“ตามข่าวล่าสุดจากสถานีนี้ รถที่วิ่งไปตามถนนอวี่ฮวาตอนนี้เกิดอุบัติเหตุ ผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียวในรถคันนี้ได้รับการช่วยเหลือส่งโรงพยาบาลไม่รู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง”
ตามรายงานข่าวของชายวัยกลางคน ในทีวีปรากฏรถคันสีขาวที่โดนชนยับเยิน
อย่างไรก็ตามเชินชิงซึ่งเพิ่งเห็นรถขับออกไปเมื่อเช้าวานนี้เอง มองป้ายทะเบียนด้วยความไม่เชื่อ
หลังจากมองอยู่หลายครั้งในที่สุดเชินชิงก็แน่ใจว่าเป็นรถที่อาซู้ขับออกไปเมื่อเช้าวานนี้
เชินชิงนึกขึ้นได้ว่าวันนี้พี่ชายโทรหาเธอที่บ้าน ปกติครอบครัวรู้ว่าเธอและ อาซู้คบกัน ครอบครัวจึงคุยกันเสมอเกี่ยวกับเรื่องนี้แต่คงไม่ได้ให้เธอเลิกกับเขาจริงๆ
แต่พี่ชายขอให้เธอกลับบ้านวันนี้ ค่อนข้างแปลกแต่ถ้าพี่ชายรู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับอาซู้ ถ้างั้นก็คงเดาได้ไม่ยากว่าเขาขอให้เธอไปจากที่นี่เพื่ออะไร
บางทีเขาอาจจะคิดว่าการปิดบังเธอมันเป็นเรื่องดี แต่เชินชิงรู้สึกว่ามันไร้สาระ
ถึงแม้จะปิดบังยังไง เธอก็ต้องรู้อยู่ดี
เมื่อคืนเธอยังคงโกรธที่อาซู้ไม่กลับบ้านแต่ถ้าเธอรู้ว่าตอนที่เธอโกรธ อาซู้กำลังเผชิญหน้ากับอันตรายอยู่ เธอรู้สึกเสียใจมาก
เชินชิงอยากจะเข้าใจเรื่องอะไรบางอย่าง เธออยากจะไปเยี่ยมอาซู้ที่โรงพยาบาลแต่เธอไม่รู้ทางเธอนึกถึงเฉินเฉียวที่ครั้งก่อนบอกว่าจะคบกับเธอเป็นเพื่อน
อาซู้เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ เธอเชื่อว่าเฉินเฉียวจะต้องรู้อีกทั้งอาซู้กับซังหลินจวินความสัมพันธ์ก็นับว่าดี บางทีพวกเขาอาจจะไปเยี่ยมเขาแล้วก็ได้
ครั้งที่แล้วในโทรศัพท์ยังมีเบอร์ของพวกเขาอยู่ เธอกดโทรไปที่เบอร์แปลกใช้เวลาสักพักก่อนที่ปลายสายจะรับ
“สวัสดีค่ะ คุณเฉินหรือเปล่าคะ ฉันเชินชิงค่ะ”เชินชิงไม่รู้ว่าเธอจำได้ไหม เพราะผ่านไปหลายวันแล้ว
แต่เธอก็ยังมีความหวังอยู่เล็กน้อย
เฉินเฉียวที่ได้รับโทรศัพท์จากเชินชิงกำลังนอนอยู่บนเตียงในขณะนี้ เธอแอบมองไปที่ประตูห้องน้ำที่ปิดอยู่ เมื่อนึกถึงหลินจวินที่กำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ เธอลุกขึ้นจากเตียงเปิดประตูเดินออกไป
การได้ยินเสียงที่อ่อนโยนและนุ่มนวลของเชินชิงเหมือนกับกวางตัวน้อยที่หลงทาง แม้ว่าจะไม่เห็นการแสดงออกบนหน้าสีแต่เธอก็เดาออกว่าตอนนี้เธอคงจะหมดหนทาง
เมื่อหลินจวินกลับมาเฉินเฉียวถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนี้และทำไมเขารีบร้อนออกไป
ถึงแม้วันนี้พ่อของเขาจะเจอเรื่องน่าตกใจ แต่หลินจวินไม่ได้พูดอะไรมากก็ออกไป ถ้าไม่ได้เกิดเรื่องด่วนอะไรขึ้นเขาคงไม่เป็นแบบนี้
เมื่อเธอเห็นข่าวทางทีวี แม้ว่าเธอจะไม่คิดว่าเป็นซูเหยี้ยนที่เกิดอุบัติเหตุแต่ หลังจากพิสูจน์ข่าวจากคำพูดของหลินจวิน เธอกังวลว่าต่อไปเชินชิงจะทำอย่างไร
เชินชิงก็เหมือนกับดอกไม้ในตู้ควบคุมอุณหภูมิในกระจก คนที่เธอพึ่งพาได้ตอนนี้กลับมาเกิดอุบัติเหตุ
คิดๆแล้วก็รู้สึกว่าเชินชิงคงจะไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี
แต่หลังจากได้รับสายนี้เฉินเฉียวรู้สึกว่าเธอที่เหมือนเด็กน้อยที่บอบบางนั้นจริงๆแล้วไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น
อย่างน้อย ณ จุดนี้เธอก็รู้ว่าจะขอความช่วยเหลือจากใคร
อีกฝ่ายคิดไม่ถึงว่าเธอจะพูดตรงๆแบบนี้ เธอตะลึงไปชั่วขณะและตอบว่า “ใช่ค่ะ ฉันอยากถามคุณว่ารู้ไหมอาซู้รักษาตัวอยู่ที่ไหน”
“ฉันรู้ เอาอย่างนี้ดีไหมฉันไปรับคุณที่บ้านแล้วจะไปส่งคุณ ดีไหมคะ”เฉินเฉียวฟังออก ว่าอีกฝ่ายน่าสงสารอย่างเห็นได้ชัด เธอไม่รู้ว่าจะไปถามใครแล้วเลยมาถามเธอ
ตามนิสัยแต่ก่อนของเชินชิงคงจะไม่รับปาก แต่พอคิดถึงซู้เหยี้ยนที่ไม่รู้เป็นตายร้ายดียังไง เธอก็ข่มใจไว้และตอบตกลง
เฉินเฉียวบอกเฉินเฉียวว่าเธออาศัยอยู่ที่ไหน
เมื่อซังหลินจวินออกมาจากห้องน้ำ เขาเห็นเฉียวเฉียวเสื้อผ้าหน้าผมเรียบร้อยแล้ว
ซังหลินจวินเดินไปและถามอย่างงุนงง: “เฉียวเฉียว คุณจะออกไปไหน”
เขาแต่งตัวเต็ม ไม่เหมือนกับว่าจะนอน
เฉินเฉียวพยักหน้าและพูดว่า “เชินชิงโทรหาฉันตอนนี้ เธอต้องการไปหาซู้เหยี้ยนแต่เธอไม่รู้ว่าเขาอยู่ในโรงพยาบาลไหน ฉันคิดว่าดึกแล้วเธออยู่ตัวคนเดียวถ้าเกิดเรื่องขึ้นมาจะทำยังไง ฉันเลยจะไปรับเธอ”
ซังหลินจวินรู้สึกแปลกเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องนี้เฉินเฉียวที่เขารู้จักไม่เหมือนคนที่ชอบช่วยเหลือผู้อื่น แต่กับเชินชิงเธอเปลี่ยนไปไม่เหมือนเธอคนเก่า
หลินจวินมองโดยไม่กระพริบตา เขามองเธอด้วยความสงสัยในดวงตาของเขา
เฉินเฉียวยิ้มและพูดว่า “คุณอย่าคิดมาก ฉันดีกับเธอแค่รู้สึกว่าเธอเหมือนกับฉัน”
เหมือน แต่ไม่เหมือนตอนที่เธอความจำเสื่อม
มันเหมือนกับเธอตอนที่เธอยังไม่ความจำเสื่อม
เมื่อมองไปที่หลินจวินที่สงบ เฉินเฉียวไม่รู้ว่าจะบอกเขาดีหรือไม่ว่าความทรงจำเธอค่อยๆกลับมาแล้ว
เธอรู้ว่าใครคนนั้นเคยสนิทกับหลินจวิน
ครั้งหนึ่งเธอเคยหยิ่งทะนง
เธอจำได้หลายสิ่งหลายอย่าง แต่ความทรงจำที่ลึกที่สุดคือทุกๆวันที่เธอใช้เวลากับหลินจวิน
ซังหลินจวินฟังไม่ออกถึงความหมายลึกๆของเฉินเฉียว เขาเห็นว่าเธอกำลังจะออกไปเขาเลยเอื้อมมือไปรั้งเธอไว้พูดว่า “ผมจะไปกับคุณ”
“ตอนนี้คุณควรพักผ่อน พรุ่งนี้ไม่ไปบริษัทเหรอ”เฉินเฉียวขมวดคิ้วและไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เขาพูด
ซังหลินจวินส่ายหัวและพูดว่า: “เป็นเพราะเรื่องที่ผมพูดกับเขาทำให้เกิดเรื่อง การไปส่งคนที่เขาอยากเจอไปเยี่ยมเขา ก็นับว่าเป็นการตอบแทน
เฉินเฉียวคิดอยู่ครู่หนึ่งและคิดว่าก็ใช่
เจ้าหน้าที่ซู้ช่วยพวกเขาได้มากจริงๆ
เมื่อซังหลินจวินขับรถพาเฉินเฉียวไปยังสถานที่ที่เชินชิงอยู่ เขาเพิ่งมาถึงปากทางหมู่บ้านและเห็นคนในชุดสีขาวยืนกอดอกมองพวกเขาอยู่
“เชินชิง”น้ำเสียงของเฉินเฉียวไม่ค่อยแน่ใจนักตอนกลางคืนมืดไปหน่อยและเธอไม่สามารถเห็นใบหน้าได้ชัดเจน
“ใช่”ซังหลินจวินดูออก
หลังจากเชินชิงรู้ว่าเป็นรถของพวกเขา เธอก็เดินตรงมาในทิศทางของพวกเขา
เมื่อเชินชิงเดินไปที่ประตูด้านหลังรถซังหลินจวินก็กดหน้าต่างลงและพูดว่า “ประตูไม่ได้ล็อกคุณเปิดได้เลยครับ”
เชินชิงพยักหน้าจากนั้นจับประตูรถด้วยมือบางๆ ของเธอแล้วดึงเบา ๆ เปิดประตูเข้าไปนั่ง
