เห็นว่าเกิดความเข้าใจผิด เฉินเฉียวก็ไม่ง่ายที่จะทะเลาะด้วยอย่างแน่นอน
ยังไงแล้วก็เป็นคนในครอบครัวของหลินจวิน เธอก็ไม่อาจยุ่งวุ่นวายกับเธออย่างป่าเถื่อนไร้เหตุผลได้
เธอยิ้มเล็กน้อย พูดขึ้น “ในเมื่อน้องนอนห้องนี้ไปแล้ว งั้นก็นอนห้องนี้ไปก่อนเถอะ”
อย่างไรแล้วห้องนี้เธอเคยนอนในอดีต ตอนนี้ห้องที่เธอนอนคืออีกห้องหนึ่ง
เห็นเฉินเฉียวพูดดีแบบนี้ ความคิดในใจซังเวยที่ตอนแรกจะไปตามราวีเธอก็หายไป
ส่ายหน้า ยืนขึ้นจากเตียงแล้วพูดขึ้น “พี่สะใภ้อย่าทำให้เวยเวยละอายใจเลย วันนี้เวยเวยนอนไปนานมากแล้ว ตอนนี้เพิ่งตื่นพอดี”
ได้ยินซังเวยพูดแบบนี้ หลังจากเธอออกไปเฉินเฉียวก็เผลอนับเวลาหลังจากโย่วอีกลับมา
พบว่าทั้งหมดแค่สามชั่วโมง เท้าหน้าเธอออกไป เท้าหลังเธอเข้ามา เกรงว่าจะนอนไม่พอ
แต่หล่อนก็พูดแบบนี้แล้ว เธอก็ไม่สามารถคัดค้านได้
ทำได้แค่พูด “เวยเวยพักผ่อนแล้ว ไปอาบน้ำล้างหน้าสักหน่อย ฉันจะไปเอาชุดให้เธอ”
“โอเค ขอบคุณค่ะพี่สะใภ้” ซังเวยยิ้มหวานและมีเสน่ห์ อาจจะเพราะอยู่ต่างประเทศเป็นเวลานาน นิสัยเฉพาะตัวของเธอมีเสน่ห์มาก
“ไม่เป็นไร” หลังจากเฉินเฉียวออกไป ก็ไปห้องพักชั้นหนึ่ง หยิบเสื้อผ้าบางส่วนตัวไม่เคยใส่
เสื้อผ้าพวกนี้เฉินเฉียวเตรียมไว้สำหรับเจียงฉยงฉยงตอนมาจิ้งหย่วนอยู่บ่อยๆ เมื่อครู่นี้เฉินเฉียวสังเกตหุ่นของซังเวยอย่างรอบคอบ พบว่าหุ่นเธอกับฉยงฉยงไม่ต่างกันมาก สันนิษฐานว่าไซส์ฉยงฉยงเธอน่าจะสวมใส่ได้
ขณะที่ซังเวยนั่งแกว่งขาในห้องอย่างเบื่อหน่าย เหม่อลอยไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ เฉินเฉียวก็เอาชุดเดรสสายเดี่ยวสีทองยื่นให้เธอแล้วพูดขึ้น “ขอโทษนะ เวยเวย ชุดที่บ้านไม่รู้เหมาะกับเธอไหม ฉันเลือกตัวนี้ที่ฉันคิดว่าไม่แย่ให้ เธอคิดว่าโอเคไหม?”
