ท่านประธานที่รัก – ตอนที่ 303 เขาไม่มีวันยึดครองพื้นที่หัวใจเธอ

ซังหลินจวินคิดไม่ถึงว่าแม้แต่ซู้เหยี้ยนก็สืบเรื่องของปู้อี้เฉินไม่ได้

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาซู้เหยี้ยนได้ไขคดีมากมายนับไม่ถ้วนและแทบจะไม่ผิดหวังเลย

แต่เรื่องนี้เขาเป็นคนร้องขอเอง เขาจะไปโทษคนอื่นไม่ได้

เขาสามารถค้นหาบันทึกการเข้าและออกของ ปู้อี้เฉินในช่วงสามปีมานี่ได้ในเวลาสั้นๆ ก็เป็นเรื่องยากแล้ว

“ไม่เป็นไรเ ไม่มีบันทึกการเข้าออกสำหรับเขานั่นหมายความว่าเขาอาจจะอยู่ในเป่ยเฉิงตลอดเวลา”

ซู้เหยี้ยนไม่คิดเช่นนั้นเขาเตือนเขาว่า“ ซังหลินจวินอย่าลืมหลายๆคนชอบการทำศัลยกรรม การที่คนๆหนึ่งจะเปลี่ยนเป็นอีกคนหนึ่งมันไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ถ้าเขาศัลยกรรมจริงๆ แล้วเอาเงินไปซื้อตั๋ว ออกนอกประเทศมันก็เป็นเรื่องง่ายเหมือนดื่มน้ำ”

“คุณทำร้ายจิตใจผู้คนจริงๆ”ซังหลินจวินแทบจะไม่เคยพูดอะไรที่เย็นชาและมีอารมณ์ขัน

“ผมแค่พูดถึงเรื่องที่อาจจะเกิดขึ้น”ในสถานีตำรวจของพวกเขาไม่เคยพบคนทำผิด

เนื่องจากการทำศัลยกรรมมีการพัฒนาขึ้นมากผู้คนจำนวนมากจึงใช้การทำศัลยกรรมเพื่อหลีกหนี

“โอเคผมจะระวัง”ซังหลินจวินเข้าใจว่านี่เป็นคำเตือนที่ดีและเขายอมรับมันอย่างใจเย็น

เมื่อซังหลินจวินกำลังจะวางสายเขามองไปข้างหน้าโดยไม่ได้ตั้งใจเขาบังเอิญเห็นใครบางคนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และรอยยิ้มนั้นทำให้เขานึกถึงคน ๆ หนึ่งอย่างรวดเร็ว

“ เดี๋ยวก่อนนะ คุณช่วยผมสืบคนๆหนึ่ง เริ่มจากสามปีก่อน”หลังจากที่ซังหลินจวินเอ่ยชื่อเขาก็วางสายของซู้เหยี้ยนและรีบไปหาเฉินเฉียว

“เป็นอะไรไป รีบเสียจนเหงื่อออกหมดแล้ว”เฉินเฉียวสะดุ้งด้วยมือที่กอดเอวของเธออย่างกะทันหันหลังจากหันศีรษะไปพบว่าเป็นซังหลินจวินเธอก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกทันที

หลังจากพบว่าเหงื่อออกที่หน้าผากอย่างเห็นได้ชัดเขาก็ใช้มือเช็ดมันอย่างเป็นห่วง

ซังหลินจวินจับมือเธอไว้ไม่ให้เธอขยับ : “อยู่เฉยๆสิ สกปรก”

เฉินเฉียวหัวเราะ: “เพิ่งคิดได้หรอว่าสกปรก เมื่อก่อนไม่เห็นคิดว่าสกปรกเลย ตอนนั้นคุณชอบ … ”

คำพูดของเฉินเฉียวหยุดลงอย่างกะทันหันและใบหน้าของเธอก็แดงมาก

ซังหลินจวินเห็นเฉินเฉียวเคอะเขิน ก็ตระหนักได้ทันทีว่าสมองเล็ก ๆ ของเธอกำลังคิดอะไรอยู่ในเวลานี้เขาสะกิดเธอ

