“ไหนๆก็ต้องคายความจริงออกมาอยู่แล้ว ถ้างั้นก็รีบๆคายออกมาซะจะดีกว่าน่ะ”
“คะ ใครจะยอมพูดกันเนี้ยว…..”
“ฮึฮึ….เรี่ยวแรงยังเหลือเฟือเลยนี่นา แต่ว่าหูกับหางเองก็ถึงกับห้อยลงมาเลยไม่ใช่รึไง มันตกลงมาข้างหน้าฉันอยู่นะรู้รึเปล่า?”
“เมี้ยว! ยะ หยุดดึงหางได้แล้วเมี้ยว…..!”
คุณซิลเวียดึงหางของสาวหูแมวคนนั้นด้วยมือข้างเดียว
สาวหูแมวคนนั้นส่ายหัวซ้ายขวาไปมาพร้อมทั้งน้ำตา
จะหนีก็ไม่ได้เพราะแขนทั้งสองข้างของเธอหักไปแล้ว
แค่เห็นแขนห้อยแบบนั้นผมก็รู้สึกเจ็บแทนเลย
“หยุดงั้นเหรอ? วิธีพูดแบบนั้นมันอะไรกันน่ะ? สงสัยคงต้องทำให้เธอเข้าใจจุดยืนของตัวเองอีกครั้งแล้วสินะ”
“มะ….!”
ขอย้ำนะครับ คนที่ถูกลอบสังหารคือคุณซิลเวีย ส่วนมือสังหารก็คือสาวหูแมวคนนั้น
ถึงแม้ผมจะเห็นเหตุการณ์ตั้งแต่เริ่ม แต่เอาจริงตอนนี้ก็เริ่มดูไม่ออกละว่าใครคือมือสังหารกันแน่……
นักผจญภัยแรงค์ S เนี่ยสามารถทรมาณและสอบปากคำแบบนี้ได้กันทุกคนเลยเหรอ?
มะ ไม่มั้ง ไม่น่าจะเป็นงั้นแน่ๆ คงไม่ใช่หรอกใช่มั้ย?
ผมไม่อยากจะเชื่อหรอกว่าทุกคนในโรเซนครูเซอร์จะทำแบบนั้น!
…..เพราะงั้น เพื่อความสบายใจของผม ขอคิดแค่ซะว่าแบบนี้มีแค่คุณซิลเวียที่ทำได้ก็แล้วกัน
อื้ม!
“คุณซิลเวีย พอแค่นี้ก่อนเถอะน—“
“นั่นสินะ～ ช่วยหยุดรังแกซึสึจังของพวกเราทีได้รึเปล่า?”
“!?”
เสียงผู้หญิงแปลกหน้าดังขึ้นมาจากข้างหลังผม
ผมพยายามจะหันหลังกลับไปดู แต่กลับทำไม่ได้
เพราะในตอนที่ผมรู้สึกตัว ดาบยาวสีเงินก็ส่องแสงอยู่ทางด้านหลังคอของผมแล้ว
“อึก เรียว–!”
“โอ๊ะโอ๋! อย่าขยับเชียวนะซิลเวียจัง ถ้าขยับล่ะก็ จมูกของพี่ชายคนนี้หลุดออกไปไม่รู้ด้วยนะ?”
ผมตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินคำพูดน่ากลัวๆด้วยน้ำเสียงที่สดใส
คุณซิลเวียจ้องไปยังคนที่อยู่ข้างหลังผมพร้อมกัดฟันด้วยความสิ้นหวัง
จากตรงนี้ผมมองไม่เห็นหน้าเธอ….แต่ถ้าฟังจากน้ำเสียงแล้วเธอน่าจะเป็นเด็กสาวอายุน้อย
น่าจะอายุพอๆกับสาวหูแมวคนนั้น เธอตัวติดกับแผ่นหลังของผม เลยบอกได้ว่าตัวเธอน่าจะไม่ค่อยสูงเท่าไหร่
“ชิ มีอีกคนงั้นเรอะ! ขอโทษนะเรียว….!”
“คุณซิลเวีย! ไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอก เพราะงั้นหนีไปเถอะครับ”
“อะฮ่าฮ่า คุณพี่ชายนี่ล่ะก็ใจกล้าบ้าบิ่นดีจังเลยนะ♡ นี่ จะเอาไงดีล่ะซิลเวียจัง? จะทิ้งคุณพี่ชายไว้แล้วหนีไปดูมั้ยล่ะ? สำหรับเราแล้วจะยังไงก็ได้ล่ะนะ”
(ตรงนี้นางแทนตัวเองว่า Boku แต่ผมจะใช้เราแทน เหมือนกับ Warawaของซึกิคาเงะนะครับ เผื่อใครงง)
เด็กสาวที่อยู่ข้างหลังผมจับคว้าแขนผมกับดาบคุณซิลเวียไป
ถึงจะเจ็บใจ แต่ผมก็ขัดขืนเธอไม่ได้เลย
เธอดึงแขนซ้ายของผมแรงมากๆ
“อั้ก…!”
“อะฮ่าฮ่า♡ เสียงเพราะใช้ได้เลยนี่คุณพี่ชาย”
บ้าเอ๊ย! ดันเป็นข้างที่สวมแหวนซะด้วย….!
ถ้าเป็นงี้ก็ยิงหนามออกมาจากแหวนไม่ได้น่ะสิ….!
“เอ้า เอ้า จะทำยังไงดีล่ะซิลเวียจัง? เหมือนกับซึสิจังของเรา มาดูกันซิว่าแขนของคุณพี่ชายคนนี้จะหลุดเหมือนกันมั้ยดีรึเปล่า? หรือจะเอาเป็นที่จมูกดีล่ะ? อะฮ่าฮ่า!”
“หยุดนะ! บ้าเอ๊ย…..แค่นี้ก็พอแล้วใช่มั้ย?”
คุณซิลเวียกัดริมฝีปาก แล้วก็ปล่อยสาวหูแมวไป
สาวหูแมวคนนั้นก็มาทางนี้พร้อมแขนที่ห้อยไปมา
เธอร้องไห้และพูดออกมา
“เมย์ฟาจัง～～～! มะ มาช้านะ!”
“ซึสึจัง โทษทีนะ โทษที แล้วก็ขอบคุณที่ล่อซิลเวียจังไว้ให้นะ♡”
หญิงสาวด้านหลังผมชื่นชมสาวหูแมวคนนั้นที่กำลังน้ำตานอง
แล้วจากนั้นแรงดึงที่แขนผมก็ผ่อนลงไปนิดหน่อย ตอนนั้นผมเลยหาวิธีในการเล็งแหวนไปที่เธอ
แต่แค่ผมเคลื่อนไหวแค่นิดเดียวเธอก็จับแขนผมไว้แรงขึ้น
“อึก….!”
“อยู่นิ่งๆจะดีกว่านะคุณพี่ชาย จริงๆแล้วเราเองก็อยากจะปฏิบัติกับผู้ชายอย่างอ่อนโยนนะรู้มั้ย?”
เธอล็อคแขนผมไว้และมองมาที่หน้าผม
พอเห็นเธอผมก็ถึงกับอ้าปากข้างด้วยความประหลาดใจ
ส่วนสูงประมาณ 150 เซน ร่างกายผอมเพรียวไม่มีเนื้อหรือไขมันส่วนเกิน
เธอสวมเสื้อสีดำเหมือนกับสาวหูแมว ผมจึงสามารถเห็นสะดือและหน้าอกของเธอได้ชัดเจน
หน้าอกของเธอน่าจะประมาณคัพBได้มั้ง?
ไม่ใช่แค่นั้น เธอมีผิวขาวราวกับหิมะ
ผมของเธอเป็นสีขาวและที่สำคัญกว่านั้น เธอมีหูกระต่ายอยู่บนหัวด้วย
มนุษย์กระต่าย! เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรกเลย….!
แถมเธอยังหน้าตาน่ารักอีกด้วย ดวงตาสีชมพูแซลมอนที่ดูสดใส
ที่มากับขนตาสีขาวบริสุทธิ์ ใบหน้าของเธอเล็กมากจนน่าจะจับได้ด้วยสองมือของผมเลย
ผิวเธอขาวมากๆเลยล่ะ
“ใช่แล้ว ใช่แล้ว ถ้าทำตัวเป็นเด็กดีแบบนั้นก็จะไม่ทำอะไรโหดร้ายหรอกนะ เข้าใจอะไรง่ายแบบนี้ก็ช่วยได้เยอะเลยล่ะคุณพี่ชาย”
สาวหูกระต่ายยิ้มและลดดาบที่เธอจ่อไว้บนหน้าของผม
“แต่แอบน่าเสียดายน้า…..♡ เราชอบผู้ชายที่ดูจริงจังแบบคุณพี่ชายมากเลยนะ ค่อนข้างตรงสเปคเราเลยแหละนะ เอาจริงๆเราอยากแกล้งให้มากกว่านี้อีกจังเลยน้า♡”
พอเด็กสาวหูกระต่ายพูดแบบนั้นเสร็จเธอก็ลูบก้นของผม
บังเอิญจังนะสำหรับผมแล้วเธอก็ค่อนข้างตรงสเปคขอผมเหมือนกัน
โดยเฉพาะหูกระต่ายนั้นวิเศษมากเลยล่ะ….!
