เฉินเฉียวออกแรงเล็กน้อย แต่มือเล็กๆที่อยู่ด้านในก็ออกแรงดึงกลับเช่นกัน และเผชิญหน้ากับเธอ
เธอเหมือนจะดูออกว่า เด็กคนนี้ไม่ได้หลับ แต่กลัวว่ากำลังทำนิสัยไม่ดีกับตัวเองอยู่
เธอดึงมือกลับ “ โย่วอี คนขับรถเอาแต่พูดว่า เธออยากจะเจอฉันมาตลอด แต่ดูเหมือนว่าจะโดนคนขับรถหลอกเอาแล้วละ ใช่ไหม ? ”
คนที่อยู่ข้างใน ก็ยังไม่พูดอะไร
“ ดูจากท่าทางของเธอแล้ว เหมือนกับว่าไม่อยากเจอฉันเลยสักนิด ” เฉินเฉียวทำท่าทางเหมือนกับว่าเสียใจ เธอถอนหายใจ “ งั้นฉันไม่อยู่ที่เพื่อรบกวนเธอละ งั้นรอฉันไป เธอก็ค่อยเอาผ้าคลุมออกจากหัวนะ อย่าเอาแต่แอบอยู่แบบนั่นละ”
เฉินเฉียวนั่งรอไปสักพัก
เจ้าตัวเล็กก็ยังไม่ขยับตัว
เธอลุกขึ้น “ งั้นฉันไปแล้วนะ ”
เดินไปได้สองก้าว
บนเตียงก็เริ่มมีการขยับ จากนั้นก็ผ้านวมก็ถูกเอาออก ศีรษะเล็กๆก็โผล่ออกมา ก่อนที่จะพูด น้ำตาก็ไหลออกมาก่อน อาจจะเป็นเพราะว่าน่าจะมีไข้ ใบหน้าเล็กๆนั้นทั้งแดงและร้อน
เฉินเฉียวไม่เคยเจ็บปวดเพราะลูกมาก่อน ภาพนี้ ทำให้เธอนึกถึงเรื่องที่ฝันเมื่อคืน แล้วก็ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี ?
เธอหันกลับมา แล้วนั่งลงบนเตียง หยิบทิชชู่แล้วก็ซับน้ำตาของเขา “ เป็นอะไรไป ? ไม่ใช่ว่าเป็นลูกผู้ชายหรอ แล้วทำไมตอนนี้ถึงได้ร้องไห้แบบนี้ละ ?”
เธอค่อยๆซับน้ำตาบนใบหน้าเล็กๆด้วยความระมัดระวัง
ซังโย่วอีที่ร้องไห้ “ พี่เฉียว คุณกำลังทะเลาะกับพ่อของผม ใช่ไหม ?”
เฉินเฉียวคิดไปคิดมา แล้วก็ส่ายหน้า “ ก็ไม่ถือว่าทะเลาะนะ ”
“ คุณทะเลาะกับพ่อ แม้แต่ฉันก็ยังไม่ต้องการ ลุงฟู่ก็บอกกับคุณแล้วว่าผมอยากเจอคุณ แต่คุณก็ไม่มาหาผม พี่เฉียว ถ้าคุณยายไม่เรียกคุณมา คุณก็คงไม่มาหาผม แล้วก็คงทำเหมือนกับว่าไม่รู้จักผม ใช่ไหม ?”
คำพูดที่พูดมาทั้งหมด ทำให้เฉินเฉียวรู้ว่าตัวเป็นผู้หญิงที่น่าเศร้าที่สุด
เธอจับไปบนใบหน้าของเจ้าตัวเล็ก “ ฉันเอาแต่คิดถึงเธอทุกวันเลยนะ ”
“ ผมไม่เชื่อหรอก !” ซังโย่วอีหันหน้าหนี เขาผลักมือเธอออกด้วยความโกรธ “ คุณคิดว่าผมเป็นเด็กที่หลอกง่ายขนาดนั้นหรอ พูดจาหวานๆสักสองคำแล้วก็เชื่อคุณ ถ้าเกิดว่าคุณคิดถึงผม คุณก็ต้องมาหาผมทุกวันแล้ว ! ฉันไม่รู้ว่ามีผู้หญิงสักกี่คนที่อยากจะเจอฉัน แต่พวกเขาไม่สามารถเข้ามาในบ้านหลังนี้ได้ ส่วนคุณ…… ”
พอพูดถึงเรื่องนี้ เขาก็ร้องไห้อีก แล้วก็ล้มตัวนอนลงบนเตียง “ ยังไงก็ตามคุณก็เป็นคนที่ทำไม่ดีกับฉัน !”
