“คุณเฉียวครับ ผมขอรับโทรศัพท์สักครู่”
ค่ะเฉินเฉียวพยักหน้า คนขับรถถือโทรศัพท์เดินไปอีกฝั่ง
ซังโย่วอีเงยหน้าขึ้นและพูดกับเธออีกครั้ง “พี่เฉียวตะกี้บอกว่ายังไม่กลับบ้าน แล้วจะไปไหนหรอครับ”
“ฉันกลับไปที่บริษัท ”
ซังโย่วอีได้ยินถึงกับกระวนกระวาย
“ นี่กี่โมงแล้วทำไมยังไปบริษัท !” กลับบ้านเถอะ ผมจะพากลับเอง”
เฉินเฉียวยิ้มอย่างขมขื่นและส่ายหัว “ฉันไม่มีบ้าน”
ซังโย่วอีขมวดคิ้วอีกครั้ง“ ทุกคนมีบ้านแล้วทำไมพี่ไม่มีบ้าน?”
“……”เฉินเฉียวรู้สึกสมเพชตัวเองเมื่อถูกเด็กถามแบบนี้
เมื่อเธออายุได้สี่ขวบแม่ของเธอก็จากไปและหลังจากนั้นแม่เลี้ยงลู่ลี่ลี่ก็เข้ามา
แม่เลี้ยงและพ่อของเธอได้สร้างครอบครัวใหม่และไม่นานก็มีเฉินอินแต่เธอก็แยกตัวออกมาอยู่คนเดียว
ดูเหมือนจะมีความสัมพันธ์ แต่ก็เหมือนจะไม่สนิทกับใคร
“พี่เฉียวถ้าอย่างนั้นกลับบ้านกับผมไหม”ซังโย่วอีมองเธอที่อ้างว้างอีกครั้งและเชิญเธออย่างกระตือรือร้น “ในอนาคตบ้านผมก็จะเป็นของพี่ ไม่ต้องเกรงใจหรอก”
คำพูดของเด็กแม้จะไร้เดียงสา แต่ก็ทำให้หัวใจในตอนนี้อบอุ่นถึงขีดสุด
บี้จมูกเล็ก ๆ ของเขาอย่างขบขัน“ คุณพ่อไม่ได้บอกหรอ ว่าอย่ารับใครมั่วซั่วกลางทาง มันอันตราย. ”
“ ถ้าเป็นพี่ก็ไม่เห็นเป็นอะไร”ซังโย่วอีมองเธออย่างจริงใจด้วยดวงตากลมโต “คุณพ่อก็เคยรับพี่กลับมา แล้วยังให้เตียงบนเตียงอีก ไม่เห็นจะอันตรายเลย”
เฉินเฉียวรู้สึกอาย ทำไมรู้สึกบางประโยค ฟังแล้วแปลกๆ
กำลังจะพูดอะไรอีกนิดแต่ในขณะนี้คนขับรถวางสายโทรศัพท์และกลับมาแล้ว “คุณเฉินครับ นายหญิงโทรมาบอกว่าคืนนี้รบกวนฝากให้คุณดูแลคุณหนูด้วย”
นายหญิงหรอ
คุณยายของซังโย่วอี คุณแม่ของซังหลินจวิน?
เฉินเฉียวรู้สึกวิงเวียนเล็กน้อย “คุณพ่ออยู่ที่ไหนหรอ”
“ นายท่านไปธุระต่างจังหวัด คืนนี้ไม่กลับครับ”
“ แต่ฉันเองก็ต้องไปบริษัทนะ”
คนขับรถก็ลำบากใจเพียงกล่าวว่า: “คุณหนู งั้นคืนนี้เกรงว่าต้องไปค้างที่ซานสุ่ยเปี่ยย่วนแล้วล่ะครับ
ซังโย่วอีได้ยินคิ้วน้อย ๆ ของเขาขมวดมุ่นอย่างไม่พอใจ“ ทำไม?”
