ท่านอ๋องผู้โหดร้ายกับหมอปีศาจ – ตอนที่ 167 ถ้ำน้ำแข็งลึกลับ

มู่เฉียนซีหลบหนีอยู่พักหนึ่ง กลิ่นอายของการไล่ล่าที่อยู่ด้านหลังนางยังคงอยู่

มีเสียงน้ำไหลดังมาจากข้างหน้า แม่น้ำสายหนึ่งไหลผ่านโลกใต้ดินนี้  ในแม่น้ำสายนี้ ไม่รู้ว่าจะมีอันตรายอะไรบ้าง แต่นักฆ่าที่ไล่ล่าอยู่ด้านหลังใกล้เข้ามาแล้ว เบื้องหน้ามีเพียงเส้นทางเดียวที่สามารถไปได้

“ฮึบ” มู่เฉียนซีกระโดดลงไปในแม่น้ำ เมื่อกลิ่นอายแปลก ๆ เข้าไปในแม่น้ำ สิ่งมีชีวิตในแม่น้ำเหล่านี้ก็แห่กันมา

— โป๊ะ! —

มู่เฉียนซีบีบขวดยาในมือแตก ฉับพลันทันใดพิษในขวดยากระจายออกมา  ผลลัพธ์นั้นน่าทึ่งนัก ปลาประหลาดที่ดุร้ายในแม่น้ำพลันชักกระตุก มันไม่กล้าเข้าใกล้มู่เฉียนซีอีก

ใบหน้าของมู่เฉียนซีฉายแววดีใจ  ดูเหมือนว่ายาพิษของนางจะมีประสิทธิภาพมากทีเดียว  เมื่อกำจัดพวกปลาออกไปให้พ้นทางแล้ว นางก็ดําลึกลงไปในแม่น้ำ ในฐานะจอมภูตธาตุวารี นางจึงเข้าไปในน้ำได้อย่างราบรื่น

เงาร่างสามร่างมาถึงริมแม่น้ำ พวกเขากล่าวอย่างเย็นชาว่า… “มู่เฉียนซีต้องซ่อนตัวอยู่ในแม่น้ำเป็นแน่  ไล่ตามไป! หาให้เจอ!”

— ตูม!  ตูม!  ตูม! —

ทุกคนกระโดดลงไปในทะเลสาบนั่น เมื่อพวกเขากระโดดลงไปในน้ำ แน่นอนว่าปลาแปลกประหลาดในแม่น้ำก็แห่กันมารุม

— ตุบ! —

พวกเขารีบฆ่าปลาประหลาดเหล่านี้ แต่เพราะจํานวนปลามีมากเกินไป สุดท้ายพวกเขาไม่พ้นต้องพบเจอกับความตาย  น่าเศร้าสำหรับพวกเขานักที่ไม่รู้เลยว่า ขณะที่พวกเขาต่อสู้กันอยู่ในแม่น้ำ มู่เฉียนซีนางอยู่ด้านล่าง ตรงส่วนลึกสุดของแม่น้ำ  นางรู้สึกว่าอุณหภูมิโดยรอบลดลงมาก มีไอเย็นที่พัดมาจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่งอย่างต่อเนื่อง

นางรีบปกป้องร่างกายด้วยธาตุวารีของนาง เพื่อหาแหล่งต้นน้ำของปากถ้ำ

ปากถ้ำนี้เต็มไปด้วยผลึกน้ำแข็งสีฟ้าอันเย็นยะเยือกถึงกระดูก

อาถิงกล่าว “ไอเย็นในที่นี้น่ากลัวอย่างมาก เกรงว่าในนี้จะมีอันตราย เจ้าอย่าเข้าไปข้างในก่อนเลย อย่างน้อยก็รอให้เจ้าถึงระดับราชาแห่งภูตก่อนแล้วค่อยว่ากันจะดีกว่า”

มู่เฉียนซี “เข้าใจแล้ว ข้าจะไม่เข้าไปเสี่ยงอันตรายในเวลานี้”

ขณะที่มู่เฉียนซีกําลังคิดจะถอย ทันใดนั้นเงาร่างสองร่างลอบเข้ามาใกล้นาง  พลันมีสายลมจากฝ่ามืออันรุนแรงพุ่งตรงเข้ามายังมู่เฉียนซีพร้อมกับกระแสน้ำวน

มู่เฉียนซีรีบหลบหลีกแต่กลับถูกลมพัดเข้าไปชนบนผลึกน้ำแข็งนั่น!

— ปัง! —

โลหิตสดไหลออกมาจากมุมปากของมู่เฉียนซี แต่อีกฝ่ายใกล้เข้ามาแล้ว  มู่เฉียนซีนางมิรอช้า หยิบขวดยาออกมาโยนมันออกไปให้แตกทีละขวด จากนั้นลากร่างที่บาดเจ็บเข้าไปในถ้ำผลึกน้ำแข็งตรงหน้า

— แกร๊ง! —

สถานที่ที่เดิมทีหนาวเหน็บอย่างมาก  เวลานี้กลับมีฟองอากาศระเบิดออกมา เสื้อผ้าของพวกเขาถูกกัดกร่อนไปในทันที

“อ๊า!”

