ท่านประธานที่รัก – ตอนที่ 471 ได้โปรดแก้ไขทัศนคติของเธอ

อวี้เฟิงจะกล้าให้ภรรยาท่านประธานเลี้ยงข้าวตัวเองที่ไหน นั่นไม่ใช่การรนหาที่ตายเหรอ? “ไม่ต้องๆ มันสมควรแล้วครับ คุณซังไม่เข้าใจตรงไหนก็มาหาผมได้ตลอด ห้องทำงานผมติดอยู่กับห้องประธาน”

ทิ้งประโยคนี้ไว้ อวี้เฟิงก็ออกไปเหมือนวิ่งหนี

ห้องทำงานนี้มีแสงสว่างเพียงพอ วิวสวยสดใส แสงแดดอบอุ่นส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่สูง โรยบนพื้นอย่างเกียจคร้าน ห้องใหญ่มาก มีกระถางต้นไม้ไม่กี่กระถาง ช่วยเพิ่มชีวิตชีวาให้กับห้องทำงาน

ซังอี๋นั่งโซฟา หยิบนิตยสารบนโต๊ะชาขึ้นมาอ่านอย่างระมัดระวัง โดยไม่รู้ตัว ฟ้าก็จะมืดแล้ว

“ก๊อกๆๆ” เสียงเคาะประตูขัดจังหวะความคิดซังอี๋ เธอเงยหน้าขึ้นมา “เข้ามา”

คนที่ผลักประตูเข้าไปคือผู้หญิงสวมชุดเปิดเผย แต่งหน้าจัด มองรูปลักษณ์เดิมไม่ออก

เอวบางสามารถใช้มือจับได้ ด้านล่างคือขาสองข้างเรียวขาว ทำให้ตกอยู่ในภวังค์ไม่สิ้นสุด

“เธอคือใคร?” พอเข้ามา หญิงสาวก็ถามอย่างไม่พอใจ

“ฉันเป็นผู้ช่วยประธานคนใหม่” ซังอี๋ยืนขึ้น มองระดับเดียวกับหญิงสาว

หญิงสาวขมวดคิ้วไม่พอใจ “เธอทำอะไรในห้องทำงาน? ยังไม่ออกไปอีก”

“นี่คุณผู้หญิง รบกวนแก้ไขทัศนคติของเธอ ระวังคำพูดเธอด้วย” ทัศนคติของซังอี๋ก็แข็งกระด้างเช่นกัน

เป็นครั้งแรกที่มีคนกล้าพูดกับตนด้วยทัศนคติแบบนี้ หลี่เฟยเฟยโกรธแทบตายแล้ว “เธอมันก็แค่ผู้ช่วยต๊อกต๋อยคนหนึ่ง มีสิทธิ์อะไรมาใช้ทัศนคติแบบนี้พูดกับฉัน? รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? ฉันหลี่เฟยเฟย!”

หลี่เฟยเฟยคือดาราสาวร่วมสมัย โด่งดังอย่างมาก เธอหน้าตาไม่เลว ทักษะการแสดงยิ่งดี แต่จริงๆ แล้ว กลับเป็นคนหยิ่งทะนงมีอำนาจเหนือใคร เป็นที่ต้องการของผู้คนมากมาย ทำให้เธอลืมไปนานแล้วว่าตัวเองเป็นใคร

“เธอมีคำสั่งท่านประธานไหม?” ซังอี๋พูดหนึ่งประโยคกะทันหัน ทำให้หลี่เฟยเฟยตะลึงอยู่กับที่

“เธอหมายความว่าไง?” หลี่เฟยเฟยขมวดคิ้ว ท่าทางหยิ่งผยองนั้นทำให้เชื่อมกับความงามอันเย้ายวนบนหน้าจอได้เลย

“ขอโทษค่ะ ฉันฟังแค่คำสั่งท่านประธานเท่านั้น” หนึ่งประโยคของซังอี๋ ทำให้ความโกรธของหลี่เฟยเฟยโผล่ออกมา

“ฉันให้เธอออกไปเธอไม่ได้ยินเหรอ? ไม่มีความสามารถในการมอง ใครมันจ้างผู้ช่วยโง่ๆ แบบนี้” เธอกำลังพูด ขณะที่ควักโทรศัพท์ออกมาจะโทรหาอวี้เฟิง

จู่ๆ ประตูก็เปิดออก ชายร่างสูงใหญ่ปรากฏที่ประตูทางเข้า ดวงตาเย็นชาเขากวาดมอง “ไม่มีความสามารถในการมองเหรอ?”

