นักผจญภัยหญิงแรงค์ S ขึ้นคาน ในโลกคู่ขนาน – ตอนที่ 77

“เพราะงั้นแหละค่ะท่านเรียว♡ ตอนนี้ท่านบารอนถอนคำร้องไปแล้วล่ะค่ะ♡ เย้ แปะๆๆๆ!”

—-เช้าวันรุ่งขึ้น—-

พอผมตื่นนอน เมย์ฟาที่นั่งอยู่ข้างๆหมอนของผมก็ปรบมือและอธิบายเหตุการณ์ให้ฟังด้วยใบหน้าที่ดูมีความสุข

ผมเบิกตากว้างทันที หลังจากได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้จากเมย์ฟา

“เห….เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นที่ห้องข้างๆระหว่างที่ผมกำลังมีเซ็กส์กับซึสึอยู่เหรอเนี่ย”

“ใช่ๆ แหม หลังจากนั้นมันสุดยอดมากเลยล่ะ ท่านบารอนถูกเอลฟ์ที่น่าเกลียดที่สุดในโลกถึงสามคนรุมโทรมเลยล่ะ♡ เขาหลั่งไปพร้อมพูดไปว่า’อึก ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผมจะหลั่งเพราะผู้หญิงที่น่าเกลียดแบบนี้~~!’เขาพูดพร้อมสีหน้ามีความสุขเลยล่ะ♡”

“งะ งั้นเหรอ”

ผมเปลี่ยนชุดที่เมย์ฟาเอามาให้เปลี่ยน หลังจากนั้นก็เช็ดหน้าด้วยน้ำอุ่นไปพร้อมคุยไปด้วย

นี่ผมถูกแอบดูในขณะที่กำลังมีเซ็กส์กับซึสึที่ห้องถัดไปอยู่เหรอเนี่ย

แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้น….เรื่องของบารอนทำผมประหลาดใจมากกว่าอีก

ไม่เคยคิดว่าก่อนเลยว่าคากคกคนนั้นจะกลายมาเป็นมาโซคิสต์ได้

แถมยังกลายเป็นทาสกามของกิลด์แห่งความมืดอีก….

นั่นจะต้องเป็นเพราะการหย่ากับคุณซิลเวียแน่นอน

พอได้แข็งไปครั้งนึงแล้วก็จะเสพติดความรู้สึกนั้นไปเรื่อยๆ

ถ้าเขายอมรับการหย่าของคุณซิลเวียไปดีๆตั้งแต่แรกและอยู่เมืองหลวงต่อไป

ก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแล้วแท้ๆนะ 

สาเหตุมันก็เป็นเพราะเขาไปจ้างวานกิลด์แห่งความมืดให้มาจับตัวพวกผมนั่นแหละ

ผะ ผมไม่ได้แอบอิจฉาเขาหรอกนะ ไม่เลยซักนิด!

“แล้วหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับบารอนคนนั้นล่ะ?”

“อืม….ตอนนี้พวกเราว่าจะฝึกเขาต่ออีกหน่อยน่ะ แล้วถ้าเราฝึกจนเขาเชื่องแล้วก็จะสลักตราเวทย์เข้าไปในร่างกายเพื่อให้เขาเชื่อฟัง เสร็จแล้วก็ว่าจะปล่อยกลับเมืองหลวงล่ะมั้ง”

“เอ๊ะ จะปล่อยกลับเหรอ?”

“อืม ถ้าเป็นไปตามคาดล่ะก็ การที่ขุนนางผู้ชายหายตัวไปมันจะทำให้เกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่ได้น่ะ แล้วก็ ถ้าเอาเขาตำแหน่งขุนนางของเขามาใช้ประโยชน์ให้กับกิลด์แห่งความมืดก็น่าจะดีน่ะ เพราะงั้นเลยตัดสินใจให้เขากลับไปเมืองหลวงได้น่ะ”

“อา อย่างงี้นี่เอง….”