เกิดเสียงร้องโหยหวนดังฟังดูน่ากลัว  เสื้อผ้าของพวกเขาสึกกร่อนและพวกเขาแสนจะหายใจลําบาก

“ฮือ ๆ ๆ”

พวกเขาเบิกตากว้างมองมู่เฉียนซี คุณหนูผู้นี้ทําอะไรลงไป ?

“ไปกันเถอะ!”

สถานที่นี้ไม่เหมาะที่จะอยู่นาน พวกเขาทำได้เพียงรีบถอยไปยังสถานที่ที่ปลอดภัย  เวลานี้น้ำในแม่น้ำไหลไป ความเป็นพิษค่อย ๆ ถูกเจือจางลง และในไม่ช้าพวกเขาก็จะถูกฆ่าตาย

ความเป็นพิษในน้ำ จะส่งผลต่อการต้านพิษของร่างกายนาง นางก็จะไม่สามารถออกไปได้  ณ เวลานี้นางจึงมีเพียงทางเดียวที่จะไปได้นั่นก็คือถ้ำน้ำแข็ง

อาถิงกล่าวขึ้น “ในเมื่อถูกบังคับให้มาถึงนี่แล้ว เจ้าก็เข้าไปเถอะ”

มู่เฉียนซีพยักหน้า  หลังจากกินยารักษาอาการบาดเจ็บแล้ว นางก็เดินเข้าไปข้างใน ทั้งสองคนทําได้เพียงเฝ้าดูมู่เฉียนซีหายไปจากสายตา นางช่างน่าสงสารนัก!

มู่เฉียนซีใช้พลังธาตุวารีหุ้มกาย เดินเข้าถ้ำน้ำแข็งไป นางเห็นอาวุธโบราณมากมายตามรายทางที่ถึงแม้มันจะดูเก่าแก่ทรุดโทรม แต่ระดับของอาวุธวิญญาณนี้ต้องเหนือกว่าอาวุธวิญญาณระดับเก้าอย่างแน่นอน

ปราณวิญญาณที่ดีเช่นนี้ ถูกแช่แข็งโดยน้ำแข็ง มู่เฉียนซีอุ้มเสี่ยวหงออกมาก่อนจะกล่าวว่า “เสี่ยวหง เจ้าสามารถละลายธารน้ำแข็งเหล่านี้ได้หรือไม่ ?”

เสี่ยวหงอดไม่ได้ที่จะสั่นไปทั้งร่าง มันกล่าวว่า “นายท่าน ที่นี่หนาวมาก ข้าไม่ชอบเลยแม้แต่นิด  แต่หากนายท่านต้องการ ต่อให้ข้าต้องตายเป็นหมื่น ๆ ครั้งก็ไม่เสียดายชีวิตเลย”

“ฮ๊าาาา!” เปลวไฟถูกเสี่ยวหงพ่นออกมา ธารน้ำแข็งที่นี่พลันละลาย

— แกร๊ง! —

ทันใดนั้นเอง กระบี่ยาวเล่มหนึ่งตกลงมา

“กระบี่เล่มนี้ไม่เลวเลย เป็นถึงอาวุธวิญญาณขั้วโลกระดับเก้าเชียว” อาถิงชื่นชม

อาวุธวิญญาณระดับเก้า! ทั่วทั้งทวีปเซี่ยโจวมีเพียงไม่กี่เล่ม พวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่าจะได้มาจากที่นี่หนึ่งเล่ม

ยิ่งเดินเข้าไปข้างในมากขึ้น มู่เฉียนซีก็พบอาวุธวิญญาณที่สูญหายไปไม่น้อยเลย นางตื่นเต้นอย่างมาก ทว่าเวลานี้ก็ทําได้เพียงเรียกเสี่ยวหงให้ทํางานเท่านั้น  ถ้ำน้ำแข็งแห่งนี้ดูเหมือนเขาวงกต มู่เฉียนซีเดินวนอยู่รอบ ๆ เป็นเวลานานและบังเอิญพบห้องน้ำแข็งมากมาย ในห้องทั้งหมดล้วนมีอาวุธวิญญาณอยู่ภายใน

ไม่ใช่เพียงมีอาวุธวิญญาณ ยังมีอาวุธวิญญาณสำหรับใช้โจมตีโดยเฉพาะและชุดเกราะป้องกันมากมายนับไม่ถ้วน

— พรืด! —

เมื่อเห็นสมบัติมากมายเช่นนี้ เสี่ยวหงไม่จําเป็นต้องให้มู่เฉียนซีสั่ง มันก็เริ่มทํางานแล้ว

