ท่านประธานที่รัก – ตอนที่ 329 จูบ

“ทำไม คุณใส่น้อยจัง”เฉินเฉียวบ่นเบา ๆ พยายามเอามือปิดตา การได้เห็นฉากที่สวยงามนี้ทำให้เธออยากเลือดกำเดาไหล

ซังหลินจวินมองดูเฉินเฉียวอย่างขบขันเขายื่นมือซ้ายและจับมือเธอแล้วใช้มือขวาของเขาค่อยๆตรวจแตะเหงื่อที่ดูเหมือนจะเล็ดลอดออกมาจากความตึงเครียดด้วยปลายนิ้วในระหว่างนั้นเขาสูดลมหายใจเบา ๆ จากนั้นก็จูบแล้วพูดเบา ๆ ว่า “เฉียวเฉียวคุณหอมจัง”

เฉินเฉียวตกใจกับการกระทำของเขาและผลักเขาออกไปทันทีและเขาปิดประตูที่เปิดไว้เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครเห็นนั้นจึงพูดกับเขาด้วยความโกรธ: “เด็กๆยังไม่นอนเลย คุณรีบร้อนอะไรขนาดนี้”

ซังหลินจวินอดไม่ได้ที่จะยิ้มแตะแก้มที่ร้อนผ่าวของเฉินเฉียวแล้วพูด: “เฉียวเฉียวของผมทำไมคุณน่ารักจัง”

ผู้หญิงที่เป็นที่รักมักจะไร้เดียงสา

แม้แต่เฉินเฉียวก็ไม่เว้น

เธอกลอกตามองเขา และจะเปิดประตูเดินออกไป

ซังหลินจวินกอดเธอจากด้านหลังทันทีและขอโทษเบา ๆ : “โอเค เฉียวเฉียว ผมผิดเอง ผมไม่ควรใช้คำว่าน่ารักกับคุณ เฉียวเฉียวของผมใช้คำว่าน่ารักได้อย่างไร ให้ผมนึกก่อนนะจะใช้คำว่าอะไรดี”

เขาครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้นราวกับคิดถึงคำศัพท์บางอย่างได้เขาเอาหัวมาแนบหูของเธอแล้วพูดว่า: “เฉียวเฉียวของผมพิเศษที่สุด กลับบ้านมาไม่เจอคุณ ผมแทบจะเป็นบ้า”

เฉินเฉียวขนลุกและผลักเขา

เมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมปล่อยมันก็อดไม่ได้และพูดว่า“ คุณมีกลิ่นเหงื่อที่ตัวรีบไปอาบน้ำเถอะ”

“ กลิ่นแรงหรอ?”โดนเฉียวเฉียวรังเกียจ ซังหลินจวินยกแขนสูดดมกลิ่น ไม่ได้กลิ่นอะไร

เฉินเฉียวเห็นเขาดูสนใจกับคำพูดเธอมาก ในใจก็รู้สึกดีใจ จริงๆตัวเขาไม่ได้เหม็นอะไรหรอก เพียงแค่ตอนอยู่ใกล้ๆเขาตัวร้อน ทำให้เธอระทวยอย่างควบคุมไม่ได้

เธอไม่ต้องการเปิดเผยเรื่องนี้ เขาเดินเข้าไปใกล้ๆเธอ

ซังหลินจวินกำลังรอคำตอบของเฉียวเฉียว เห็นว่าตั้งนานแล้วยังไม่ตอบ เห็นหูเธอแดง ก็เข้าใจแล้วว่าเป็นอะไร

เขาโน้มตัวไปข้างหน้าอีกครั้งและเขาก็หันหน้าหาเธอ เชยคางเธอขึ้นและค่อยๆโน้มไปใกล้ๆ

เฉินเฉียว เคยปฏิเสธเขามาแล้วครั้งหนึ่งและครั้งนี้เธอไม่สามารถปฏิเสธได้

เพียงแค่เธอหลับตาและรอให้จูบนั้นโน้มลงมา

ทันใดนั้นประตูที่ปิดอยู่ก็เปิดออกและเสียงที่ชัดเจนก็ดังขึ้นจากด้านนอก

“แม่ผมขึ้นไปชั้นบนก่อนนะ… “หลังจากคำสองคำติดอยู่ในลำคอก็ไม่มีโอกาสได้พูดอีก

เห็นภาพตรงหน้า ในใจโย่วอีก็คิดแล้วว่าไม่ดีแน่

ถอยออกไปโดยไม่รู้ตัว

โดนโย่วอีเห็นหมดแล้ว เฉินเฉียวเขินรีบผลักเขาออก เดินออกไปไม่หันกลับมาอีก

โย่วอีลูบหัวอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า “แม่นี่น่าอายจริงๆ”

ซังหลินจวินยิ้มเยาะ : “เรื่องของแกที่โรงเรียนจะให้ฉันพูดไหม”

โย่วอีที่โดนจับได้ ตะลึงทันที

สัปดาห์ที่แล้วเขาทะเลาะกับเพื่อนที่โรงเรียน เป็นสิ่งที่แม่เขาไม่อยากเห็นที่สุด เขาไม่กล้าบอกให้แม่รู้