เวทย์ที่ทำให้เชื่อฟังคำสั่ง เป็นวงเวทย์ที่จะสลักอยู่บนร่างกาย

และจะสามารถทำให้เขาเชื่อฟังคำสั่งของมาสเตอร์ได้

แต่การที่จะสลักวงเวทย์ลงไปนั้น 

ผู้ที่ถูกสลักจะต้องยอมจำนนอย่างสมัครใจต่อผู้ที่จะมาเป็นมาสเตอร์เท่านั้น

เวทย์มนตร์นี้ไม่ใช่ว่าใครๆก็ทำได้ เพราะมันมีค่าใช้จ่ายมากมายในการสลักเวทย์มนตร์

แต่ก็นะ เพราะเวทย์นี้มันโหดร้ายเกินไป ทางประเทศเลยมีการกำกับอย่างเข้มงวด

คนธรรมดาทั่วไปเลยไม่สามารถหามันมาได้ง่ายๆ

ถึงผมจะเรียนรู้เรื่องพวกนี้มาจากบทเรียนที่เรียนอยู่ที่กิลด์

แต่เอาจริงๆผมก็ไม่รู้หรอกว่าไอเทมเวทย์พวกนี้มันหน้าตาเป็นยังไง

เพราะว่าการกำกับดูแลเรื่องนี้มันเคร่งครัดมากนี่นะ

…..แต่ว่าก็ว่าเถอะ ไม่คิดเลยนะว่าของแบบนี้จะมาอยู่ที่กิลด์แห่งความมืดด้วย…..

“อ๊ะ หรือว่าท่านเรียวจะสนใจเกี่ยวกับการสลักวงเวทย์นี้เหรอ? ถ้าอยากเห็นเราจะพาไปดูก็ได้นะ? อ๊ะ หรือว่ามีคนที่คุณอยากใช้อยู่งั้นเหรอ? เมื่อวานซึสึจังที่เมื่อวานนี้ก็ยอมจำนนไปแล้วโดยสมบูรณ์นี่นา ถ้าใช้เวทย์นี้กับเธอล่ะก็ได้ผลกับเธอแน่100% เราแนะนำเลยล่ะ!”

“ขายเพื่อนแบบนี้ก็ได้เหรอ!?”

“แน่นอน! ซึสึจังเองก็เป็นสมาชิกของกิลด์แห่งความมืดด้วยสิ ถ้าท่านเรียวอยากจะสลักเวทย์มนต์ให้เธอเชื่อฟัง เธอจะต้องทำตามคำสั่งคุณด้วยความยินดีแน่ๆเลยล่ะ♡”

เมย์ฟาพูดอะไรน่ากลัวๆออกมาด้วยรอยยิ้ม

ทำไมผู้หญิงรอบๆตัวผมถึงต้องยิ้มแล้วก็พูดอะไรแบบนี้กันได้หน้าตาเฉยกันหมดเลยนะ

เฮ้อ อยากเจอทุกคนในโรเซนครูเซอร์จังเลยนะ……

รอยยิ้มอันสดใสกับหน้าอกอันอวบอิ่มของคุณคาร์ล่า

น้ำเสียงแสนหวานกับหน้าอกนุ่มๆของคุณไอริส

รอยยิ้มอันแสนหวานและหน้าอกทรงโตของคุณลิซล็อตเต้

หางจิ้งจอกนุ่มกับหัวนมมุดด้านในของคุณซึกิคาเงะ…..

หน้าอกของทั้งสี่ค—

อยากได้รับการเยียวยาจากทั้งสี่คนนั้นจัง…..

สงสัยจังว่าตอนนี้โรเซนครูเซอร์ทุกคนกำลังทำอะไรกันอยู่นะ

จะมาถึงที่เมืองคาสซานดร้ากันรึยังนะ

ถ้าเกิดว่าพวกเธอมาถึงแล้วพวกเธอก็คงจะแปลกใจกันแน่ๆ

ที่ว่าผมลาออกจากกิลด์นักผจญภัยไปแล้วน่ะ….

