นักผจญภัยหญิงแรงค์ S ขึ้นคาน ในโลกคู่ขนาน – ตอนที่ 75

(ขุนนางPOV2)

“ท่านบารอน ขอเวลาซักเดี๋ยวได้มั้ยคะ?”

มนุษย์กระต่ายพูดกับผมด้วยรอยยิ้มน่าเกลียดๆ

“มีอะไรก็ว่ามา….”

“ก็แบบว่า ต้องขออภัยสำหรับเรื่องก่อนหน้านี้นะคะ ไม่คิดเลยว่าซึสึจังของเราจะพ่ายแพ้ให้กับท่านเรี–…..เป้าหมายแบบนั้นน่ะค่ะ”

“หื้ม จริงๆเลย ผมน่ะจ่ายให้เงินให้กับพวกเธอตั้งมากเท่าไหร่? แต่ผู้ชายแค่คนเดียวกลับจัดการไม่ได้งั้นเหรอ?”

“ต้องขออภัยจริงๆค่ะ ดูเหมือนว่าซึสึจังของเราจะประมาทไปหน่อยค่ะ แต่ถึงอย่างงั้นเราก็ได้วางแผนให้ไปถึงตัวเป้าหมายใหม่หลังจากนี้แล้วค่ะ ซึสึจังเธอกระตือรือร้นที่จะทำมันเช่นกันค่ะ”

“หลังจากนี้?”

“ค่ะ ถ้าเป็นไปตามที่คาดล่ะก็ ตอนนี้ผู้ชายคนนั้นก็คงจะกำลังหมดเรี่ยวแรงหลังจากที่มีอะไรกับซึสึจังไปแน่นอนค่ะ”

พอผมได้กระต่ายพูดผมก็คิดว่าก็น่าจะเป็นแบบนั้น 

ผมจึงพยักหน้าให้เธอและลุกขึ้นมาจากฟูก

ตอนที่ผมได้เห็นชายที่ชื่อเรียวนั่นมีเซ็กส์กับมนุษย์แมวคนนั้นที่ห้องใต้ดิน

ผมได้หนีออกมาและก็เข้ามาที่ห้องนี้

ห้องนี้เป็นห้องที่พวกผู้หญิงในกิลด์แห่งความมืดจัดเตรียมไว้ให้ 

ทั้งห้องเป็นสถาปัตยกรรมของประเทศตะวันออก

ซึ่งมันเป็นอะไรที่แปลกตาสำหรับผมมากที่ไม่เคยออกจากเมืองหลวงเลย

แต่ถึงมันจะหายาก แต่มันก็แย่มาก พรมที่เป็นเพียงแค่หญ้าทอนี่ไม่มีความสวยงามเลย

ไหนจะฟูกที่วางบนพรมนี่อีก ตอนที่เข้ามาที่นี่ครั้งแรกผมถึงกับอดไม่ได้ที่จะถาม

ว่านี่มันบ้านหมารึเปล่า จนตอนนี้ก็ยังรู้สึกไม่สบายใจซักนิด

แค่เห็นเหล่าผู้หญิงน่าเกลียดพวกนี้ก็ทำให้กินอะไรไม่ลงแล้ว

ผมยิ้มและพยักหน้าให้กับกระต่ายคนนั้น

“เข้าใจแล้ว ถ้างั้นนำทางไปสิ”

“ถ้าเช่นนั้น เชิญทางนี้เลยค่ะ”

สาวกระต่ายคนนั้นยิ้มและเริ่มนำทางไป

แต่รอยยิ้มนั้นกลับดึงดูดความสนใจของผมได้แปลกๆ

เธอคงกำลังพยายามประจบประแจงผมอยู่

เพราะเท่าที่ดูในหมู่บ้านนี้เหมือนจะไม่มีผู้ชายอยู่เลย

แต่ถ้ามีผู้ชายอยู่ล่ะก็ สิ่งที่พวกผู้หญิงจะคิดได้มันก็คงมีแค่อย่างเดียวล่ะนะ….

