นักผจญภัยหญิงแรงค์ S ขึ้นคาน ในโลกคู่ขนาน – ตอนที่ 78

 

เมย์ฟายิ้มให้กับผม

ตรงกันข้ามกับรอยยิ้มน่ารักๆของเธอคือคำถามอันทรงอำนาจของเธอในตอนนี้

ที่ต้องการแค่คำตอบจากผมแค่ว่า ใช่ หรือ ไม่ ก็เท่านั้น

 

ถึงจะตัวจะพูดว่า ‘ได้โปรด’ ก็ตาม แต่นี่มันเป็นการข่มขู่ชัดๆ

เธอบอกว่าถ้าผมไม่ยอมขึ้นเป็นกิลด์มาสเตอร์ของกิลด์แห่งความมืด

คุณซิลเวียก็อาจจะไม่ปลอดภัย ถ้าไม่เรียกข่มขู่แล้วจะให้เรียกอะไร

แต่นั่นยิ่งเป็นเหตุผลที่ผมจะไม่เป็นกิลด์มาสเตอร์เลยแหละ

 

เท่าที่คุยกันก่อนหน้านี้ เหมือนปัจจุบันนี้ที่กิลด์แห่งความมืดจะมีคนที่ถูกเรียกว่า

‘ตัวแทนกิลด์มาสเตอร์’ ที่ก็ทำหน้าที่คล้ายๆกับกิลด์มาสเตอร์อยู่สินะ

 

เหตุผลที่เขาถูกเรียกว่า ‘ตัวแทน’ นั่นก็เป็นเพราะว่ากลุ่มของฝั่งเมย์ฟาค้าน

ไม่ให้คนที่ไม่ใช่ผู้สืบทอดเพราะไม่มีแหวนเป็นกิลด์มาสเตอร์

ถ้าผมออกไปจากที่นี่จะเกิดอะไรขึ้นกับตัวแทนกิลด์มาสเตอร์กันแน่นะ

 

“แล้ว….คนที่ทำหน้าที่เป็นตัวแทนกิลด์มาสเตอร์อยู่ตอนนี้ล่ะ? ผมไม่คิดว่าเขาจะมอบตำแหน่งกิลด์มาสเตอร์ให้กับผมหรอกนะ”

 

“หืม? เรื่องนั้นท่านเรียวไม่ต้องกังวลไปหรอก♡ ถ้าเกิดว่าเจ้าเด็กนั่นทำแบบนั้นล่ะก็ เราก็จะทำให้มันหายไปจากโลกนี้เอง♡”

 

“ตอนนี้กิลด์แห่งความมืดแบ่งเป็นสองฝ่ายระหว่างฝ่ายของตัวแทนกับฝ่ายของเมย์ฟาสินะ? ถ้าทำงั้นมันกิลด์แห่งความมืดก็จะต้องเกิดการหลั่งเลือดเป็นจำนวนมากนะ”

 

“ฮิฮิ แบบนั้นอาจจะดีก็ได้นะ♡”

 

เมย์ฟาหัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนาน

 

“ยังไงตอนนี้กิลด์แห่งความมืดในปัจจุบันก็เป็นแค่กลุ่มที่มีแต่คนออนแอ เราคิดว่าการจัดระเบียบใหม่แล้วก็กำจัดบุคลากรบางส่วนภายใต้ความขัดแย้งนี้ออกไปก็ดีเหมือนกัน♡”

 

“กลุ่มคนอ่อนแอ?”

 

ผมรู้สึกสับสนกับคำพูดเหล่านั้นของเธอ

เมย์ฟามองขึ้นมาหาผมพร้อมกับลูบดุ้นของผมไปด้วย

 

บอกตามตรงแบบนี้ฟังลำบากแฮะ

จะเล่นดุ้นหรือจะพูดก็เอาซักอย่างสิ

 

“ท่านเรียวน่ะ…..จริงๆแล้วก็แอบสงสัยใช่มั้ยล่ะ? ไม่ว่าจะมองยังไง การที่พวกเรารับคำขอของท่านบารอนคนนั้นน่ะ มันก็ไม่สมเหตุสมผลเลยซักนิด”

 

“จะว่าไปแล้วก็….”

 

“ใช่มั้ยล่ะ? คำขอของท่านบารอนคนนั้นน่ะเห็นแก่ตัวเกินไป ตัวเองเป็นคนละเลยซิลเวียจังเองแท้ๆ แต่เขากลับกังวลอยากรีบแต่งงานใหม่เพราะเงินสนับสนุนที่หายไปเนี่ยนะ”

 

“ก็จริงนะ”

 

“ต่อให้ซิลเวียจังจะเชื่อฟังและยอมแต่งงานใหม่ แต่พ่อแม่ของเธอก็คงจะไม่ปล่อยให้ทำแบบนั้นหรอกใช่มั้ยล่ะ? เอาจริงๆแล้วบ้านซิลเวียจังน่ะรวยกว่าท่านบารอนคนนั้นไม่รู้ตั้งเท่าไหร่”

 

“งั้น….ทำไมถึงรับคำขอของเขาล่ะ?”