เจียงฉยงฉยงเดิมทีก็มีเรื่องทะเลาะระหว่างผู้ชายสองคน แล้วเจียงฉยงฉยงยังเห็นเพื่อนสนิทหยอกล้อกับแฟนก็โมโห

พอได้แล้ว

เจียงฉยงฉยงตะโกนเสียงดังอย่างเย็นชา

จากนั้นเธอก็มองไปที่พี่ชายที่ดูเหมือนจะจ้องมองเธออย่างว่างเปล่าพยายามที่จะแสดงรอยยิ้มเหมือนเดิม แต่ก็พบว่าเขาไม่สามารถทำได้

ในที่สุดเจียงฉยงฉยงก็เลือกที่จะยอมแพ้ก้มหน้าไม่มองไปที่เขา

พลางพูดเบาๆ: “พี่ไปเถอะ พี่สะใภ้รออยู่ไม่ใช่หรอ อย่ามัวแต่มาเสียเวลากับเรื่องของฉันเลย”

เจียงอี้ฝานอยากจะโต้ตอบ

เพื่อไม่ให้เกินเลยกู้ซีกล่าวว่า: “ไหนๆฉยงฉยงก็อยากให้พี่ไปแล้ว พี่ก็อย่ามาเสียเวลาเลย ”

หุบปากเจียงฉยงฉยงหน้าบึ้ง

ถ้าไม่ใช่เขาเข้ามายุ่ง เรื่องคงจะไม่วุ่นวายขนาดนี้

เจียงฉยงฉยงเสียใจที่เธอไปผับในวันนั้นและไปยุ่งกับคนแบบนี้ ตอนแรกเขาเป็นคนไร้เดียงสาเหมือนกระต่ายน้อย

เจียงอี้ฝานและกู้ซีไม่ได้เจอเรื่องดีๆและ เจียงฉยงฉยงไม่อยากสร้างความลำบากใจระหว่างพวกเขา

วิ่งตรงไปที่ด้านข้างของเฉินเฉียวและโอบแขนเธอ

“ เฉียวเฉียววันนี้ฉันไปบ้านเธอได้ไหม”

โอเคโดยธรรมชาติเฉินเฉียวจะไม่ปฏิเสธ

ไม่ต้องพูดถึงว่าทุกวันนี้ซังหลินจวินรังแกเธอขนาดไหน ในใจเธอก็หดหู่

ในใจเธอที่เป็นห่วงฉยงฉยง ปฏิเสธเธอไม่ได้

ทั้งสองจับมือกัน ผู้ชายสามคนไม่มีใครกล้าไปดึง

ล้อเล่นหน่ะ ผู้หญิงที่โกรธไม่ใช่เล่นๆ

ซังหลินจวินมองไปที่เจียงอี้ฝานที่นิ่งเงียบจากนั้นมองไปที่กู้ซีที่กำลังจะเดินไปจู่ๆก็พูดขึ้นมา “ไปคุยกันเถอะ”

กู้ซีกำลังจะเดินไป แต่เมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้คิดว่าเรียกเขา

เห็นซังหลินจวินที่เดินนำไปก่อน เจียงอีฝานที่ตะกี้ยังมีปากเสียงกับเขาเดินตามไปติดๆ

เขายิ้มและจากไป

ซังหลินจวินและเจียงอี้ฝานหาที่คุยกัน

เจียงอี้ฝานขมวดคิ้วน้อย ๆ ราวกับว่าเขากังวลเกี่ยวกับบางสิ่ง

ซังหลินจวินกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของ เฉินเฉียวดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่จะกระชับเรื่อง

เขาเลิกคิ้วและพูดว่า “อี้ฝานฉันไม่รู้ว่าคุณคิดยังไง แต่ผลลัพธ์แบบนี้คือสิ่งที่คุณอยากเห็นหรอ?”

