลือกที่จะเลี้ยงดูพวกเขาด้วยกันอย่างแน่นอน

เด็กที่ขาดพ่อแม่จะเป็นเด็กที่มีปัญหา

เธอเป็นเหมือนนางฟ้าที่เปราะบางทนไม่ได้ที่จะตกลงมาบนพื้น

ฉัน….ไม่รู้เจียงฉยงฉยงไม่เคยคิดว่าสามีในอนาคตของเธอจะเป็นคนแปลกหน้า

เธอต้องการเวลาทำความรู้จักกับเขา แต่ทุกครั้งที่เธอเดินกับเขาเธอจะต่อต้าน

“ อยากโทรหาเขาไหม?”เฉินเฉียว ถามอย่างระมัดระวัง

ไม่หลังจากที่เจียงฉยงฉยงส่ายหัวเธอก็พูดว่า “เมื่อวานเขาก็รู้ว่าวันนี้ฉันจะมาตรวจร่างกาย เดี๋ยวก็โทรมา”

พูดปุ๊บก็มาปั๊บ

โทรศัพท์ในมือก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน

ด้วยการแสดงออกที่อธิบายไม่ได้บนใบหน้าของ เจียงฉยงฉยงยิ้มและกล่าวว่า “เฉียวเฉียวดูสิ ฉันบอกแล้ว”

เธอรับสายแต่เสียงที่ดังขึ้นไม่ใช่อย่างที่เธอคิด

“เจียงฉยงฉยง กลับบ้านเดี๋ยวนี้”เสียงดังที่ไม่พอใจและโกรธ

เสียงที่เธอนึกไม่ถึงว่าจะได้ยิน

เจียงฉยงฉยงหันหน้าไปและเห็นชายในชุดลำลองสีฟ้ายืนอยู่ไม่ไกลชายคนนั้นถือโทรศัพท์มือถือด้วยความโกรธในดวงตาของเขา แต่กลับมองเธออย่างทะนุถนอม

ดูเหมือนว่าเขาจะกลับมาแล้ว

พอเจอเจียงอี้ฝานเฉินเฉียวก็แอบคิดในใจว่าไม่ดี

แม้ว่าจะไม่รู้ว่าเขามาปรากฏตัวในโรงพยาบาลได้อย่างไร แต่เมื่อมองดูท่าทางก้าวร้าวของเขา ก็กลัวว่าเขาจะรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว

กังวลว่าเขาจะถ่อเข้ามาทำร้ายฉยงฉยง เฉินเฉียวขวางฉยงฉยงไว้ ยืนปกป้องอยู่ข้างหน้าเธอ

เมื่อเผชิญหน้ากับเฉินเฉียวเจียงอี้ฝานรู้ดีว่าใครจะจัดการกับเธอได้ดีที่สุด ร่างสูงใหญ่ค่อยๆส่งข้อความไปหาซังหลินจวิน

ซังหลินจวินที่ตอนแรกวางแผนจะออกไปข้างนอกเห็นข้อความ ก็สบถคำหยาบออกมาแล้วรีบไป

“ คุณสองคนไม่มีอะไรจะพูดกับผมเหรอ?”เจียงอี้ฝานก้าวไปข้างหน้าทีละก้าวเขาเหลือบมองพวกเธออย่างใจเย็น

เฉินเฉียวคว้ามือของฉยงฉยงไว้ข้างหลังเธอเพื่อหยุดความตื่นตระหนกของเธอ

เฉินเฉียวจ้องมองเจียงอี้ฝาน ด้วยดวงตาที่สดใสและถามว่า: “คุณเจียงคำถามของคุณนี้ถามในฐานะพี่ชายหรือถามส่วนตัว ถ้าเป็นในฐานะพี่ชายฉยงฉยงโตแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องขังเธอถ้าคุณจะถามส่วนตัว งั้นคุณก็คิดให้ดีๆ นึกเรื่องเมื่อให้ได้ก่อนที่จะพูด ”

คำพูดของเฉินเฉียวนั้นเฉียบคมและมันไม่เหมือนกับคำพูดที่ออกมาจากปากเธอ

แต่คำพูดนี้ออกมาจากปากของเธอจริงๆ