ท่านประธานที่รัก – ตอนที่ 87 ในชีวิต30ปีมีเธอคนเดียวที่ทำให้เขาสูญเสียการควบคุม

อย่าทำแบบนี้เธอขอร้อง

มือของชายคนนั้นเอื้อมมาจากด้านหลังและจับสะโพกตรงของเธอ ใช้แรงจับเธอแนบตัวหาเขา

เจ้าโลกร้อนระอุทำให้ใบหน้าและร่างกายของเธอร้อนผ่าวไป

ใบหน้าที่หล่อเหลาของชายคนนั้นซึ่งอยู่ใกล้กับเธอมากหล่อจนเหมือนภาพลวงตา ความปรารถนาในดวงตาคู่นั้นเหมือนกับการปิดกั้นสัตว์ร้ายที่กำลังจะออกล่า

เฉินเฉียวหัวใจเต้นเร็ว

“เฉินเฉียวคุณเป็นอะไรหรือเปล่า?”ปู้อี้เฉินรออยู่ชั้นล่างตั้งนานไม่เห็นเฉินเฉียวจึงขึ้นมาดู คิดไม่ถึงว่าเรียกตั้งนานแล้วยังไม่มีการขานรับอีก เขากังวลในใจ

ทันทีที่เขาเรียกซังหลินจวินก็ยิ่งเพิ่มแรงเข้าไปอีก จับสะโพกของเธอ แม้ว่าเฉินเฉียวอยากจะตอบปู้อี้เฉินแต่เธอพูดอะไรไม่ได้เลยแม้แต่คำเดียว

ซังหลินจวินกัดหูของเธอ“ ให้ผมช่วยตอบเขาให้ไหม?”

เธอบีบเสื้อของเขาแน่นด้วยมือทั้งสองข้างและส่ายหัวครั้งแล้วครั้งเล่า“ คุณ …อย่าเพ้อเจ้อ … ”

เหงื่อไหลออกมาซึ่งทำให้เสื้อของเขาเปียก

เขาเอื้อมมือและยกชายกระโปรงของเธอขึ้น

ราวกับไม่สามารถทนต่อความทรมานแบบนี้ได้ร่างกายของเขาก็กดเธอไว้

คนสองคนหายใจไม่เป็นจังหวะ สบตากันและกัน

อื้อ

เฉินเฉียวต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่สิ่งที่เหลืออยู่คือเสียงครวญคราง

เสียงนี้สำหรับผู้ชายแล้วเป็นยาปลุกเซ็กที่กระตุ้นได้ดีที่สุด ซังหลินจวินส่งเสียงคำรามออกมาเขาจับสะโพกของเธอด้วยมือทั้งสองข้างแล้วอุ้มเธอขึ้น

เขาวางเธอลงบนโซฟาและนั่งลง เขาจับโซฟาด้วยมือข้างเดียว

ขาข้างหนึ่งพาดลง อีกข้างอยู่ตรงหว่างขาของเธอ แยกขาเธอออก

ชุดบนร่างกายของเฉินเฉียวไม่ได้แต่งแบบเรียบร้อย สองคนนัวเนียกันจนเสื้อผ้ายุ่งเหยิง

ตกอยู่ในตัณหาแบบนี้ต่อให้ผู้ชายที่มีความยับยั้งชั่งใจมากแค่ไหนก็ควบคุมไม่ได้

ก่อนที่จะพบเธอ เขาเชื่อมาตลอดว่าเขาเองไม่ได้บ้าผู้หญิงเท่าไหร่นัก อย่างน้อยในชีวิต 30 ปีเขาไม่ได้เจอผู้หญิงที่ทำให้เขาร้อนรน ยิ่งไปกว่านั้นความร้อนรนดังกล่าวถูกยับยั้งไว้

เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการเธอมากอยากพิชิตเธออยากครอบครองเธอ อย่างไรก็ตามอดไม่ได้ที่ต้องแคร์ความรู้สึกของเธอและปล่อยให้ตัวเองอดทนและอดกลั้น

นิ้วยาวของชายคนนั้นล้วงเข้าไปในกระโปรงด้านล่าง

ร่างกายของเฉินเฉียว เกร็ง

นิ้ววิเศษเกือบทำให้เธอร้องตกใจแต่ด้านนอกประตูมีเสียงเคาะประตูอย่างรุนแรงทำให้เธอได้ แต่กัดริมฝีปากล่างแน่นและไม่กล้าครางออกมา

“ เฉียวเฉียว…..อย่าเกร็ง

เสียงที่อ่อนโยนและเซ็กซี่ของชายคนนั้นดังขึ้นในหูของเธอ ในน้ำเสียงของเขาเขากำลังปลอบเธอเบา ๆ เหมือนเด็ก ๆ

เฉินเฉียว ทำอะไรไม่ถูกเธอทรมานด้วยความเจ็บปวดจากความปรารถนา ผู้ชายตรงหน้าท่าทางโดนทรมารด้วยตัณหาอย่างเจ็บปวด เธอขอบตาน้ำปริ่มๆ ร้องไห้ฟูมฟายออกมา

เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นอะไรจู่ๆเธอก็อ่อนแอได้อย่างไร

