ถูกน้องสาวถามแบบนี้ เซิ่งยวี่ก็คิดอยู่ครู่หนึ่ง รู้สึกว่าเรื่องพวกนั้นไม่มีอะไรต้องปกปิด ยังไงแล้วตอนแรกคนในเรื่องราวพวกนั้นก็ไม่อยู่แล้ว แม้ว่าน้องสาวจะรู้เรื่องนี้ บอกแม่ไป ก็ไม่มีอะไรต้องคิด
ปฏิบัติกับเธอราวกับเล่าเรื่องหนึ่ง
“ยังจำที่เรื่องที่ฉันโดนลักพาตัวไปเมื่อยี่สิบปีก่อน แล้วกลับมาเองได้ไหม?”
เซิ่งโหรวนั่งเก้าอี้ฟังอยู่เงียบๆ ไม่คิดว่าจู่ๆ พี่ใหญ่จะพูดเรื่องที่เกิดขึ้นมายาวนานมาก สับสนอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดก็จำเรื่องนี้ได้จากความทรงจำอันยาวไกล
ยี่สิบปีก่อน เธอยังเป็นเด็กนักเรียนชั้นประถม พูดตามตรงจำเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่ได้เลย
แต่จำได้ว่า ตอนแรกนั้นพ่อแม่ในครอบครัวเคยทะเลาะกันใหญ่โต
เหตุการณ์นั้นคือพ่อไม่ได้ไปรับพี่ใหญ่ตอนเลิกเรียนเพราะยุ่งกับงานบริษัท พี่ใหญ่ก็เลยหายตัวไป
เซิ่งโหรวยังจำได้รางๆ พี่ใหญ่น่าจะหายตัวไปประมาณยี่สิบชั่วโมง
เพราะตอนที่พ่อแม่ทะเลาะกัน เธอซ่อนอยู่นอกประตู ได้ยินพ่อบอกว่า ถ้าอีกสองชั่วโมงยังไม่มีข่าวพี่ใหญ่ให้ไปแจ้งความที่สถานีตำรวจ
สถานีตำรวจถ้าไม่ได้หายตัวไปยี่สิบสี่ชั่วโมง ก็ไม่สามารถแจ้งความได้
จำช่วงเวลานี้ได้ เพราะพ่อที่ไม่เคยเผยความอ่อนแอมาก่อน พูดประโยคนี้จบก็น้ำตาไหล
“จำได้ หรือตอนนั้นพี่ใหญ่เจอแม่อาเฉินเหรอ?” หลังจากสติอารมณ์กลับมาแล้ว เซิ่งโหรวก็นึกถึงคนที่พี่ใหญ่เพิ่งพูดกับเธอ จึงถามขึ้นอย่างรวดเร็ว
เซิ่งยวี่พยักหน้า ถือเป็นการยืนยันคำพูดน้องสาว
เพราะนึกถึงเรื่องราวที่ครั้งหนึ่งทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดมานาน เซิ่งยวี่เอามือยกแก้วชาที่วางบนโต๊ะทำงานตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ขึ้นมาจิบเพื่อบรรเทาความกังวลในใจ แล้วพูดต่อ “ตอนนั้น ฉันถูกมัดไว้ที่ห้องครัวร้านอาหารที่จำชื่อไม่ได้ แม่ของปู้อี้เฉินน่าจะเพิ่งบุกเข้ามาตอนนั้น เธอเห็นฉันถูกคลุมด้วยที่ตักขยะ ก็เอาที่ตักขยะออกไปให้ แล้วแก้เชือกให้ฉัน จากนั้นก็ช่วยฉันหนีออกไป”
ราวกับจำฉากระมัดระวังในตอนนั้นได้ ดวงตาเขามีความมืดมน
