“ใช่แล้ว” เหมือนนึกถึงตอนนั้น เสียงเจียงฉยงฉยงหยุดชะงักทันที แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม
“น่าจะเพิ่งค้นพบหลังจากฉันจากไปหนึ่งเดือน”
เจียงฉยงฉยงนึกถึงเรื่องในตอนนั้น ในใจก็ยังมีความกลัวอยู่
ถึงเธอจะรู้ว่าธรรมชาติของมนุษย์นั้นน่าเกลียด แต่ไม่เคยคิดว่ามีคนแบบนี้บนโลกจริงๆ กำลังวางแผนร้ายใส่เธอตั้งแต่ต้นจนจบ
ถ้าไม่ใช่วันนั้น เพราะร่างกายอ่อนแอจึงเป็นลมอยู่ที่บ้าน พี่ใหญ่ที่อยู่บ้านข้างๆ ตอนที่กำลังเรียกเธอให้ตื่นนั้นไม่ได้ยินเสียงเธอตอบสนอง ก็เตะประตูเข้ามา จากนั้นก็พาเธอไปส่งโรงพยาบาล
บางทีเธออาจจะต้องถูกปกปิดนานกว่านี้
เฉินเฉียวฟังคำพูดฉยงฉยงในโทรศัพท์ ในใจก็รู้สึกเศร้าและกังวลในเวลาเดียวกัน
ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ปู้อี้เฉินก็จะไม่วางแผนกับฉยงฉยง เรื่องนี้บอกไม่ได้ว่าสาเหตุของปัญหาไม่เกี่ยวข้องกับเธอ
เฉินเฉียวรู้สึกว่าความจริงของเหตุการณ์นี้ต้องบอกฉยงฉยง ถึงแม้ฉยงฉยงจะรู้สึกไม่พอใจกับเธอเพราะเรื่องนี้ เธอก็ควรยอมรับมัน
“ฉยงฉยง ฉันมีเรื่องอยากบอกเธอ” ขณะที่กำโทรศัพท์ ฝ่ามือก็เปียก แต่แววตาตื่นกลัวเล็กน้อยมีความหนักแน่นอย่างยิ่ง
เจียงฉยงฉยงได้ยินอารมณ์ที่แตกต่างจากปกติของเฉียวเฉียวในน้ำเสียง ในใจก็ตระหนักถึงอะไรบางอย่าง
นิ้วจิกฝ่ามือแน่น พูดขึ้น “เฉียวเฉียว ที่เธออยากพูด ฉันรู้หมดแล้ว พี่ชายฉันบอกฉันหมดแล้ว”
หลังจากขัดคำพูดเฉินเฉียวล่วงหน้า เสียงเจียงฉยงฉยงก็มีชีวิตชีวาเป็นธรรมชาติเหมือนแต่ก่อน เหมือนสิ่งเหล่านั้นไม่เคยเกิดขึ้น
เฉินเฉียวได้ยินแล้วก็ยิ่งรู้สึกเสียใจ
พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ฉยงฉยง โทษฉันเถอะ ถ้าไม่ใช่เพราะความสัมพันธ์ฉันกับเขาในอดีต เขาคงไม่เอาคุณไปเกี่ยวข้องด้วย ฉันเกลียดตัวฉันที่ความจำเสื่อมมากเลย เพราะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวฉันในอดีตเลย ศัตรูมากมายจะทำร้ายเธอเพราะความสัมพันธ์ของเธอกับฉัน ฉันก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ ถ้าฉันนึกขึ้นได้เร็วกว่านี้ บางทีฉันอาจจะพบเขาตั้งแต่เนิ่นๆ และเธอคงไม่เจอเหตุการณ์ที่สุดจะทนแบบนั้น”