การลาออกของผมมันเป็นแผนการของกิลด์แห่งความมืด…..

แต่ทุกคนในโรเซนครูเซอร์ไม่มีทางรู้เรื่องนี้หรอก

ตอนที่ทุกคนได้ยินว่าผมลาออกจากกิลด์นักผจญภัยแถมยังออกไปจากเมืองคาสซานดร้า

โดยที่ยังไม่ได้ลาอะไรเลย พวกเธอจะรู้สึกยังไงกันนะ?

พวกเธอจะโกรธผมกันรึเปล่า? หรือว่า….

ไม่หรอก……ผมว่าผมควรจะหยุดคิดเรื่องนี้ดีกว่า

เพราะผมกำลังจะได้กลับไปที่เมืองคาสซานดร้าแล้วยังไงละ!

“เมย์ฟา ถึงจะคุยกันไปแล้วก็เถอะนะ แต่ว่า….คำขอของบารอนมันถูกยกเลิกไปแล้วจริงๆงั้นเหรอ?”

“อื้ม! เมื่อวานนี้เอกสารก็ถูกทำลายไปแล้ว การยกเลิกคำขอจึงเป็นอันเรียบร้อย♡ ทางเราให้เอลฟ์ทั้งสามคนนั้นละเลงยาอันล้ำค่าของกิลด์แห่งความมืดไปทั่วร่างกายของเขาเลยล่ะ แถมยังเน้นที่ปลายดุ้นเป็นพิเศษเลยด้วย แล้วพวกนั้นก็บอกกับเขาว่า [ถ้าอยากเสร็จล่ะก็ ยกเลิกคำร้องและยอมรับสลักเวทย์แห่งการเชื่อฟังลงไปซะ แน่นอนว่าต้องฉีกเอกสารทิ้งด้วยนะ ถ้าทำได้ล่ะก็ จะให้ดุ้นที่น่าสมเพชที่หลั่งไวนี่เข้ามารับใช้ข้างในตัวฉันก็แล้วกัน♡ เดี๋ยวทำให้เสร็จเป็น 100 ครั้งเลย แค่นี้ทำได้ใช่มั้ย?] พอพวกนั้นพูดไปก็รีบจัดการอย่างเร็วเลยล่ะ♡”

“งะ งั้นเหรอ”

ดะ ดูเหมือนว่าบารอนคางคกคนนั้นจะอาการหนักกว่าที่คิดแฮะ…..

แต่เอาเถอะ เพราะยังไงผมก็ช่วยคุณซิลเวียไว้ได้แล้วด้วย

แถมพวกผู้หญิงกิลด์แห่งความมืดก็แฮปปี้กับทาสกามซะด้วยสิ

บารอนเองก็ได้มีความสุขจากรสนิยมที่บิดเบี้ยวของตัวเองด้วย

ก็ถือว่ามีความสุขทุกฝ่ายแหละนะ

เยี่ยม! จบเรื่องทั้งหมดโดยที่ทุกคนมีความสุขแบบนี้แหละดี

“งั้นก็ดีเลย ทีนี้พวกผมก็คงจะออกไปจากกิลด์แห่งความมืดนี่ได้แล้วล่ะสินะ?”

เมย์ฟายิ้มให้กับคำถามของผม

“อืม เพียงเท่านี้พวกเราก็หมดธุระกับซิลเวียจังแล้วล่ะนะ ถ้าปล่อยให้เธอที่จำพวกเรากับที่ซ่อนของพวกเราได้ออกไปข้างนอกพวกเราก็อาจจะลำบากกัน เพราะงั้นเลยต้องใช้เวทย์ลบความทรงจำไปซักหน่อย….พอเสร็จแล้วก็จะสามารถให้ซิลเวียจังกลับไปที่เมืองคาสซานดร้าได้ล่ะ”

“……แล้วผมล่ะ?”

“……..”

