ท่านประธานที่รัก – ตอนที่ 97 เฉียวเฉียวแต่งงานกับผมเถอะ

“ผมเชื่อว่าคุณไม่ชอบผู้ชายที่มีลูกติดหรอก แล้วคุณก็ไม่น่าจะเป็นแม่เลี้ยงได้”ปู้อี้เฉินไม่ได้ให้ความสนใจกับพ่อของเด็กเลย

เฉินเฉียวไม่ได้พูดต่อเพียงถามว่า: “คุณได้เซ็นชื่อในสัญญาการหย่าหรือยัง”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ปู้อี้เฉินก็เจ็บปวดอีกครั้ง

เขาเม้มริมฝีปากแน่นและจ้องมองเธอโดยไม่ตอบ

เมื่อเห็นเขาเงียบเฉินเฉียวก็คิดว่าเขาจะกลับใจทำหน้าบึ้ง“ ครั้งก่อนที่ฉันไปงานเลี้ยงกับคุณ คุณสัญญากับฉันแล้ว”

“ผมรับปากคุณจริงๆว่าจะกลับไปคิดดู”น้ำเสียงของปู้อี้เฉินเศร้าเล็กน้อย“ แต่คุณรู้ไหม? สัปดาห์ก่อนผมไม่ได้คิดถึงเรื่องสัญญาหย่าเลย ถึงแม้ว่าผมใช้เวลากับคุณแค่สิบปี แต่ผมก็อยากใช้เวลากับคุณตลอดไป ”

“ อาทิตย์นี้คุณเปลี่ยนใจหรือยัง?”เฉินเฉียวยังจ้องไปที่เขา

“ใช่สัปดาห์นี้ผมเปลี่ยนใจแล้ว”เสียงของเขาแหบเล็กน้อยเผยให้เห็นถึงความเหงา

เฉินเฉียวโล่งใจ

“รอผมตรงนี้เดี๋ยวผม ไปเอาสัญญามาให้”ปู้อี้เฉินหันหลังและเดินไปทางของรถ

เฉินเฉียวไม่เคยรู้สึกดีขนาดนี้มาก่อนเพราะจะได้รับอิสระ เธอเดินตามปู้อี้เฉินไปข้างๆเขาโดยไม่รู้ตัว

ปู้อี้เฉินหยิบสัญญาที่ลงนามไว้ออกมาจากรถหันกลับไปเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเฉินเฉียวหัวใจของเขาเจ็บปวด มันเจ็บแล้วเจ็บอีก

เอามาเถอะ ฉันจะเอากลับไปตรวจดู ถ้าไม่มีปัญหาอะไร เซ็นแล้วฉันค่อยไปหาคุณ ”

เฉินเฉียวยื่นมือเข้ารับกระดาษสัญญา

อย่างไรก็ตามปู้อี้เฉินชักมือของเขาและกำแน่น

เฉินเฉียวมองเขาอย่างสงสัย เขาพึมพำ: “คุณมีความสุขจริงๆเหรอ? คุณไม่ลังเลใจเลยสักนิดเหรอ? ”

ในความสัมพันธ์นี้ท้ายที่สุดแล้วเขาเองที่ไปต่อไม่ได้

“ ถึงตอนนี้แล้วฉันควรจะเศร้าและเสียใจอยู่ใช่ไหม?”เฉินเฉียวไม่ตอบ แต่ถามเขาแทน

“ อย่าไปยุ่งกับซังอวี้ไม่งั้นผมจะไม่ปล่อยคุณไป”ปู้อี้เฉินดูจริงจัง “ผมยอมรับว่าในฐานะสามีของคุณผมแย่มาก แต่เมื่อเทียบกับซังอวี้ผมแย่น้อยกว่าเขามาก อย่าไปเสียคนเพราะมัน! ”

เฉินเฉียวไม่รู้จริงๆว่าเธอควรจะขอบคุณสำหรับคำแนะนำของปู้อี้เฉิน ในขณะนี้หรือไม่

“ ถ้าคุณรู้จักฉันจริงๆคุณก็รู้ดีว่าเป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะไปยุ่งกับซังอวี้”