แต่วิธีการพูดของเธอมันดูน่ากลัวเกินไปเลยต้องขอผ่านล่ะ!
“นี่ ฉันปล่อยยัยผู้หญิงแมวคนนั้นไปแล้วไม่ใช่รึไง! ถ้ายังยุ่งกับเรียวไปมากกว่านี้ฉันจะไม่ยกโทษให้แน่!”
“ชิ….เป็นผู้หญิงที่เสียงดังน่ารำคาญจริงๆเลยนะ กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่เลยแท้ๆ”
พอได้ยินเสียงโกรธของคุณซิลเวีย
สาวหูกระต่ายคนนั้นก็ปล่อยมือออกจากก้นของผมอย่างไม่เต็มใจ
พร้อมกันนั้น สาวหูแมวที่อยู่ข้างๆก็แลบลิ้นแบร่ๆใส่คุณซิลเวีย
ก่อนที่ผมจะรู้ตัว แขนของเธอก็กลับมาเป็นปกติแล้ว เพราะว่าเธอดื่มโพชั่นเข้าไป
“หื้มม! ซิลเวีย เค้าไม่กลัวเธออีกต่อไปแล้วล่ะเมี้ยว”
“–หา?”
“มะ!!!!”
คุณซิลเวียจ้องมาทางนี้ด้วยสายตาอาฆาต
หูและหางของสาวหูแมวคนนั้นตั้งขึ้นพร้อมกัน
ดูเหมือนการหักข้อต่อก่อนหน้านี้จะทำให้เกิดแผลในใจของสาวหูแมวคนนั้น
ซึ่งผมก็ไม่แปลกใจเลย….
“มะ เมย์ฟาจัง～～! ยัยผู้หญิงซิลเวียคนนั้นน่ากลัวอะเมี้ยว! ขอโทษนะ แต่เค้าจะไม่ขอเป็นตัวล่ออีกแล้วเมี้ยว!”
“โทษทีนะ ซึสิจัง โทษที แต่ก็เพราะแบบนั้นเราถึงสามารถจับเป้าหมายทางนี้ได้ด้วยนะ เดี๋ยวพาไปเลี้ยงพาร์เฟต์ร้านนาคาโอกะ เพราะงั้นอย่าอารมณ์เสียเลยนะ?”
“…..เลี้ยงดังโงะเพิ่มด้วยสิเมี้ยว”
“รับทราบ! ตกลงได้แล้วนะ”
ผมกับคุณซิลเวียขมวดคิ้วกับบทสนทนาระหว่างมือสังหารทั้งสองคนนั้น
[เป้าหมายทางนี้ได้ด้วย….?] งั้นก็หมายความว่า
“เดี๋ยวก่อนนะ เป้าหมายของพวกเธอไม่ใช่แค่ฉันงั้นเหรอ!? อย่าบอกนะว่าเรียวก็…..”
คุณซิลเวียทำสีหน้าตกใจ แต่ในทางกลับกันสาวหูกระต่ายก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ใช่แล้วล่ะซิลเวียจัง เพิ่งมารู้สึกตัวเอาตอนนี้เหรอ? พวกเราไม่เคยบอกว่าเป้าหมายมีแค่ซิลเวียจังคนเดียวซักครั้งเลยนะ?”