เขาก้มลงทันทีและกล่าวว่า: “พ่อ สบายใจได้ หลังจากนี้ผมกับเหมิงเหมิงจะไม่รบกวนพ่อกับแม่แล้ว ถ้าเห็นอยู่ด้วยกันผมกับเหมิงเหมิงจะรีบไปให้ไกลเลย ผมสัญญา”

ถ้าเขารู้ว่าจะเจอเรื่องแบบนี้เขาคงไม่พูดกับแม่

ซังหลินจวินที่ถูกลูกชายของเขาขัดจังหวะหลายครั้งไม่ค่อยอยากจะเชื่อ

แต่ก็ไม่ได้อยากจะทำให้เขาลำบากใจ เขาตบบ่าโย่วอีแล้วพูด “รอเปิดเทอมก่อน อย่าลืมไปรับน้องสาวทุกวันด้วยนะ เฉียวเฉียวต้องช่วยงานที่บริษัท ไปรับทุกวันไม่ได้ ”

โย่วอีได้ยินก็ตบหน้าอกทันที “ได้แน่นอน พ่อไม่ต้องกังวล”

ซังหลินจวินไม่อยากจะเชื่อเด็กคนนี้เลยจริงๆ ตอนเวลาได้อยู่กับเฉียวเฉียวน้อยลง ความอยากเป็นเจ้าของของเขาก็มากขึ้น เขาแทบจะอยู่กับเฉียวเฉียวทุกวินาที

เมื่อพักผ่อนในตอนกลางคืน เฉินเฉียวซึ่งกำลังเอนกายอยู่บนเตียงถือหนังสือที่เพิ่งซื้อมาและอ่านจนคิ้วขมวด

ซังหลินจวินเหลือบมองไปที่ชื่อหนังสือและถามว่า “อาหารที่ทำวันนี้มาจากหนังสือเล่มนี้หรอ”

คุณรู้ได้อย่างไรเฉินเฉียวที่ตกใจกับคำพูดของซังหลินจวินถามอย่างสงสัย

“ ไม่เคยเห็นหนังสือมาก่อน อาหารชาววัง รสชาติอร่อยจริงๆ”ซังหลินจวินยืนยันราวกับว่ากำลังนึกถึงรสชาติอาหารที่กินวันนี้

“ คุณก็คิดแบบนั้นหรอ ดีจริงๆ”เธอยิ้มเล็กน้อยซังหลินจวินอดใจไม่ไหวและจูบเธอ

หลังจากแยกจากกันเฉินเฉียวก็หายใจอย่างแผ่วใช้กำปั้นทุบหน้าอกของเขาเบา ๆ และพูดความโกรธ: “เอาแต่จูบๆๆๆ คนเลว”

ซังหลินจวินกอดคนที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาและปลอบเบา ๆ : “โอเค ผมผิดเอง เฉียวเฉียวที่คุณซื้อหนังสือเล่มนี้คิดจะทำอาหารในวันงานเลี้ยงหรอ?”

เฉินเฉียวพยักหน้าจากนั้นจึงพูดคุยกับเขาเกี่ยวกับแผนการของเธอ: “ฉันดูอย่างละเอียดแล้วอาหารทั้งหมดในหนังสือ ถึงแม้จะเรียบง่าย แต่รสชาติทำออกมาแล้วไม่เลวเลย”

“ คุณอยากทำเองไหม?”ซังหลินจวินขมวดคิ้วและหลังจากฟังเธอเขาก็รู้สึกไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่”เฉินเฉียวส่ายหัวเธอไม่ใช่คนโง่ถ้าเธอมัวแต่ยุ่งอยู่ในครัวจริงๆ คงโดนคนพวกนั้นเยาะเย้ย

ถึงแม้จะยังไม่เคยเจอคนพวกนั้น แต่จากการดูละครน้ำเน่าคงจะไม่ได้ดูมาเสียเปล่า

“ ฉันจะใช้โอกาสนี้ เรียนรู้อาหารทั้งหมด แล้วก็สอนให้กับป้ามั่ว หลินจวินฉันเข้าใจคุณนะ ฉันจะไม่ทำพลาดในวันนั้น”

ซังหลินจวินเห็นว่าเฉินเฉียวเข้าใจผิดว่าเขาหมายถึงอะไรและมือของเขาก็กระชับขึ้นเล็กน้อย: “เฉียวเฉียว ที่ผมพูดถึงเรื่องนี้ เพราะอยากบอกว่าถ้าเป็นเรื่องอาหาร ทำอาหารฝรั่งเยอะหน่อยนะ ลูกพี่ลูกน้องผมชอบกินอาหารฝรั่ง”

เฉินเฉียวคิดไม่ถึงว่า คนในตระกูลซังจะมีคนชอบกินอาหารฝรั่ง

หลังจากพยักหน้าเฉินเฉียวก็หยิบหนังสือขึ้นมาและต้องการที่จะดูว่ามีอาหารตะวันตกหรือไม่

ซังหลินจวินรีบหยิบหนังสือของเธอออกมาทันทีและพูดว่า “ดึกแล้ว พวกเรานอนกันเถอะ”

เฉินเฉียวแย่งหนังสือมาแต่ ซังหลินจวินใช้ปากจูบเธอไว้