“ขะ ขอโทษด้วยค่าาา….พอดีได้ใจไปหน่อย…..”
คุณลิซล็อตเต้ไหล่ตก
เธอพูดพร้อมกับเช็ดคราบน้ำเชื้อที่ติดอยู่บนหน้าออกของเธอด้วยผ้าขนหนู
“ไม่หรอกครับ เดิมทีคนที่เริ่มก่อนก็คือผมเองด้วยสิ”
“จริงเหรอ….? ไม่โกรธเหรอ?”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แถมยังรู้สึกดีสุดๆไปเลยด้วย”
“เอะเฮะเฮะ….ถ้างั้นก็โล่งอกไปที”
คุณลิซล็อตเต้ท่าทางหดหู่ แต่พอผมพูดแบบนั้นไปเธอก็ยิ้มอย่างนุ่มนวลกลับมาให้
จากนั้นเธอก็ขึ้นไปบนเตียงอย่างมีความสุข แล้วก็มานั่งข้างผมอย่างสบายๆ
“เรียวคุงนี่สุดยอดจริงๆเลยนะ…..เซ็กส์แบบนั้นน่ะปกติแล้วคงทำให้ผู้ชายโกรธแน่ๆเลยล่ะรู้มั้ย?”
“เป็นอย่างงั้นเหรอครับ?”
“ใช่แล้วน่ะสิ! แต่เรียวคุงไม่โกรธแบบนี้ก็โล่งอกไปที….”
ก็คิดมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้วล่ะนะ คุณลิซล็อตเต้เนี่ยมักจะลืมตัวแล้วก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ทุกทีเลยสินะ
ถ้าไปกดสวิตซ์ซักทีล่ะก็คงควบคุมไม่ได้อีกเลย บางทีครั้งนี้ก็เหมือนกัน
ยอดเลยแฮะ อยากให้เธอหลุดควบคุมให้มากกว่านี้อีกจังเลยนะ
“เรียวคุงนี่ลามกจริงๆเลยนะ….♡ มาจับหน้าอกผู้หญิงด้วยตัวเอง….แถมยังโอเคกับการทำอะไรโรคจิตอย่างไพซูริอีกแบบนี้ ถ้าสมมติถ้าเรียวคุงต้องกลายเป็นโสเภณีในซ่องชายล่ะก็อาจจะได้กลายเป็นโสเภณีที่สุดยอดที่สุดไปเลยก็ได้นะ…..”
“โสเภณีเหรอครับ คุณไอริสก็เหมือนจะพูดเรื่องแบบนั้นขึ้นมาเหมือนกันนะครับ”
“ถึงยังไงพวกเขาก็ไม่เหลียวแหลคนอย่างฉันหรอกนะ….ฉันน่ะเกลียดตัวเองมากเลยล่ะ….หน้าตาก็น่าเกลียด หน้าอกก็ใหญ่เหมือนคนบ้า เป็นผู้หญิงที่ไม่มีอะไรดีเลย”
คุณลิซล็อตเต้พิงหัวลงบนไหล่ของผมแล้วกระซิบแบบนั้นออกมาเบาๆ
“เฮ้ออ…ไม่ใช่แค่หน้าอกเท่านั้นแต่หน้าท้องของฉันก็ยังเนื้อเยอะพอๆกันถ้าฉันหุ่นดีบึ้มๆได้เหมือนคนแคระแบบนั้นบ้างล่ะก็….”
“…….”
ผมไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลยนะ
“ผมน่ะจนถึงตอนนี้ก็คิดว่าคุณลิซล็อตเต้น่ะมีเสน่ห์น่าดึงดูดมากเลยนะครับ”
“งะ งั้นเหรอ….? เอะเฮะเฮะ ถ้าเรียวคุงพูดแบบนั้นล่ะก็….ก็ช่างมันแล้วกันนะ♡”
คุณลิซล็อตเต้ยิ้มอย่างมีความสุขให้กับคำพูดของผม
ใช่แล้ว แค่อย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็น่าดึงดูดมากพอแล้วล่ะ
เพราะงั้นขอร้องช่วยเป็นแบบนี้ต่อไปเถอะนะครับ
“ชุดสีดำนั่นผมก็ดูเหมาะมากเลยครับ รู้สึกเป็นธรรมชาติเอามากๆเลยล่ะครับ”
“อ๊ะ นี่เหรอ? นะ นี่น่ะนะ….อืม….”
ผมชมรูปร่างของเธอแต่ผมก็ไม่ลืมที่จะชมเครื่องแต่งกายของเธอด้วย
แต่คุณลิซล็อตเต้กลับทำท่าทางเขินอายมาแบบไม่ทันตั้งตัว
“มีอะไรเหรอครับ?”
