เฉินเฉียวนั่งแท็กซี่ไปที่บริษัทของเฉินอิน
พอถึงชั้นล่างแล้วโทรเรียกเฉินอิน เฉินอินพูดเสียงเบาๆ“ พี่ขึ้นมารอฉันที่ชั้นห้า ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องประชุมและเดี๋ยวออกไป ”
โอเค ไปทำงานต่อเถอะ “เฉินเฉียวติดต่อกับแผนกต้อนรับของบริษัทและรับบัตรก่อนบริษัท
ชั้น 5
พนักงานทุกคนนั่งห่างกันเป็นช่องเล็กๆ และทั้ง บริษัท ก็เงียบและสภาพแวดล้อมก็เข้มงวด
เฉินเฉียวมองไปทางห้องประชุมและผ่านกระจกฝ้าเธอมองเห็นคนสองสามคนในห้องประชุม ทุกคนนั่งอยู่และเฉินเฉียวไม่รู้ว่าคนไหนคือเฉินอิน
หลังจากรอประมาณสิบนาทีประตูห้องประชุมก็เปิดออก
มีคนออกมาทีละคน
เฉินเฉียวยืนอยู่ข้างหน้าต่างยืนดูจากระยะไกล
ทันใดนั้นร่างที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นในสายตาของเธอทำให้เธอตะลึง
อีกฝ่ายถูกล้อมรอบไปด้วยผู้คนมากมายและก้าวออกมาจากห้องประชุม เฉินเฉียวไม่รู้จักคนอื่น ๆ ที่อยู่รอบตัวเขานอกจากอวี้เฟย
ราวกับรับรู้สายตาของเธอชายคนนั้นก็หยุด
เงยหน้าขึ้นมอง
การจ้องมองของเขาปะทะสายตาเธอ
เมื่อเห็นเฉินเฉียวความประหลาดใจปรากฏขึ้นในดวงตาที่ลึกล้ำของเขา ดูเหมือนเขาไม่คาดคิดว่าเธอจะปรากฏตัวที่นี่ในเวลานี้ อย่างไรก็ตามความประหลาดใจได้หายไปอย่างรวดเร็วและดวงตาของเขาก็มืดมน
เฉินเฉียวถูกกดดันด้วยสายตาที่จ้องมองมา
มันเหมือนกับมีก้อนหินอยู่บนศีรษะของเธอทำให้เธอแทบหายใจไม่ออก
พี่ทันใดนั้นเสียงของเฉินอินก็ดังขึ้น
เฉินเฉียวกลับมีสติ
อย่าไปมองเขา ตาจ้องไปที่เฉินอินที่อยู่ข้างหลังเขา
เฉินอินเหลือบมองไปที่ซังหลินจวินดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าและความหลงใหลเพียงก้มหัวเรียก “ประธานซัง”
ซังหลินจวินพูดเบา ๆ’อื้อ’
เฉินอินสังเกตเห็นว่าเขามองเฉินเฉียวอยู่ใบหน้าของเขาดูจริงจังคิดว่าเป็นเพราะคนแปลกหน้าเข้ามาที่ บริษัท เธอจึงรีบจับเฉินเฉียวและอธิบายให้เขาฟัง: “ประธานซังคะ นี้คือพี่สาวฉันค่ะ เธอมาที่นี่เพื่อนำที่ชาร์จมาให้ฉันและกำลังจะกลับ ”
ซังหลินจวินไม่ได้พูดอะไรสายตาของเขาละออกไปจากเฉินเฉียวเหลือเพียงความเฉยเมยบนใบหน้าของเขาและก้าวออกไป
เฉินเฉียว ถอนหายใจอย่างโล่งอกทันทีที่เขาจากไป สายตามองตามเขาโดยไม่รู้ตัว
“ พี่เห็นเทวดาไหม”เฉินอินแกล้งเธอ
เธอกลับมามีสติ “อะไรนะ”
“เขาคือประธานซังของพวกเรา”เฉินอินกระซิบมองร่างนั้นด้วยความสิ้นหวังและพึมพำ: “ฉันไม่ได้โกหกเขาเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์และยอดเยี่ยมมาก”
“ ไม่ว่าจะดีแค่ไหนก็อย่าคิดเรื่องนี้อีกต่อไป”เฉินเฉียวดูจริงจัง “อย่าลืมสิเขามีคุณเถียนแล้ว”
เฉินอินกัดริมฝีปากอย่างไม่สบายใจ“ คุณเทียนนั่นแค่ได้ยินเขาพูดกัน พวกเราไม่มีใครเคยเห็นสักหน่อย”
“ล้วนเป็นแค่ข่าวลือ”เฉินเฉียวเตือน: “อย่าปล่อยให้ตัวเองหลงจงหัวปักหัวปำ! ยัยโง่ ”
เฉินอินมองไปที่เธอ “พี่ทำไมฉันรู้สึกว่าพี่ฮึกเหิมเป็นพิเศษ?”