ปู้อี้เฉินตอบ “อืม” และในที่สุดก็ค่อยๆปล่อยมือของเขาที่ถือสัญญาไว้อย่างช้าๆ อย่างไรก็ตามในขณะที่เฉินเฉียวหันกลับจะเดินจากไปเขาก็เข้ามากอดเธอทันที

เฉินเฉียวตกใจและหันไปโดยไม่รู้ตัววินาทีต่อมาริมฝีปากของชายคนนั้นก็จูบเข้ากับเธอ

ขมวดคิ้ว

ใบหน้าของเธอเย็นชา

เมื่อซังโย่วอีเห็นฉากนี้เขาก็ตะลึง ยกมือขึ้นปิดตาโดยไม่รู้ตัว

แต่มันไม่ถูกต้อง!

พี่เฉียวทำเรื่องน่าอายแบบนี้กับคนอื่นได้อย่างไร? !

มือยกวางลงอีกครั้ง.

ดูเหมือนเขาจะตอบสนองอย่างกะทันหันและลุกขึ้นหันร่างเล็กๆของเขาไปทางนั้นเหมือนจรวดขนาดเล็กและพุ่งเข้าหาปู้อี้เฉิน ด้วยความโกรธ

“ไอ้บ้าปล่อยพี่เฉียวนะ!”ซังโย่วอีดึงขาของปู้อี้เฉิน

เฉินเฉียวกลับมามีสติและยื่นมือออกไปเพื่อผลักปู้อี้เฉิน

ราวกับว่าจูบเมื่อครู่ทำให้เธอขยะแขยงเธอเช็ดริมฝีปากของเธออย่างเย็นชา

ปู้อี้เฉินมองเธอด้วยสายตาที่ซับซ้อนสักพักจากนั้นก็มองลงไปที่เด็กคนนั้น “เห้ย เด็กบ้า! ออกไป

“แกรังแกพี่เฉียว ไอเลว!”ซังโย่วอีโกรธมาก

เฉินเฉียวไม่อยากจะมองไปที่ปู้อี้เฉินเพียงแค่พูดเบาๆกับเด็ก: “พวกเราไปกันเถอะ”

ซังโย่วอีไม่ได้เข้าไปรั้งอะไรมาก เขาทำจมูกเสียงฮึดฮัดสองทีปล่อยมือออกจาขาแล้วไปกุมมือเฉินเฉียว

ราวกับกลัวว่าเธอจะถูกชายอื่นลักพาตัวไปมือเล็กๆบีบมือเธอแน่น

เฉินเฉียวหันและจากไป เธอบางอย่างออกและพูดว่า: “สำนักกิจการพลเรือนปิดในสองวันนี้แล้วฉันจะไปพบคุณที่หน้าประตูสำนักกิจการพลเรือนในวันจันทร์”

น้ำเสียงของเธอเย็นชา

ท่าทางเมื่ออยู่ต่อหน้ากับปู้อี้เฉินแตกต่างจากตอนอยู่ต่อหน้าเด็กมาก

ปู้อี้เฉินต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ เฉินเฉียวไม่ได้หยุดฟังและก้าวพาเด็กคนนั้นออกไป

เมื่อมองไปที่ด้านหลังปู้อี้เฉิน รู้สึกว่าหน้าอกของเขามีอาการจุกเสียดเหมือนเป็นแผลเหวอะหวะเขากระแทกกำปั้นลงบนรถทำให้หลังมือของเขาแดงระเรื่อ

อย่างไรก็ตามความร้อนรนในใจยังไม่สามารถหายไปได้อีกนาน

ณ.ตอนนี้พวกเขาก้าวมาถึงขั้นหย่าร้าง

————

เฉินเฉียวเดินนำเด็กเข้าไปในลิฟต์

พฤติกรรมของปู้อี้เฉินในตอนนี้ทำให้เธอโกรธมาก แต่เมื่อมีการยื่นสัญญาการหย่าร้างเรื่องนี้ก็เพียงพอที่จะชดเชยความทุกข์ในใจของเธอได้