รอยยิ้มปรากฎขึ้นบนหน้าของเธอ แล้วเธอก็ไม่พูดอะไรต่อ

รอยยิ้มนั่นของเธอมันทำให้ผมนึกถึงคำพูดที่โอริออนดีลเคยพูดไว้กับผมเลย

[การยกเลิกคำไหว้วานของขุนนางกับการที่จะทำให้ผู้มีพระคุณออกไปจากที่นี่อย่างปลอดภัยน่ะมันคนละเรื่องกันค่ะ]

“ถ้าท่านเรียวบอกว่ายังไงก็อยากกลับไปที่เมืองคาสซานดร้าให้ได้ เราเองก็คงห้ามไม่ได้ แต่ว่านะ….”

“แต่?”

“แต่ถ้าทำแบบนั้น เราก็ไม่อาจรับประกันความปลอดภัยของซิลเวียจังนะว่าจะสามารถกลับถึงเมืองคาสซานดร้าได้อย่างปลอดภัยน่ะ♡ ถึงแม้ว่าเราจะทำให้เธอลืมเรื่องของพวกเรา แต่เธอน่าจะไม่มีทางลืมเรื่องของท่านเรียวไปได้อย่างแน่นอน♡ เพราะงั้นก็เลยคิดว่าการฆ่าเลยอาจจะง่ายกว่าน่ะนะ♡”

“ห๊ะ….!”

ผมยืนขึ้นและจ้องไปที่หน้าของเมย์ฟา

“ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่! คำขอของบารอนก็ถูกยกเลิกไปแล้วนี่นา ก็ไม่น่ามีเหตุผลที่จะต้องฆ่าคุณซิลเวียเลยนี่!?”

“คำขอของท่านบารอนถูกยกเลิกไปแล้วก็จริง แต่การลอบสังหารซิลเวียจังมันคนละเรื่องกันนะ ก็นั่นไง เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอที่มือสังหารจะต้องฆ่าพยานเพื่อปิดปากน่ะ?”

“หลังจากได้ยินเรื่องแบบนี้แล้ว คิดว่าผมจะยอมเป็นกิลด์มาสเตอร์ของกิลด์แห่งความมืดน่ะ?”

“หืม? ก็ไม่เป็นไรนะ ก็ไม่ได้คิดว่าท่านเรียวจะต้องทำอะไรอยู่แล้วล่ะ♡”

พอพูดเสร็จเมย์ฟาก็หมอบลงมาที่หว่างขาของผม และจากนั้นเธอก็เอาแก้มถูที่หว่างขาของผม

“เรื่องงานยากๆของกิลด์แห่งความมืดเดี๋ยวเราก็จะจัดการให้ทั้งหมดเอง♡ สิ่งที่ท่านเรียวต้องทำก็แค่ให้รางวัลกับพวกเราด้วยดุ้นที่สุดยอดนี่ก็เท่านั้นเองแหละ♡”

“อึก…..ถ้าพวกเธอทำแบบนี้ การยกเลิกคำขอของบารอนก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลยน่ะสิ….!”

“อะฮ่าฮ่าฮ่า อย่าทำหน้าน่ากลัวแบบนั้นสิ♡”

เมย์ฟาดึงกางเกงทั้งชั้นนอกและในของผมออกและค่อยๆเอาแก้มมาลูบเข้ากับดุ้นของผม

“อะฮ่า♡ คุณพี่เนี่ยน่ารักจริงๆเลยนะ….ในที่สุดก็ได้เจอกับผู้สืบทอดของท่านรุ่นแรกแล้วทั้งที ไม่มีทางที่เราจะให้หลุดมือไปง่ายๆหรอกนะรู้มั้ย?”

นัยตาสีชมพูของเธอถูกแสงตกกระทบวาววับ

“อา….จริงๆเลย เรารอวันนี้มานานแค่ไหนแล้วกันนะ….! ท่านยายกับท่านแม่ของเราเคยบอกเราว่า [ผู้สืบทอดของท่านควอนดร้าคือคนที่สมควรจะได้เป็นกิลด์มาสเตอร์ของกิลด์แห่งความมืดนี้ หากมีใครคิดจะแย่งเอาตำแหน่งกิลด์มาสเตอร์ไป เธอต้องทำทุกอย่างเพื่อกำจัดพวกเขาไปซะ เพื่อที่จะได้ปกป้องตำแหน่งกิลด์มาสเตอร์เอาไว้] เราก็เลยทำแบบนั้นอยู่ยังไงล่ะ”

“…….”

