เฉินเฉียวรู้สึกเพียงว่ามือของเขากำลังปกป้องเธอจากความตายจากนั้นอาการวิงเวียนศีรษะก็ผุดขึ้นมาและเธอก็หมดสติไป
เมื่อเธอตื่นขึ้นมาอีกครั้งเธอถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล
ฟื้นแล้ว ฟื้นแล้วเสียงของเฉินอินดังขึ้นในหูของเธอ “พี่ เป็นยังไงบ้าง”
เฉินเฉียวลุกขึ้นนั่งจากเตียงและหลังจากที่เป็นลมไปสักพักเธอก็นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น
ปู้อี้เฉิน
เธอจำได้ว่าเขาเพิ่งช่วยปกป้องเธอ
“ หมอบอกว่าคุณไม่เป็นไร แต่คุณมีอาการฟกช้ำเล็กน้อยและเดี๋ยวก็หายดีลู่ลี่ลี่รินน้ำหนึ่งแก้วให้เธอ “ดื่มน้ำก่อนนะ”
เฉินเฉียวจิบน้ำก่อนถาม “ปู้อี้เฉินอยู่ที่ไหนเขาเป็นอย่างไร”
“ เขาไม่โชคดีเหมือนคุณเขายังอยู่ในห้องฉุกเฉิน ฉันได้ยินว่าตอนรถชน เพราะว่าเขาปกป้องคุณไว้ คุณเลยไม่เป็นอะไรมากไม่งั้นคนที่ต้องไปอยู่ในห้องฉุกเฉินต้องเป็นคุณ เขาเต็มใจที่จะปกป้องคุณด้วยความตายและถ้าคุณยังอยากจะหย่ากับเขา ฉันว่ามันเกินไป “ลู่ลี่ลี่พึมพำ
เฉินเฉียวกัดริมฝีปากเลิกผ้าห่มออกและพูดว่า “ฉันจะไปห้องฉุกเฉิน”
“ แม่สามีคุณกำลังโกรธ ถ้าไปแบบนี้ คุณน่าจะเละนะ?”ลู่ลี่ลี่ต้องการรั้งเธอ
เฉินอันสั่ง: “เฉินอิน พาพี่ไปสิ”
อ๋อ โอเค”เฉินอินพาเฉินเฉียวไปที่ห้องฉุกเฉิน
ปู้อี้เฉิน ยังไม่ออกมาจากห้องฉุกเฉิน
เริ่นหมิงเซวียนหลั่งน้ำตาที่นั่นปู้ฮวานเหยียนนั่งเงียบๆข้างๆและ ปู้หมิงหย่วนยังคงสีหน้าเรียบเฉยไพล่มือของเธอไว้ด้านหลังเงียบๆ
ทันทีที่เฉินเฉียวปรากฏตัวเริ่นหมิงเซวียนก็เดินเข้ามา “อีตัวซวย! จะมาทำไมอีก ”
แกทำอะไรเฉินอินจ้องมองอีกฝ่ายและยืนอยู่ตรงหน้าเฉินเฉียว
“ฉันกำลังทำอะไร? ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเฉินเฉียวลูกชายของฉันจะนอนอยู่ในห้องฉุกเฉินหรอ? เฉินเฉียว ฉันบอกแกไว้ก่อนนะ! ถ้าลูกฉันเป็นอะไรไปนะ แกตายสักหมื่นรอบก็ชดใช้ไม่พอ”
เฉินเฉียวเงียบ
เฉินอินไม่ได้สนใจเรื่องความรักของเธอ“ ลูกคุณอยากจะปกป้องพี่สาวฉันเอง พี่สาวฉันคงห้ามไม่ได้หรอกมั้ง? ถ้าคุณอยากจะหาต้นตอปัญหา ก็ไปถามลูกคุณโน่นปกติแล้วเขาก็ชอบนอกใจไปหาผู้หญิงคนอื่น ทำไมตอนพี่สาวฉันอยากจะหย่า แล้วเขาต้องโกรธด้วย! อย่างนี้แล้วจะโทษใครได้ ”
เริ่นหมิงเซวียนตัวสั่นด้วยความโกรธ “ฉันขอตบปากแกหน่อยเถอะ!”
