มู่เฉียนซีกล่าวด้วยความดูถูกเหยียดหยามว่า “ก็แค่พิษเล็กน้อย ยังกล้าเรียกว่าพิษเฉพาะที่ร้ายแรงไม่มีใครแก้พิษได้อีกเหรอ ช่างน่าขำยิ่งนัก!”
“รับ!” มู่เฉียนซีโยนขวดยาแก้พิษให้กับโม่จิ่น
โม่จิ่นรับขวดยาและกินมันลงไป มู่เฉียนซียิ้มพลางกล่าว “ถึงแม้ว่าอวัยวะภายในของเจ้าจะแหลกสลาย แต่ดวงตาของเจ้าก็คงไม่ได้บอด ดูพิษของเจ้าสิ ว่าข้าแก้ได้แล้วหรือไม่”
ในฐานะที่เป็นนักปรุงยา ดูจากภายนอกก็รู้แล้วว่าคนตรงหน้าผู้นี้โดนพิษหรือไม่ ตอนนี้พิษที่โม่จิ่นโดนนั้นเป็นพิษของเขา แน่นอนว่าเขาต้องดูออก แต่ว่า……
โม่จิ่นที่เพิ่งจะโดนพิษเมื่อครู่ ตอนนี้กลับดูเหมือนว่าไม่โดนพิษเลยแม้แต่น้อย
“เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางเป็นไปได้เด็ดขาด!” ยาพิษที่เขาคิดว่าได้ผลดีที่สุด กลับถูกเจ้าเด็กผู้ที่นิ่งสงบผู้นี้แก้ได้แล้ว ต่อให้ตายเขาก็ไม่มีทางเชื่อ!
มู่เฉียนซียิ้มพลางกล่าว “วันนี้ ตาเฒ่าอย่างเจ้าอุตส่าห์มอบของขวัญให้ข้าถึงหอหมอปีศาจ ข้าก็ต้องตอบแทนกลับสิ ถึงจะถูก!”
เข็มยาหลายเข็มเจาะเข้าผิวหนัง และแทงเข้าภายในกระดูกของเขา ภายในชั่วพริบตาเดียวผู้อาวุโสเซียวก็กรีดร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวด
มู่เฉียนซีหันหลังกลับมามองผู้คนที่รุมล้อมอยู่รอบ ๆ และยิ้มพลางกล่าวว่า “เรื่องต่อจากนี้มันจะน่าหวาดกลัวสักหน่อย ท่านใดใคร่จะซื้อยาก็ไปซื้อ ท่านใดใคร่จะกลับบ้านก็กลับไป อย่าได้ตามมาเป็นอันขาด!”
มู่เฉียนซียิ้มอย่างไร้เดียงสาและไร้พิษภัยเพื่อเตือนพวกเขา แต่ก็ชวนให้พวกเขาอารมณ์ดีขึ้นด้วย
มู่เฉียนซีกล่าว “โม่จิ่น พวกเราไปเยือนสำนักหมอศักดิ์สิทธิ์กันสักหน่อยเถอะ!”
เจ้าสำนักหมอศักดิ์สิทธิ์กำลังรอข่าวหมอปีศาจโดนพิษ และหอหมอปีศาจปิดตัวลง แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะได้เห็นผู้อาวุโสเซียวในสภาพที่น่าอนาถเช่นนี้
“ผู้อาวุโสเซียว เจ้าเป็นอะไร เจ้า……”
ผู้อาวุโสเซียวกล่าวอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “เป็นเจ้า! ทุกอย่างล้วนเป็นเพราะเจ้าทั้งสิ้น หากไม่ใช่เพราะเจ้า ข้าจะไปยั่วโมโหปีศาจร้ายเช่นนี้ได้ยังไง!”
ใช่แล้ว! หมอปีศาจก็คือปีศาจร้ายผู้หนึ่ง! ทักษะการใช้ยาพิษและการรักษานั้น ช่างน่าหวาดกลัวยิ่งนัก!
มู่เฉียนซีกล่าวว่า “เด็ก ๆ สำนักหมอศักดิ์สิทธิ์กล้ามายั่วยุหอหมอปีศาจของข้า ส่งผลกระทบไม่ดีต่อหอหมอปีศาจ ทำให้ได้รับความเสียหายอย่างหนัก ดังนั้นวันนี้พังสำนักหมอศักดิ์สิทธิ์ซะ!”
เจ้าสำนักหมอศักดิ์สิทธิ์กล่าวด้วยความโกรธเกรี้ยวว่า “เจ้ากล้ารึ! ที่นี่คือเมืองตงไห่ เจ้าจะมาพังร้านของข้าตามใจเจ้าได้เช่นไร”
มู่เฉียนซียิ้มพลางกล่าว “ข้าคิดว่า ท่านเจ้าเมืองคงจะไม่ตำหนิข้าหรอกนะ ถึงอย่างไรเสีย คนที่มาหาเรื่องก่อนก็คือพวกเจ้ามิใช่เหรอ ?”