เฉินเฉียวขมวดคิ้ว “หรอ？”
ไม่ตอบ เธอเปิดกระเป๋าหยิบที่ชาร์จออกมาแล้วยัดใส่มือของเฉินอิน“ ฉันมีอะไรต้องทำไปก่อนนะ”
เฉินอินไม่ได้รั้งเธอไว้
ทันทีที่เธอจากไปก็มีอีกร่างปรากฏขึ้นในห้องประชุม ซังอวี้ถือเอกสารไว้ในมือมองร่างชายหญิงที่เดินจากไปอย่างใจเย็น ในใจมีลับลมคมใน
“น้องท่านประธานซัง”เฉินอินทักทายซังอวี้ทันที
ซังอวี้เหลือบมองเธอแล้วพยักหน้าไปตามทิศทางของร่างบาง“ นั่นพี่สาวของคุณหรือเปล่า?”
เฉินอิน แปลกใจที่เขาถามเรื่องนี้ แต่ก็ยังพยักหน้า “ใช่”
“พี่แท้ๆหรอ?”
อืมแม้ว่าเฉินอิน จะรู้สึกสงสัย แต่เธอก็พยักหน้า
ซังอวี้ยื่นนามบัตรให้ เฉินอินเป็นการส่วนตัว “วันหลังถ้ามีโอกาสไปกินข้าวด้วยกันนะ”
เขาหัวเราะพร้อมกับท่าทางยั่วยวนเล็กน้อยในการแสดงออกของเขา “ผมชื่นชมคุณมากนะ”
เฉินอินถือนามบัตรด้วยความไม่เชื่อปนสงสัยและตะลึง
ถึงแม้น้องท่านประธานซังจะไม่สามารถเปรียบเทียบกับประธานซังได้ในหลายๆเรื่อง แต่ก็ยังดีกว่าผู้ชายที่อยู่ข้างนอกมาก
ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตาหรือพื้นเพของครอบครัว
โดนผู้ชายเข้าหาแบบนี้ทำให้เฉินอินเคลิ้มอยู่มาก
ยิ่งไปกว่านั้นเมื่ออยู่ใกล้กับน้องท่านประธานซังแล้วกลัวว่าจะไม่มีโอกาสแสดงพูดความในใจกับประธานซังหรอ
เฉินเฉียว เดินออกจากบริษัทหยวนเซิ่งสาขาย่อยและไปที่ข้างถนนเพื่อโบกรถ ไม่คิดเลยว่ารถเบนท์ลีย์คันนั้นของซังหลินจวินยังคงจอดอยู่ข้างทางตอนนี้
ประตูรถที่จอดข้างทางเปิดอยู่ชายคนหนึ่งนั่งเบาะหลังแล้วพลิกดูเอกสารอวี้เฟยไม่รู้จะมาตอนไหน
มาที่นี่เพื่อรอเขา
เฉินเฉียวคิดสักพักและเดินไปทางชายคนนั้น
ประธานซังเธอกล่าวทักทาย
ซังหลินจวินหยุดพลิกดูเอกสาร
เขาเงยหน้าขึ้นและมองไปด้านข้างของเธอ “มีธุระอะไรหรอ?”