ซังเวยรับมา มือลูบผ้าโดยไม่รู้ตัว พบว่ามันนุ่มมือ เห็นได้ชัดว่าทำมาจากผ้าชั้นเยี่ยม พูดขึ้นอย่างดีใจทันที “พี่สะใภ้ ชุดนี้ที่พี่เอามาให้ฉัน ฉันชอบมาก ขอบคุณค่ะ”
ถึงแม้ตอนเจอกันครั้งแรก เฉินเฉียวจะไม่ได้สร้างความประทับใจให้กับซังเวย แต่หลังจากพูดคุยกันอย่างใส่ใจ ก็พบว่านอกจากนิสัยเธอที่หยิ่งผยองบ้าง จริงๆ แล้วก็เป็นคนไม่เลวทีเดียว
อาจจะเพราะซังเวยก็เป็นแม่คนหนึ่งเหมือนกัน ทั้งคู่คุยกันขึ้นมา ก็มีความเข้าใจกันโดยปริยาย
หลังจากซังหลินจวินกลับมาจากบริษัท เห็นลูกพี่ลูกน้องที่แต่ก่อนเขาหลีกเลี่ยง ตอนนี้นั่งตำแหน่งที่เขานั่งปกติ กำลังดึงเฉินเฉียวพูดคุยกัน ทั้งคู่ไม่รู้พูดอะไรกันบ้าง แต่แววตามีแต่รอยยิ้ม
หลังจากซังหลินจวินเดินเข้าไปใกล้ ถึงได้ยินชัดเจน ที่แท้พวกเธอก็กำลังคุยเกี่ยวกับสมัยลูกยังเล็กนั้นเสียงดังแค่ไหน ดูแลยากแค่ไหน
“พี่สะใภ้ พี่ไม่รู้ เจ้าเด็กแสบของฉัน ตอนประมาณแปดเดือนไม่ยอมหย่านมตลอดเลย ถือขวดนมไม่ยอมวางสุดชีวิต ถ้าใครกล้าแย่งขวดนมเขาไปนะก็จะร้องไห้จนหัวแทบแตก ต่อมากว่าจะหย่านมอย่างเด็ดขาดก็หนึ่งขวบครึ่ง” เห็นได้ชัดว่าซังเวยขุ่นเคืองกับลูกชายตัวเองมาก พูดรวดเดียวไม่หยุดเลย
สำหรับความขุ่นเคืองเวลาเด็กโวยวาย ในใจเฉินเฉียวก็ซ่อนไว้ไม่น้อย ในที่สุดวันนี้ก็เจอกำลังหลัก คำพูดที่ปกติจะระงับเอาไว้ ก็ระเบิดออกมาทันที
“เวยเวย อันนี้เธอไม่เท่าไร เธอไม่รู้ ตอนฉันดูแลลูกสาวนะ หล่อนหิวก็ร้อง ฉี่ก็ร้อง ตื่นก็ร้อง ร้องจนฉันจะป่วยทางประสาทแล้ว ตอนนั้นจิตใจฉันไม่ดี เกือบเกิดความคิดจะตายด้วยกัน” อาจจะนึกถึงความแตกสลายอย่างหมดหนทางในตอนนั้น แววตาเฉินเฉียวก็เหม่อลอยเล็กน้อยอย่างเกิดขึ้นไม่บ่อยนัก
กว่าจะได้สติกลับมา ก็เห็นท่าทางตะลึงของซังเวย จึงหัวเราะขมขื่น “ทำให้เธอตกใจใช่ไหม แม้แต่ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อ ตอนนั้นฉันอ่อนแอมาก ทั้งร่างเหมือนเชือกที่รัดแน่น แค่ออกแรงนิดเดียว ฉันก็แตกสลายได้เลย ตอนนั้นต้องขอบคุณคนคนหนึ่งที่ช่วยฉันเลี้ยงลูก ไม่งั้นฉันคิดว่าจะยืนหยัดไม่ได้ถึงตอนนี้”
เฉินเฉียวนึกตามคำพูดตัวเอง ในช่วงแรกที่เธออุ้มลูกอยากจะตายไปด้วยกัน อาอวินก็แย่งลูกในมือเธอไป และปลอบใจเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ในตอนนั้น สภาพจิตใจเธอแย่มาก ถึงขั้นไม่อยากเจอลูก ถ้าตอนนั้นไม่มีอาอวินช่วยเธอเลี้ยงดูเหมิงเหมิง คิดว่าเธอคงไม่รอดตั้งนานแล้ว
