หลังจากการตรวจสอบอย่างรอบคอบจะพบว่าไม่มีอะไรผิดปกติกับเอกสารแล้ว ยิ้มให้หลินจวินที่รอมานานแล้ว “ไปกันเถอะ”
เพราะมันนานมากแล้วที่ไม่ได้ไปข้างนอกกันสองต่อสอง
แม้ว่าจะต้องซื้อสมุดที่จำเป็นของเหมิงเหมิงดินสอขนาดเล็กและของเล่นเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่น่าสนใจ แต่ ซังหลินจวินก็พาเฉินเฉียวไปเยี่ยมชมร้านค้าหลายแห่งด้วยความสุข
หลังจากเลิกงาน เฉินเฉียวที่ไม่ค่อยมีพลังอยู่แล้วก็ยิ่งรู้สึกเหนื่อยล้า
เมื่อเห็นว่าเฉินเฉียวอยู่ในสภาพนั้นจึงกล่าวว่า: “เฉินเฉียว เดี๋ยวผมไปจ่ายเงินก่อนนะ คุณยืนรอแปปนึง”
ไปเถอะ เฉินเฉียวโบกมือให้เขาอย่างอ่อนแรงจากนั้นก็พิงกระจก
เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาเล่นแบบว่างๆ หันไปเห็นร่างสูงที่กำลังยืนต่อแถว เธอจึงเชื่อมต่อไวไฟร้านและกดเข้าเกม เซินซิงจิ่วเทียน
ในความเป็นจริงเซินซิงจิ่วเทียนเวอร์ชันทดลอง สำหรับNPCแล้วไม่ได้มีความหมายอะไร
เพราะว่ามันก็เป็นแค่NPC ทุกๆวันก็ยืนอยู่ตรงที่เดิม
อย่างไรก็ตามเฉินเฉียวพบว่า NPC ของเธอแปลกๆและเธอเดินออกจากพื้นที่ของเธอและเดินไปรอบ ๆ
แผนที่ใหม่เกี่ยวข้องกับทะเล
หญิงสาวในชุดสีชมพูที่เฉินเฉียวกลายเป็น NPC ชื่อ เมิ้งเฉียวกำลังเดินไปที่ทะเล
บนพื้นทรายหยาบๆสามารถเห็นเต่าฝูงใหญ่และเปลือกหอยที่โผล่ขึ้นมาและในบางครั้งก็มีปูสองสามตัวเดินไปมาบนพื้นทราย
เฉินเฉียวก้มลงเอามือจิ้มไข่ที่เต่าวางไว้จากนั้นเธอก็ตกใจเมื่อพบว่าไข่แตก
ยังไม่ทันไรเสียงของหลินจวินก็ดังเข้ามาในหูของเขา: “เฉียวเฉียวกลับบ้านกันเถอะ”
โอเคเฉินเฉียวตอบจากนั้นก็ปิดหน้าจอบนโทรศัพท์
หลังจากกลับบ้านเฉินเฉียวนำของที่เหมิงเหมิงต้องการไปไว้ในห้องเหมิงเหมิง
ไม่กี่วันต่อมา
ซังหลินจวินพบว่า เฉินเฉียวแปลกๆในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ปกติทุกคืนเฉินเฉียวจะสวีทกับเขาทุกคืน
ตอนเขาไปทำงานและดูเอกสารเขาก็พบว่าเฉียวเฉียวเข้าห้องน้ำบ่อยขึ้นเรื่อย ๆ เกือบทุกครึ่งชั่วโมง
“ เฉียวเฉียว!
เมื่อเฉินเฉียวลุกขึ้นอีกครั้งและวางแผนที่จะไปห้องน้ำซังหลินจวินก็หยุดเธอ
“เฉียวเฉียว สองสามวันนี้คุณเป็นอะไร ท้องเสียหรอ?”ซังหลินจวินเดินเข้ามาหาเธอและลูบท้องของเธออย่างเป็นห่วง
ร่างกายของเฉินเฉียวสั่นเมื่อถูกสัมผัสด้วยมือของซังหลินจวินแต่เธอก็ยังแสร้งทำเป็นพูดว่า “ฉันไม่ได้ป่วยแค่อยากไปห้องน้ำ”
เธอไม่ได้ป่วยจริงๆแค่อยากเห็นเต่าตัวน้อยของเธอคิดว่าเต่าตัวน้อยของเธอรอให้เธอมาให้อาหาร เธอคิดแล้วก็ยิ่งอยาก
ซังหลินจวินไม่เชื่อคำพูดของเฉินเฉียว มองไปที่ดวงตาของเธอ
ซังหลินจวินก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอม: “งั้นคุณไปก่อนผมจะรอคุณกลับมา”
เมื่อเห็นซังหลินจวินพูดขนาดนั้นเฉินเฉียวก็รู้สึกผิดในใจ เพื่อเต่าน้อยทำให้เธอต้องโกหกซังหลินจวินแบบนี้ไม่ดีเท่าไหร่
อย่างไรก็ตามความคิดนี้มีอยู่ในใจของเฉินเฉียวเพียงชั่ววินาทีก่อนที่เธอจะสะบัดออกไปอย่างรวดเร็ว
เต่าน้อยยังคงรอกินปลาและกุ้ง ปล่อยให้พวกมันหิวไม่ได้
รีบมาก
เมื่อซังหลินจวิน เห็น เฉินเฉียว แวบหายไปเร็วขนาดนี้เขามักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
เขาเดินตามไปที่ห้องน้ำจากนั้นเขาก็เห็นป้ายการบำรุงรักษาสีเหลืองที่มุมซึ่งแสดงว่าอยู่ระหว่างการซ่อมบำรุง
หลังจากคิดได้เขาก็วางมันไว้ข้างประตูห้องน้ำ
จากนั้นเขาก็เดินไปที่ประตูบันไดข้างๆและรอเกือบครึ่งชั่วโมง ในที่สุดก็ก้าวเข้าไปที่ห้องน้ำ
เดินเข้าไปในห้องน้ำที่เฉินเฉียวอยู่
เขาเคาะประตูห้องน้ำแต่ละบานเบา ๆ
เขาเคาะประตู 19 บานจากทั้งหมดยี่สิบบาน แต่ไม่มีเสียงตอบรับเหลือเพียงบานเดียวที่อยู่ตรงมุม
ซังหลินจวินลองเคาะ
เสียงที่ไม่เร่งรีบของ เฉินเฉียวดังมาจากข้างในทันที: “เดี๋ยวก่อนค่ะ มีคนอยู่ข้างใน”
จากนั้นซังหลินจวินรออีกสิบนาที แต่ไม่มีใครออกมา
ซังหลินจวินพูดตรงๆ: “เฉินเฉียว คุณเข้าห้องน้ำนานขนาดนี้เลยหรอ? ตกลงคุณไปทำอะไรข้างใน ”
เฉินเฉียวที่กำลังโต้ตอบกับเต่าน้อย ได้ยินเสียงด้านนอกก็คิดว่าเสียงนี้เป็นของซังหลินจวินไม่ใช่หรอ?