“ คุณนายกำลังนั่งบูลลอนที่ตุรกี คุณเฉินต้องกลับไปบริษัท เพราะฉะนั้นไม่มีทางเลือกครับ เดี๋ยวผมจะโทรหาคุณตาของคุณหนู แล้วจะไปส่งที่นั่นนะครับ ”
ไม่เอาเมื่อได้ยินเช่นนี้เด็กน้อยหดตัวลงด้านหลังเฉินเฉียว เขากอดขาของเฉินเฉียวไว้แน่น “ผมไม่อยากไปหาคุณตา”
เขาปฏิเสธด้วยร่างกายทั้งหมดของเขา
คนขับรถลำบากใจ“ คุณเฉินช่วยพูดกับคุณหนูให้หน่อยได้ไหมครับ นายท่านเขาเป็นคนเข้มงวดไปนิด แต่จริงๆแล้วเขารักและหวังดีกับคุณหนูนะครับ ”
เฉินเฉียวจับมือเล็ก ๆ ที่อ่อนนุ่มของซังโย่วอี “โย่วอี”
ผมไม่ไป ผมไม่ชอบคุณยายคนใหม่ เธอไม่ต้อนรับผมหรอก ทุกครั้งที่ผมไปเธอไม่มีความสุข “เด็กน้อยบ่นพึมพำ
ดูเหมือนว่าเขากลัวว่าเฉินเฉียว จะบอกเขาให้ไป เขาเลยหดตัวกลับ ไม่จับเธอ
เห็นใบหน้าที่เจ็บปวดดื้อรั้น เฉินเฉียวก็คิดถึงเรื่องที่ภรรยาคุณปีเตอร์พูดเรื่องลูกที่ไม่มีแม่ เธอก็เจ็บปวดใจ
ซังโย่วอีเป็นเด็กอ่อนไหวขาดความรัก
ดังนั้นสิ่งที่เรียกว่ายายคนใหม่อาจทำให้เขาปมในใจ
ถ้ามีแม่ล่ะก็อายุน้อยๆแบบนี้ทำไมต้องไปอยู่ที่อื่น
เธอคิดถึงเรื่องตัวเอง ใจอ่อนนั่งยองๆกอดน้อยเด็กเบาๆ “ถ้าไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป”
ผมไม่อยากไปซังโย่วอีพยักหน้าอย่างจริงจังอีกครั้ง
“ แต่ว่าถ้าคุณหนูไม่ไปหาคุณตา แล้วจะไปไหนครับ”คนขับรถรู้สึกลำบากใจอีกครั้ง“ ถ้าฉันเอาเด็กกลับไปด้วยก็คงจะไม่ได้ คุณหนูเป็นโรคหอบหืด ถ้าอากาศไม่ดีเพียงนิดเดียว ก็ทนไม่ได้แล้ว บ้านฉันไม่ได้ใหญ่โตอะไร เกรงว่าถ้าคุณหนูไปอยู่ล่ะก็…..”
เด็กคนนี้มีค่ามหาศาล อย่าเสี่ยงจะดีกว่า
เฉินเฉียวไม่สามารถพาเขาไปที่บริษัทได้เช่นกัน
ตอนเช้าตื่นขึ้นมา โดนจับได้ว่ามีเด็กอยู่ในห้องทำงานคงจะโดนเม้าท์กันทั้งบริษัท
เฉินเฉียวคิดเรื่องนี้อย่างจริงจัง“ เอาอย่างนี้แล้วกัน ฉันจะกลับไปกับเด็ก ฉันจะดูแลเขาคืนนี้ ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลยครับ”คนขับรถโล่งใจ
ซังโย่วอีกระโดดดีใจ”พี่เฉียว ผมชอบคนไม่ผิดจริงๆ”
“โอเคๆ อย่ากระโดดเดี๋ยวล้มลงไปอีกนะ”เฉินเฉียวกอดเขาที่ยังคงเคลื่อนไหวอยู่ “ตอนนี้ฉันไปได้แล้ว แต่หนูแน่ใจจริงๆหรอว่าพ่อของหนูจะไม่กลับมา”
ผมไม่โกหกหรอก
คนขับรถพยักหน้า “นายท่านไปธุระต่างจังหวัดจริงๆ”
ตอนนี้เฉินเฉียวรู้สึกโล่งใจ ซังโย่วอีหัวเราะเยาะเธออีกครั้ง“ พี่เฉียว ไม่ไหวเอาซะเลย พ่อผมไม่ใช่เสือที่จะกินพี่นะ กลัวอะไรขนาดนั้น ”
คำพูดของเด็กทำให้เฉินเฉียวเผลอนึกถึงเหตุการณ์ที่ห้องแม่ลูกอ่อน หน้าก็เธอก็ร้อนผ่าว
แม้ว่าเขาจะไม่ใช่เสือ แต่เธอก็กลัวจริงๆว่าเธอจะถูกเขากินเพราะเรื่องในวันนั้น
“ ฉันไม่กลัวเขาหรอก เอาเป็นว่าเขาไม่อยู่ ฉันเลยไป”
“ ไม่ต้องห่วงคุณเฉิน นายท่านไม่อยู่จริงๆ “คนขับรถสัญญาอีกครั้ง
ไว้อาลัยแก่นายท่านของพวกเขา
คนเพียบพร้อมขนาดนั้นยากที่จะหมกมุ่นกับผู้คนหญิงคนไหน แต่ครั้งนี้โดนปฏิเสธ
ช่างน่าสมเพชเสียจริง!
ซังโย่วอีมีความสุขเป็นพิเศษ นั่งบนเบาะหลังถือกระเป๋านักเรียนใบเล็กแกว่งขาไปมาอย่างมีความสุข
หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ดึงอมยิ้มออกมาจากกระเป๋าและยื่นให้เฉินเฉียว
เฉินเฉียวกำลังจะรับมันเด็กน้อยก็ดึงกลับ ทำแบบเงอะงะแต่ละเอียดละอ่อนเขาลอกกระดาษออกให้เธอก่อนจะยื่นให้อีกครั้ง“ กินนี่”
การกระทำเล็กๆน้อยๆทำให้หัวใจของเฉินเฉียวอบอุ่น
หลังจากนี้ถ้าเด็กคนนี้โตขึ้นคงจะวิเศษน่าดู คาดว่าเขาจะเป็นเหมือนพ่อของเขาและคนที่ชอบเขาก็จะเรียงรายอยู่ในมหาสมุทรด้วย
“พี่เฉียว ทำไมมองผมแบบนี้”ซังโย่วอีเขินหน้าแดง
เฉินเฉียวกลับมีสติ ยิ้มและรับอมยิ้มกัดกินความหวานจากริมฝีปากถึงหัวใจ
อร่อยจัง
จริงหรอ
อืม
“ คุณพ่อไม่ชอบกินเลยสักนิด”
“ เขาไม่ชอบของหวานหรอ”
“ไม่ชอบ”ซังโย่วอีพูด”เขาบอกว่ามีแต่พวกเด็กผู้หญิงที่ชอบ แต่ผมชอบ”
เฉินเฉียวกระพริบตา“ ฉันก็ชอบเหมือนกัน แสดงว่าพ่อของหนูไม่กินของหวาน”
ซังโย่วอีมีความสุขมากขึ้นเพราะได้รู้ว่าพวกเขาชอบเหมือนๆกัน ดวงตาของเขาเป็นประกาย “พรุ่งนี้เช้าให้ป้ามั่วทำพุดดิ้งให้เราดีไหม”
“เอาสิ แล้วอยากกินเค้กที่ฉันอบไหมล่ะ”
“ทำเค้กเป็นหรอครับ”
“ ก็พอได้ แต่อาจจะไม่ได้อร่อยมากมายอะไร ถ้าไม่รังเกียจ จะอบให้หนูลองทานดูนะ ”
โอเค ครับ ผมอยากกิน ไม่รังเกียจแน่นอนครับ”ซังโย่วอีใบหน้าเต็มไปด้วยความคาดหวัง
เมื่อเห็นท่าทางที่มีความสุขของเด็กน้อย เฉินเฉียวที่อารมณ์เศร้าหมองก็ดีขึ้นมาก
อาจเป็นเพราะการพบเจอเด็กที่น่าสงสารทำให้เธออยากทำให้เขามีความสุขและเห็นเขามีความสุข
ความรู้สึกนี้น่าทึ่งจริงๆ
อาจเป็นสิ่งที่เรียกว่าความรักของแม่ที่มีมาตั้งแต่เกิดในผู้หญิงทุกคน!
