ลมหายใจของชายคนนั้นรดบนใบหน้าของเธอ
กลิ่นหอมสดชื่นและเป็นธรรมชาติของเขา
เฉินเฉียวรู้สึกว่าเขาไม่ได้เมา แต่ในขณะนี้เขาดูเหมือนคนเมา
เธอตัวแข็งเป็นเวลาสองวินาทีและเมื่อเธอกลับมามีสติซังหลินจวินก็ถอนตัวออกไปก่อน ปล่อยให้เธออยู่อย่างนั้นคนเดียวหัวใจเต้นแรงและไม่สามารถสงบลงได้เป็นเวลานาน
หลังจากทานอาหารเสร็จทุกคนลุกออกจากห้อง
หลูตงซิ้งและพรรคพวกไปส่งซังหลินจวินโดยเขาไปเปิดประตูรถให้เอง
ซังหลินจวินพยักหน้าเล็กน้อยเขาวางมือข้างหนึ่งบนกรอบประตูและอีกข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง หันกลับไปมองกลุ่มคน “คุณเฉิน”
เมื่อได้ยินเขาเรียกตัวเองเฉินเฉียวก็ถึงกับผงะและภายใต้การจ้องมองของทุกคนเธอเลยต้องเดินไป
ซังหลินจวินถาม: “คุณขับรถมาหรือเปล่า?”
เปล่าค่ะเธอตอบอย่างตรงไปตรงมา
“ ขึ้นรถเดี๋ยวผมไปส่ง”
จริงๆแล้ว เฉินเฉียว ไม่ต้องการไปที่รถของซังหลินจวินแต่ตอนนี้หลายคนจับตาดูเธออยู่
เธอพยักหน้าในตอนท้ายกล่าวลาหลูตงซิ้งและขึ้นรถ
ในรถมันเงียบมาก
ซังหลินจวินนั่งอยู่ข้างๆเธอและเฉินเฉียวสามารถได้ยินเสียงหายใจของเขาได้อย่างชัดเจน
จริงๆแล้วรถมีขนาดกว้างขวางมากในตอนนี้ดูเหมือนจะแคบจนทำให้เธอหายใจลำบาก
เฉินเฉียวไม่รู้จะพูดอะไรกับเขาดังนั้นเธอจึงได้ แต่ยื่นหน้าออกไปนอกหน้าต่าง
ซังหลินจวินก็เงียบมากเอนหลังในรถหลับตาพักผ่อน
ระหว่างทางทั้งคู่ไม่พูดอะไรและบรรยากาศก็อึดอัดอย่างบอกไม่ถูก
เฉินเฉียวหวังเป็นอย่างยิ่งว่าอวี้เฟยที่ขับรถอยู่ข้างหน้าจะเปิดเพลงหรือฟังวิทยุได้เพื่อที่จะไม่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนนั่งไม่เป็นสุข
“ เขาไม่โกรธคุณแล้วหรอ?”ซังหลินจวินพูดในที่สุด
เฉินเฉียวกลับมามีสติและรู้ว่าเขาหมายถึงใคร
หันหน้ามา.
เห็นว่าเขายังคงหลับตาอยู่และไฟที่กระพริบอยู่นอกหน้าต่างทำให้เห็นเครื่องหน้าของเขาชัดเจน
เธอพยักหน้า“ จริงๆแล้วเขาง้อไม่ยาก พาเขาเล่นสนุก ก็ไม่โกรธแล้ว”
ไม่น่าเป็นไปได้ซังหลินจวินลืมตา “แล้วแต่คน”
“ แล้วเขาดีกับฉันเหรอ?”
ซังหลินจวินขยับศีรษะหันหน้าไปทางด้านข้างและจ้องมองไปที่ใบหน้าของเธอด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง“ คุณรู้สึกตัวช้าตลอด ใครปฏิบัติกับคุณดีคุณไม่รู้สึกเหรอ? ”
เฉินเฉียวไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไรในคำพูดของเขา: “ฉันไม่เคยรับมือกับเด็กมาก่อนดังนั้นฉันจึงไม่เข้าใจนิสัยของเด็ก ๆ บางเรื่องถึงจะรู้สึกตัวช้าก็ช่วยไม่ได้”
ดวงตาของซังหลินจวินมืดลงเล็กน้อย
ขณะนี้รถคันดังกล่าวขับผ่านถนนที่กำลังซ่อมแซมอยู่อย่างกะทันหัน
เฉินเฉียวไม่ได้ตั้งหลักและเอนตัวไปทางซังหลินจวิน
เธอซบหน้าลงบนหน้าอกของชายคนนั้นขมวดคิ้วเล็กน้อยมือข้างหนึ่งเกาะที่นั่งเบาะหน้าและต้องการที่จะลุกขึ้นนั่ง
อย่างไรก็ตามก่อนที่เธอจะลุกขึ้นเธอถูกเขารั้งไว้
ฝ่ามือที่อบอุ่นของเขาโอบหลังของเธอ
มองลงไปด้วยดวงตาที่ลึกซึ้งและได้พบกับดวงตาของเธอ ดวงตาเหล่านั้นดูเหมือนมีพลังวิเศษซึ่งทำให้เธอไม่สามารถขยับได้ชั่วขณะและเธอทำได้เพียงแค่ซบบนหน้าอกของเขาซึ่งกำลังยุบและพองตอนการหายใจ
ได้ยินแค่เขาพูดว่า: “คุณต่อติดกับผู้ชายมาเยอะ ทำไมไม่เห็นว่าจะฉลาดสักเท่าไหร่เลย? หรือ – คุณแค่แกล้งทำเป็นมึนต่อหน้าผม? ”
เขาปัดผมที่ยุ่งเหยิงบนแก้มของเธอไปที่หลังหูด้วยมืออีกข้างหนึ่งและใช้นิ้วยาวๆลูบหูของเธอทำให้หัวใจของเฉินเฉียวว้าวุ่น
“ ประธานซัง ให้ฉันลุกก่อนเถอะค่ะ”เธอไม่ตอบเขาเธอแค่ต้องการเอามือร้อนๆของเขาออกจากเอวของเธอ
ซังหลินจวินไม่ได้ขยับ แต่กลับสะกิดกรามของเธอด้วยมือข้างเดียวและทันใดนั้นก็จับหน้าสวยๆเงยขึ้น
เขาจูบลงที่ริมฝีปากของเธอแฝงไปด้วยรสของแอลกอฮอล์
ทันใดนั้นลมหายใจของเขาก็กระทบและเธอต้องยอมรับว่าเขามีเสน่ห์จนเธออดไม่ได้ที่จะจมดิ่งลงไปในนั้น
อาจเป็นเพราะจูบของเขาอ่อนโยนเกินไปหรือไม่ก็แอลกอฮอล์ทำให้มึนเมา เฉินเฉียวไม่สามารถปฏิเสธจูบของเขาได้
เมื่อลิ้นที่เปียกชื้นของเขาเข้ามาเธอก็เปิดริมฝีปากสีแดงของเธอ
เขารู้สึกชัดเจนว่าเธอยอมแพ้ หัวใจของเธอปั่นป่วนเขาอุ้มเธอขึ้นและให้เธอนั่งบนตัก
เขาสอดมือเข้าไปในชายเสื้อด้วยมือข้างหนึ่ง
ด้านล่างของเขาปฏิกิริยานั้นแข็งเป็นพิเศษและเขาสัมผัสกับจุดที่อ่อนไหวที่สุดของเธอ
เฉินเฉียวตัวสั่นอย่างรุนแรงรีบหยุดมือของเขา
เธอมองเขาพร้อมกับเหงื่อที่ปลายจมูกของเขา
ซังหลินจวินหายใจแรงราวกับว่าเขามีความรู้สึกบางอย่างยืดตัวขึ้นและกระซิบ: “ขอโทษผมควบคุมตัวเองไม่ได้”
เขาละมือออกจากเสื้อผ้าของเธอและวางมันลงบนเอวสีชมพูของเธอถูนิ้วหัวแม่มือเบา ๆ ที่เอวของเธอราวกับจะทำให้ไฟในใจสงบลง
คนที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ ไม่ได้มีแต่เขาใช่ไหม เธอก็ด้วย
อวี้เฟยนั่งอยู่ด้านหน้า ทั้งสองคนควรมีสติ ตอนนี้พวกเขาอยู่ในรถต่อหน้าคนอื่น
เฉินเฉียวมองไปที่เขาพร้อมกับน้ำซึมๆในดวงตา
“ประธานซังฉันของถามอะไรหน่อยได้ไหม คุณตอบตามจริงได้ไหมคะ”
ซังหลินจวินกล่าวว่า “ถามมาสิ”
“ คุณกับคุณเถียนเกี่ยวข้องกันยังไง”เธอถามตรงๆโดยไม่อ้อมค้อมอีกต่อไป
คิ้วหล่อๆของซางหลินจุนขมวดและแทนที่จะตอบตรงๆเขาถามกลับว่า “คุณรู้จักเธอได้อย่างไร?”