ในใจเจียงฉยงฉยงก็เสียใจมาก แต่เจียงฉยงฉยงก็เข้าใจ จริงๆ ผู้รับผิดชอบหลักๆ ในเหตุการณ์นี้นั้นไม่ใช่เฉียวเฉียว เธอไม่ได้รักปู้อี้เฉิน แต่เคยโดนปู้อี้เฉินมายุ่งวุ่นวาย นี่เป็นความผิดของปู้อี้เฉิน เขาคลั่งเกินไป และทำร้ายคนอื่นด้วยเจตนาร้าย และสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอ จะว่าไปแล้วมันก็เกิดจากความสะเพร่าของตัวเธอเองด้วยเหมือนกัน
ถ้าวันนั้น เธอไม่ได้เชิญเฉียวเฉียวไปดื่มเหล้าสังสรรค์ ก็คงไม่เกิดอุบัติเหตุโดนปู้อี้เฉินวางแผนร้ายใส่
ถึงแม้ตอนนี้เธอแน่ใจแล้วว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างทั้งคู่ แต่แค่คิดว่าวันนั้นได้เห็นร่างกายเปลือยเปล่าของเขา เจียงฉยงฉยงก็รู้สึกขยะแขยงในใจ
ส่วนเฉียวเฉียวที่ยังโทษตัวเองอยู่ เจียงฉยงฉยงก็ปลอบใจเธอทันที “เฉียวเฉียว เธออย่าเอาเรื่องนี้ไปใส่ใจเลยนะ ยังไงตอนนี้ฉันก็ยังโอเค จริงสิ จะบอกข่าวดีหนึ่งให้เธอฟัง ฉันกับพี่ชายฉันจดทะเบียนสมรสกันที่ต่างประเทศแล้ว สองสามปีนี้อาจจะไม่กลับนะ จะอยู่อังกฤษ ต่อไปถ้าเธอมีเวลาก็มาเที่ยวกับฉันที่อังกฤษได้ ไม่แน่นะถึงตอนนั้น ฉันอาจจะมีเจ้าตัวน้อย ถ้าเป็นเด็กผู้หญิง จะให้เธอเป็นเจ้าสาวของโย่วอีบ้านพวกเธอ”
นึกถึงฝันในตอนนั้น เจียงฉยงฉยงก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อย ยิ้มอย่างโง่เขลาสุดๆ
“โอเค เธอพูดเองนะ” ได้ยินเสียงฉยงฉยงในโทรศัพท์ ไม่มีอะไรร้ายแรงแน่นอน เฉินเฉียวก็ผ่อนคลายเล็กน้อยในใจ
หลังจากทั้งสองตกลงกันเรื่องสัญญาแต่งงานของเจ้าตัวน้อยและโย่วอี ทั้งสองก็วางสายกันอย่างไม่เต็มใจ
เฉินเฉียวมองบ้านที่ได้รับการตกแต่งใหม่ทั้งหมด ความกังวลเกี่ยวกับงานเลี้ยงประจำปีในที่สุดก็ผ่อนคลายลงบ้างจากการคุยโทรศัพท์กับฉยงฉยง
ฉยงฉยงเผชิญกับเหตุการณ์แบบนั้น แต่ก็สามารถเดินต่อไปอย่างแข็งแกร่งได้
เฉินเฉียวรู้สึก สองสามวันนี้เธอใช้พลังกายและใจทั้งหมดไปกับการตกแต่ง ถ้าเกิดอะไรขึ้น หรือพวกเขาไม่พอใจ นั่นก็เป็นโชคชะตา
เพื่องานเลี้ยงประจำปีงานนี้ต้องดูแลลูกๆ น้อยลง นี่มันไม่คุ้มกับสิ่งที่เสียไปจริงๆ ในใจเฉินเฉียวแอบตัดสินใจ วันนี้จะไปโรงเรียนเพื่อรับโย่วอีกลับบ้านเช้าหน่อย จากนั้นก็พาลูกๆ ออกไปเที่ยว เป็นการชดเชยวันพวกนี้ที่ไม่ได้ดูแลพวกเขา
ดังนั้น ช่วงบ่ายโย่วอีเลิกเรียน เพิ่งเดินออกมาจากชั้นเรียน เขาก็ถูกเด็กนักเรียนหญิงคนหนึ่งที่เตี้ยกว่าเขาครึ่งศีรษะมาพัวพัน