เฉินเฉียวหัวเราะ
เขานอนลงข้างๆเขา แล้วก็มองไปที่เขา “ ก่อนหน้านี้ยังบอกว่าฉันดีกับเธอที่สุดอยู่เลย แต่แค่ไม่กี่วันก็บอกว่าฉันไม่ดีกับเธอแล้ว เป็นคุณหนูที่ยากที่จะรับมือจริงๆ ”
ซังโย่วอีมองไปที่เธอ ปากเล็กๆที่ขมุบขมิบ และไม่ได้โกรธแล้ว ก็พูดขึ้นมาว่า : “ พี่เฉียว ฉันคิดเธอจริงๆ……เมื่อก่อนฉันไม่เคยคิดถึงใครแบบนี้มาก่อน แม้แต่คุณยายก็ไม่เคย ”
พอเฉินเฉียวฟัง ก็รู้สึกใจละลาย
รู้สึกสบายใจ รู้สึกว่าหลายวันที่ผ่านไม่ได้เปล่าประโยชน์ไปเลยที่คิดเรื่องของเด็กคนนี้ เธอเอามือลูบไปที่ศีรษะเล็กๆนี้ “ ถ้าเกิดว่าคุณยายได้มายินเรื่องนี้เข้าละก็ กลัวว่าท่านจะไม่พอใจเอานะ ”
“ ไม่เป็นไรหรอก ถ้าคุณไม่บอกกับคุณยาย คุณยายก็ไม่ได้ยินหรอก ”
เฉินเฉียวถาม : “ วันนี้กินยาไปแล้วหรือยัง ? ทำไมไข้ยังไม่ลดอีก ? หมอเฉินว่ายังไงบ้าง ?”
“ ยังไม่ได้กินยา มันขม โย่วอีไม่อยากกิน ”
“ งั้นให้ป้ามั่วทำพุดดิ้งให้กินไหม ดีไหม ? พอกินยาเสร็จ แล้วกินพุดดิ้งมันก็ไม่ขมแล้ว ”
“ แต่ผมอยากกินเค้กที่เสี่ยวเฉียวทำมากกว่า คุณทำเค้กให้ผมกิน ดีไหม ?”
“ ขอแค่เธอกินไหว ไม่ว่าเธอจะขอให้ฉันทำอะไรก็ได้ ” เฉินเฉียวยิ้ม “ งั้นเรากินยากันก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะให้ป้ามั่วเอายาขึ้นมาไหม โอเคไหม ?”
“ แบบนั้นก็ได้ ” ซังโย่วพยักศีรษะเล็กๆของเขา
ด้านนอก
ห้องนอนเด็ก มีคนมามาเปิด
ซังหลินจวินกับป้ามั่วยืนอยู่ด้านนอก
มองไปข้างใน ฟังพวกเขาที่กำลังพูดคุยกัน ท่าทางของซังหลินจวินดูโอเคขึ้น
ป้ามั่วพูดว่า : “ ยังไงก็ต้องคุณเฉียวถึงจะมีวิธีรับมือได้ ปกติเล้าโลมให้คุณหนูกินยายังไงก็ไม่ยอมกิน คุณเฉียวมาไม่จำเป็นต้องเล้าโลมอะไรเลย ”
“ เอายาเข้าไปได้เลย ” ซังหลินจวินบอกกับป้ามั่ว
“ โอเคค่ะ ” ป้ามั่วตอบกลับ
ซังหลินจวินบอกเพิ่มไปว่า : “ ไม่ต้องบอกนะว่าฉันกลับมาแล้ว ”
ป้ามั่วไม่เข้าใจความหมายนี้ เธอก็ไม่เข้าใจแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก แล้วเดินเอายาเข้าไปข้างใน
“ คุณหนู ยาสำหรับคุณมาแล้ว ”
ซังโย่วอีก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที
เฉินเฉียวหักยาออกเป็นหนึ่งครึ่งแล้วค่อยเอาให้ “ กินทีละครึ่ง เดี๋ยวกินเสร็จฉันจะลงไปทำเค้กให้ ”
ซังโย่วอีมองไปที่เธอ “ พี่เฉียว คุณคงไม่เป็นเหมือนครั้งก่อน ที่พอทำเค้กเสร็จแล้วก็ไปใช่ไหม ?”
