ท่านอ๋องผู้โหดร้ายกับหมอปีศาจ – ตอนที่ 431 อยากเจอเจ้า

เมื่อความตายมาถึง อวิ๋นฮวาก็ตกใจจนเกือบเป็นลมสลบไป

— เคร้ง! —

ทว่าในตอนนี้เอง กำแพงน้ำแข็งกำแพงหนึ่ง กันกระบี่มังกรเพลิงของมู่เฉียนซีเอาไว้  จากนั้นเงาร่างสีขาวหิมะเงาหนึ่งพุ่งออกมา จักรพรรดิเซี่ยที่ตื่นขึ้นมา ถูกเจดีย์เทพปล่อยตัวออกมาแล้ว

มู่เฉียนซีตกตะลึง จักรพรรดิเซี่ยผู้นี้น่ะหรือ ห้ามไม่ให้นางฆ่าอวิ๋นฮวา

เขามองไปที่แววตาตั้งคำถามของมู่เฉียนซี  จักรพรรดิเซี่ยกล่าวขึ้น “เขา… เจ้ายังฆ่าไม่ได้!”

มู่เฉียนซีถาม “เหตุผลล่ะ ?”

จักรพรรดิเซี่ยไม่ได้เปิดปากแต่อย่างใด แต่อวิ๋นฮวานั้นรีบกล่าวขึ้น “ใช่ เจ้าฆ่าข้าไม่ได้  หากเจ้าฆ่าข้า อาจารย์ของข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่!”

มู่เฉียนซี “เจ้ามาถึงป่าหนานอู้ส่วนลึก ตายไปก็เป็นเรื่องปกติ เจ้าคิดว่าเจ้าสำนักอวิ๋นจะรู้หรือว่าข้าเป็นคนฆ่าเจ้า ?”

อวิ๋นฮวา “สำนักอวิ๋นเยียนมีป้ายชีวิตของข้า ขอแค่เพียงป้ายชีวิตนั้นแตกหัก ท่านอาจารย์ก็สามารถดูออกได้แล้วว่าใครเป็นผู้ฆ่าข้า เช่นนั้นแล้วเจ้าข้าฆ่าไม่ได้”

มู่เฉียนซีนึกขึ้นมาได้ว่าเหมือนจะมีเรื่องเช่นนี้อยู่จริง เมื่อตอนที่อยู่ในแดนลึกลับแห่งภาคตะวันตกนางได้สังหารเจ้าหมอนั่นไป ไม่นานนักคนของสำนักอวิ๋นเยียนก็บุกล่าฆ่าฟันตามมา

ถึงแม้ต่อให้จะไม่สามารถฆ่าเขาได้โดยตรง นางก็ยังมีวิธีอีกมากมายที่จะทำให้เจ้าสวะนี่อยู่ไม่สู้ตาย

แต่ในขณะที่มู่เฉียนซีกำลังคิดว่าจะวางยาพิษอะไรกับอวิ๋นฮวาดีนั้น…

— ซึ่บ! —

เสียงหนึ่งลอยมา บนร่างของอวิ๋นฮวานั้นอย่างน้อยมีกระบี่น้ำแข็งนับพันเล่มแทงเข้าไปที่ร่างเขา

อวิ๋นฮวาเบิกตากว้าวอย่างไม่อยากจะเชื่อ แล้วกล่าวขึ้นอย่างยากลำบากว่า “เจ้า… กลับ… กล้า… ฆ่า…”

จักรพรรดิเซี่ยตัดสินใจลงมืออย่างรวดเร็ว ส่วนเขานั้นแม้กระทั่งประโยคสุดท้ายยังไม่ทันได้กล่าวจบก็สิ้นลมหายใจเสียแล้ว

ใบหน้าของมู่เฉียนซีเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “เจ้า… เจ้ารู้อยู่ว่าการฆ่าเขาจะถูกเจ้าสำนักอวิ๋นเยียนรู้ เจ้ายัง…”

“เจ้าฆ่าแล้วมีปัญหา ข้าฆ่านั้นไม่เป็นไร เพราะข้ากับสำนักอวิ๋นเยียนเป็นศัตรูกันมาแต่แรกอยู่แล้ว” จักรพรรดิเซี่ยกล่าวขรึม ๆ

ร่างสีขาวหิมะพุ่งตรงไปยังผู้อาวุโสทั้งสองของสำนักอวิ๋นเยียน

เมื่อผู้อาวุโสเหล่านั้นเห็นจักรพรรดิเซี่ยมาถึง สีหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก พวกเขาไม่อยากต่อสู้อีกต่อไป แต่ต้องการที่จะหนีเอาชีวิตรอด

“คิดจะหนีรึ ? ฝันไปเถอะ!” เสี่ยวหงกล่าวอย่างเย็นชา เปลวเพลิงสีแดงเข้มก่อตัวเป็นกําแพงไฟรอบ ๆ ทันที

— ตูม!  ตูม! —

และร่างของอู๋ตี้ก็พุ่งเข้าไป

พลังอันน่าสะพรึงกลัวของน้ำแข็งแผ่กระจายออกไป สีหน้าผู้อาวุโสของสำนักอวิ๋นเยียนที่ตกอยู่ในวงล้อมทั้งเพลิงและน้ำแข็งยิ่งซีดลงไปเรื่อย ๆ พวกเขารีบกล่าวขึ้น “โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย!”

“ท่านจักรพรรดิเซี่ย โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย!”

“แม่นางเฉียน ปล่อยพวกข้าไปเถอะ…”

มาตอนนี้พวกเขาคงจะต้องคิดเป็นแน่ว่าที่ผ่านมาทุกวันไม่น่าไปทำเรื่องที่ไม่ฉลาดเลย อยากที่จะมีชีวิตรอด ไม่มีทาง…!

— ตูม!  ตูม!  ตูม! —

สุดท้ายแล้วผู้อาวุโสทั้งหมดของสำนักอวิ๋นเยียนถูกจัดการเสียจนหมดสิ้น ไม่เหลือผู้รอดชีวิตแม้แต่ผู้เดียว

การมาที่ป่าหนานอู้ในครั้งนี้ นางได้สิ่งที่นางต้องการ พลังความแข็งแกร่งของนางก็เพิ่มขึ้นไม่น้อย  แล้วยังถือโอกาสจัดการกับศิษย์ใหญ่อันดับหนึ่งของสำนักอวิ๋นเยียนไปด้วย

หลังจากนี้ไปก็เหลือเพียงอวิ๋นเฟิ้งแห่งสำนักอวิ๋นเยียนแล้ว

ดวงตาของมู่เฉียนซีส่องประกาย นางปลดปล่อยจิตสังหารที่อันตรายอย่างที่สุดออกมา

จักรพรรดิเซี่ยที่ยืนอยู่ข้างหน้ามู่เฉียนซีกล่าวถามว่า “เหตุใดเจ้าถึงต้องช่วยข้า ?  มิฉะนั้นแล้วเจ้าจะมีพลังที่แข็งแกร่งขึ้นไปอีก”

มู่เฉียนซีตกตะลึง เครื่องจักรกลไกช่างปากสว่างเสียจริง มันเอาเรื่องเช่นนี้ไปบอกกับจักรพรรดิเซี่ย

มู่เฉียนซีเงยหน้าขึ้นมองดวงตาที่เยือกเย็นเหมือนน้ำแข็งคู่นั้นแล้วกล่าวว่า “แล้วเหตุใดเจ้าถึงได้คอยช่วยข้าอยู่เรื่อยไปเล่า ?”

ดวงตาทั้งสี่ข้างจ้องมองกัน ดวงตาที่เย็นยะเยือกของจักรพรรดิเซี่ยดูเหมือนจะไม่สามารถซ่อนอารมณ์บางอย่างเอาไว้ได้ ในที่สุดเขาก็หันกลับไปและหายวับไปต่อหน้าต่อตามู่เฉียนซี

เสี่ยวหงกล่าวขึ้น “นายท่าน คนผู้นี้เป็นผู้แปลกประหลาดผู้หนึ่ง ยังสนทนากันอยู่แต่แล้วก็จากไปเช่นนี้ ไม่กล่าวขอบคุณสักคำ เหอะ!”

อู๋ตี้กล่าว “กล่าวขอบคุณแล้วมีประโยชน์อะไร ? ไม่เคยได้ยินคำกล่าวนี้ของพวกมนุษย์รึ ? ที่ว่าบุญคุณแห่งการช่วยชีวิต จะต้องตอบแทนด้วยกายใจทั้งชีพ”

เสี่ยวหงโกรธเป็นอย่างมาก “แล้วจะให้ผู้อื่นมาตอบแทนด้วยกายใจตลอดชีวิตกับนายท่านได้อย่างไรเล่า ? เจ้าคิดว่าคนผู้นี้เทียบกับนายท่านจิ่วเยี่ยได้รึ ?”

เสี่ยวหงที่ถูกจิ่วเยี่ยยัดเยียดให้ทำพันธสัญญากับมูเฉียนซี มันรักษาสิทธิ์ของจิ่วเจี่ยเป็นอย่างมาก

อู๋ตี้ “เจ้ามันเป็นพวกทรยศ ที่หน้าผาสูงเสียดฟ้านั้นไฉนเลยจะไม่มีหญ้าหอมขึ้น นายท่านของเรานางพิเศษเช่นนี้ เหตุใดจะต้องไปอยู่แต่กับโครงกระดูกด้วย ?”

เสี่ยวหง “ถ้าหากว่านายท่านจิ่วเยี่ยรู้เรื่องที่เจ้ากล้าให้นายท่านของเราเปลี่ยนใจเช่นนี้ละก็… เจ้าตายแน่”

เมื่อนึกถึงชายผู้ที่เป็นดั่งเทพมารชิวหลัว อู๋ตี้ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งร่าง

ผลสุดท้ายแล้วกลัวสิ่งใดสิ่งนั้นก็มา เสียงที่คุ้นเคยกำลังเข้ามาใกล้ ชายผู้หนึ่งที่งดงามอย่างยากจะหาผู้ใดเทียบและกระหายเลือด กำลังก้าวออกมาจากในมิติ เขาดูราวกับเทพมารเสด็จลงมาก็มิปาน ทำให้บรรยากาศฟ้าดินรอบด้านนั้นดูอับเฉาลง

“อ๊าก!” เสียงอู๋ตี้ร้องอย่างอนาถดังขึ้นมาหนึ่งครา มันสลบไปในทันที เขามา… เขามาแล้วจริง ๆ!

เสี่ยวหงยืนเหยียบหางของอู๋ตี้แล้วกล่าวขึ้น “เหอะ ๆ ความกล้าของเจ้ามีเพียงแค่นี้ ยังกล้าที่จะมายุยงเรื่องของนายท่าน ช่างไม่รู้จักความเป็นความตายเสียจริงเจ้าแมวงั่ง”

เดิมทีสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองกำลังทะเลาะกันอยู่ เมื่อกล่าวถึงจิ่วเยี่ย ไม่มีตัวใดคาดคิดว่าจิ่วเยี่ยจะมาปรากฏตัวขึ้น

มู่เฉียนซีเอง นางก็สงสัยจริง ๆ ว่าจิ่วเยี่ยนั้นมีความสามารถในเรื่องหูวิเศษอะไรหรือไม่ มิเช่นนั้นคงไม่ได้โผล่มาอย่างบังเอิญเช่นนี้  นางมองไปที่จิ่วเยี่ยแล้วกล่าวขึ้น “เจ้ามาได้อย่างไร ?”

“พบเจ้า” จื่อโยวพ่นคําสองคําออกมา

“มาพบเจ้า” จิ่วเยี่ยกล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นยะเยือก

“ชิ!” เสียงที่แฝงความเหยียดหยามดังออกมา ชายหนุ่มที่เหมือนกับวิญญาณที่มีดวงตาสีเขียวปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหน้ามู่เฉียนซี  เขากล่าวอย่างเหยียดหยามอีกว่า “โกหกไม่ได้เขียนต้นฉบับเลย ข้าว่าเจ้ารู้สึกถึงอะไรบางอย่างถึงได้มาที่นี่”

ดวงตาที่เย็นยะเยือกคู่นั้นราวกับจะแช่แข็งชายหนุ่มผู้ที่คอยกล่าวโต้แย้งอยู่ แต่ทว่าเมื่อเผชิญหน้ากับชายผู้ที่เหมือนดั่งเทพมารชิวหลัว อาถิงนั้นไม่ได้กลัวตายแต่อย่างใด

“ทำไมเล่า ? หรือว่าข้าพูดไม่ถูก ?”

จิ่วเยี่ยไม่ได้กล่าวอะไรกับอาถิง เขายื่นแขนออกมาแล้วดึงมู่เฉียนซีเข้าไปไว้ในอ้อมกอด เมื่อกอดนางเอาไว้แน่นแล้วจึงกล่าวขึ้น “คิดถึงเจ้า”

กลิ่นอายที่คุ้นเคย น้ำเสียงที่เย็นยะเยือก ทำให้นางรู้สึกว่านับวันยิ่งจะคุ้นชินเข้าไปทุกที มู่เฉียนซีตกตะลึงเพียงเล็กน้อยเท่านั้นกับการที่เขากระทำเช่นนี้กับนาง

อาถิงกล่าวขึ้นอย่างโกรธเกรี้ยว “เฮ้! เจ้าอย่าทำเป็นมองไม่เห็นข้าได้ไหมเล่า ?!”

“สตรีบ้า เจ้าไปเชื่อคำหวานของชายผู้หนึ่งนั้นไม่ถูกต้องเลยจริง ๆ”

— ตูม! —

ทันใดนั้นพลังสายหนึ่งพุ่งเข้าใส่อาถิงที่กล้ามาทำลายบรรยากาศ

ดวงตาเย็นเยือกคู่นั้นของจิ่วเยี่ยมองมู่เฉียนซีอย่างลึกซึ้งเป็นที่สุด เขาเปิดปากกล่าวถามขึ้น “ซีคิดถึงข้าหรือไม่ ?”

คิดถึงเขาหรือไม่ ?

เข้าไปในเทือกเขาชีชง นางก็ได้เผชิญกับสัตว์วิญญาณที่เข้ามาโจมตีจำนวนไม่น้อย จากนั้นก็พบเจอกับพวกสวะอวิ๋นฮวา ต่อมาได้ไปเล่นละครงูพิษที่ไม่น่าไว้วางใจกับเขา วัดความกล้าวัดปัญญา ท้ายที่สุดแล้วก็ไปถึงที่เจดีย์เทพหนานอู้…

ได้รับการฝึกฝนจากเจดีย์เทพ…

อื้ม! เวลาที่ใช้พลังซวนตี้เป็นเพียงเวลาเดียวเท่านั้นที่นางคิดถึงเขา ทว่าหากนางกล่าวความจริงนี้ออกไป นางเดาไม่ออกจริง ๆ ว่าเขาจะทำอะไรบ้าง

เมื่อเห็นมู่เฉียนซีเหม่อลอยอยู่ในอ้อมอกของเขาโดยไม่กล่าววาจาอันใด ราวกับว่ามีความรู้สึกผิดอยู่บ้างเล็กน้อย มุมปากของจิ่วเยี่ยก็โค้งขึ้น ในตอนที่นางยังไม่กล่าวอะไรออกมานั้น ริมฝีปากอันบางและงดงามนั้นก็กำลังเข้าไปใกล้

“ซี… ต้องคิดถึงแน่ ๆ” เสียงแหบแห้งดังราวกับสุราชั้นดี จากนั้นจูบอย่างบ้าคลั่งก็กวาดเข้ามา

คิดถึง แต่ไม่พูด

แสดงด้วยการกระทําในทางปฏิบัติ อีกทั้งจุมพิตเดียวคงไม่เพียงพอ!

“เจ้า… เจ้าสองคนไม่รู้จักอายบ้างเลยรึ ? เห็นข้าเป็นอากาศเรอะ ?!!!”

อู๋ตี้และเสี่ยวหงต้องเผชิญหน้ากับฉากรักของหนุ่มสาวเช่นนี้ พวกมันไม่กล้ามองและได้แต่กลับไปที่มิติ รีบหนีเช่นนี้ก็เพื่อที่บุรุษน่ากลัวอย่างจิ่วเยี่ยจะได้ไม่ปิดปากของพวกมันโดยการฆ่าสัตว์อสูร

เห็นได้ชัดว่าอาถิงไม่มีสติอย่างมาก เขาพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “น่าโมโหนัก!”

“เจ้าเดรัจฉาน รีบปล่อยผู้ทําพันธสัญญาของข้าเร็วเข้า!”

ท่านอ๋องผู้โหดร้ายกับหมอปีศาจ

ท่านอ๋องผู้โหดร้ายกับหมอปีศาจ

Score 7.8
Status: Ongoing Artist: Native Language: Chinese
อ่านนิยายเรื่อง ท่านอ๋องผู้โหดร้ายกับหมอปีศาจ นางคือหมอปีศาจผู้เหี้ยมโหดแต่กลับต้องมาอยู่ในร่างของหญิงอ่อนแอไร้ความสามารถที่ผู้คนพากันรังเกียจ ทว่าหลังทำพันธสัญญากับเทพอสูรโบราณ ฝึกฝนบำเพ็ญเคล็ดวิชาต้านสวรรค์จึงเปล่งประกายเจิดจรัสจนผู้คนต้องหลบตาไปตาม ๆ กัน ทั้งยังครอบครองพิษหลายแขนง ใครที่กล้ามารังแกนาง นับว่ารนหาที่ตาย! โอสถเก้าสรรพคุณน่ะหรือ นั่นมันถั่วเคลือบน้ำตาลไว้ให้สัตว์เลี้ยงแสนน่ารักของนางกินเล่นต่างหากเล่า ปรุงยาเป็นก็ต้องเอาแต่ใจอย่างนี้นี่ล่ะ! -------------------------- เขาคือเยี่ยอ๋องรูปงามผู้เย้ายวน ผู้คนต่างเข้าใจว่าเขาเหี้ยมโหดไร้ความปรานี แต่ทำไมกับนาง เขาถึงได้เอาแต่ตามติดจนสลัดไม่หลุดอย่างนี้นะ “ท่านจ้องข้าทำไม” “ข้ากำลังคิดอยู่ว่า เจ้าจะกลายมาเป็นสตรีของข้าอย่างถูกต้องเมื่อไหร่” ทันใดนั้น เข็มเล็กก็จ่อเข้าที่เอวของเขา นางเอื้อนเอ่ยอย่างยิ้มแย้ม “ท่านอ๋อง การหุนหันพลันแล่นเปรียบดั่งปีศาจร้าย หากพิษเข้าร่างเกรงว่าท่านคงจะต้องมีชะตาเยี่ยงขันทีไปชั่วชีวิต!”

Comment

Options

not work with dark mode
Reset