หลี่เฟยเฟยตกใจจนโทรศัพท์ตกพื้น โทรศัพท์ที่กดโทรแล้วมีเสียงอวี้เฟิงดังขึ้นมา “ฮัลโหล พี่เฟย เกิดอะไรขึ้น? สัญญาณไม่ดีเหรอ? แปลกจัง……”

ไม่รอให้อวี้เฟิงวางสาย เสียงชู่จี้ก็ดังขึ้นมา อวี้เฟิงตกใจมาก พูดขึ้นอย่างมีไหวพริบ “โทรผิดสินะ ฉันวางแล้วนะ” และกดปุ่มวางสายอย่างรวดเร็ว

น้ำตาใสไหลออกมาจากดวงตาหลี่เฟยเฟย “ประธานชู่ ฉันแค่อยากเจอคุณเท่านั้น ใครจะไปรู้ว่ายัยนี่ขัดขืน พูดอะไรก็ไม่ให้ฉันเจอคุณ”

คนชั่วชอบบิดเบือนข้อเท็จจริงล่วงหน้า คำพูดนี้คือคนประเภทหลี่เฟยเฟย

“หืม? จริงเหรอ?” ชู่จี้ลดความโกรธ รอยยิ้มในดวงตาลุ่มลึก

หลี่เฟยเฟยอยากพุ่งเข้าไปร้องไห้ในอ้อมแขนชู่จี้ แต่ถูกชู่จี้หลบ “แน่นอนว่าพูดจริง จะหลอกคุณได้ยังไง” ร้องไห้ที่ยังดูงดงาม เพิ่มความสมจริง

สายตาชู่จี้ในที่สุดก็มองซังอี๋ “เธอเหรอ?”

หลี่เฟยเฟยคิดว่าประธานชู่ระบายความโกรธแทนตน ก็พูดขึ้นอย่างเชื่อฟัง “ใช่ๆ เธอนั่นแหละ ไม่ให้ฉันเจอคุณ”

ชู่จี้เชยคางหลี่เฟยเฟยขึ้น ก้มมองเธอ พ่นความร้อนระบายออกมา กระตุ้นเส้นประสาทที่บอบบางของหญิงสาว “แล้วเธออยากทำยังไง?”

หลี่เฟยเฟยเป็นผู้หญิงที่น่ารำคาญมากที่สุดที่ใช้ท่าทางบริสุทธิ์มาล่อลวงประธานชู่ “แน่นอนว่าทำให้เสียโฉมสิ”

หัวใจซังอี๋เย็นยะเยือก แววตาที่มองชู่จี้มีความเหลือเชื่อ

ชู่จี้ยกมุมปาก เมื่อดวงตาเย็นยะเยือกมองไปที่หลี่เฟยเฟย ก็เหมือนมองศพ “โอเค”

หลี่เฟยเฟยยังไม่ทันดีใจ ประโยคถัดมา ก็ทำให้เธอผิดหวัง “ฉากพรุ่งนี้ นางเอกถูกทำให้เสียโฉม ฉันอยาก……ทำแบบนี้จะได้เพิ่มทักษะการแสดงของเธอ ไม่ใช่เหรอ?”