“ ลูกสาวของเถียนเฟิงเสียง ฉันได้ยินเขาพูดกัน”เฉินเฉียวมองตรงไปที่ดวงตาของเขา “คุณยังไม่ได้ตอบฉันเลย”
“……”เงียบไปพักหนึ่งเมื่อ เฉินเฉียวคิดว่าเขาจะไม่ตอบเธอแล้ว แต่อยู่ๆเขาก็พูดว่า: “ถ้าจะให้พูดจริงๆคำจำกัดความที่เหมาะสมที่สุดก็คือเธอเป็นคู่หมั้นผม”
คู่หมั้น?
เฉินเฉียวกำลังท่องคำนี้อย่างเงียบ ๆ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างหัวใจของเธอรู้สึกเจ็บปวด
เธอกำลังจะลงจากตักชายคนนี้แต่ข้อมือของเธอก็ถูกจับ เขามองลงมาที่ดวงตาเธอราวกับว่าจะอ่านใจเธอ”เฉินเฉียวคุณแคร์หรอ”
ไม่ ฉันไม่แคร์เฉินเฉียวส่ายหัวและตอบอย่างรวดเร็วราวกับว่าถ้าตอบช้าจะเป็นการทรยศต่อหัวใจของตัวเอง
ต้องการให้คำพูดของตัวเองฟังดูน่าเชื่อถือมากขึ้นเฉินเฉียวได้เพิ่มอีกประโยค: “นี่คือเรื่องส่วนตัวของประธานซัง”
ดวงตาของซังหลินจวินมืดมน “งั้นคุณถามทำไม?”
เฉินเฉียวมองไปที่เขาและยิ้มอย่างเสแสร้ง “พูดตามตรงคุณเป็นคนดี จูบก็เก่ง แล้วก็…พูดเก่ง ฉันกลัวว่าวันหนึ่งฉันจะหักห้ามใจและควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ แต่ฉันไม่อยากเป็นมือที่สาม เพราะฉะนั้นฉันต้องถามให้แน่ใจ ”
“มือที่สามหรอ?”ซังหลินจวินดูเหมือนจะไม่ชอบคำนี้ “เธอกับฉันยังไม่ได้แต่งงานกัน”
“ แต่ในอนาคตพวกคุณก็จะต้องแต่งงาน”
“เรื่องอนาคตไม่มีใครรู้”
“ใช่ แต่ถึงยังไงคุณก็อาจจะแต่งกับเธอ”เฉินเฉียวเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่าง “ประธานซัง ถึงบ้านฉันแล้ว”
จริงๆรถจอดตั้งนานแล้ว
แต่ว่าทั้งสองมัวแต่คุยกัน จนไม่ทันสังเกต
เฉินเฉียวแกะมือชายคนนั้นออกและต้องการลงจากรถ มือของซังหลินจวินกำแน่นและดวงตาสีเข้มของเขาก็มองไปที่เธอ “ที่จริงผมอยากแก้ปัญหาทั้งหมดก่อนแล้วค่อยไปยุ่งกับคุณ แต่ว่า เฉินเฉียว คุณเข้ามาในชีวิตของผมตอนที่ผมยังแก้ไขทุกอย่างยังไม่เสร็จ “