“พะ พูดแบบนี้ก็อาจจะดูเป็นเรื่องที่น่าตกใจหน่อยก็เถอะนะ แต่ว่าฉันน่ะ ไม่มีเซนส์ในการเลือกเสื้อผ้าเลยน่ะถึงปกติก็ใส่ชุดฮีลเลอร์ที่ซึกิคาเงะคอยดูแลให้อยู่ตลอดมันจะดีก็เถอะ แต่พอจะต้องใส่เสื้อตัวอื่นก็ไม่รู้ว่าจะต้องใส่อะไรดีน่ะ นั่นเลยเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงใส่เสื้อสีดำแบบนี้น่ะ….ถึงผู้หญิงน่าเกลียดแบบฉันจะแต่งตัวให้ดูน่ารักไปมันก็คงดูตลกซะเปล่าด้วยสิ…”
อ๊ะ นั่นมัน เหมือนกับเรื่องในโลกเดิมของผมเลย
ปกติผู้ชายก็ใส่แต่เครื่องแบบ ไม่รู้จะใส่อะไร พอในตอนที่จะแต่งตัวแล้วไปเปิดตู้เสื้อผ้าดู
ก็จะเจอแต่เสื้อผ้าสีดำอยู่เต็มตู้ ทั้งเสื้อเชิ้ตสีดำ กางเกงสีดำ แม้กระทั่งแจ็คเก็ตสีดำ
แต่ถึงผู้หญิงอย่างเธอจะใส่เสื้อดำทั้งตัวแบบนี้ก็เถอะ มันกลับไม่ได้ดูแย่อะไรตรงไหนเลย
น่าอิจฉานิดหน่อยนะเนี่ย หรือเป็นแค่เพราะความแตกต่างของเบ้าหน้ากันแน่นะ
“อืม….ขอโทษนะ เวลาแบบนี้ยังจะพูดอะไรแบบนี้อีก คงน่าเบื่อสินะ”
“ก็ไม่นะครับ”
“ใช่แล้ว ไหนๆก็มาแล้ว ทำไมเราไม่ออกไปข้างนอกด้วยกันล่ะ? ตั้งแต่แรกก็มาเพราะจะไปข้างนอกอยู่แล้วนี่นา”
พอพูดแบบนั้นคุณลิซล็อตเต้ก็สวมเสื้อของเธอแล้วลุกออกจากเตียง
ผมก็ยืนขึ้นตามด้วยเช่นกัน แล้วจากนั้นผมก็หยิบกระเป๋าหนังของตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะในห้องมาห้อยไว้บนไหล่
“เรียวคุงยังไม่ได้ไปที่หอสมุดใหญ่เลยใช่มั้ย? งั้นถ้าไม่ว่าอะไร เราไปที่นั่นกันมั้ย….?”
“โอ้ ดีเลยครับ! คงต้องขอรบกวนด้วยนะครับ”
หลังจากนั้นผมกับลิซล็อตเต้ก็ได้ออกจากห้องเพื่อไปยังหอสมุดใหญ่ของเมืองหลวง
นั่นก็เป็นเรื่องที่ดีอยู่หรอก แต่พอจะออกจากโรงเตี๊ยม คุณลิซล็อตเต้ก็กำลังพยายามจะ
ใส่เสื้อคลุมแบบมีฮู้ดเหมือนกับที่คุณไอริสใส่ก่อนหน้านี้ ผมก็เลยรีบหยุดเธอก่อน
“ไม่จำเป็นต้องใส่อะไรแบบนั้นหรอกนะครับ วันนี้อากาศก็ร้อนซะด้วยสิ”
“เอ๊ะ? ตะ แต่ว่า….ฉันน่ะ….นั่นไง….เอ่อ….ฉันค่อนข้างจะน่าเกลียดสุดๆไปเลยนะ ถ้าฉันไม่ปิดหน้าไว้แบบนี้ล่ะก็มันจะ….”
“ก่อนหน้านี้ที่ผมไปเที่ยวกับคุณไอริสน่ะ ผมก็ไม่ได้ให้เธอใส่แบบนี้หรอกนะครับ”
“อย่างงั้นเหรอ….!?”
“ไม่ได้ปิดหน้าเลยซักนิดด้วยสิครับ”
“ยะ อย่างงั้นเหรอ….ไอริสน่ะเหรอเดินไปในเมืองทั้งๆแบบนั้น…..”
“เพราะงั้นแล้วคุณลิซล็อตเต้ก็ไม่ต้องปิดบังหน้าหรอกนะครับ ถ้ามีใครพูดอะไรล่ะก็ผมจะตอกพวกนั้นกลับให้เองครับ นะ?”
“อะ อื้ม….ถ้างั้น นานๆที….จะลองทำดูก็ได้นะ เอะเฮะเฮะ”
คุณลิซล็อตเต้ถอดเสื้อคลุมออกแล้วหัวเราะให้ผมด้วยรอยยิ้มเขินๆนิดหน่อย
ทุกครั้งที่เธอขยับตัวไปมาหน้าอกคู่นั้นก็กระเพื่อมไปมาด้วย
อืมมมม อย่างที่คิด จะซ่อนหน้าอกเหล่านี้ด้วยผ้าคลุมมันก็เสียดายของอะนะ!
อ๊ะ ผมเปล่านะ?
ผมไม่ได้แนะนำให้คุณลิซล็อตเต้เลิกซ่อนเพราะว่าผมอยากเห็นหน้าอกของเธอหรอกนะจะบอกให้?
ก็แบบ นั่นไงทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิดแท้ๆ แต่กลับต้องใส่เสื้อคลุมเดินตามถนนแบบนั้น
ผมเลยให้เธอถอดเพราะแบบนั้นต่างหากล่ะ อื้ม
“ถ้างั้น ไปกันเลยมั้ยครับ”
“อะ อื้ม!”
ผมเอาแขนของผมโอบคุณลิซล็อตเต้ไว้แล้วเธอก็หน้าแดง
‘เอะเฮะเฮะ’ เธอพูดแบบนั้นออกมาพร้อมกับขยับตัวเข้ามาใกล้ผม
ทำให้ตอนนี้ร่างกายของผมแนบชิดกับเธอโดยไม่มีช่องว่าง
แขนของผมถูกกดทับด้วยหน้าอกที่อ่อมนุ่มของเธอ
โอ้วว….!
ไพซูริเมื่อกี้สุดยอดก็จริง แต่อย่างที่คิด แบบนี้ก็ค่อนข้าง…..!
อืม กะแล้วเชียว การให้เธอถอดเสื้อคลุมออกนี่เป็นตัวเลือกที่ถูกต้องแล้วจริงๆ!
