ท่านอ๋องผู้โหดร้ายกับหมอปีศาจ – ตอนที่ 507 โง่งม

เครื่องจักรกลไกยังคงจับตาดูกลุ่มคนโง่งมกลุ่มนี้อย่างต่อเนื่อง

มู่เฉียนซีเลิกคิ้ว “เกิดอะไรขึ้น ? พวกเจ้าคิดฉวยโอกาสลงมือกับข้าตอนที่จิ่วเยี่ยไม่อยู่รึ ?”

“ชายผู้นั้นไม่อยู่ มู่เฉียนซี… เจ้าจบสิ้นแล้ว!”

“ถึงแม้จะฆ่าเจ้าไม่ได้ แต่พวกข้าก็มีวิธีทรมานเจ้าเป็นพัน ๆ วิธี”

“ต้องบอกเลยว่าสาวน้อยอย่างเจ้าใบหน้างดงามไม่เลวเลย”

“เสี่ยวหง อู๋ตี้ ออกมา!”

ช่วงเวลาเช่นนี้ แน่นอนว่าจำเป็นต้องให้สัตว์พันธสัญญาของมู่เฉียนซีออกมาช่วยนายท่านของมัน  แต่ยอดฝีมือระดับมหาจักรพรรดิอย่างพวกเขากลับหัวเราะออกมาเมื่อเห็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ระดับสามทั้งสองตัว

“ฮ่า ๆ ๆ มู่เฉียนซี เจ้ามันไร้เดียงสาเกินไป คิดว่าสัตว์พันธสัญญาสองตัวนี้ของเจ้าจะช่วยชีวิตเจ้าในวันนี้ได้รึ ?”

“ก็แค่สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ระดับสามสองตัวเท่านั้น ศิษย์พี่ ข้าคนเดียวก็สามารถคว่ำเจ้าสองตัวนั่นได้”

มู่เฉียนซีกล่าว “พวกเจ้าแน่ใจนะว่าอยากจะสู้กับข้า ?”

“นั่นมันแน่นอน วันนี้เราจะไม่ปล่อยให้พวกเจ้าหนีไปได้”

มู่เฉียนซี “ดี! อู๋ตี้ เสี่ยวหง ฆ่าพวกมันซะ!”

“สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ระดับสามทั้งสองตัวคิดจะทําลายพวกข้ารึ ? ฝันไปเถอะ!”

พวกเขาพุ่งเข้ามา ทันใดนั้นพวกเขาก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติไป …พลังลมปราณของพวกเขา! พลังวิญญาณ! มันหายไปอยู่ที่ไหนหมด ?

— ปัง!  ปัง!  ปัง! —

เสี่ยวหงและอู๋ตี้เหยียบย่ำพวกเขาลงสู่พื้นดินอย่างโหดเหี้ยม “คนโง่อย่างพวกเจ้าคิดจะต่อกรกับนายท่านของพวกเรา สมควรตาย!”

“เจ้าโง่เอ๊ย อย่าออกมานะ!”

“รนหาที่ตายแท้ ๆ! คิดว่าชายผู้นั้นไม่อยู่แล้วจะรังแกนายท่านของข้าได้ง่าย ๆ รึ ?”

“หึ ๆ! พวกเจ้าตายแน่ นายท่านจิ่วเยี่ยไม่อยู่แล้วคิดจะรังแกนายท่านของข้า ข้าจะจัดการพวกเจ้าแทนนายท่านจิ่วเยี่ยเอง”

“อ๊ากกกก!”

สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองตัวดุร้ายอย่างมาก ทั้งสองตัวลงมืออย่างโหดเหี้ยมจนพวกเขาร้องโหยหวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“อ๊าก! ยอมแล้ว ไว้ชีวิตข้าด้วย”

“สาวน้อยมู่ พวกข้าผิดไปแล้ว พวกข้าสำนึกผิดแล้วจริง ๆ”

มู่เฉียนซีกล่าวอย่างระอาใจ “เอาล่ะเสี่ยวหงอู๋ตี้ พวกเจ้าพอก่อนก็ได้ อย่าเพิ่งฆ่าพวกเขาเลย” จากนั้นนางก็เดินไปหาพวกเขาและกล่าวว่า “พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเจ้า ?”

“พวกเราถูกวางยาพิษ!”

พวกเขาก็ไม่ได้โง่งมถึงขนาดนั้น ยังรู้ว่าเหตุใดพวกเขาจึงไม่สามารถใช้พลังได้

        “ถูกวางยาพิษ พวกเราเป็นคนของหุบเขาหมอเทวดา ฝึกฝนร่างกายให้สามารถต้านทานพิษได้หลายร้อยชนิดมาตั้งนาน แล้วถูกวางยาพิษได้อย่างไรกัน ?”

“เจ้าคิดว่าพิษหลายร้อยชนิดที่หุบเขาหมอเทวดาขยะนั่นของพวกเจ้า จะรวมถึงพิษของข้าด้วยรึ ?” มู่เฉียนซีแค่นเสียงกล่าวเย้ยหยันอย่างมั่นใจ แน่นอนว่าพิษของนางย่อมไม่ใช่พิษที่เคยมีในโลกนี้

“เข็มนั่น เข็มนั่นมันมีพิษ!”

“อ๊าก!  เจ้าหลอกเราตั้งแต่ต้นจนจบ”

ดวงตาของพวกเขาแดงก่ำ ตอนนี้ทุกอย่างล้วนชัดเจนขึ้นแล้ว  พวกเขาแทบอยากจะเอาหัวชนกำแพงให้ตาย ๆ ไปซะ  เห็น ๆ อยู่ว่าชายผู้นั้นไม่อยู่ และพวกเขาก็ไม่ควรกลัวสตรีผู้นี้ พวกเขาคิดว่าฝ่ายของตนควบคุมสตรีผู้นี้ไว้ได้ตั้งแต่ต้น แล้วมาถูกนางลอบทําร้ายได้อย่างไรกัน

ทุกอย่างยากที่จะรู้ เวลานี้พวกเขารู้สึกเสียใจที่ถูกหลอกจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

“ถึงอย่างไรตอนนี้พวกข้าก็ตกไปอยู่ในกำมือของเจ้าแล้ว หากจะฆ่าจะแกงกันก็ตามแต่ใจเจ้า” พวกเขาหนีไม่พ้น ได้แต่กล่าวออกไปเช่นนี้

มู่เฉียนซีกล่าวขึ้นว่า “วางใจเถอะ! ข้าไม่มีทางเก็บพวกเจ้าไว้ให้รกโลกหรอก แต่ก่อนที่จะฆ่าพวกเจ้า ข้าอยากจะถามบางคำถามกับเจ้าที่เป็นศิษย์พี่ก่อน”

“หึ! ไม่ว่าเจ้าจะถามอะไร ข้าก็จะไม่พูด ถึงอย่างไรพวกข้าก็ต้องตายประเดี๋ยวนี้แล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็จะไม่ยอมทําตามที่เจ้าต้องการเด็ดขาด”

“หึ ๆ ข้ารู้ดีว่าพวกเจ้าไม่กลัวความตาย มีชีวิตรอดก็ไม่สู้ตายสินะ” มู่เฉียนซีหยิบเข็มยาออกมาหนึ่งเข็ม ไม่รอช้าทิ่มเข้าไปที่ไหล่ของคนที่เป็นศิษย์พี่ของพวกเขาทันที

  “อ๊ากกกก!”

ครั้งนี้ มู่เฉียนซีลงมืออย่างหนักจนฟันของเขาสั่นกระทบกันด้วยเพราะความเจ็บปวด

“นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น ต่อไปจะเจ็บปวดมากขึ้นอีก”

ตามที่คาดไว้ พิษระเบิดออกมาอย่างรุนแรง แม้จะขดตัวแต่ก็ไม่ช่วยบรรเทาความเจ็บปวดใด ๆ เลย  ผิวหนังค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงเลือด เส้นเลือดทุกเส้นชัดเจนขึ้นอย่างยากที่จะหาคำใดมาอธิบายได้  คนอื่น ๆ มองศิษย์พี่ของตัวเองเป็นเช่นนี้ ก็ตกใจกลัวจนทำอะไรไม่ถูก

นี่มันพิษอะไรกัน ?

แม้ว่าพวกเขาจะมาจากหุบเขาหมอเทวดา แต่พวกเขาก็ไม่เคยเห็นพิษที่ทรมานผู้คนอย่างหนักหน่วงเช่นนี้มาก่อนเลย  คนที่ถูกวางยาพิษไม่สามารถฆ่าตัวตายได้ ความสามารถทางประสาทสัมผัสของเขาเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า ความรู้สึกเจ็บปวดชัดเจนอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ และที่แย่ที่สุดคือไม่สามารถสลบไปได้

มู่เฉียนซีกล่าวอย่างช้า ๆ ว่า “เข็มแรกเสร็จเรียบร้อยแล้ว ต่อไปก็มาถึงเข็มที่สอง ไม่รู้ว่าพวกเจ้าคนใดจะอาสา”

คนที่เหลืออยู่ตัวสั่น กระดูกที่แข็งมากตอนนี้อ่อนไปหมดแล้ว พวกเขากล่าวขึ้นว่า “สาวน้อยมู่ มีอะไรจะถาม ถามมาได้เลย พวกเราจะบอกเจ้าทั้งหมด”

“ใช่แล้ว! ใช่เลย จะบอกทั้งหมดเลย” มู่เฉียนซียิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจก่อนจะถามขึ้นมา “หุบเขาหมอเทวดาของสํานักนิกายระดับสองอยู่ที่ไหนรึ ?”

“ในป่าอันศักดิ์สิทธิ์ของทวีปอวี้ซึ่งเป็นหนึ่งในเจ็ดทวีปทางใต้” “หุบเขาหมอเทวดาของพวกเจ้าน่าจะยังไม่รู้ข่าวการกำเนิดของหม้อเทพนิรันดร์” “แน่นอนว่าไม่รู้ พวกเราแค่มาสืบเรื่องของผู้อาวุโสที่สองและพวก แต่ตอนนี้พวกเรายังไม่ทันได้ส่งข่าวกลับไป” มุมปากของมู่เฉียนซีโค้งขึ้นเล็กน้อย “ดีมาก!  อ้อ แล้วก็ ณ ตอนนี้ หม้อพิษสามอสูรที่บรรพบุรุษพวกเจ้าได้รับมาอยู่ในมือของใคร ?”

ในตอนนั้นที่เจ้าสัตว์ประหลาดเฒ่านั่นบอกให้นางแย่งหม้อพิษสามอสูร นางยังไม่ลืม “นี่มัน… ความลับเช่นนี้ไม่ใช่สิ่งที่ข้าจะรู้ได้”

“คําถามสุดท้าย หากว่าพวกเจ้าตายในทวีปเซี่ยโจว หุบเขาหมอเทวดาของพวกเจ้าจะทําอะไร ?” มู่เฉียนซีถามเสียงเข้ม “นี่… ความคิดของเจ้าสำนักหุบเขา พวกข้าจะรู้ได้อย่างไร ? ถ้าคนของเราตายไปแล้วในครั้งนี้ ข้าเกรงว่าเจ้าสำนักหุบเขาคงไม่อยากส่งคนมาอีก”

ส่งกองทัพไปทำลายล้างซ้ำแล้วซ้ำอีก แม้ว่าหุบเขาหมอเทวดาจะเป็นสํานักนิกายระดับสอง แต่ก็ไม่สามารถทนต่อความถี่ที่มียอดฝีมือตายไปเช่นนี้ได้ มู่เฉียนซีกล่าวขึ้น “คําตอบของพวกเจ้า ข้าพอใจมาก ดังนั้นข้าจะให้พวกเจ้าหลุดพ้นอย่างสบาย ๆ สักหน่อยก็แล้วกัน”

เข็มยาเข็มหนึ่งไหลผ่านร่างของพวกเขา และทําลายวิญญาณในทันที

“ฮือ! ข้ารังเกียจเจ้า ถึงกับกล้าทําเรื่องนองเลือดต่อหน้าผู้อื่นเช่นนี้” เสียงบ่นเสียงหนึ่งดังออกมา “ในเมื่อเจ้ารังเกียจ แล้วเหตุใดถึงต้องดูด้วยเล่า ?!” “เจ้ารู้จักข้ารึ ?” “พลังจิตของข้าแข็งแกร่งขึ้นมาก ข้าสามารถรู้สึกถึงตำแหน่งและอารมณ์แปรปรวนของเจ้าได้”

“ฮ่า ๆ ๆ เจ้าช่างมีพลังจริง ๆ  ราชาแห่งภูตระดับเจ็ดตัวเล็ก ๆ กลับฆ่าระดับมหาจักรพรรดิเหล่านี้ไป แม้ว่าวิธีการจะไม่ค่อยตรงไปตรงมา แต่มันยอดเยี่ยมมากจริง ๆ!” หอฉงโหลวบนเมฆากล่าวขึ้น “เจ้าน่าเบื่อมาก  เสียงดังมากจริง ๆ!” “ข้าจะทําอะไรได้ ? มันเกิดขึ้นเพียงครั้งเดียวในหลายพันปีที่สามารถพบคนที่จะพูดคุยด้วยได้และเป็นครั้งแรกที่ข้าได้พบคนที่น่าสนใจเช่นเจ้า”

“เจ้าเป็นมนุษย์จะเข้าใจความทุกข์ยากของเครื่องกลไกศักดิ์สิทธิ์อย่างข้าได้อย่างไรกัน ?! ฮือ ๆ ๆ ข้าอยากจะร้องไห้!”

หากว่านางแปลงเป็นคนและปรากฏตัวต่อหน้ามู่เฉียนซี  มู่เฉียนซีรู้สึกว่านางคงร้องไห้จนด้านหน้านางกลายเป็นแม่น้ำสายใหญ่ไปเลยทีเดียว มู่เฉียนซี “ข้าให้เจ้าดูเรื่องสนุก ๆ ไปแล้ว ดังนั้นเจ้าก็ควรให้ข้อมูลบางอย่างแก่ข้าไม่ใช่รึ ?! นี่คืออาณาบริเวณของเจ้าและไม่มีใครรู้จักที่นี่ดีไปกว่าเจ้า”

.