ดังนั้นต่อมา ตอนที่ความรู้สึกของเหมิงเหมิงที่มีต่ออาอวิน ลึกซึ้งกว่าที่มีต่อเธอ เฉินเฉียวก็ไม่รู้สึกแปลกใจเลยสักนิด
เด็กมักอ่อนไหวง่าย ถึงตอนเด็กๆ จะพูดไม่ได้ แต่ตอนที่คุณจะทำร้ายเธอ การตอบสนองของเธอจะอ่อนไหวกว่าใครๆ
เฉินเฉียวจำได้ว่าหลังจากเธอสงบลงแล้ว เหมิงเหมิงยังหวาดกลัวเธอในตอนแรก
อาอวินเป็นคนพาเธอเข้ามาใกล้ครั้งแล้วครั้งเล่า ถึงทำให้ความกลัวของเหมิงเหมิงที่มีต่อเธอสงบลง
และเพราะเรื่องราวที่เกิดขึ้นในอิตาลี สำหรับอาอวินที่เคยวางแผนร้ายกับเธอมาก่อน เธอก็ทนได้
เพราะไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเธอ คนคนนี้สนับสนุนเธออย่างสุดซึ้ง ตอนที่เธอหมดหนทางที่สุด
“เฉียวเฉียว เธอคิดอะไรอยู่น่ะ” ซังหลินจวินนั่งข้างๆ เฉินเฉียว เอามือโอบเอวเธอเบาๆ ถามขึ้น
“อ่า” หลังจากแววตามึนงงค่อยๆ หายไป เฉินเฉียวก็กะพริบตา มองเขาอย่างค่อนข้างกระสับกระส่าย
“ไม่ได้คิดอะไร” เฉินเฉียวมองสีหน้าหลินจวินทีละนิด ส่ายหน้าเบาๆ แล้วพูดขึ้น
ซังหลินจวินมองออกว่าประโยคนี้ของเฉินเฉียวมีการปกปิด เขาไม่ได้ซักถาม แค่มองซังเวยที่กำลังตัวสั่น ยิ้มแล้วพูดขึ้น “ฉันเตรียมคนให้พาเธอไปยังที่พักของเธอไม่ใช่เหรอ? ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่ อย่าบอกฉันนะว่าเธอไปผิดทาง”
แววตายิ้มแต่ไม่ยิ้มทำให้ซังเวยหวาดกลัวในใจทันที
การยกมือที่จริงใจเป็นพิเศษของเธอเป็นการขายตัวเอง “พี่ ฉันแค่สงสัยว่าพี่สะใภ้ของฉันเป็นคนยังไง พี่ไม่รู้อะไร พี่โสดมานานขนาดนี้ ฉันแค่เป็นห่วงพี่”
“เป็นห่วงอะไร ฉันมีลูกมีภรรยาแล้ว ไม่ต้องให้เธอเป็นห่วง” ซังหลินจวินแค่นึกถึงสีหน้าเศร้าหมองของเฉียวเฉียวเมื่อครู่นี้หัวใจก็เจ็บปวด
เขาไม่รู้เลยว่าหลังจากที่เฉียวเฉียวคลอดเหมิงเหมิง จะเกิดเรื่องราวมากมายขนาดนี้ แต่คิดดีๆ แล้วก็รู้สึกไม่แปลกใจ
ตอนนั้นเฉียวเฉียวความจำเสื่อม และต้องดูแลเด็กคนหนึ่ง ตอนนั้นรูปลักษณ์ก็ยังไม่ฟื้นตัว การติดอยู่ในอุปสรรคชั่วขณะหนึ่ง ก้าวออกไปไม่ได้ และเกิดการหยุดชะงัก
อย่างน้อย เธอก็ไม่ได้ทิ้งไปจริงๆ
ซังหลินจวินหัวเราะเยาะตัวเองในใจ เขาไม่รู้จริงๆ ว่าควรขอบคุณหรือเกลียดซังอวินดี
เขาพรากผู้หญิงสุดที่รักของเขาไป และครอบครองเธอคนเดียวสามปี
แต่เขามอบความรักให้เหมิงเหมิงสามปี สิ่งที่เขาทำเพื่อเฉียวเฉียวนั้นลบไม่ออก
บางทีความรักแบบเพื่อนเรียบง่ายมันไม่ได้บริสุทธิ์ใจตั้งนานแล้ว
พวกเขาให้การสนับสนุนซึ่งกันและกัน เกรงว่าจะเหมือนญาติไปแล้ว
