เมื่อมองไปที่บาดแผลที่เขาอยากช่วยทำให้ก็น่าประหลาดใจยิ่งกว่า
บาดแผลเล็กขนาดนี้ ไม่ต้องถึงขนาดให้ท่านประธานซังผู้ยิ่งใหญ่เป็นคนจัดการหรอก
แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ถามอะไรแต่เฉินเฉียวก็รู้สึกถึงความตะลึงและเข้าใจผิดจากสายตาของตู้เหวินเซิง
แต่เขาไม่ได้ถามอะไร เธอเองก็ไม่จำเป็นต้องอธิบาย
หลังจากจัดการกับบาดแผลที่มือแล้วซังหลินจวินก็ถามว่า “มีเจ็บตรงไหนอีกไหม”
ไม่มีค่ะเฉินเฉียวส่ายหัว
ซังหลินจวินยืนอยู่ข้างๆเธอดวงตาของเขามองไปที่ใบหน้าของเธอ เธอยังคงดูเป็นกังวลนิ้วยาวของเขาเชยคางเธอมองอย่างละเอียดอีกครั้ง
เขากำลังยืนอยู่และเฉินเฉียวกำลังนั่งอยู่
เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาจนสุดและมองกรอบหน้าของชายคนนั้น
360 °องศาไม่มีมุมไหนไม่รอดและน่าจะเป็นแค่ผู้ชายอย่างซังหลินจวิน แม้ว่าเขาจะมองแบบนี้ แต่เขาก็ยังคงไม่เจอสิ่งผิดปกติบนหน้าเธอ
นิ้วยาวๆของชายคนนั้นคลายออกจากกรามของเธอและปลายนิ้วก็เลื่อนลงมาจนถึงลำคอขาวๆเธอ
ปลายนิ้วของเขาเหมือนมีเวทมนตร์เสกลงบนผิวของเฉินเฉียวทำให้เธอสั่นเล็กน้อย
เผลอคิดถึงเรื่องในวันนั้นที่จิ้งหยวนโดยไม่รู้ตัวเมื่อเขาลูบไล้นิ้วไปทั่วร่างกายเธอหายใจแน่นใบหน้าของเธอร้อนผ่าวและเธอรีบจับมือชายคนนั้น
เรียกเขาว่า “ประธานซัง … ”
ซางหลินจุนมองลงไปที่เธอ
เลือดฝาดอมชมพูบนใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอไม่อาจละสายตาจากเขาได้เขายิ้มมุมปาก“ แตะไม่ได้？”
คำสามคำแฝงไปด้วยการหยอกล้อ เหมือนฉากรักที่อึมคลึมและสดใส
แม้แต่พยาบาลตัวน้อยที่อยู่ข้างๆก็หน้าแดง
เฉินเฉียวรู้สึกว่าความคิดฟุ้งซ่านของเธอ เกรงว่าเขาจะดูออก เธออายหันหน้าหนีกัดริมฝีปากแล้วพูดว่า “เจ็บนิดหน่อย”
“เจ็บตรงนี้”ซังหลินจวินจับมือของเธอด้วยมืออีกข้างและเอามันออกไป
ข้อมือของเธอบางและอ่อนนุ่มและราวกับว่าไม่มีกระดูก
เฉินเฉียวรู้ว่าตู้เหวินเซิงกำลังเฝ้าดูอยู่เลยผละออกจากซังหลินจวินอย่างไม่สบายใจ
โชคดีที่เขาไม่ได้ทำอะไรมาก เขาเพียงแค่แตะๆที่คอของเธอเบา ๆ และพูดกับตู้เหวินเซิง: “จัดการตรงนี้ด้วย อย่าให้ทิ้งรอยแผลเป็น ”
ตู้เหวินเซิงเรียกพยาบาลมารักษาอาการบาดเจ็บที่คอของเฉินเฉียว
เฉินเฉียวนั่งอยู่ที่นั่นเป็นเวลานานยังคงรู้สึกว่าจุดที่นิ้วของซังหลินจวินแตะผ่านไปบนคอของเธอนั้นร้อนเหมือนไฟ
เธอควบคุมสายตาไม่ได้ เธอมักจะมองไปที่ผู้ชายที่อยู่ข้างๆเสมอ
ในขณะนี้เขายืนอยู่หน้าชั้นวางเอกสารของตู้เหวินเซิง และพลิกดูเอกสารทางการแพทย์
เงียบ.
ปลง
เฉินเฉียวมองไปที่ฉากนั้นและในหัวผุดคำสี่คำที่ว่า‘ซุ่ยเย่ว์จิ้งเห่า’
เธอรู้สึกตกใจกับคำสี่คำนี้
เขาหันหน้ามาเผชิญหน้ากับเธอ “มองอะไรอยู่”
เฉินเฉียวรู้สึกเขินอาย ทำไมเอาแต่มองเขา?
เธอส่ายหัวอย่างรีบร้อน“ เรียบร้อยแล้ว ประธานซัง ไปได้แล้วค่ะ ”
อืมซังหลินจวินพยักหน้าวางเอกสารและบอกลาตู้เหวินเซิง
เพราะว่าไปส่งเธอที่โรงพยาบาลทำให้เขาสาย ตลอดทางเขายุ่งแต่กับการรับโทรศัพท์
อย่างไรก็ตามตอนรับโทรศัพท์เขาไม่ได้พูดอะไรเยอะ ส่วนมากก็แค่ฟังอีกฝ่ายพูด
“พี่？” พี่ชายทันใดนั้นเสียงก็ดังขึ้น หนุ่มน้อยวิ่งไปมาด้วยความตื่นเต้น“ พี่เป็นพี่จริงๆ!”
เฉินเฉียวได้ยินเสียงและเห็นชายหนุ่มคนหนึ่ง
ดูแล้วอีกฝ่ายดูเด็กกว่าเขาท่าทางน่าจะอายุประมาณยี่สิบสี่ยีสิบห้า
หน้าตาดี แต่ไม่ได้ดูสุขุมมากนัก นอกจากนี้ยังติดเพชรที่ติ่งหู
ตอนนี้ดวงตาคู่หนึ่งได้ละออกไปจากซังหลินจวินแล้วแต่จ้องมองไปที่เฉินเฉียวแทน
จงใจมองเกินไปจนเฉินเฉียว รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยที่เห็นเขาขมวดคิ้วใส่
“ฉันมีธุระทางนี้นิดหน่อยแค่นี้ก่อนนะ”ซังหลินจวินวางสายโทรศัพท์และมองไปที่อีกฝ่ายด้วยสีหน้าจริงจัง “มาทำอะไรที่นี่?”
อีกฝ่ายดูเหมือนจะกลัวเขาเล็กน้อย ถูกถามก็ไม่กล้าพูดอะไร
ซังหลินจวินเหลือบมองไปข้างหลังเขาไม่กี่เมตรและเห็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ยืนอยู่ที่นั่นพร้อมกับท้องโตๆเห็นได้ชัดว่ากำลังรอเขาอยู่
ซังหลินจวินขมวดคิ้ว“ ท้องใหญ่ขนาดนี้แม่รู้ไหม”
“ ทำไมแม่ต้องรู้ ใหญ่ก็ใหญ่ไปเหอะ ผมไม่ได้ต้องการ เดี๋ยวก็ท้องแบนแล้ว ”
เฉินเฉียวถึงกับพูดไม่ออก พูดเรื่องใหญ่ๆอย่างการทำแท้งแบบนี้ออกจากปากของชายหนุ่มนั้นสบาย ๆ พอ ๆ กับการซื้อกับข้าว
ยิ่งไปกว่านั้นผู้หญิงยังอายุไม่ถึง 20 ปี แต่ท้องของเธอมีอายุอย่างน้อย 7 เดือน ยังจะพูดว่าไม่อยากได้อีก ทุเรศสิ้นดี
ใบหน้าของซังหลินจวินเปลี่ยนเป็นเย็นชาจ้องมองเขาและเตือนด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า“ ทำอะไรก็คิดบ้าง ตอนนี้ไม่ใช่เด็กแล้วนะ