ด้วยวิธีที่ชั่วร้ายมือนุ่ม ๆ ของเธอดึงซิปกางเกงของชายคนนั้นลง

เจ้าโลกที่เจ็บปวดอยู่แล้วถูกปล่อยออกมาโดยเธอ เขายกเธอขึ้นและจูบเธออย่างดุเดือด

ราวกับว่าไม่สามารถทนต่อความทรมานได้อีกต่อไปความอ่อนโยนตอนนี้ได้หายไปหมดแล้ว

เขาถูและกระแทกไปทั่วกางเกงชั้นในบาง ๆ ของเธอ

อืมมมม

แสงสีขาวสว่างวาบต่อหน้าเธอและความรู้สึกสุขสบายแบบนั้นเหมือนคลื่นทะเลและสติของเธอก็หายไปหมดแล้ว เธอลืมไปด้วยซ้ำว่าปู้อี้เฉินกำลังยืนอยู่ข้างนอกในขณะนี้

ใช่เธอลืม …

เธอลืมสถานะการแต่งงานของเธอ

เธอลืมครั้งที่แล้วที่เธอและซังหลินจวินได้ตกลงกันว่าจะไม่ติดต่อกันอีก

เธอลืมคู่หมั้นที่สมบูรณ์แบบของเขาและตอนนี้ยังอยู่ชั้นล่าง

เธอจำเขาได้แค่คนเดียว จำผู้ชายที่มีเสน่ห์คนนี้

เธอเป็นเหมือนหุ่นเชิดที่ถูกเขาชักนำให้เข้าสู่โลกแห่งความหลงใหลและจมดิ่งลงไปทุกกระเบียดนิ้วไม่สามารถถอนตัวได้

นอกประตูไม่มีการเคลื่อนไหวจากปู้อี้เฉินอีกแล้ว

เขาไม่พบใครและจากไป

คนสองคนที่อยู่ข้างในนั้นเสียการควบคุม

จูบที่ลึกล้ำจังหวะการปะทะที่รุนแรง

พวกเขานัวเนียกันยุ่งเหยิง

เธอเอนหลังพิงโซฟาและนั่งลงบนขาที่แข็งแรงของเขาโดยแยกขาของเธอออกและหันหน้าเข้าหากัน

ส่วนล่างของร่างกายจุดนั้นรับรู้ชัดเจนขึ้น

เธอวางมือบนไหล่ของเขาและโยกสะโพกตามสัญชาตญาณ

สิ่งนี้ทำให้ซางหลินจุนควมคุมตัวเองยากขึ้นและต้องการที่จะดันเธอเข้ากับร่างกายของเขา เขากัดใบหูของเธอด้วยลำบากใจและความสุข”เฉียวเฉียว คุณเตรียมใจไว้ให้ดีนะ!”

อะอะไรนะเสียงของเธอสั่นและคำสั้น ๆ สองคำก็ขาดหายไป

“ คุณยั่วให้ผมอยากมานาน รอวันที่ผมต้องการคุณจริงๆ …คุณเก็บแรงไว้ก่อนดีกว่า ”

นี่เป็นคำพูดเชิงลามก

เฉินเฉียวหน้าแดง เธอเลียริมฝีปากล่างของเธอที่โดนจูบจนบวมแดง“ คุณ …ทำอะไรกับฉันได้อีก? ”

เขาพึมพำตอบกลับเธอ: “ผมทำให้คุณเสียวแทบขาดใจได้”

เฉินเฉียวจมอยู่ใต้คลื่นแห่งตัณหาถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ต้องการเธอจริงๆ เธอปิ่มว่าจะขาดใจตายอยู่หลายครั้งและเกือบจะเป็นลม

ซังหลินจวินก็เสร็จในตอนท้ายร่างกายแนบชิดติดกับร่างกายของเธอ

ในอากาศมีลมหายใจที่คลุมเครือ

เฉินเฉียวเปียกโชกไปทั่วตัว ผ่านไปนานเธอก็ไม่สามารถหยุดสั่นได้

ความปรารถนาค่อยๆจางหายไป

เธอมีสติมากขึ้น

เมื่อมองไปที่ชายที่อยู่ด้านล่างเธอก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย โกรธตัวเองที่ไม่ต่อต้านเขา

ซังหลินจวินดูเหมือนจะอารมณ์ดี“ ทำไมมองผมแบบนี้”

มีรอยยิ้มจาง ๆ ในดวงตาของเขาเหมือนสุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์

“คุณเก่งในด้านยั่วผู้หญิงหรอ”เธอถาม. มิฉะนั้นทำไมเธอถึงล้ำเส้นแล้วล้ำเส้นเล่า?

เขาขำนิ้วยาวๆของเขาเลื่อนเบา ๆ ที่หลังของเธอทำให้เธอสั่นเบา ๆ สายตาเขายิ้ม“เฉียวเฉียว คุณนี่สุดยอดจริงๆ

เสียงเรียก’เฉียวเฉียว’ ทำให้หัวใจของเธอเต้นเร็ว

ตะกี้ที่เขาเรียกเธอแบบนั้น ความรู้สึกของเธอก็ยิ่งหื่นกระหาย ตอนนี้ได้สติแล้วพอฟังก็รู้สึกแปลกๆ

เธอหน้าแดงลุกขึ้นนั่งบนตักของเขาและจัดแจงชุดของเธอ

มือของซังหลินจวินอ้อมไปข้างหลังเธอและช่วยเธอมัดเชือก

เฉินเฉียวเหลือบมองเขาและหันไปอย่างเขินอาย“ ฉัน …กลับก่อนนะ ”

ซังหลินจวินไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่โอบมือของเธอและกระชับมัน

เฉินเฉียวเงียบไปชั่วขณะและแกะมือเขาออกจากเอวของเธอ จู่ๆซังหลินจวินก็ใช้กำลังดึงเธอเข้ามาใกล้เขาอีกครั้ง