ท่านประธานที่รัก – ตอนที่ 77 อยากได้ยินเสียงของคุณ

“ คุณเหล่าฟู่คะ ฉันเอง”เฉินเฉียวพูด

เหล่าฟู่ได้ยินเสียงของเธอก็รู้ทันที “คุณเฉินไม่เจอกันนานเลยนะครับ”

อืม

“ดึกขนาดนี้แล้วโทรมามีธุระอะไรหรือเปล่าครับ”

“ ฉันอยู่ข้างนอกจิ้งหย่วน คุณช่วยออกมาได้ไหมคะ? ฉันมีเรื่องรบกวนคุณนิดหน่อยค่ะ ”

ได้ครับ เดี๋ยวผมออกไป “เหล่าฟู่ตอบตกลง เฉินเฉียวกล่าวขอบคุณอีกครั้งจากนั้นก็วางสาย

เธอหยิบสร้อยข้อมือเส้นเล็ก ๆ ออกจากกระเป๋าและหยิบเงินใส่ไว้ในมือก่อนจะผลักประตูลงจากรถ

ช่วงนี้อากาศเย็น

โดยเฉพาะที่ชายหาดมีลมทะเลพัดแล้วยิ่งหนาว

เฉินเฉียวเดินกอดอกแน่นหันหลังให้จิ้งหย่วนและมองไปที่ทะเลที่อยู่ไม่ไกล

ที่นั่นมืดมิดมีแสงสว่างเพียงเล็กน้อยจากประภาคารซึ่งดูเหมือนดวงดาว

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเฉินเฉียวก็หันกลับไปมอง

“ คุณเฉินข้างนอกอากาศหนาวทำไมไม่เข้าไปข้างใน”เหล่าฟู่รีบเดินออกมา

เฉินเฉียวเม้มริมฝีปากและยิ้ม“ ฉันจะไม่เข้าไป โย่วอีกลับมาหรือยังคะ ”

ยังเลย ตอนนี้น่าจะยังอยู่กับคุณนายใหญ่ วันเกิดคุณหนู ไปรวมตัวกับครอบครัวตลอดครับ ”

เฉินเฉียวคาดว่าซังหลินจวิน จะไม่อยู่ที่นั่นดังนั้นเธอจึงเลือกมาที่จิ้งหย่วน เธอส่งเงินในมือให้เหล่าฟู่

เหล่าฟู่มองไปที่เธออย่างอธิบายไม่ถูก เฉินเฉียวอธิบายว่า: “นี่คือเงินที่ฉันติดประธานซัง รบกวนช่วยฝากให้เขาด้วยค่ะ”

เหล่าฟู่ลังเล แต่ก็ช่วยรับไว้

แล้วก็นี่…..เฉินเฉียวหยิบสร้อยข้อมือเส้นเล็กส่งให้เหล่าฟู่“ นี่เป็นของขวัญวันเกิดที่ครั้งที่แล้วฉันซื้อให้โย่วอี คุณช่วยเอาไปให้เขาด้วยนะ”

“ คุณเฉิน ทำไมไม่เอาของขวัญไปให้ด้วยตัวเองล่ะครับ ถ้าคุณหนูรู้ว่าคุณเตรียมของขวัญไว้ให้ จะต้องดีใจมากแน่ๆครับ ”

เฉินเฉียวส่ายหัว “เขายังโกรธยังฉันอยู่ ถ้าฉันเอาไปให้เองมีหวังเขาทิ้งลงถังขยะแน่ๆ”

“คุณหนูแคร์คุณจริงๆนะครับ เลยโกรธมาก”เหล่าฟู่ถอนหายใจ: “ครั้งสุดท้ายที่เขานั่งที่ประตูรอคุณอยู่ เขาปฏิเสธที่จะรับพรวันเกิดโดยบอกว่ารอให้คุณมาก่อน ในที่สุดเพื่อนร่วมชั้นก็หัวเราะเยาะเขาบอกว่าเขาไม่มีแม่ เมื่อเขาโกรธเขาก็ทุบเค้กไม่พอใจอย่างมาก ในที่สุดเพื่อนๆเขาทุกคนก็ร้องไห้กลับไป ”

เมื่อเฉินเฉียวได้ฟังหัวใจของเธอก็เศร้ามากขึ้น

ร่างที่โดดเดี่ยวของเด็กทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย

เธอไม่ควรพลาดนัด

เธอครุ่นคิดแล้วจึงหยิบสร้อยข้อมือกลับคืน “ฉันจะให้เขาเอง”

เหล่าฟู่กล่าวว่า “โอ้” และยิ้มอย่างมีความสุข “คุณหนูต้องมีความสุขมากแน่ๆ ”

————

เฉินเฉียวขับรถกลับไปที่จิ้งหย่วน

เจียงฉยงฉยงนอนอยู่บนโซฟามองไปที่สมุดบันทึกตรงหน้าและเมื่อเห็นเธอกลับมาก็หันหน้ามาและพูดกับเธอว่า: “เฉียวเฉียวเธอดูอาคารสำนักงานพวกนี้สิเป็นยังไงบ้าง? พี่ชายของฉันหามาให้ฉัน ราคาถูกและดี ”

เฉินเฉียวนั่งข้างๆเธอและดูว่า “แสงสวยดีนะ สถานที่ตั้งก็โอเค จดเบอร์เจ้าของไว้ เดี๋ยววันหลังฉันจะไปดู ”

“โอเคเลย!เจียงฉยงฉยงจับปากกาและเขียนหมายเลข

เฉินเฉียวถามเธอว่า “ฉยงฉยงเธอว่าจะง้อเด็กยังไงดี”

“ นั่นไม่ใช่เรื่องง่ายหรอ? เด็กน้อยอะนะ พาเขาเล่นสนุก เขาก็ชอบใจ”

“เล่นอะไร”

“ฉันคิดก่อนนะ”เจียงฉยงฉยงลูบคางของเธอและคิดอย่างจริงจังว่า “พวกเด็กๆไม่ใช่ว่าชอบสวนสนุกหรอ เธอพาเขาไปสวนสนุกสิ”

เฉินเฉียวส่ายหัวทันที “ฉันกลัวความสูง!”

“ ฉันจะไม่รู้ได้ไงว่าเธอกลัวความสูง? เด็กเล็กขนาดนั้นเล่นไปไม่กลัวหรอก เธอสบายใจได้ “เเจียงฉยงฉยงเหล่มองเธอ“ ทำไมหรอ อยากจะไปง้อเด็กน้อยที่หยวนเซิ่งหรอ”

เฉินเฉียวไม่ตอบ แต่หาว “ฉันง่วงไปนอนก่อนนะ”

ก่อนที่จะไปโทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้น เฉินเฉียวหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดูหมายเลขและหัวใจของเธอเต้นเล็กน้อย

รอยยิ้มของเจียงฉยงฉยงกว้างขึ้น เฉินเฉียวเอาหมอนตบเธอ “เธอหัวเราะอนาถเกินไปแล้ว”

คว้าโทรศัพท์ลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้อง

ซังหลินจวินโทรมา

เฉินเฉียวคิดอยู่ครู่หนึ่งกดรับและเอาแนบหู

ฮัลโหล

“เหล่าฟู่บอกว่าคุณไปที่จิ้งหย่วนแล้ว”เสียงของซังหลินจวิน อาจเป็นเพราะดึกมากแล้ว น้ำเสียงของเขาดูเหนื่อยล้านิดหน่อย

เฉินเฉียวกล่าวว่า “อืม”

มีธุระอะไรหรือเปล่า

“ เหล่าฟู่ไม่ได้บอกคุณหรอ”

“สองพันหยวนซื้อผมหนึ่งคืน ครั้งนี้จ่ายสองหมื่น คุณเฉินอยากเหมาสิบคืนหรอครับ”น้ำเสียงเขามีท่าทีล้อเลียน

หน้าของเฉินเฉียวร้อนผ่าว “ประธานซังบ้าๆบอๆแบบนี้กับทุกคนหรือเปล่า”

ซังหลินจวินไม่ตอบ แต่ถามแทน: “คุณคิดว่าไง?”

คำทั้งสี่นี้ฟังดูมีเสน่ห์เป็นพิเศษ

เหมือนขนนกมันสะบัดเบา ๆ ในหัวใจ

เฉินเฉียวคิดโดยไม่รู้ตัวเขาเป็นอย่างไรต่อหน้าคุณเถียน? การหยอกล้อกับเธอมันไม่เหมือนกันหรอ?

เมื่อคิดแล้วก็รู้สึกไม่สบายใจและพูดพึมพำกลับไปว่า “เงินสองหมื่นหยวนคือเงินที่ฉันคืนค่าโทรศัพท์กับเสื้อผ้าให้คุณ”

“อยากจะชัดเจนกับผมแบบนี้ตลอด คุณคิดว่ามีอะไรไหม”เขาพูดอีกครั้งโดยไม่มีน้ำเสียงหยอกล้อเหมือนสักครู่นี้

เฉินเฉียวรู้สึกว่าไม่มีความหมายอะไร

เธอคิดยังไงกับซังหลินจวิน?