 

“ก็บอกไปแล้วนี่นา? กิลด์แห่งความมืดในตอนนี้ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่ากลุ่มผู้หญิงอ่อนแอที่มารวมตัวกันเท่านั้น พวกเธอไม่มีความภาคภูมิใจหรือความยึดมั่นอะไรเลย”

 

ยิ่งพูดก็ยิ่งสับสนกับคำพูดของเมย์ฟา

 

“แต่ดูไม่เห็นจะเป็นแบบนั้นเลยนะ….”

 

“นั่นก็เพราะ….หลังจากการที่กิลด์แห่งความมืดเสียผู้นำอย่างท่านรุ่นแรกไป การเสียผู้นำที่มีเสน่ห์ดึงดูดแบบนั้นทำให้สมาชิกของเราและเงินทุนของเราค่อยๆหายไปเรื่อยๆ นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเราถึงรับคำขอแม้ว่าจะเป็นแค่เรื่องความแค้นส่วนตัวของท่านบารอนยังไงล่ะ ถ้าเป็นกิลด์แห่งความมืดในสมัยก่อนก็คงจะปฏิเสธคำขอพรรค์นี้ไปแล้วล่ะ…”

 

พอพูดเสร็จ ประกายที่ดวงตาของเมย์ฟาหายไป

 

“สุดท้ายแล้ว พวกที่มารวมตัวกันที่กิลด์แห่งความมืดนี้ก็ล้วนแล้วแต่เป็นพวกผู้หญิงที่ถูกครอบครัวรังเกียจเพราะหน้าตาทั้งนั้น ตั้งแต่ที่ท่านรุ่นแรกตายไป กิลด์แห่งความมืดก็ยิ่งเสียพลังอำนาจมากขึ้นไปเรื่อยๆ…..เราจึงต้องยอมรับคำขอที่จะทำให้ซิลเวียจังรู้สึกอัปยศแบบนี้ยังไงล่ะ….”

 

“ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป กิลด์แห่งความมืดก็จะต้องหายไป…..กิลด์ที่ท่านยายและท่านแม่พยายามปกป้องไว้ ก็จะกลายเป็นแค่องค์กรที่ทำเพื่อเงินเท่านั้น…!”

 

“เมย์ฟา……”

 

“แต่ว่า…….เพราะแบบนั้นแหละเราถึงรู้สึกว่าการที่เราได้พบกับท่านเรียวที่นี่มันคือโชคชะตา!”

 

เมย์ฟาเงยหน้าขึ้นมามองผมและยิ้มอย่างสดใสให้ผม

แต่รอยยิ้มของเธอมันกลับดูบิดเบี้ยว

 

“นี่ รู้ใช่มั้ย? ว่าถ้าเป็นท่านเรียวล่ะก็คงเข้าใจใช่มั้ย?….ถ้าท่านเรียวบอกว่าอยากกลับไปที่เมืองคาสซานดร้าล่ะก็ ถ้าเกิดว่าท่านเรียวกลับไปล่ะก็ คงจะรู้สินะว่าเราจะต้องรู้สึกยังไง? คราวรู้สึกที่อยากจะปกป้องบ้านเกิดของตัวเองน่ะ คุณเองก็คงเข้าใจใช่มั้ย?”

 

“เมย์ฟา โทษทีนะ แต่ผมน่ะ”

 

“ถ้ากังวลเรื่องฝ่ายตัวแทนล่ะก็ไม่เป็นไรหรอก ถ้าพวกเขาได้รู้เรื่องของท่านเรียว พวกเขาจะต้องติดตามท่านเรียวแน่นอน ถ้ามีท่านเรียวที่จะสามารถรักเด็กๆเหล่านั้นได้อยู่ล่ะก็♡ ต่อให้กิลด์แห่งความมืดนี้จะถูกแบ่งออกเป็นสองฝ่ายก็ตามเราก็จะไม่มีวันทำให้ท่านเรียวตกอยู่ในอันตรายเด็ดขาด ไม่ว่าอะไรที่ท่านเรียวอยากได้ ทั้งอัญมณี เสื้อผ้า หรืออาหาร เราก็จะหามาให้ เพราะงั้น….”

 

รอยยิ้มที่แตกสลายของเมย์ฟาที่ยึดติดกับตัวตนของผมนั้นช่างดูสิ้นหวัง

แต่มันได้เวลาที่จะสลัดเธอออกไปแล้วล่ะ

 

ทันใดนั้นเอง จู่ๆข้างนอกก็มีเสียงดังเกิดขึ้น

แล้วก็มีเสียงที่เหมือนกับจะเป็นเสียงเพื่อแจ้งเตือนดังขึ้นมา

หรือนี่มันคือเสียงเตือนกันนะ ทันทีที่เมย์ฟาได้ยินเสียงนั้น

สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปในทันที

 

เธอลุกออกจากตัวผมอย่างรวดเร็วและรีบไปดูที่หน้าต่างห้อง

 

“เสียงนี้……ผู้บุกรุกงั้นเหรอ!? เป็นไปไม่ได้…..ก็ตลอดเวลา 100 ปีที่ผ่านมาฐานทัพนี้ไม่เคยถูกใครหาเจอเลยนี่นา….! บ้าจริง!”