คิดไม่ถึงว่าเขาจะมาที่ห้องน้ำผู้หญิง
เธอมองไปที่เต่าตัวน้อยในโทรศัพท์ด้วยความเสียใจและพูดอย่างเงียบ ๆ : จะโดนฆ่าอยู่แล้ว
ก่อนที่เฉินเฉียวจะเดินออกไปเธอเคยคิดว่าจะเอาโทรศัพท์มือถือไว้ข้างในดีหรือไม่ ทำเป็นว่าคุยโทรศัพท์ในห้องน้ำไม่ยอมออกมา
แต่เมื่อนึกถึงรหัสทดลองเล่นที่ผูกไว้กับโทรศัพท์มือถือในที่สุดเธอก็เลือกที่จะออกมา
ซังหลินจวินซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานของเขามองไปที่เฉินเฉียวซึ่งกำลังพูดความจริงไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
ในฐานะผู้ชายเสน่ห์ของเขาไม่น่าดึงดูดเท่าเต่าน้อยในเกมเฉียวเฉียว ทิ้งเขาไว้ข้างนอกเป็นเวลาหลายวันเพื่อให้สัตว์เลี้ยงในเกม
ในตอนนี้เขาอยากจะด่าซังอวิ๋นจริงๆ ทำระบบสัตว์เลี้ยงมาทำไม npcก็มีสัตว์เลี้ยงด้วยหรอ ล้อเล่นหรือไง?
แต่เห็นเฉินเฉียวก้มหน้า ท่าทางเศร้า ในใจก็โกรธไม่ลง
เขาเปิดโทรศัพท์ที่เฉินเฉียวยื่นมาให้และเต่าตัวน้อยบนหน้าจอยังคงคลานอย่างช้าๆบนพื้นทราย ซังหลินจวินกดปุ่ม บนหน้าจอขึ้นคำว่า:คุณสามารถให้อาหารกุ้งกับเจ้าตัวน้อยได้
เดินเล่นกับเต่าได้
เล่นกับเต่าน้อยได้.
น่าสนใจเป็นพิเศษ
ในเวลานี้ซังหลินจวินก็เข้าใจว่าเฉินเฉียวติดเกมนี้
สัตว์เลี้ยงที่ฉลาดเช่นนี้เมื่อเทียบกับความเป็นจริงแล้วต้องกังวลเกี่ยวกับข้อบกพร่องที่ซ่อนอยู่ในร่างกายของมัน
และมันยังสามารถอยู่กับเฉียวเฉียวได้ ทำให้ตกหลุมรักมันได้ง่ายจริงๆ
ซังหลินจวินคืนโทรศัพท์มือถือให้เธอแล้วพูดเกลี้ยกล่อม:“ เฉียวเฉียว วันหลังพอทำงานเสร็จก็เล่นในห้องทำงานเถอะ ในห้องน้ำอากาศไม่ถ่ายเท อยู่นานๆจะไม่ดี”
เฉินเฉียว มองเขาอย่างสงสัย: “คุณไม่ห้ามให้ฉันเล่นหรอ”
“จะห้ามได้ยังไง ลืมแล้วหรอ ตอนคุณมาทำงานตอนแรก ผมให้คุณเล่นเกม แต่เล่นเกมแล้วต้องบริหารจัดการเวลาให้ดี ผมก็ไม่ห้ามหรอก”
ซังหลินจวินท่าทางแบบนี้ทำให้เฉินเฉียวน้ำตาไหลและพูดว่า “หลินจวิน คุณใจดีจัง”
เดี๋ยวก่อนจู่ๆซังหลินจวินก็ดันเธอออกไป
เฉินเฉียวไม่รู้ว่าทำไม
ซังหลินจวินจงใจโน้มตัวไปที่จมูกของเธอและสูดดมจากนั้นโบกมือของเขาไม่หยุดและพูดว่า “เฉียวเฉียว กลิ่นอะไรอะ รีบๆไปล้างเลยนะ”
เฉินเฉียวโกรธ: “คุณรังเกียจฉันหรอ”
เฉินเฉียโน้มเข้าไปในอ้อมแขนของเขามากขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับว่ากำลังจะเอากลิ่นแบบเดียวกับเธอไปติดเขา