ถ้าจะบอกว่าไม่ได้คิดอะไรก็คงโกหก

ผู้ชายคนนี้พื้นเพครอบครัวดีมีการศึกษามีนิสัยอ่อนโยนหน้าตาดี

เธอไม่ใช่นักบุญที่ไหน เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่หวั่นไหว

อย่างไรก็ตามยิ่งหวั่นไหวมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งกลัวมากขึ้นเท่านั้น ไม่รู้ว่าตัวเองจะร่วงหล่นไปทางไหน

“ถึงแม้ว่าจะไม่ได้มีอะไร แต่กับประธานซังเอาให้มันชัดเจนจะดีกว่าค่ะ”

ในน้ำเสียงของซังหลินจวินดูเหมือนว่าเธอจะทำอะไรไม่ถูกใจ “พอเครื่องบินลงจอดผมก็โทรหาคุณเลย ไม่อยากฟังคำพูดพวกนี้ที่คุณพูดเลยจริงๆ สุขภาพคุณเป็นยังไงบ้าง ยังปวดตรงไหนอยู่ไหม ”

เมื่อเขาถามเฉินเฉียวก็รู้สึกแปลกๆในใจ

ปฏิกิริยาตอบสนองมีแค่เสียง”อืม” ตอบกลับไปตามความเป็นจริง“ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ”

“ ตกลงว่าไม่สบายหรือเปล่า”ซังหลินจวินถาม

“ เปล่าค่ะ”เธอพูดอย่างชัดเจนว่าจะรักษาระยะห่างจากเขา แต่ เฉินเฉียวไม่สามารถทนต่อการแสดงอารมณ์ที่น่าหลงใหลของเขาได้เธอไม่เพียง แต่ตอบตามความจริงเท่านั้น ยังถามเขาด้วย:“วันนี้คุณไม่ได้อยู่เป่ยเฉิงหรอคะ”

“พอดีวันนี้ผมไปทำธุระที่ต่างจังหวัดและเพิ่งกลับมาถึงโรงแรม”น้ำเสียงของเขาเหนื่อยล้าเล็กน้อย

“ แต่วันนี้เป็นวันเกิดซังโย่วอี ฉันคิดว่าคุณอยู่กับยายของเขากับเขา “เธอถามโดยไม่ได้ตั้งใจ

“วันนี้ผมไม่ว่าง ผมสั่งให้เหล่าฟู่พาเขาไปส่งบ้านคุณยายแต่เช้าแล้ว”

สิ่งที่คุณเถียนพูดแตกต่างจากที่เขาพูด

แต่เธอเชื่อคำพูดของชายคนนี้อย่างบอกไม่ถูก ตามที่เธอรู้จัก เธอรู้สึกว่าเขาเป็นพวกไม่ชอบโกหก

เป็นอะไรไปไม่ได้ยินเสียงของเธอซังหลินจวินเลยถาม

ไม่มีอะไรนี่ เครื่องบินเพิ่งลงจอดคุณไม่เหนื่อยหรอ ”

“เหนื่อย.”ซังหลินจวินลูบคอของเขา

“ ถ้าอย่างนั้นคุณก็รีบไปพักผ่อนเถอะฉันก็จะนอนแล้ว”

อืมเขาตอบรับก่อนวางสายเขากระซิบ: “ผมแค่อยากได้ยินเสียงของคุณ”

ท่านประธานที่รัก

ท่านประธานที่รัก

เฉินเฉียวต้องมานอนกับผู้ชายลึกลับคนหนึ่งอย่างไม่ได้ตั้งใจ เธอไม่รู้ ชื่อหรืออาชีพของเขา และไม่รู้เลยว่าเขานั้นได้แต่งานมาแล้ว แต่เขามักจะมาช่วยเธอให้หลุดพ้นจากความอับอายอยู่เสมอ อะไรนะ!!! ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดาอย่างที่เธอคิด แต่เขาเป็นถึงซังหลินจวินที่มีชื่อเสียงโด่งดังในเป่ยเฉิง และมีข่าวลือมาว่า ชายผู้มีอำนาจคนนี้ทั้งได้ผ่านการแต่งงานมาแล้วหลายครั้ง และมีลูกแล้วอีกด้วย และมีข่าวลือกอีกว่าชายคนนี้มีนิสัยเย็นชา………….

Comment

Options

not work with dark mode
Reset