เห็นเด็กผู้หญิงมีเนื้อจ้ำม่ำ โครงหน้าสวย ในดวงตาโย่วอีก็เต็มไปด้วยความรำคาญ ออกแรงเหวี่ยง สะบัดมือออกจากมือเด็กผู้หญิง
“ซังโย่วอี นายไม่ทะนุถนอมอ่อนโยนเลย นายสะบัดฉันแรงขนาดนั้น ทำมือฉันเจ็บมากเลยนะ” เสียงเด็กผู้หญิงอ่อนหวาน ยื่นมือขาวเนียนออกไป บนข้อมือมีรอยช้ำเล็กน้อย
โย่วอีขมวดคิ้ว อยากจะทำเมินจริงๆ แต่มารยาทที่ถูกสอนมาหลายปีทำให้เขาไม่สามารถทิ้งคนไปโดยไม่สนใจได้
ต้องการพาเธอไปห้องพยาบาล ก็กังวลว่าเธอจะยุ่งวุ่นวายเขามากขึ้นอีกในอนาคต
ทำได้แค่ระงับความรำคาญใจกดคิ้วต่ำมองลงมาที่เธอแล้วพูดขึ้น “อวี๋ฉยงเย่ว์ เธอมีความสงวนตัวของเด็กผู้หญิงบ้างหรือเปล่า คราวก่อนก็มาขวางทางฉันเพื่อสารภาพรัก ฉันก็ไม่ทะเลาะกับเธอ เธอยังมายุ่งวุ่นวายกับฉันที่ชั้นเรียนอีก ที่เธอบาดเจ็บนี่เธอต้องรับผิดชอบเอง”
ได้ยินคำปฏิเสธของซังโย่วอี ดวงตาอวี๋ฉยงเย่ว์ก็ฉายแววผิดหวังเล็กน้อย แต่เธอเป็นคนเย่อหยิ่งเสมอ ก้มศีรษะไม่เป็น พูดขึ้นอย่างไม่ยอม “งั้นก็ได้ นายพูดเองนะว่าฉันไม่สงวนตัว ฉันก็จะไม่สงวนตัวให้นายดู”
เด็กผู้หญิงเขย่งเท้า เงยหน้าขึ้นทันที เพื่อจะจูบเขา
“โย่วอี” ทันใดนั้นเสียงคุ้นเคยก็ดังมาจากด้านหลังโย่วอี
โย่วอีหันศีรษะไป จ้องมองอย่างเหลือเชื่อ “แม่ วันนี้มาได้ไง”
อย่างไรแล้ว ช่วงไม่กี่วันนี้แม่ยุ่งเกี่ยวกับการตกแต่งบ้านอยู่ตลอด ไม่มีเวลามาสนใจเขาและเหมิงเหมิง แต่เขาไม่ใช่เด็กประถมแล้ว แน่นอนว่าไม่ต้องการให้แม่เฝ้าดูเขาตลอด
เฉินเฉียวได้ยินประโยคนี้ของโย่วอี ก็รู้สึกน่าสนใจ เดิมทีเฉินเฉียวยืนหน้าประตูใหญ่รอโย่วอีออกมา แต่รอนานมาก เขาก็ไม่ออกมา ก็เห็นเด็กผู้ชายที่อยู่กับโย่วอีคราวก่อนเดินออกมาแล้ว แต่ยังไร้ร่องรอยโย่วอี เฉินเฉียวก็กังวลว่าเขาจะเกิดเรื่อง จึงมาหาเขาถึงห้องเรียนทันที
ไม่คาดคิดว่าจะเห็นภาพเหตุการณ์ที่โย่วอีสะบัดเด็กผู้หญิงออก
เฉินเฉียวไม่ใช่ผู้ปกครองที่ชอบสำรวจความสัมพันธ์ของลูกๆ แค่มองเด็กผู้หญิงคนนั้นอยู่สองสามรอบ เลิกคิ้วขึ้นแล้วจงใจพูด “ทำไม แม่มาโรงเรียนลูกไม่ได้แล้วเหรอ”
“ได้ ได้แน่นอน” ต่อหน้าแม่ โย่วอีเผลอเล่นบทบาทเด็กดีโดยไม่รู้ตัว
จะว่าไปแล้วเขาก็ไม่อยากเล่นบทบาทเด็กดีหรอก
แต่เขาไม่อยากให้แม่เข้าใจเขาผิด
จริงๆ แล้วเฉินเฉียวก็ไม่ได้เข้าใจผิดแต่อย่างใด