“พังเดี๋ยวนี้ หากมีสมุนไพรวิญญาณก็เก็บมาให้หมด ถือซะว่าเป็นค่าเสียหายทางการค้าและค่าบำรุงขวัญของวันนี้ก็แล้วกัน!”
โม่จิ่นกล่าว “ยาวิญญาณไม่เอาด้วยเหรอ ?”
“แน่นอน ยาระดับต่ำเช่นนั้น เจ้าไม่กลัวว่ากินเข้าไปแล้วจะปวดท้องเอาหรอกเหรอ ?”
พรวด! ผู้อาวุโสเซียวโกรธมู่เฉียนซีจนกระอักเลือดคำโตออกมาอีกครั้ง เขาช่างกล้าพูดจริง ๆ!
เม็ดยาอันล้ำค่าเช่นนี้ กลับกลายเป็นยาระดับต่ำสำหรับนางไปแล้ว
ด้านนอกสำนักหมอศักดิ์สิทธิ์มีต้นไม้ต้นหนึ่งอยู่พอดี มู่เฉียนซีกล่าว “เอาตัวตาเฒ่าสองคนนี้ไปแขวนไว้บนต้นไม้”
“ขอรับ!”
ร่างของทั้งสองถูกแขวนโตงเตงอยู่บนต้นไม้ มู่เฉียนซีกล่าวเสียงเบาว่า “ถึงยังไงก็ยังพอมีเวลากว่าที่พวกเขาจะพังร้านเสร็จ ข้าเอาเจ้าทั้งสองมาฝึกฝนทักษะเข็มยาสักหน่อย หวังว่าพวกเจ้าคงจะไม่ถือสานะ!”
เจ้าสำนักหมอศักดิ์สิทธิ์ตะโกนขึ้นว่า “เจ้าหยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”
“ข้าเป็นคนของหุบเขาหมอเทวดา เจ้าจะทำเช่นนี้กับข้าไม่ได้!”
มู่เฉียนซีกล่าวอย่างใคร่คิดว่า “หุบเขาหมอเทวดาอยู่ที่หยู่โจวไม่ใช่เหรอ ? เจ้าจะขู่ผู้ใด ?”
ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ!
เข็มยานับไม่ถ้วนจมเข้าไปในจุดลมปราณของพวกเขา อีกทั้งยังมีพิษประหลาดหลากหลายชนิด ทำให้พวกเขากรีดร้องขึ้นดังก้องไปทั่วทั้งเมืองตงไห่
ผู้คนเหล่านั้นที่มามุงดูต่างก็สั่นสะท้านขึ้น ช่างโหดร้ายเสียจริง พวกเขาน่าจะฟังคำเตือนของท่านหมอปีศาจว่าอย่ามาดู!
ความคึกคักเช่นนี้ ช่างไม่น่าดูเอาซะเลย!
“นายท่าน พังเรียบร้อยหมดแล้วขอรับ!”
มู่เฉียนซีกล่าว “ในเมื่อพังเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็กลับกันเถอะ!”
มู่เฉียนซีหันไปมองสองคนนั้น และกล่าวว่า “สองคนนี้ ต้องแขวนไว้ตรงนี้ให้ครบเจ็ดวัน หากผู้ใดกล้าเอาตัวสองคนนี้ลงมา นั่นหมายความว่าเป็นศัตรูกับหอหมอปีศาจ”
ทุกคนได้ยินเช่นนี้ต่างก็นิ่งเงียบไป ได้เห็นฉากนี้แล้ว ยังมีผู้ใดกล้าเป็นศัตรูกับหมอปีศาจอีกล่ะ!
มู่เฉียนซียิ้มพลางกล่าว “อ้อ เกือบลืมบอกเจ้าทั้งสองไป หนึ่งวันก็หนึ่งพิษ พวกเจ้าค่อย ๆ สนุกไปกับมันหล่ะ! อย่าได้ตายเร็วไปซะก่อน”
เจ้าสำนักหมอศักดิ์สิทธิ์กับผู้อาวุโสเซียวรู้สึกราวกับได้ตกลงไปในถ้ำน้ำแข็งก็มิปาน ปีศาจ นี่มันปีศาจชัด ๆ!
การสยบด้วยกำลังเช่นนี้ทำให้ไม่มีผู้ใดกล้ามาต่อกรกับหอหมอปีศาจ และไม่มีผู้ใดคิดจะมายั่วยุอุบายอันโหดร้ายของหมอปีศาจมู่ซีผู้ลึกลับอีกแล้ว
วันต่อมา ท่านเจ้าเมืองมาเยี่ยมเยือน มู่เฉียนซียิ้มพลางกล่าวว่า “ท่านเจ้าเมือง เมื่อวานข้าได้กระทำเรื่องใหญ่โตขึ้นแล้ว หวังว่าคงจะไม่ทำให้ท่านเจ้าเมืองมีปัญหาหรอกกระมัง!”
ท่านเจ้าเมืองยิ้มพลางกล่าว “ไม่มีแน่นอน เป็นเพราะข้าดูแลเมืองตงไห่ได้ไม่ดี ทำให้พวกอันธพาลเหล่านี้เที่ยวใช้อำนาจบาตรใหญ่กดขี่ข่มเหงผู้คนไปทั่วเมืองตงไห่ ต่อไปเจ้าของหอมู่มีสิ่งใดให้ข้าช่วยก็บอกมาได้เลย ขอเพียงเป็นเรื่องที่ช่วยได้ ข้าจะช่วยอย่างเต็มที่แน่นอน”
มู่เฉียนซีกล่าว “ตอนนี้ ข้ายังมีเรื่องที่ต้องการให้ท่านเจ้าเมืองช่วยจริง ๆ อีกไม่นานข้าจะเดินทางออกจากเมืองตงไห่แล้ว จึงอยากจะขอให้ท่านเจ้าเมืองช่วยดูแลหอหมอปีศาจของข้าด้วย”
ท่านเจ้าเมืองยิ้มพลางกล่าว “แน่นอนอยู่แล้ว หากหอหมอปีศาจเกิดเรื่องอันใดขึ้น พวกข้าก็เสียใจยิ่งกว่า! ถึงอย่างไรเสีย ทั่วทั้งเสียโจวนี้ ก็ไม่มียาที่ไหนที่จะดีไปกว่ายาของหมอปีศาจอีกแล้ว”
หลังจากที่ได้พูดคุยกับท่านเจ้าเมืองอยู่พักหนึ่ง โม่จิ่นก็กล่าวถามขึ้นว่า “เจ้านาย ต่อไปเราจะไปที่ไหนกันต่อ ?”
“เรื่องที่ข้าให้เจ้าไปจัดการ จัดการเสร็จเรียบร้อยหรือไม่ ?”
โม่จิ่นกล่าว “ข้าคิดว่าเจ้านายต้องการแค่จะขายยาอย่างเดียว นึกไม่ถึงเลยว่าจะมีเรื่องมากมายให้ทำเช่นนี้ ทำเอาซะข้าเหนื่อยจนจะตายอยู่แล้ว”
“ควบคุมอำนาจมืด เป็นสิ่งที่ต้องทำอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าชื่อเสียงของข้าสามารถสยบพวกเขาได้ แต่การที่จะทำให้พวกเขากลัวได้จริง ๆ นั้น มีดในมือของเราก็ต้องคมพอที่จะให้พวกเขาหวาดกลัวได้เช่นกัน”
“ส่วนเรื่องข้อมูลข่าวสาร หากข่าวสารไม่ว่องไวแล้วล่ะก็ จะทำให้ข้าได้สมุนไพรวิญญาณมามากมายได้ยังไงกันล่ะ!”
เป้าหมายของนาง ไม่เพียงแต่ทำให้หอหมอปีศาจกระจายอยู่ทั่วทุกพื้นที่ เอาเงินเก่าไปต่อยอดเป็นเงินใหม่ และกลายเป็นความแข็งแกร่งที่ไม่มีทางสั่นคลอน อีกทั้งยังได้รับเครือข่ายข้อมูลข่าวสารที่สมบูรณ์แบบอีกด้วย
เครือข่ายข้อมูลข่าวสารนี้เปิดขึ้นในดินแดนสี่ทิศ นางต้องการสมุนไพรวิญญาณชนิดใด ก็ย่อมหามาได้อย่างสะดวก ถึงอย่างไรสมุนไพรวิญญาณที่จะเอามาช่วยเจ้าสวะเซี่ยนั้น ก็ไม่ได้หามาได้ง่าย ๆ เลย
อีกทั้งยังมีคัมภีร์หมื่นคำสาปอีก หากเครือข่ายข้อมูลข่าวสารมีอยู่ทั่วทั้งดินแดนสี่ทิศ ก็น่าจะมีความหวังที่จะหามันเจอ
อีกทั้งยังมีญาติพี่น้องของนางอีก……
ท่านอาหวังว่าคนในตระกูลจะกลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้ง นางก็หวังเช่นนั้นเหมือนกัน ญาติพี่น้องในชาติภพนี้กับชาติที่แล้วนั้นไม่เหมือนกัน จากการจัดการอย่างรอบคอบของท่านอาและท่านพ่อผู้ที่ไร้ความรับผิดชอบ นางก็มองออกแล้ว
นี่คือครอบครัวที่แท้จริงของนาง!
โม่จิ่นพยักหน้าพลางกล่าว “เจ้านายพูดถูก ไม่ว่าท่านจะพูดสิ่งใดล้วนแต่ถูกต้องทั้งสิ้น ข้าจัดการได้แน่นอน”
โม่จิ่นคนเดียวถูกแบ่งออกเป็นสามคนเพื่อให้ทำสิ่งต่าง ๆ เหน็ดเหนื่อยจนแทบจะร้องไห้อยู่แล้ว! และในตอนนี้เอง ก็มีข่าวข่าวหนึ่งได้ส่งมา โม่จิ่นกล่าว “เจ้านาย ตำหนักโม่อวี่ส่งข่าวมาว่าจะมีการเรียกประชุม ให้ข้าผู้ที่เป็นผู้อาวุโสสามกลับไป ข้าจะตอบกลับไปเช่นไร ?”