แต่ต่อให้จะชื่นชมผมเท่าไหร่ ผมก็ไม่มีทางที่จะกอดพวกเธอที่มีรูปร่างสมส่วนแบบนั้นหรอก

ในขณะที่ผมกำลังคิดแบบนั้นอยู่ จู่ๆเงาของผู้หญิงคนนึงก็แวบเข้ามาในหัวของผม

ภรรยาของผมที่มีผิวสีน้ำตาลผมสีเงินและเป็นเผ่าที่น่าเกลียดที่สุดในโลก ซิลเวีย…..

บ้าจริง…..ยัยผู้หญิงคนนั้น เป็นแค่ผู้หญิงน่าเกลียดแท้ๆ

แต่กลับทำให้ผมต้องเจอปัญหามากมายขนาดนี้!

แต่รัฐบาลนี่ก็นะ

หย่าโดยไม่รับการอนุญาติจากผมได้ยังไง…!

ก็จริงอยู่ที่ผมให้ใบหย่ากับซิลเวียไป แต่ใครจะไปคิดล่ะว่าเธอจะไปหย่าจริงๆ!

ไอ้นั่นมันก็เป็นเพียงแค่คำขู่ไว้ใช้เพื่อทำให้ซิลเวียเข้าใจจุดยืนของตัวเองก็เท่านั้น

แล้วทำไมซิลเวียกับพวกรัฐบาลถึงไม่เข้าใจเรื่องนี้กันล่ะ?

(อะไรของพี่วะครับเนี่ย)

“ถ้างั้นท่านบารอน เชิญห้องนี้เลยค่ะ”

“อา”

สาวกระต่ายคนนั้นเดินนำผมเข้าไปในห้อง

ห้องนี้ก็หน้าตาคล้ายๆกับห้องที่ผมใช้อยู่ แต่ที่หน้าต่างมีราวเหล็กอยู่  

แต่นั่นไม่ใช่สิ่งเดียวที่แตกต่างออกไปจากห้องผม

เพราะสิ่งที่ต่างออกไปที่สุดจากห้องผมนั่นคือทางด้านซ้ายของผนังห้องนั้นมีส่วนนึงที่โปร่งใส

ในห้องข้างๆที่มองเห็นนั้น มีไอ้เจ้าร่านนั่นกับยัยแมวตัวเมียที่เจอกันก่อนหน้านี้

แถมทั้งสองคนนั้นยังเปลือยกันแล้วด้วย

“นี่มัน…..”

“เป็นห้องที่มีกระจกที่ผสมผสานกับสูตรเวทย์ทันสมัย ด้วยกระจกนี้ จะทำให้เราสามารถมองเห็นห้องฝั่งนั้นได้ แต่กลับกันทางห้องฝั่งนั้นจะเห็นเป็นผนังธรรมดาเท่านั้น สุดยอดเลยใช่มั้ยล่ะ?”

พออธิบายเสร็จสาวหูกระต่ายคนนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจ

ก็สุดยอดจริงๆนั่นแหละ ผมไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนเลยแม้แต่ในเมืองหลวง

แต่ผมก็มีสิ่งนึงที่อยากจะถาม

“ทำไมซิลเวียถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ…..?”

“แหมๆ ถามว่าทำไมมาอยู่ที่นี่เนี่ย ไม่เกินไปหน่อยเหรอ”

ไม่ใช่แค่ผมกับยัยกระต่ายที่อยู่ในห้องนี้ตามลำพัง

 ยังมีซิลเวียที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้กลางห้องอีกคน

พอดูดีๆแล้วก็เห็นว่ามือเธอถูกมัดไว้อยู่กับเก่าอี้ 

แต่ซิลเวียก็ดูจะไม่ร้อนรนอะไร หน้าเธอดูสบายๆเอามากๆ

“คุณไปว่าจ้างกิลด์แห่งความมืดสินะ? ว่าจะทำให้จิตใจของฉันแตกสลาย ด้วยการให้ฉันดูเรียวถูกข่มขืนน่ะ”