“ พี่อย่ามาชักสีหน้าใส่ผม ผู้หญิงคนนี้ดูเด็ก แต่ก็ไม่ได้ดีอะไร คิดว่าท้องลูกแล้วจะจับซังอวี้ได้ วันนี้จะทำให้เธอรู้ว่า ถึงจะมีลูกก็ใชว่าจะมาเกาะตระกูลซังของพวกเราได้ ตระกูลซังของเราไม่ใช่ว่าผู้หญิงที่ไหนก็จะเข้ามาได้ง่ายๆ”
ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจเฉินเฉียวก็ได้ยินสิ่งที่ซังอวี้พูดและเธอยืนห่างไปก้าวหนึ่ง ฟังอีกฝ่ายถาม “พี่ เธอเป็นใครอะ”
สายตานั้นมองมาอีกครั้ง
“จัดการปัญหาของตัวเองก่อนเถอะ”ซังหลินจวินไม่ได้ตอบคำถามของเขา แล้วก็สั่งสอนเขาอีกสองสามคำก่อนจะไล่เขาไป
หลังจากนั้นไม่นานเฉินเฉียวก็มองกลับไปที่ร่างทั้งสอง เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เดินตามซังอวี้ไปอย่างเงียบ ๆ ดูน่าสงสารมาก
“ เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของซังอวี้”ซังหลินจวินแนะนำและเสริมอีกประโยค: “ไม่ใช่คนดีอะไรถ้าวันหลังเจอ หลบได้ก็หลบนะ”
โอเคเฉินเฉียวพยักหน้า แต่ไม่ได้เก็บคำพูดเขามาใส่ใจ
อย่างไรก็ตามเป็นคนในครอบครัวเขาเธอจะมีโอกาสเจอได้ยังไง
อีกด้านซังอวี้รู้สึกท้อใจกับคำพูดสองสามประโยคของซังหลินจวินที่อารมณ์ร้าย
“ คนนั้นเป็นพี่ชายคุณหรอ สีหน้าไม่ค่อยดี โดนเขาด่าหรอ “สาวท้องโตพูดอย่างระมัดระวัง: “คุณอย่าเก็บมาใส่ใจเลยนะ ที่เขาพูดนั่นเขาหวังดี”
ซังอวี้ไม่ยอมเสียหน้า“ ถามมากจัง เกี่ยวกับเธอหรือไง คิดว่าท้องลูกแล้วจะเป็นคนของตระกูลซังหรอ เด็กเวร”
แต่เดิมเขาเป็นคุณชายที่เอาแต่ใจ โตขนาดนี้แล้วแม้แต่พ่อแม่ก็ไม่ได้สั่งสอนมากนัก
แต่ซังหลินจวินแตกต่างออกไป
ตั้งแต่เด็กผู้ใหญ่ก็จู้จี้จุกจิกสั่งสอนให้เขาเป็นผู้เป็นคน
เมื่อมองไปที่ด้านหลังของชายและหญิงเขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและกดหมายเลข
“ แม่ครับ พี่ผมมีแฟนแล้วใช่ไหม”
“ หมายถึงหลินจวินหรอ”แม่ของซังอวี้เล่นไพ่นกกระจอกอยู่ที่นั่นตอบว่า: “ได้ยินว่าป้าเธอเค้าพูดอย่างนั้นนะ ฉันว่าพี่ชายเธอหวั่นไหวแล้วจริงๆ ”
“เป็นผู้หญิงแบบไหน ได้ถามไหม”
“ ป้าไม่ยอมบอก แต่ว่าเท่าที่ฉันดูนะ ผู้หญิงคนนี้ไม่เบา ไม่อย่างนั้นจะเอาพี่ชายเธออยู่ได้ยังไง ”
หรอ? งั้นผมอยากเห็นว่าผู้หญิงคนนี้ใช้วิธีอะไร “