“เรื่องมันเกิดนานมาก ฉันแทบจะจำไม่ค่อยได้แล้ว จำได้แค่ว่าเธอให้เงินฉันบางส่วนให้ฉันนั่งรถกลับบ้าน ตอนนั้นถ้าไม่ใช่เพราะแม่ของเขา บางทีฉันอาจจะไม่มีชีวิตอยู่ถึงตอนนี้”
เซิ่งยวี่ถอนหายใจ เหมือนพ่นความเศร้าหมองออกมาจากจิตใจ
ถึงแม้เซิ่งโหรวจะไม่ฉลาดเท่าเซิ่งยวี่ แต่เธอก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเรื่องนี้เล็กน้อย
“พี่ใหญ่ ถึงฉันจะพูดแบบนี้ มันไม่สุภาพเท่าไร แต่ฉันอยากถาม ตอนแรกที่พี่ถูกซ่อนไว้ในห้องครัวคับแคบแบบนั้น ไม่เคยคิดถึงความแปลกประหลาดที่แม่อาเฉินไปที่นั่นเลยเหรอ? เธอเลี่ยงผู้คนได้ยังไง ตอนนั้นทำไมไม่มีใครคุ้มกันพี่ ฉันว่ามีหลายอย่างผิดปกติมากๆ”
เซิ่งยวี่เหลือบมองน้องสาวด้วยแววตาชื่นชม ถึงแม้จะตกหลุมรัก แต่ก็ยังไม่หลงหัวปักหัวปำ ถือว่าไม่เลว
ส่วนประเด็นที่ไม่มีใครเฝ้า เดาว่าคนพวกนั้นคิดว่าซ่อนฉันไว้ในห้องครัว ไม่มีใครหาฉันเจอ ก็เลยหย่อนยาน”
เซิ่งโหรวพยักหน้าอย่างเข้าใจ
แต่ในเมื่อแม่อาเฉินเป็นผู้มีพระคุณกับพี่ใหญ่ ทำไมพี่ใหญ่ไม่ยอมให้พวกเขาคบกัน
เซิ่งยวี่เห็นแววตาครุ่นคิดของเซิ่งโหรว รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
ลูบศีรษะเธออย่างลวกๆ แล้วพูดขึ้น “ผู้คนล้วนเปลี่ยนแปลง ตอนแรกบางทีแม่ของเขาอาจจะช่วยชีวิตฉันจริงๆ แต่หลายปีที่ผ่านมา ฉันให้เงินเธอทุกปี ถึงแม้เงินจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ก็ให้น้ำใจไปมาก ยิ่งไปกว่านั้นฉันไม่ได้ช่วยเขาครั้งแรก”
เซิ่งยวี่ไม่ได้พูด ในช่วงสองสามปีนั้นที่เขามีชื่อเสียง ได้รับโทรศัพท์จากแม่ปู้อี้เฉินทุกวัน ไม่มีอะไรมากไปกว่าเรื่องทรัพยากรและเงิน
สิ่งธรรมดาบางอย่างเขาให้ได้หมด แม้ว่าในช่วงแรกเริ่ม ทรัพยากรที่สำคัญมากสำหรับเขา เขาก็เคยให้ไป
ไม่งั้น บริษัทปู้ซื่อจะประคับประคองนานขนาดนั้นได้อย่างไรตอนเกิดการทุจริตภายใน
เพราะเขาให้เงินอย่างรวดเร็ว ดังนั้นจึงไม่รู้สึกมากเกินไป แค่ต่อมามันหลายครั้งมาก จนหงุดหงิดอย่างเลี่ยงไม่ได้
และนำไปสู่การที่เขาไม่รับโทรศัพท์เธออีกเลย
และด้วยเหตุนี้ จึงไม่ได้รับการร้องขอของพวกเขาในสองสามปีก่อน
และด้วยเหตุนี้ ตอนที่ปู้อี้เฉินมาหาเขา ไม่ถามสักประโยค ก็ให้เขาเป็นลูกน้องช่วยทำงานทันที
ส่งเขาไปทำศัลยกรรม และให้เงินเขา