ดวงตาหลี่เฟยเฟยเบิกกว้างทันที “ชู่……”

“ฉันบอกแล้ว ฉันไม่อนุญาตให้ใครมาควบคุมคำสั่งฉัน หนึ่งในนั้นแน่นอนว่ารวมเธอด้วย” ประโยคหนึ่งของเขา ประกาศโทษประหารชีวิตหลี่เฟยเฟยอย่างสมบูรณ์

เธอถอยหลังหนึ่งก้าว จู่ๆ ก็พุ่งเข้าไปอย่างบ้าคลั่ง “ยัยชั้นต่ำ แกยั่วยวนประธานชู่ใช่ไหม ฮะ? เห็นฉันล้อเล่นเหรอ? ใช่ไหม?” เธอตบไปหนึ่งที

ทันใดนั้น จู่ๆ ก็ถูกชู่จี้จับไว้แน่น “เธอจะขัดคำสั่งฉันใช่ไหม?”

เสียงนั้น เย็นยะเยือกสุดหัวใจ

หลี่เฟยเฟยปล่อยมืออย่างตะลึง “เฮอะๆ บอกว่าประธานชู่เย็นชาที่สุด จริงๆ แล้วก็แบบนี้ ฉันนึกว่า……ฉันอยู่ในใจประธานชู่ เป็นคนที่พิเศษคนนั้น” เธอยิ้มเยาะตัวเอง เผยความสิ้นหวังไม่รู้จบ

บอดี้การ์ดที่ประตูทางเข้าก็เข้ามา ลากเธอออกไป

ภายในห้องทำงาน กลับสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง

สองคนที่ไม่เจอกันมานาน มองหน้ากันแบบนี้ ไม่มีใครทำลายความเงียบ

อวี้เฟิงเคาะประตู เห็นสองคนยืนที่ประตูทางเข้า จู่ๆ ก็รู้สึกผิดที่ตัวเองรนหาที่ตาย

กลั้นใจเดินเข้าไปข้างหน้า “ท่านประธาน นี่รายงานไตรมาสของเดือนนี้ครับ”

“หลี่เฟยเฟย กำจัดซะ” เขาไม่แม้แต่จะกะพริบตาด้วยซ้ำ บริษัทขาดนักแสดงใดๆ สักคน สำหรับเขามันไม่เป็นอะไร

ความหมายของคำว่ากำจัด หมายถึงให้ซ่อนหลี่เฟยเฟยตลอดกาล จะไม่มีบริษัทศิลปะการแสดงใดๆ เซ็นสัญญากับเธอ เลี้ยงเธออีก

อวี้เฟิงอ้าปากกว้าง “ท่านประธาน ตอนนี้เธออยู่ในช่วงที่จะนำกำไรมหาศาลเข้าบริษัทนะครับ ไม่สามารถ……”

“กำจัดซะ” ชู่จี้สั่งอีกครั้ง

กลายเป็นบทสรุปไปแล้ว อวี้เฟิงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่เขารู้ ถ้าตัวเองขอร้องเพื่อหลี่เฟยเฟยอีก งานของเขาจะไม่รับประกันแน่นอน เขาพยักหน้า “ครับ ท่านประธาน ผมจะไปเตรียมการ”

เมื่ออวี้เฟิงไปแล้วปิดประตู ชู่จี้ก็เดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เข้าใกล้ซังอี๋ “ทำไมวันนี้บ่ายถึงมา?”

ชู่จี้ตรงหน้าจู่ๆ ก็ทำให้รู้สึกไม่คุ้นเคย ไม่สมจริง เย็นชาแบบนั้น ถึงการกระทำของหลี่เฟยเฟยไม่น่ายอมรับ แต่ประโยคหนึ่งของชู่จี้ มันทำลายอนาคตคนคนหนึ่งจนหมด ยิ่งยากที่จะทำให้เธอยอมรับ

เธอไม่สนใจ คิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยปากทันที “แค่มาทำความคุ้นเคย ถ้าท่านประธานไม่มีคำสั่งอะไร ฉันขอตัวกลับก่อน”

เธอเพิ่งหันตัวเดินออกไปหนึ่งก้าว ก็ถูกชู่จี้จับข้อมือไว้ “กลัวแล้วเหรอ?”

กลัวเหรอ? ที่ยิ่งไปกว่านั้น รู้สึกว่าชะตากรรมหญิงสาวคนนั้น สะท้อนร่างตัวเอง