เฉินเฉียวส่ายหัว ยืนยัน “ ไม่มีทาง ”
คราวนี้ รอให้เจ้าตัวเล็กเสร็จ แล้วก็ให้คะแนนก่อนแล้วค่อยไป
เฉินเฉียวปล่อยให้ซังโย่วอีนอน แล้วก็ห่มผ้าแล้วค่อยลงไป ยานี้ช่วยผ่อนคลาย หลังจากกินยาเสร็จ เจ้าตัวเล็กก็จะหลับไปอย่างรวดเร็ว
เฉินเฉียวรู้สึกโล่งใจ จากนั้นก็ใส่ผ้ากันเปื้อนแล้วก็เข้าไปในห้องครัว
เธอยังไม่ได้กินข้าวเย็น ตอนที่ทำเค้ก เธอก็อบบิสกิตกินสองชิ้น
ถือแก้วน้ำ แล้วก็มองไปที่ถาดอบสีแดง ด้วยความงุนงงเล็กน้อย ตอนนี้เธอยังไม่มีลูก แต่ตอนนี้เธอก็กำลังดูแลเด็ก ประเด็นก็คือ เธอไม่ได้รู้สึกรำคาญเลย แต่ทางกลับกันเธอรู้สึกมีความสุข
เรื่องนี้มันเป็นเรื่องน่าทึ่งจริงๆ
นี้มันอาจจะเป็นโชคชะตาก็ได้ เป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อจริงๆ
เสียงเตาอบดังขึ้น——ติ้ง เฉินเฉียวก็รู้สึกตัว จากนั้นก็วางแก้วน้ำลง แล้วใส่ถุงมือกันความร้อน แล้วก็เอาไปเอาเค้กออกจากเตาอบ
พอหันกลับไป ก็ตกใจ เห็นมีคนยืนอยู่ที่ประตูห้องครัว มือจับถาดเตาอบไม่แน่นพอ ทำให้ตกลงพื้นไปสองชิ้น
เฉินเฉียวรีบวางเตาอบไว้ข้างๆ ถอดถุงมือออก แล้วก็ก้มลงไปเพื่อนหยิบเค้กที่ตก
เค้กที่เพิ่งออกจากเตานั้นมันร้อนมาก
เธอเผลอไปหยิบมัน แล้วก็ร้อนมากจนรีบเอามือจับหู จากนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าจากประตูที่กำลังเดินเข้ามา เธอกัดปาก แล้วก็พยายามที่จะอธิบาย
เขาหยิบเค้กสองชิ้นที่ร้อนๆขึ้นมาด้วยมือเปล่า
“ มันร้อนมากนะ ” เฉินเฉียวพูดเตือน
“ บางที่มันไม่ร้อน ” เขาตอบกลับมา แล้วสายตาก็มองไปที่มือของเธอ “ ไม่เป็นไรใช่ไหม ?”
เฉินเฉียวบีบนิ้วที่เป็นสีแดง แล้วส่ายหัว “ ไม่เป็นไร ”
ซังหลินจวินเปิดก๊อกน้ำ “ มาล้างสักหน่อย ”
น้ำเสียงที่ไม่ค่อยอะไร
เฉินเฉียวรู้สึกห้องครัวของพวกเขามันใหญ่ แล้วก็ถ้าจะรับคนเข้ามา 10 กว่าคนก็คงไม่มีปัญหาอะไร แต่ว่า ทันทีที่เขาปรากฏตัวขึ้นมา เธอก็รู้สึกกดดันขึ้นมา
เดินไป แล้วก็เอามือไปรองที่ก๊อกน้ำเย็น หลังจากล้างเสร็จ ก็รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย ส่วนเขาก็ไปล้างน้ำเหมือนกัน
เฉินเฉียวมองไปที่ผู้ชายคนนั้น แล้วก็หยิบเค้กออกจากกระดาษไขทีละชิ้น
ทันใดนั้นก็นึกถึงภาพเหตุการณ์ที่เป็นบนสวรรค์นั้นออก
ฉันมักจะโดนเขาจูบ แต่ฉันก็ไม่ได้รำคาญเขาที่ทำแบบนี้
“ มองอะไร ?” จู่ๆเขาก็หันกลับมา แล้วสายตาก็จับจ้องมาที่เฉินเฉียว
เฉินเฉียวรู้สึกอาย แล้วก็สมองก็แล่นได้อย่างรวดเร็ว แล้วก็รีบถามว่า : “ ที่ฉันมาที่นี้ ก็เพราะว่าคุณผู้หญิงส่งคนไปที่บริษัทของฉัน ”