 

หลังจากนั้นเมย์ฟาก็หันมามองหน้าผม

 

“ท่านเรียว อยู่เฉยๆที่นี่นะ! ไม่แน่บางทีพวกฝั่งตัวแทนอาจจะรู้ถึงตัวตนของท่านเรียวแล้วก็ได้—เอ๊ะ?”

 

ดวงตาสีชมพูของเมย์ฟาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ

และจากนั้นเธอก็คุกเข่าลงบนพื้นช้าๆ

ผมค่อยๆลดมือที่หันไปทางเธอลง

 

ผมใช้แหวนทองยิงหนามอัมพาตออกไป

ผมยิงไปที่เธอตอนที่เธอกำลังหันหลังให้ผม

หนามโดนตัวเธออย่างจังและมันก็ทำให้เธอขยับตัวไม่ได้

 

“ทะ ทำไมกัน…..ท่านเรียว……”

 

เมย์ฟาที่ล้มลงกับพื้นมองมาที่ผมด้วยหน้าเศร้า

แต่ผมก็ส่ายหัวให้เธอ

 

“โทษทีนะแต่ผมไม่ได้อยากที่จะเป็นกิลด์มาสเตอร์ของกิลด์แห่งความมืดหรอก เพราะว่าบ้านเกิดของผมมันไม่ได้อยู่ที่นี่ไงล่ะ บ้านเกิดของผมคือเมืองคาสซานดร้าต่างหาก….แล้วก็นะ ผมคิดว่าควอนดร้าจะต้องเสียใจอยู่แน่ที่พวกเธอมาสู้กันเองแบบนี้น่ะ”

 

“ทะ….ท่านเรียว…..”

 

แม้ว่าเมย์ฟาจะเป็นอัมพาตแต่เธอก็ยังพยายามยื่นมือที่อ่อนแรงมาหาผม

แต่ผมก็ไม่ได้จับมือนั้นของเธอ

ผมหันหลังให้เธอและออกจากห้องไปโดยที่ไม่พูดอะไร

 

แต่พอผมเดินออกจากห้อง 

ผมเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าดุ้นของผมตอนนี้มันกำลังตั้งโด่อยู่ข้างนอก

ผมเลยรีบยัดมันกลับเข้าไปในกางเกงของผมและวิ่งออกไปจากหน้าห้อง

 

 

นักผจญภัยหญิงแรงค์ S ขึ้นคาน ในโลกคู่ขนาน

นักผจญภัยหญิงแรงค์ S ขึ้นคาน ในโลกคู่ขนาน

Status: Ongoing
อ่านนิยาย นักผจญภัยหญิงแรงค์ S ขึ้นคาน ในโลกคู่ขนานผมทำตามที่กิลด์มาสเตอร์สั่งและเดินตรงไปยังห้องประเมินของกิลด์ ในตอนที่ผมเปิดประตูเข้าไป สินค้าก็ได้วางอยู่ในห้องไว้อยู่แล้ว และเมจิคไอเทมที่กิลด์มาสเตอร์อยากให้ผมประเมินนั้นวางอยู่บนโต๊ะ ผมเดินไปหยิบคริสตัลประเมินออกมาจากตู้และเปิดใช้งานมันด้วยพลังเวทย์ คริสตัลประเมินนี่ถือว่าเป็นของมีค่ามากเลยทีเดียว ในแต่ละกิลด์ภายในอาณาจักรจะต้องคริสตัลนี้สาขาละ1อัน ก็ตามชื่อน่ะนะ คริสตัลอันนี้ มีไว้เพื่อใช้ประเมินค่าของเมจิคไอเทม ผมบอกตัวเองว่า ถ้าผมทำคริสตัลอันนี้แตกขึ้นมาล่ะก็ ต่อให้ผมจะเกิดใหม่ซัก 3 รอบก็คงไม่มีทางทำงานหาเงินมาจ่ายได้แน่ๆ จะว่าไปแล้ว คริสตัลอันนี้มันจำทำให้เราคิดมากจนเกินไปหน่อยแล้วมั้ง? หรือนี่มันจะเป็นชะตากรรมของผมกันนะ? ในตอนนั้นเองที่ผมกำลังหยิบคริสตัลประเมินผมไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่า ชายเสื้อของผมมันไปเกี่ยวกับไอเทมเวทย์มนต์บนโต๊ะและตอนที่ผมขยับออกมา เมจิคไอเทมอันหนึ่ง–ขวดแก้วเล็กๆ ตกลงไปที่พื้นและแตกเป็นเสี่ยงๆ

Comment

Options

not work with dark mode
Reset