พูดเรื่องอะไร?เจียงอี้ฝานที่กำลังหงุดหงิดมองอย่างว่างเปล่า

ซังหลินจวินถอนหายใจ “คุณอาจจะปิดบังอย่างอื่นได้ ปิดบังฉันได้ แต่สายตาที่คุณมองฉยงฉยง มันเปิดเผยตัวตนออกมาอย่างง่ายดาย ฉันรู้แล้วว่าทำไมถึงผลักไสเธอให้ไปไกลๆ”

“ อันที่จริงฉันสงสัยมาตั้งนานแล้วว่าไม่ได้ความจำเสื่อม ครั้งที่แล้วที่เจอวิกฤตใหญ่ที่หย่วนเซิ้ง น่าจะเป็นแกใช่ไหมที่จัดการ ข้อมูลที่อยู่ในมือแกล่าสุด คิดอยากจะอัดเสียงสำหรับแกแล้วก็คงไม่ใช่เรื่องแย่ใช่ไหม ”

ดูเหมือนว่าเขาไม่สามารถปิดบังต่อไปได้ เจียงอี้ฝานเก็บสีหน้างุนงงและทำหน้าสงบพลางพูดว่า “เรื่องนี้ เดี๋ยวค่อยพูด”

“ สาเหตุที่ฉันแกล้งทำเป็นความจำเสื่อมก็เพราะว่ามีคนที่ไม่รู้จักปะปนอยู่ เหล่าซัง ช่วงนี้แกก็เห็นใช่ไหม ฉันกับเหยียนเฟิงโดนเล่นงานในเวลาเดียวกัน คนที่ปรากฏตัวมารอบข้าง ไหนจะบริษัทแกโดนทำลายชื่อเสียงอีก มันต้องมีตัวบงการซ่อนอยู่ในเรื่องนี้ ”

ซังหลินจวินรู้เรื่องอยู่แล้ว ในใจเขาก็มีคำตอบที่แน่ชัดอยู่แล้ว แต่เขาอยากรู้คนที่เจียงอี้ฝานคิด กับคนที่เขาคิดเป็นคนๆเดียวกันไหม พลางถาม”งั้นแกรู้หรือยังว่าเป็นใคร ”

“ ไม่ใช่ว่าแกมีคำตอบในใจแล้วหรอ?”ข่าวที่ลูกน้องตัวเองสืบ เป็นไปไม่ได้ที่เจียงอี้ฝานจะไม่รู้ เขาเลิกคิ้วและถามด้วยความสนใจ

ซังหลินจวินพยักหน้ายอมรับคำพูดของเขา

“ แต่อี้ฝานตอนนี้แกเสียทั้งภรรยาทั้งกองทัพ ปู้อี้เฉินก็ยังหาไม่เจอ น้องสาวก็มีแฟนใหม่ แกเสียใจไหม”ซังหลินจวินจงใจแกล้งเขา

แค่คิดถึงเฉียวเฉียวที่โดนเจียงฉยงฉยงแย่งไป ซังหลินจวินก็ควบคุมอารมณ์ความแค้นไม่อยู่

เมื่อพูดถึงเหตุการณ์นี้เจียงอี้ฝานแทบจะไม่พูดอะไรเลย

ดวงตาที่อ่อนโยนนั้นเต็มไปด้วยความขมขื่นและเจ็บปวด

“ครึ่งชีวิตของฉยงฉยงเป็นฉันเท่านั้น กู้ซีคนนั้นก็แค่เป็นทางผ่าน เขาไม่มีทางครอบครองพื้นที่ในหัวใจของฉยงฉยงได้”

ซังหลินจวินเห็นเขาพูดแบบนี้แล้ว คิดว่าเขาต้องมีแผนในใจแล้วแน่ๆ เลยไม่ได้โน้มน้าวอะไร

เขาคิ้วขมวด