“ชะ ใช่แล้วล่ะ เพื่อให้คำไหว้วานของบารอนสำเร็จ ซิลเวียจังต้องนั่งดูอยู่ตรงนี้ล่ะนะ”

จากที่ดูก็ไม่มีอะไรให้ขัด ผมจึงไม่ได้พูดอะไร

ใช่แล้ว การที่ซิลเวียต้องมาอยู่ที่นี่ก็เพื่อทำตามคำไหว้วานของผม

แต่ไม่รู้ทำไม หัวใจของผมจึงเต้นรัวมาก

แล้วในจังหวะนั้นเอง

[เมี้ยวววววว~~~~♡♡!!]

เสียงกรีดร้องดังลั่นไปทั่ว

แต่ผู้ชายคนนั้นก็ไม่สนใจแต่อย่างใด

[อ๊างงง~~~~~♡♡! ไม่นะ ไม่ได้นะเมี้ยว♡♡ แบบนี้มันจะรู้สึกดีเกินไปแล้วเมี้ยว♡♡!]

[เฮ้ยๆ เมื่อกี้ยังบอกอยู่เลยว่าให้ผมสัมผัสเยอะๆอยู่เลยนี่]

[ก็ ก็ถ้า…..นายทำแบบนี้ตั้งแต่แรกเลยล่ะก็เค้าก็คง….เมี้ยวววว♡!?]

เสียงร้องยังกับจะละลายนั่นดังจนใครๆก็ได้ยิน

พอผมมองผ่านผนังนั้นไปก็เห็นผู้ชายคนนั้นกำลังจ้องหน้ามนุษย์แมวที่ตาละลายคนนั้นอยู่

หางแมวของเธอโอบชายคนนั้นอย่างกับคนไม่มีอันจะกินเห็นอาหารอยู่ตรงหน้า

“แหมๆ……ซึสึจังนี่ล่ะก็ เมื่อกี้ยังพูดอยู่เลยว่า ‘ในฐานะผู้หญิงแล้วยังไงก็ต้องจัดการผู้ชายคนนั้นให้ได้เลยเมี้ยว!’ อยู่เลยแท้ๆนะ”

“ดูเหมือนแมวจรจัดจะถูกฝึกจนเชื่องเลยสินะ”

แล้วสาวกระต่ายคนนั้นก็หัวเราะ ส่วนซิลเวียก็ยักไหล่

พอเห็นทั้งสองคนแบบนั้น อยู่ๆความปั่นป่วนที่อยู่ในอกผมมันก็เริ่มขยายตัวเรื่อยๆ

“ทะ…..ทำไมพวกเธอถึงพูดกันแบบสบายใจเฉิบกันอย่างงั้นเล่า!”

“เอ๊ะ? นี่คุณกำลังพูดอะไรอยู่น่ะคะ ก็ท่านบารอนบอกให้พวกเราข่มขืนผู้ชายคนนั้นไม่ใช่เหรอ?”

“อะ ไอ้แบบนั้นมันเรียกว่าการข่มขืนตรงไหนกัน! ร้องออกมาขนาดนั้น ทำขนาดนั้น….ขนาดนั้น….ขนาดนั้น….!”

[เมี้ยว♡♡! นั่นน่ะไม่ได้นะ♡♡ อย่าถูคลิตอริสไปมาระหว่างที่กำลังยัดดุ้นเข้ามาในตัวเค้าแบบนั้นสิ♡♡ มะ เมี้ยววววว♡♡!]

เสียงกรีดร้องนั่นดังขึ้นมาพอดีราวกับจะขัดบทสนทนาของผม

ยัยผู้หญิงแมวคนนั้นครางออกมาด้วยความดีใจ

ผมหันไปมองที่ซิลเวียอย่างขมขื่น

แต่ใบหน้าของซิลเวียกลับไม่รู้สึกเจ็บปวดหรือเศร้าโศกเลยแต่อย่างใด

แต่ดูเหมือนเธอจะอิจฉามากกว่า