ท่านประธานที่รัก – ตอนที่ 381 รอคลอด

ฉยงฉยงใกล้จะคลอดแล้ว เขาควรจะอยู่ดูแลเธอถึงจะถูก

เจียงอี้ฝานเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าของเธอและพูดว่า “ผมมารับคุณ แล้วจะรีบกลับไปทันที ใช่แล้ว ถ้าฉยงฉยงรู้ว่าคุณว่า ต้องดีใจแน่ๆ เรื่องที่คุณมาครั้งนี้ผมรู้มาบ้างแล้ว สำหรับเรื่องที่อังกฤษ ผมมีเส้นสายที่นี้ ให้คนไปหาคุณได้”

เจียงอี้ฝานตอนแรกที่เจอฉยงฉยงที่อังกฤษ ตอนนั้นไม่ได้ยินข่าวคราวเธอ เขาเลยสั่งให้ลูกน้องตามหา

เกือบหนึ่งปีผ่านไปและหลายคนยังคงอยู่ในอังกฤษ

ครั้งนี้เฉินเฉียวกำลังตามหาใครบางคน เขาช่วยได้พอดี

เมื่อ เฉินเฉียวได้ยินว่าเขาจะช่วยเธอตามหาคน เธอก็รู้สึกขอบคุณ: “ขอบคุณนะคะคุณเจียง”

เจียงอี้ฝานปฏิเสธและกล่าวว่า “ไม่ต้องขอบคุณหรอก คุณเป็นภรรยาของเพื่อนสนิทผม และเป็นเพื่อนสนิทของภรรยาผมอีกด้วย เรื่องนี้ผมควรจะช่วยคุณ อยู่ที่อังกฤษคุณก็ทำเหมือนกับว่าอยู่บ้านแล้วกันนะครับ ฉยงฉยงไม่ได้ออกไปนอกบ้านนานแล้ว คุณมาพอดีจะได้อยู่เป็นเพื่อนเธอในช่วงเวลานี้ ส่วนเรื่องคนที่คุณตามหา ผมช่วยคุณแน่นอน ”

ค่ะไหนๆเขาก็พูดแบบนี้แล้ว เฉินเฉียวก็ไม่ปฏิเสธ

ยิ่งไปกว่านั้นเธอไม่ได้เจอฉยงฉยงมานานแล้ว คิดถึงมากจริงๆ

เจียงอี้ฝานพาเฉินเฉียวไปที่ประตูบ้านพักสไตล์ยุโรปในลอนดอน

หลังคารูปวงแหวนล้อมรอบ

มีรั้วเป็นแถว ๆ ที่ประตูและมีกุญแจล็อกไว้ที่ประตูไม้

เจียงอี้ฟานเดินไปข้างหน้าเพื่อปลดล็อกประตู มีหมาลาบาร์ดอร์ตัวใหญ่มารับที่ปากประตู

จากนั้นเฉินเฉียวก็เห็นเจียงอี้ฝานเดิมที่ยืนนิ่งสง่าอยู่โดนหมาลาบาร์ดอร์เลียจนเสื้อเปียกไปทั้งชุด

เจียงอี้ฝานลูบหัวเบาๆ พลางพูด “คาร์ล อย่าดื้อสิ”

สุนัขตัวใหญ่ไม่รู้ว่าเจ้าของกำลังคุยอะไรกับมันและคิดว่า เขากำลังเล่นกับมัน มันใช้สองเท้าหน้าปืนขึ้น

เฉินเฉียวมองไปแล้วอยากจะหัวเราะ แต่ได้ยินเสียงที่มาจากทางเข้าประตู

“คาร์ล กลับมานี่เร็ว”เสียงที่คุ้นเคยนั้นชัดเจนเจียงฉยงฉยงที่ไม่ได้เจอกันนาน

เฉินเฉียวมองไปที่ ฉยงฉยง พบว่าฉยงฉยงกับเธอเมื่อครั้งล่าสุดที่เจอกัน ดูอวบอิ่ม อ้วนอย่างเห็นได้ชัด

ราวกับรับรู้ว่ามีใครบางคนกำลังมองมาที่เธอเจียงฉยงฉยงมองมาที่เธอและน้ำตาก็ก่อตัวขึ้นในดวงตาของเธออย่างรวดเร็ว