“มาดิ! มาตบสิ! “เฉินอินยื่นหน้าไป
เฉินเฉียวดึงเธอออกมาด้วยความอ่อนแรง “พอแล้วเฉินอิน ที่นี้โรงพยาบาลนะ”
เฉินอินไม่ได้พูดอะไรต่อ
ปู้หมิงหย่วนปรามเริ่นหมิงเซวียนสองสามคำ
ยังไงซะก็เป็นเพราะตัวเขาเองเหตุการณ์เลยเป็นแบบนี้ เฉินเฉียวไม่รู้ว่าตกลงเขาคิดยังไง ในตอนนั้นเขาได้ปกป้องเธอไว้ในอ้อมกอดจริงๆ ถึงแม้จะเปลี่ยนความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอไม่ได้ แต่เธอก็ทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาวไม่ได้
เธอพบเก้าอี้ตัวหนึ่งและนั่งลงไกลจากห้องฉุกเฉินโดยมีเฉินอันนั่งอยู่ด้วย
————
อีกด้าน
จิ้งหย่วน
ขณะนี้ไฟสว่างจ้า
เนื่องจากซังโย่วอีหายจากการป่วยหนัก เลยเชิญเพื่อนๆมาบ้าน
เด็ก ๆวุ่นวายไปหมด
แต่ว่าซนไปซนมาซังโย่วอีก็หยุดซน
บางครั้งก็ออกไปด้านนอก ชะเง้อคอมองออกไป
“ซังโย่วอี จะขอพรไหมเนี่ย แล้วเค้กจะตัดไม่ตัด”เด็กบางคนน้ำลายไหลหมดความอดทนในการรอ
ซังโย่วอีขมวดคิ้ว“รีบอะไรขนาดนั้น แม่ของฉันยังมาไม่ถึง! ”
“ แล้วแม่เธอจะมาไหมเนี่ย”
“มาแน่นอน!”ซังโย่วอีกล่าวอีกครั้งด้วยความมุ่งมั่น
เป็นผลให้เขาวิ่งออกไปเป็นครั้งที่ห้า แต่ก็ยังไม่พบใคร เขาทรุดตัวลงนั่งพับเพียบในสนามด้วยใจโหวงๆ
เพื่อนตัวน้อยในห้องโถงวิ่งมาหาเขา แต่เขาไม่สนใจผลักพวกเขาออกไปอย่างไม่สบอารมณ์
ป้ามั่วมองไปที่เขาที่มีท่าทางหดหู่ก็รู้สึกเป็นทุกข์จึงไปเคาะประตูห้องทำงาน
“ นายท่านคะ โทรหาคุณเฉินได้ไหมคะ”
ซังหลินจวินยืนอยู่ที่หน้าต่างและมองลงไปชั้นล่าง ตอนนี้เป็นเวลา สามทุ่มกว่าแล้วชั้นล่างยังมืดและไม่มีแขกคนอื่นมาที่นี่เลย
เขาพูดว่า “อืม ผมรู้แล้ว”
ป้ามั่วปิดประตูแล้วออกไป
เขาหยิบโทรศัพท์มือถือและกดหมายเลข แต่โทรไม่ติด
——
“ ซังโย่วอี นายโกหกหรอ จริงๆแล้วนายไม่มีแม่ใช่ไหม ”
“ พวกเราไม่มีใครเคยเห็นแม่ของนาย! นายเกิดมาจากรอยแตกของหิน ”
“……”
ในที่สุดเพื่อนตัวเล็กก็ทนไม่ได้กับการรอคอยแบบนี้และพวกเขาก็เริ่มโวยวาย
ซังโย่วอีโกรธมากวิ่งไปปัดเค้กลงพื้น “พี่เฉียวไม่ได้กิน พวกนายก็ไม่ต้องกิน”