ในตอนที่น้ำแข็งละลาย มู่เฉียนซีเก็บอุปกรณ์วิญญาณเหล่านี้ไว้อย่างรวดเร็ว อุปกรณ์วิญญาณชุดนี้สามารถเพิ่มพลังการต่อสู้ให้กับองครักษ์เงาตระกูลมู่ของพวกเขาได้อย่างมาก จากนั้นนางเดินอ้อมไปอีกด้าน และรู้สึกถึงพลังจิตวิญญาณที่หนาแน่นอย่างหาที่เปรียบมิได้

มู่เฉียนซีรู้สึกว่าตัวเองก้าวเข้าสู่โลกที่หนาวเหน็บที่ซึ่งบนท้องฟ้ามีหิมะตก นางเบิกตากว้าง พลังจิตวิญญาณโคจรไปรอบ ๆ  อย่างไรก็ตาม มีสิ่งหนึ่งที่ทําให้นางผิดหวังก็คือ… นางหวังให้เรื่องทั้งหมดตรงหน้าเป็นภาพหลอน ทว่ามันไม่ใช่!

“โฮกกกก!”

ฉับพลันทันใดด้านหน้ามีเสียงคํารามดังออกมา  บนที่ราบหิมะไร้ที่สิ้นสุดนี้  จู่ ๆ เสือดาวหิมะที่แทบจะหลอมรวมเนียนไปกับหิมะปรากฏตัวขึ้น เขี้ยวแหลมคมและกรงเล็บคม ๆ ของมันสามารถฉีกมู่เฉียนซีตัวเล็ก ๆ ตรงหน้าได้อย่างง่ายดาย

อาถิงกล่าวอย่างตกใจ “นี่เป็นปัญหาใหญ่แล้ว!”

ปัญหาใหญ่เช่นนั้นรึ ?  เสือดาวหิมะเหล่านี้ เพียงตัวที่อ่อนแอที่สุดก็เป็นถึงสัตว์วิญญาณระดับสี่ เทียบเท่ากับจอมภูตระดับสูงแล้ว  ณ ตอนนี้มู่เฉียนซีเป็นจอมภูตระดับสามที่ถูกกักอยู่ในฝูงสัตว์อสูร  นี่ไม่เพียงพอที่จะยัดใส่ร่องฟันของพวกมันเลย

‘วิ่ง!’ เป็นคำเดียวที่นางคิดในใจ

มู่เฉียนซีขยับตัวหันหลังอยากจะวิ่งหนี แต่เสือดาวหิมะอยู่ทุกหนทุกแห่งรอบ ๆ นาง  นางจะทำเช่นไรดี ?

“เสี่ยวหงช่วยข้าที!”

เจ้าแมวอู๋ตี้และเสี่ยวหงช่วยกันปกป้องมู่เฉียนซีอยู่รอบ ๆ  เมื่อเข็มยาของมู่เฉียนซีลอยออกไป พวกมันก็พุ่งออกไปด้วย

“อู๋ตี้ผู้ไร้เทียมทานในใต้หล้ามาแล้ว!  เสือเศษสวะอย่างพวกเจ้ากล้าแตะต้องเจ้านายของข้าอู๋ตี้ก็ลองดูซี่!” กรงเล็บของเจ้าแมวอู๋ตี้เผยให้เห็นแสงเย็นยะเยือกที่น่าหวาดกลัว แต่เสือดาวหิมะเหล่านี้กลับดูถูกเหยียดหยามแสงนั้น

สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้  ไม่เพียงพอจะยัดร่องฟันของพวกมันเสียด้วยซ้ำ

“ไฟเผาสวรรค์ ข้าจะเผาพวกเจ้าให้ตาย!” เสี่ยวหงโกรธจัด หมูทั้งตัวกลายเป็นลูกไฟขนาดมหึมา

เมื่อกระบี่มังกรเพลิงถูกมู่เฉียนซีหยิบออกมา นางกล่าวด้วยเสียงต่ำว่า “ข้าทําได้แค่สู้เท่านั้น”

ร่างกายของนางล่องลอยไปราวกับสายลม กระบี่สนิมและเข็มยายังคงจัดการกับเสือดาวหิมะที่ล้อมอยู่อย่างต่อเนื่อง แต่เจ้าเสือพวกนี้มีความน่ากลัวเป็นพิเศษในแง่ของความเร็วและการป้องกัน  ที่น่าทึ่งคือพวกมันมีภูมิคุ้มกันต่อพิษ

มู่เฉียนซีกวาดสายตาไปยังมุมที่มีเสือดาวหิมะน้อยที่สุด นางเรียกเสี่ยวหงและอู๋ตี๋เพื่อมุ่งโจมตีไปที่จุดนั้น

— ตูม!  ตูม! —

ปลายกระบี่มังกรเพลิงเปล่งเปลวเพลิงเจิดจ้า  มู่เฉียนซีตะโกนอย่างเย็นชาว่า “หลงเหยียนสังหาร!”

มังกรสีเพลิงกลืนเสือดาวหิมะในตำแหน่งนั้นไปอย่างน่าตกใจ

มู่เฉียนซีกล่าวออกมา “รีบไป!”

.