“จริงๆเลยเมี้ยว! เพราะแบบนั้นคนรักเลยต้องตกเป็นตัวประกันยังไงล่ะเมี้ยว”
มือสังหารทั้งสองคนนั้นหัวเราะคิกคัก
“ซิลเวียจังน่ะเป็นนักผจญภัยแรงค์ S นี่นา ก็เลยมีพลังป้องกันตัวที่แข็งแกร่งใช่มั้ยล่ะ? แถมต่อให้เราสู้พร้อมกันก็ยังไม่รู้เลยว่าจะเอาชนะได้ด้วยรึเปล่าน่ะนะ….นั่นเลยเป็นเหตุผลที่เราให้ซึสึจังไปเป็นตัวล่อยังไงล่ะ”
“ในขณะที่เค้ากำลังสู้อยู่ เมย์ฟาจังก็ได้วางแผนที่จะจับชายคนนี้เป็นตัวประกันไงล่ะเมี้ยว”
“อะฮ่าฮ่า สำเร็จอย่างงดงามเลยใช่มั้ยล่ะ?”
“พวกเราสามารถจับกุมเป้าหมายทั้งสองคนไว้ได้ เป็นแผนที่ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวยังไงล่ะเมี้ยว”
วะ ว่ายังไงนะ….!? ถ้างั้นก็แปลว่า…..
“งั้นก็แปลว่า เมื่อกี้นี้….ที่คุณซิลเวียจับผู้หญิงคนนั้นทรมาณและสอบปากคำนั่นก็อยู่ในแผนงั้นเหรอ?”
เนื่องด้วยความสงสัยผมจึงถามออกไป
รอจับเป้าหมายอีกคนในขณะที่พวกพ้องของตัวเองกำลังถูกทรมาณ….ช่างเป็นแผนการที่บ้าบิ่นอะไรแบบนี้นะ
ต้องบอกว่าสมกับมือสังหารจากกิลด์แห่งความมืดสินะ
แต่สิ่งที่แสดงกลับมาให้เห็นคือการแสดงออกที่ดูเศร้า
“….ไม่ล่ะ ไอ้นั่นน่ะก็เป็นที่สิ่งที่เราเองก็คาดไม่ถึงเหมือนกัน….”
“ซิลเวีย เธอน่ะ เป็นนักผจญภัยแรงค์ S จริงๆงั้นเหรอเมี้ยว? ถึงจะเป็นเจ้าหน้าที่สอบปากคำของกิลด์แห่งความมืด ก็ไม่สามารถทรมาณได้ดูเชี่ยวชาญมากขนาดนั้นหรอกนะเมี้ยว?”
“คุณซิลเวีย หรือคุณคือ…..”
“เฮ้ย เรียว ทำไมนายถึงมองฉันแบบนั้นล่ะ!?”
คุณซิลเวียที่ถูกเราสามคนจ้องมาก็เริ่มตื่นตระหนก
“ยะ หยุดเปลี่ยนเรื่องได้แล้ว! ทางเรายังไม่ได้ยินถึงจุดประสงค์ของพวกเธอเลยนะ!”
“เปล่านะ คนที่เปลี่ยนเรื่องคุยไม่ใช่พวกเราซักหน่อยนะ…..แล้วก็นะ พวกเราก็เลยไม่สามารถบอกจุดประสงค์ได้หรอก นั่นก็เพราะว่าผู้ว่าจ้างของเราก็บอกแค่ว่าอยากคุยกับทั้งสองคนน่ะนะ”
ผู้ว่าจ้าง…..ก็หมายความว่ามีคนขอให้กิลด์แห่งความมืดจับผมกับคุณซิลเวียงั้นเหรอ?
ทำไปเพื่ออะไรกันล่ะ?
ผมมองกลับไปที่สาวหูกระต่ายข้างหลังทั้งๆแบบนั้น
พอสาวหูกระต่ายคนนั้นสบตากับผม เธอก็ยิ้มกลับมาให้ผม
“เอาล่ะ เรื่องความจริงน่ะ เอาไว้หลังจากนี้ก็แล้วกันนะ เราคงต้องขอให้ทั้งสองคนหลับพักผ่อนกันก่อนล่ะนะ
แล้วพอทั้งสองคนลืมตาขึ้นมา…..ก็คงจะลงนรกไปเรียบร้อยแล้วน่ะนะ♡ อะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
พร้อมกับเสียงหัวเราะดังลั่นของสาวหูกระต่าย จู่ๆหลังคอของผมก็ถูกกระแทก
สติของผมก็ค่อยๆเลือนรางหายไป
“เรียววววว!”
ก่อนที่สติของผมกำลังจะหายไป ผมได้ยินเสียงของคุณซิลเวียเรียกผมด้วยน้ำตา
แต่ผมก็กลับทำอะไรไม่ได้เลย