สายตาของทั้งสองสบกัน มีความเฉยเมยเล็กน้อยในสายตาของเขาเสมอ
อย่างนี้ก็ดีแล้วล่ะ
อย่างไรก็ตามฉันไม่เคยคิดที่จะทำความรู้จักกับเขาให้มากขึ้น
เฉินเฉียวพูดกับตัวเองในใจโดยไม่สนใจอารมณ์เศร้าในใจของเขา แค่หยิบของสองอย่างออกจากกระเป๋า
สิ่งแรกที่ยื่นให้เขาคือผ้าเช็ดหน้า
“อันนี้คืนให้คุณ ฉันซักแล้วค่ะ ขอบคุณมาก”เฉินเฉียวขอบคุณเขา น้ำเสียงกับท่าทางของเขาเย็นชาเหมือนกัน
ซังหลินจวินยื่นมือออกไปและหยิบมันออกมาโดยไม่พูดอะไรเพียงแค่โยนมันไปอีกทาง
แล้วก็นี่…..เฉินเฉียวมอบสร้อยข้อมือให้ “อันนี้ฝากให้โย่วอี”
ซางหลินจุนไม่ได้ยื่นมือออกไปรับ
พูดเพียงว่า: “คุณยังไม่ได้อธิบายให้เขาฟัง”
เฉินเฉียวเม้มริมฝีปากและไม่พูดอะไร
ซังหลินจวินวางเอกสารลงเอาขายาว ๆ ก้าวออกจากรถ
เขายืนตัวตรงสูงต่อหน้าเธอและเฉินเฉียวรู้สึกถึงแรงกดดัน
เฉินเฉียวก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัวและรักษาระยะห่างที่ปลอดภัยจากเขา
ได้ยินแค่เขาพูดว่า: “คุณเฉินถ้าทำไม่ได้ก็อย่าไปรับปากสุ่มสี่สุ่มห้าอย่าไปให้ความหวังเขา”
เขาเป็นคนจริงจังและบึ้งตึงเสมอ
เฉินเฉียวรู้สึกว่าในขณะนี้เธอเหมือนเด็กที่ทำอะไรผิดพลาดและกำลังโดนสั่งสอน
“ ฉันทำผิดจริงๆ ฉันจะไปขอโทษเขา”เฉินเฉียวนึกถึงคุณเถียนคนนั้นและทันใดนั้นก็รู้สึกเศร้าเธอเหลือบมองไปที่ ซังหลินจวินและพูดว่า “หลังจากนี้อยากจะขอให้ประธานซังพูดตรงๆ อย่าแกล้งหลอกให้ฉันไปเป็นแม่โย่วอี เรื่องแบบนี้ฉันทำไม่ได้ แม้แต่แม่เลี้ยงฉันก็เป็นไม่ได้ ”
ดวงตาของซังหลินจวินโกรธและน้ำเสียงของเขาก็หยาบคายยิ่งขึ้น“ ไปหมกหมุ่นเรื่องแต่งงานที่ไร้สาระของคุณดีกว่าไหม”
เฉินเฉียวตอบกลับด้วยความโกรธ “แม้ว่าการแต่งงานของฉันจะไร้สาระ แต่ฉันก็ไม่จำเป็นต้องให้คนนอกอย่างประธานซังมาวิจารณ์”
หลังจากนั้นเธอก็หันกลับและเดินจากไป
แต่เพิ่งจะหันหลังเอวของเธอก็โดนคว้าไว้ ก่อนที่จะได้สติตัวเธอก็หันกลับมา
ริมฝีปากสีชมพูของเธอถูกประกบด้วยริมฝีปากของชายคนนั้นโดยไม่มีการเตือน
ดูเหมือนว่าเขาจะโกรธมากริมฝีปากบางเย็นเฉียบของเขาทาบลงบนริมฝีปากของเธอไม่ใช่ความอ่อนโยนเหมือนแต่ก่อน
จูบนี้เย็นชาปราศจากความอ่อนโยนเป็นเหมือนการลงโทษ
แต่ผู้ชายคนนี้มีสิทธิ์อะไรที่จะลงโทษเธอ?
เฉินเฉียวรู้สึกเจ็บปวดในใจและเกลียดที่เขายั่วยุเธออย่างไม่มีเหตุผล