ทุกคนมองเค้กสี่ชั้นก็โดนปัดลงพื้นต่อหน้าต่อตา กลุ่มเด็กๆพากันร้องไห้
จิ้งหย่วนทั้งหมดตกอยู่ในความวุ่นวาย
ซังโย่วอีไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะปลอบเพื่อนของเขาวิ่งขึ้นไปชั้นบนพร้อมกับเสียง ‘ตึงตึงตึง’
เปิดประตูห้องทำงาน โผล่หัวเล็กๆเข้าไป
เมื่อได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวซังหลินจวินก็วางโทรศัพท์และหันไปมองเขา
เมื่อเห็นพ่อของเขาซังโย่วอีรู้สึกเสียใจจากก้นบึ้งของหัวใจและเขาก็ออกไปข้างนอก ปากเล็ก ๆ ขมุบขมิบและมีเสียงร้องสะอื้น“ พ่อครับ เราไปหาพี่เฉียวกันไหม”
ริมฝีปากบางของซังหลินจวินเม้มแน่น“เธอผิดนัด”
“ บางทีเธออาจจะไม่ว่าง!”ซังโย่วอีกล่าวอีกครั้ง: “ก่อนหน้านี้พี่เฉียวบอกผมว่าวันนี้จะยุ่งมาก ผมเข้าใจ”
“ แต่เธอรับปากแล้ว ควรจะรักษาสัญญา”
ไม่เป็นไรซังโย่วอีส่ายหัว“ พ่อเคยบอกว่าผู้ชายต้องใจกว้างไม่ใช่หรอ ที่ๆพี่เฉียวก็ไม่ว่างแล้ว งั้นพวกเราไปหาเธอกันดีไหม ”
ซังหลินจวินมองไปที่ใบหน้าไร้เดียงสาของเด็กจากนั้นมองออกไปนอกหน้าต่างที่ฝนเริ่มตกและในที่สุดก็พยักหน้าว่า “โอเค” ข้างนอกฝนตกให้ป้ามั่วเอาเสื้อคลุมไปด้วย ”
โอเคครับ ผมไปเดี๋ยวนี้แหละซังโย่วอียิ้มขึ้นมาทันทีราวกับว่าเขาลืมความผิดหวังจากการพลาดนัด
เขารีบวิ่งกลับไปที่ห้องในไม่กี่ก้าวดึงเสื้อคลุมออกจากตู้แล้วสวมมัน
ซังหลินจวินขับรถ
เขานั่งที่เบาะหลังคาดเข็มขัดนิรภัย
ย่านที่อยู่อาศัย “หย่าย่วน” ที่เจียงฉยงฉยงอาศัยอยู่ไม่ไกลจากบริเวณบ้าน ซังหลินจวินจอดรถที่ชั้นล่างและซังโย่วอีก็พูดว่า: “ข้างนอกฝนตกผมจะไปพาเธอลงมา พ่อรออยู่ในรถนะ”
ไปด้วยกันสิซังโย่วอีทำความสะอาดเสื้อคลุม “ข้างนอกฝนตก พี่เฉียวอาจจะไม่อยากออกมา”
ซังหลินจวินมองไปที่ลูกชายของเขาและไม่ได้พูดอะไร หยิบร่มสองอันออกจากท้ายรถ
ยื่นร่มคันเล็กๆสีดำให้ซังโย่วอี
ตัวเขาเองใช้คันใหญ่
ไปกันเถอะสองคนหันหน้าไปทางสายฝนเดินไปที่ตึก
……
เจียงฉยงฉยงกำลังนอนอยู่บนโซฟาฟังเพลงไปและมาส์กหน้าไปเสียงออดก็ดังขึ้น
ดึกขนาดนี้แล้ว น่าจะเป็นเฉียวเฉียวคนเดียวแหละ