คาร์ลที่ปืนต้นขาของเจียงอี้ฝานอยู่เห็นได้ชัดว่ามันฟังคำพูดของนายหญิง พอเธอทักทายมันก็ส่ายหางขนปุยขนาดใหญ่และวิ่งไปพร้อมกับแลบลิ้นออกมา

เจียงอี้ฝานที่ยังคงเล่นกับคาร์ลอยู่เปลี่ยนสีหน้าทันทีรีบวิ่งขึ้นไปอย่างรวดเร็วกอดคาร์ลไว้และพูดกับเฉินเฉียวที่ประตู: “คุณเฉิน รับเข้าไปหาฉยงฉยงเร็ว”

เขาต้องพูดกับคาร์ลดีๆ แน่นอนประโยคนี้ฝังอยู่ในใจ เขาไม่ได้พูดออกไป

เจียงฉยงฉยงที่ท้องโตร้องไห้จนขอบตาแดง ลูบท้องและเดินมา เฉินเฉียวที่ดูอยู่ก็ตกใจ

“ฉยงฉยง ยื่นอยู่ตรงนั้นแหละ ไม่ต้องขยับ”ท้องของฉยงฉยงใหญ่เกินไป เฉินเฉียวจำได้ว่าตอนที่เธอท้องมันมีขนาดเพียงหนึ่งในสามของฉยงฉยง

ท้องใหญ่ๆแบบนี้ยังจะเดินมาหาเธออีก เฉินเฉียวเห็นแล้วจึงลุกลี้ลุกลนทันที รีบวิ่งไปหา

เฉินเฉียวเป็นห่วงมาก เรื่องเวลาคลอดของฉยงฉยง เพราะฉยงฉยงท้องใหญ่มาก เธอกลัวว่าจะมีอันตราย

ทันทีที่ผู้หญิงสองคนเดินไปด้วยกันพวกเธอก็ลืมเจียงอี้ฝานที่อยู่ข้างหลังไปโดยสิ้นเชิง

หลังจากทั้งสองคนนั่งบนโซฟานุ่ม ๆ ด้วยกันเฉินเฉียวก็วางมือลงบนท้องของฉยงฉยงอย่างระมัดระวังและลูบเบา ๆ

“อีกนานไหมกว่าจะคลอด”ครั้งที่แล้วที่โทรหา เฉินเฉียวอยากจะถาม แต่ตอนนั้นเจียงฉยงฉยงไม่ได้ตอบ

มองไปที่ท้องขนาดใหญ่แบบนี้ น่าจะอีกไม่นาน

ฉยงฉยง มีความสุขมากที่เฉียวเฉียวสามารถมาอังกฤษได้ในเวลานี้เธอสัมผัสท้องด้วยความรักและพูดด้วยความคาดหวัง: “หมอบอกว่าประมาณ เจ็ดวัน จริงพรุ่งนี้จะไปรอคลอดที่โรงพยาบาล แต่คิดไม่ถึงเลยว่าวันนี้จะได้เจอเธอ เฉียวเฉียว ฉันมีความสุขจริงๆ”

ด้านนอกเจียงอี้ฝาน เดินเข้ามาด้วยมือที่เปียกเล็กน้อยเขาได้ยินฉยงฉยงที่ไม่ยอมไปโรงพยาบาลเมื่อสองสามวันก่อน พูดออกมาเองว่าเธอวางแผนที่จะไปโรงพยาบาลเพื่อรอทำคลอดในวันพรุ่งนี้เขาก็พูดว่า “ ฉยงฉยง คุณบอกว่าจะอยู่บ้านไม่ใช่หรอ ไหนบอกว่าจะไม่ไปโรงพยาบาล? ทำไมจู่ๆถึงอยากจะไป”

ประโยคนี้ตบหน้าเจียงฉยงฉยง

เฉินเฉียวซึ่งเดิมรู้สึกหดหู่เล็กน้อยในใจรู้สึกขบขัน

นานๆทีที่เฉินเฉียวจะเข้าข้างเจียงอี้ฝาน และถามด้วยความประหลาดใจ “อะไรกันฉยงฉยง เธอจะคลอดลูกที่บ้านหรอ?” ที่บ้านไม่มีของอะไรเลย เธอจะเรียนการคลอดแบบโบราณหรอไง”

เจียงฉยงฉยงหน้าแดงอย่างกะทันหันและพูดว่า: “พวกเธอรุมฉัน ฉันจะไม่ไปโรงพยาบาลแล้ว”

พวกเขาสองคนที่เอาแต่แกล้งเธอก็หยุดในทันที