เรื่องพวกนี้เขารู้ และไม่เคยถามมาก่อน
เซิ่งยวี่ไม่อยากพูดเรื่องพวกนี้อีกแล้ว ตอนที่เซิ่งโหรวถามต่อ ก็พูดขึ้นสุ่มๆ “น้องโหรว ฉันบอกเธอเรื่องพวกนี้ ไม่ได้อยากพูดความอ่อนแอของเขา แต่อยากบอกเธอว่า เขาไม่ได้เรียบง่ายอย่างที่เธอคิด ฉันมองผู้คนมาหลายปี ไม่เคยมองพลาด จากสายตาเขา ฉันมองเห็นความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอ ก็แค่หลอกใช้เธอ ผู้ชายประเภทนี้ เธอไม่จำเป็นต้องใช้เวลาไปยุ่งกับเขาเลย”
เซิ่งโหรวยกมุมปาก แววตามีความเยินยอเล็กน้อย เธอยิ้มแล้วพูด “พี่ใหญ่คิดว่าฉันยั่วโมโหได้ง่ายๆ เหรอ? เรื่องของความรัก มันไม่สำคัญในใจคนอย่างเรา พี่ใหญ่ พูดกับพี่ตามตรง จริงๆ ฉันรู้เรื่องพวกนี้ของเขานานแล้ว แต่ฉันไม่สนใจ ฉันแค่อยากดูว่าถ้าวันหนึ่ง เขารู้ว่าฉันชมละครสนุกๆ ของเขาตั้งแต่ต้นจนจบ เขาจะรู้สึกยังไง พี่ใหญ่ไม่คิดว่ามันน่าสนใจเหรอ?”
เซิ่งยวี่ไม่คิดจริงๆ ว่าน้องสาวจะคิดแบบนี้ในใจ
แต่หลังจากรู้ว่าน้องสาวรู้อยู่แก่ใจ ใบหน้าเซิ่งยวี่ก็เผยรอยยิ้มในที่สุด พูดด้วยความเอาอกเอาใจเล็กน้อย “เธอรู้ดีอยู่แก่ใจก็ดีแล้ว เรื่องพวกนี้ ยังไงพี่ใหญ่ก็ควบคุมเธอไม่ได้”
“ในเมื่อเรื่องนี้พูดกันรู้เรื่องแล้ว เราลงไปกันเถอะ” เซิ่งยวี่ยืนขึ้นจากเก้าอี้ และเก็บเอกสารฉบับหนึ่งขึ้นมาจากโต๊ะไปด้วย
เซิ่งโหรวยักไหล่ เดินตามหลังพี่ใหญ่อย่างลวกๆ
แค่สายตาวางอยู่บนเอกสารนั้นในมือพี่ใหญ่อย่างเลี่ยงไม่ได้ ในใจก็คิดว่ามันคืออะไร
หลังจากลงมาข้างล่าง ปู้อี้เฉินก็นั่งอยู่ในห้องรับแขก
เซิ่งยวี่เดินไปหาปู้อี้เฉิน จากนั้นก็ส่งเอกสารในมือให้เขา
ปู้อี้เฉินรับมาโดยไม่รู้ตัว ยังไม่ทันอ่าน ก็เดาได้ เอกสารฉบับนี้น่าจะเป็นแหล่งทรัพยากรฟรีที่เซิ่งยวี่ให้เขา
ใบหน้าถามขึ้นด้วยความสงสัย “คุณชายเซิ่ง นี่คือ?”
เซิ่งยวี่นั่งอีกด้านหนึ่ง สองมือประสานไว้ที่หลังศีรษะ พูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ “มันคือแผนการท่องเที่ยวทางการทูตอิตาลี ฉันรู้ว่าช่วงนี้อิตาลีมันวุ่นวายมาก ช่วงนี้เจ้าชายซีซาร์อยากพาเจ้าหญิงไปเที่ยวสักระยะที่เป่ยเฉิง แน่นอนว่าสถานที่ไม่จำเป็นต้องเป็นเป่ยเฉิง นายคิดแผนเองได้เลย แต่เคสนี้ก่อนหน้านี้ฉันเคยติดต่อกับหยวนเซิ่งมาก่อน”