“ทั้งสองคนยังบอกอีกว่า [ผู้สืบทอดของท่านควอนดร้าจะต้องรักเราแน่นอน เพราะฉะนั้นแล้วถ้าได้เจอกับผู้สืบทอดของท่านควอนดร้าล่ะก็ จะต้องมอบตำแหน่งกิลด์มาสเตอร์ให้กับเขา] เพราะฉะนั้น….เราถึงได้พยายามอย่างหนักมาตลอดยังไงล่ะ”

“เมย์ฟา….เธอ….”

“ทั้งท่านแม่และท่านยายก็เสียไปแล้ว เพื่อที่จะปกป้องตำแหน่งของกิลด์มาสเตอร์ไว้ เรากับเด็กๆพวกนั้นจึงพยายาม พยายามมาตลอดเลยยังไงล่ะ…..เพราะถ้าทำแบบนั้นแล้ว จะต้องมีวันที่ผู้สืบทอดมาปรากฎตัวต่อหน้า พร้อมกับลูบหัวของเราแล้วก็บอกกับเราว่า [ทำได้ดีมาก] แน่นอน….เราคิดแบบนั้น….”

ในขณะที่เธอกำลังเอาแก้มลูบกับดุ้นของผม 

เมย์ฟาก็ได้มองไปไกลแสนไกลด้วยแววตาที่เหมือนกับเด็กๆ

ใบหน้าแบบนั้นของเธอทำให้ผมรู้สึกขมขื่น

ผมก็เคยเจอเด็กอย่างเมย์ฟามาก่อน

เด็กคนนั้นถูกล้างสมองด้วยการศึกษามาตั้งแต่เล็ก

และยังถูกเหนี่ยวรั้งไว้ด้วยค่านิยม

(โดนล้างสมองด้วยค่านิยมผิดๆนั่นแหละครับ mindset ที่ถูกฝังลงไปในสมองมันเปลี่ยนกันยาก)

จนถึงตอนนี้ผมก็ไม่ได้สังเกตเลยว่ารอยยิ้มทั้งหมดนั่นของเธอเป็นเป็นแค่การแสดง

จากประสบการณ์ของผม จะปัญหานี้คงแก้ไขด้วยการพูดคุยไม่ได้แล้วล่ะ

“ที่บอกว่าจะเชื่อฟังผมนั่นเป็นคำโกหกอย่างงั้นเหรอ?”

“ไม่ได้โกหกนะ! เราสาบานจากใจเลยว่าเราจะจงรักภักดีต่อท่านเรียวนะ แต่ว่า นั่นก็เป็นในตอนที่ท่านเรียวยอมเป็นผู้สืบทอดของท่านรุ่นแรกน่ะนะ ตอนนี้น่ะท่านเรียวเป็นเพียงแค่คนธรรมดาเท่านั้น ถ้าคุณไม่ยอมเป็นผู้สืบทอด เราก็ไม่มีเหตุผลจะต้องทำตามที่ท่านเรียวบอกด้วย”

“อะ….”

“และอีกอย่างนะ นี่น่ะเป็นการขอร้องนะ ไม่ใช่การบังคับแต่อย่างใด ถ้าท่านเรียวเป็นกิลด์มาสเตอร์ล่ะก็ ต่อให้ซิลเวียจังถูกปล่อยตัวไป เธอก็จะไม่พูดถึงกิลด์แห่งความมืดเด็กขาดใช่มั้ยล่ะ? ที่พวกเราพูดนี่ก็เพราะคิดถึงซิลเวียจังนะ…..เอาล่ะ ท่านเรียวทีนี้จะให้คำตอบเราได้รึยังนะ?”