หลังจากการหย่าในวันจันทร์เธอไม่สามารถเจอปู้อี้เฉินได้อีกต่อไปและไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับครอบครัวปู้อีก

อย่างไรก็ตามซังโย่วอี ไม่มีความสุขมากกว่าที่เธอเป็น

ทันทีที่เดินเข้าไปในลิฟต์เขาก็กอดขาของเธออย่างแรง อัดอึดแต่ไม่ได้พูดอะไร

เป็นอะไรไปเฉินเฉียว คุกเข่าลงและถาม

เด็กน้อยหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วพูดว่า “พี่เฉียวถ้าพ่อไม่แต่งงานกับพี่ในอนาคตผมจะแต่งงานกับพี่ ดีไหม

เฉินเฉียวเม้มริมฝีปาก“ ฉันไม่เคยบอกว่าจะแต่งงานกับพ่อของคุณ มีผู้ชายดีๆมากมายในโลกและต้องมีใครสักคนที่เหมาะสมกับฉัน ”

มีช่องหว่างระหว่างเธอกับซางหลินจุนชัดเจนมากในหัวใจของเธอ

เธอต้องรู้ตัวเอง จะได้ไม่กลายเป็นตัวตลก

ซังโย่วอีได้ยินก็กระวนกระวาย เขาไม่เพียง แต่กลัวว่าพี่เฉียวจะถูกชายอื่นฉกไปหรอ? พ่อแต่งงานกับเธอเขายังรับได้ แต่ถ้าผู้ชายคนอื่นแต่งงานกับเธอเขาจะเสียพี่เฉียวไปตลอดกาล!

ซังโย่วอีเข้าไปในบ้านถอดรองเท้าไม่สวมรองเท้าแตะและวิ่งเข้าไปในห้องสองสามก้าวพร้อมกับเสียง ตรึงตรึงตรึง

“ ใส่รองเท้าเดี๋ยวเป็นหวัด!”เฉินเฉียวตามเขาไปพร้อมกับรองเท้าแตะเล็ก ๆ ของเขา

อย่างไรก็ตามเมื่อเธอจะเปิดประตูแต่เด็กน้อยก็ล็อกประตูและซ่อนตัวอยู่ในห้องนอนเพื่อไม่ให้เธอเข้ามา

เจียงฉยงฉยงกำลังยุ่งอยู่ในครัวเมื่อได้ยินเสียงเธอก็เดินออกจากห้องครัวและถามว่า

“อาละวาดแล้วหรอ”เฉินเฉียวตอบว่า “ตอนนี้ปู้อี้เฉินอยู่ชั้นล่างเขาเห็นเลยโกรธ”

เจียงฉยงฉยงกล่าวด้วยความยินดี “เฉียวเฉียวดูเหมือนว่าเด็กน้อยคนนั้นจะรักเธอจริงๆ”

เฉินเฉียวนำจานไปที่ห้องครัวและมองเข้าไปในห้องอย่างไม่สบายใจแต่ก็ไม่ได้ไปเคาะประตู

ยังไงซะเขาเป็นเด็กที่โอ๋ง่าย เดี๋ยวเอาอมยิ้มไปให้ก็คงจะหายงอน

และในขณะนี้ในห้อง ซังโย่วอีกำลังทำอะไรอยู่นะ?

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋านักเรียนและโทรออกอย่างรวดเร็ว

โทรศัพท์ดังขึ้นหลายครั้งก่อนที่อีกฝ่ายจะรับ

“ คุณหนู.”อวี้เฟยเป็นคนรับโทรศัพท์

เด็กน้อยพูดอย่างกังวล: “น้าอวี้พ่อผมล่ะ ให้เขาฟังโทรศัพท์หน่อยครับ! ”

“ นายติดประชุมอยู่ครับ คุณหนูมีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ “