เสียงนี้มัน …
แม้ว่าเฉินเฉียวจะรู้มึนหัว แต่เธอก็จำได้ในครั้งเดียว
“ช่วยด้วย…
ริมฝีปากของเธอสั่นเครือสองคำที่เธอพูดออกมานั้นไม่ชัด
หากเป็นการขอความช่วยเหลือมันเหมือนเป็นเรื่องตลก
ซังหลินจวินตัวสั่นแรง“เฉินเฉียว?”
ไม่อยากจะเชื่อเลย
เขาคิดว่าโทรผิดเบอร์เขาจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกครั้งว่ามันเป็นเบอร์ซังอวี้
“ช่วยฉัน……”เฉินเฉียวพูดออกมาได้แค่สองคำ
ไม่ว่าจะเป็นซังอวี้หรือปู้อี้เฉินก็ตามเธอไม่อยากตกอยู่ในมือของสองคนนั้น
“ถือโทรศัพท์ไว้ อยู่ห่างๆซังอวี้ยิ่งไกลยิ่งดี”ซังหลินจวินพูดกับเธอในตอนท้าย
เฉินเฉียวใช้แรงทั้งหมดที่มีหยิบโทรศัพท์แล้วคลานลงจากรถของซังอวี้ ตรงหน้าเธอเห็นแต่ภาพเบลอๆแทบมองไม่เห็นทางด้วยซ้ำ
เธอเดินชนชายคนหนึ่งโดยบังเอิญ
อีกฝ่ายแซว“ โอ้ คนสวย ทำไมเมาแบบนี้ล่ะ ให้พี่ช่วยประคองไหม ”
น้ำเสียงนั้นทำให้เฉินเฉียวอยากจะอาเจียน
อีกฝ่ายเอื้อมแขนออกไปกอดเธอ
เธอตะโกน “ออกไปนะ!”
“ เป็นคนอารมณ์รุนแรงนะเนี่ย ปากไล่ให้ไป แต่ทำไมร่างกายเซมาทางผมล่ะ ตกลงจะไล่หรือว่าจะ…….โอ๊ย
ชายคนนั้นยังไม่ทันจะพูดจบเขาก็ร้องออกมา
เขาถูกต่อยอย่างแรงที่ขมับ
หมัดของอวี้เฟยนั้นรุนแรงและโหดร้ายและเป็นเรื่องยากสำหรับคนธรรมดาที่จะต่อสู้
ทันทีที่มือของเขาคลายออกร่างของเฉินเฉียวก็อ่อนปวกเปียนกับว่าเขาไม่มีกระดูกและนั่งลงบนพื้น
เธอคิดว่าเธอกำลังจะล้มลงกับพื้น แต่ความรู้สึกร้อนผ่าวโดนเอวของเธอและแขนที่แข็งแกร่งของชายคนนั้นก็โอบเธอไว้
เฉินเฉียว….
เสียงนี้มัน …
เฉินเฉียวลืมตาขึ้นครึ่งหนึ่งและมองไปที่คนที่มา
ทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าเธอเบลอเธอมองไม่เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน แต่ราวกับว่าเธอรู้ว่าเธอจะปลอดภัยในที่สุดเธอก็ปล่อยมือที่ถือโทรศัพท์
ซังหลินจวินโอบกอดเฉินเฉียวเอาไว้
เพราะเมื่อกี้มีงานเลี้ยงต้อนรับเลยบังเอิญว่าเป็นรถ RV ที่ขับออกมาในวันนี้
ซังหลินจวินวางเฉินเฉียวบนเบาะปิดม่านและสั่งอวี้เฟย”ไปจิ้งหย่วน”
อวี้เฟยรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเฉินเฉียวเหยียบคันเร่งและรถก็วิ่งไปบนถนนอย่างรวดเร็ว
เฉินเฉียวนอนอยู่บนเก้าอี้ยาว
ร่างกายอ่อนนุ่มนอนขดสั่นอย่างรุนแรง
ใบหน้าเล็ก ๆ แดงก่ำราวกับพระอาทิตย์ตก
หายใจเปลี่ยนเป็นหอบ
ในที่สุดเธอก็ไม่สามารถทนต่อความร้อนที่แผดเผาได้และเธอดึงเสื้อผ้าออกและลุกขึ้นนั่ง
ซังหลินจวินกำลังรินน้ำให้เธอเมื่อเขาหันหน้าไปเห็นภาพตรงหน้าเขาก็ตัวแข็งทื่อทันที
ตอนนี้เธอกำลังคุกเข่าอยู่บนเก้าอี้หนัง
ผมยาวของเธอแผ่ออกและผมที่ยุ่งเหยิงของเธอชี้ให้เห็นใบหน้าสีแดงและมีเสน่ห์ของเธอ
ตาปรือๆแฝงไปด้วยความเซ็กซี่ เสื้อคาร์ดิแกนบนตัวของเธอถูกปลดกระดุมสี่เม็ดเผยให้เห็นความขาว
ภาพนี้นี้ดูเย้ายวนและเป็นอาชญากรจริงๆ
“ดื่มน้ำก่อนสิ”ซังหลินจวินยับยั้งชั่งใจ
ยื่นน้ำไปที่ปากแดงๆของเธอ คำสี่คำ พูดด้วยเสียงแหบแห้ง
เฉินเฉียวดื่มน้ำเพียงครั้งเดียว แต่นั่นยังไม่พอ
ไม่สามารถดับกระหายของเธอได้เลย
หลังจากกลืนน้ำเข้าไปในท้องของเธอมันทำให้เธอรู้สึกร้อนและเสียดท้อง ยิ่งไปกว่านั้นพร้อมกับความรู้สึกที่แผดเผาเหล่านี้บุกเข้าไปด้วยกันและมีความว่างเปล่ามากระทบจิตใจของเธอ
เธออยากที่จะ…
อย่างไรก็ตามเธอไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไร
ฉันอยาก…ริมฝีปากที่บอบบางกระพือปีกอย่างเปราะบางและเธอพึมพำโดยไม่รู้ตัว
ตามสัญชาตญาณของเธอร่างอ่อนระทวยก็ตกลงไปในอ้อมกอดของชายคนนั้น
ฮอร์โมนเพศชายที่แข็งแกร่งกำลังดึงดูดเธอ
เขาวางแก้วน้ำลงและจ้องไปที่ใบหน้าสวยอมชมพูของเธอด้วยดวงตาที่แผดเผาร้อนเป็นไฟ“ ต้องการอะไร?”
เฉินเฉียวมองไปที่ชายตรงหน้าเธออย่างว่างเปล่าด้วยดวงตาที่พร่ามัว
ยาปลุกเซ็กออกฤิทธิ์แรงขึ้นเรื่อย ๆ
มันแผดเผาลุ่มร้อนมากจนเธอมองอะไรไม่ชัด
ส่ายหัว“ ฉันไม่รู้ … ”
“ไม่รู้ก็นั่งลงดีๆ”ซังหลินจวินคว้าผ้าห่มที่อยู่ด้านข้างและเอามาห่อเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงของเธอ
เฉินเฉียวโดนฤิทธิ์ยาทรมาน ขณะนี้แม้แต่ความหยิ่งก็ไม่เหลือแล้ว เธอไม่ได้ดูหยิ่งผยองอีกต่อไปเธอคว้าชายเสื้อด้วยมือข้างหนึ่งแล้วสอดมืออีกข้างหนึ่งเข้าไปในเสื้อของเขา
เมื่อสัมผัสร่างกายที่เย็นชาของชายคนนั้นราวกับว่าในที่สุดก็พบแหล่งที่จะทำให้เธอสงบลงเธอก็ถอนหายใจอย่างสบาย ๆ และมือเล็ก ๆ ของเธอก็ยิ่งเกรงมากขึ้น
ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้เธอรู้หรือไม่ว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่?
ซังหลินจวินพูดพร้อมจับมือของเธอด้วยสีหน้าเครียด“ เฉินเฉียวอยู่เฉยๆสิ”
ไม่เอา….คุณปล่อยฉัน…”เฉินเฉียวเริ่มหมดความอดทน
ตัวสั่นพยายามดึงมือของเขาออกจากฝ่ามือของเธอ
เธออึดอัดเหลือเกิน
รู้สึกเหมือนถูกโยนลงไปในบ่อน้ำพุร้อนที่กำลังเดือด อีกทั้งยังเหมือนถูกโยนลงทะเลแล้วถูกคลื่นแรงซัด
เธอพยายามอย่างมากที่จะไขว่คว้าบางสิ่งเพื่อสงบสติอารมณ์ จากเสื้อผ้าของชายคนนั้นเธอลูบมือของเธอไปตามร่างกายและเข้าไปในกางเกงของเขา
ฝ่ามือของเธอสัมผัสกับไฟขนาดใหญ่เธอกุมมันไว้ไม่ต้องการปล่อยมันไป
ซังหลินจวินหายใจแรงลูกกระเดือกของเขากลิ้งและไฟแทบจะพุ่งออกมาจากดวงตาของเขา“ เฉินเฉียวคุณกำลังเล่นกับไฟ!”
เธออึดอัดมากจนฟูมฟายเหมือนเด็กขี้น้อยใจ
ซังหลินจวินทนไม่ไหวจึงกดปุ่มโทร “ไปที่โรงแรม! ที่ใกล้ที่สุด ”
หยูเฟยสะดุ้งอยู่ข้างหน้าและหยุดรถ“ นายครับโรงแรมที่ใกล้ที่สุดอยู่ที่นี่!”
“ตามหมอมาที่โรงแรม! หมอผู้หญิง! “ซังหลินจวินบอกอวี้เฟย
เขาดึงมือซนๆออกเอาผ้าห่มบาง ๆ ห่อเฉินเฉียวและไม่ให้ใครเห็นใบหน้าเล็กๆที่หื่นกระหายของเธอ
เขาอุ้มเธอเข้าไปในห้องมือของเธออยู่ไม่เป็นสุขไม่เว้นแม้แต่ปากเล็กๆของเธอที่อยู่ตรงอกเขา
เธอปลดกระดุมเสื้อออกเล็กน้อยแล้วเลียริมฝีปากและลิ้นที่หน้าอกของเขา
ผู้หญิงคนนี้ตั้งใจที่จะทรมานเขาให้ตายเลยหรือไง
ซังหลินจวินเตะประตูห้องน้ำที่เปิดออกและวางเธอลงในอ่างอาบน้ำ
เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นคนถูกวางยา แต่ในขณะนี้เขากลับเหงื่อออกเต็มไปหมด
“ อาบน้ำหน่อยดีกว่า”ซังหลินจวินใช้ความอดทนทั้งหมดที่มีและไม่ได้ทำอะไรเธอ
เปิดหัวฝักบัวและปล่อยให้น้ำอุ่นๆฉีดลงไป
เฉินเฉียวนั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำอ่อนแรงมากจนไม่สามารถนั่งตรงๆได้ ร่างกายล้มลงไปเรื่อย ๆ
ซังหลินจวินกังวลว่าเธอจะสำลักน้ำในที่สุดเขาก็ถอดเสื้อเดินลงไปในอ่างอาบน้ำนั่งโดยมีเธออยู่บนตักของเขา
สองคนนั่งหันหน้าเข้าหากัน.
เฉินเฉียวซบลงบนไหล่เขา พึมพำเบาๆเศร้าจนน้ำตาไหลของจากขอบตา “ฉัน …ทนไม่ไหวแล้ว……
ซังหลินจวินประคองหน้าเธอเงยขึ้น ลูบผมที่ยุ่งเหยิงของเธอด้วยความทุกข์และลูบไล้ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอด้วยนิ้วยาวๆ “ให้ผมทนกับความทรมานนี้ ผมไม่อยากให้คุณตื่นขึ้นมาแล้วเสียใจทีหลัง”
