ตอนที่ 27 – ตกแตนตําข้าว? กับความคิดอันบ้าบิน!
หลังจากที่ผ่านพื้นที่มอนสเตอร์ระดับต่ำมาแล้ว เขาก็ได้เร่งเดินทางเข้าส่วนที่ลึกสุดของป่าทันที
“ริมรุ” เขาได้เรียกมันออกมา เจ้าเด็กตัวน้อยนี้คิดถึงเขาเป็นอย่างมาก กระโดดมาสัมผัสร่างกายของเขาอย่างรวดเร็ว หลังจากที่เขาหายไปนานกว่าสิบชั่วโมง
จากรูปลักษณ์ของมัน มันเป็นสัตว์เลี้ยงที่มีสติปัญญาสูงมาก
สิ่งนี้ไม่เหมือนกับสุนัขอสูรสองหัว
ที่เป็นสัตว์เลี้ยงที่ถูกมิกซ์ขึ้นจากต้นแบบเลเวล 3 เท่านั้น มันไม่แสดงอารมณ์เลย
สําหรับมิโนทอร์ขวานยักษ์นั้นน่าเบื่อเป็นอย่างมากกับสิ่งที่มันแสดงออกมา ดวงตาของมันจับจ้องไปข้างหน้าอย่างมั่นคงในขณะที่มันถือขวานต่อสู้ไว้ในมือแน่น ดูก็รู้แล้วมันต้องการต่อสู้
หลังจากได้รับรางวัลมา ค่าประสบการณ์ทั้งหมดถูกมอบให้มิโนทอร์เพื่อเพิ่มระดับของมัน ตอนนี้มันอยู่เลเวล 5 เป็นที่เรียบร้อยแล้ว และสถานะของมันก็ยังสามารถต่อสู้กับมอนสเตอร์เลเวล 10 แบบปกติได้แล้ว ไม่แปลกใจเลยที่ผู้คนนั้นจะทนไม่ไหว
“ไปกันเถอะ พวกเราต้องออกเดินทางกันเดียวนี้” ลอร์น ได้ลูบไปที่หัวของริมรุและเดินพาสัตว์เลี้ยงของเขาเข้าไปในป่าทันที
หลังจากค่ำคืนแห่งการสํารวจผ่านไปแล้ว แผนที่ทั้งหมดรอบหมู่บ้านถูกสํารวจเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้หลายๆ ส่วนถูกยึดครองโดยกิลด์
ลอร์นไม่ต้องการจะแข่งขันกับผู้เล่นคนอื่นสักเท่าไร
ดังนั้นคราวนี้เป้าหมายของเขาคือป่าที่อยู่ไกลออกไป
ในด้านนอกของแผนที่ ที่ยังไม่ถูกสํารวจและมีพื้นที่ปกคลุมด้วยหมอกสีดําอีกด้วย มันจึงไม่สามารถมองเห็นชื่อบนแผนที่ได้อีก ทําให้ผู้คนรู้สึกถึงอันตราย
แต่ลอร์นไม่สนใจ
เขายังนําสัตว์เลี้ยงของเขาเดินไปตรงนั้น
เนื่องจากการโจมตีของริมรุเป็นการโจมตีระยะไกล ลอร์นจึงปล่อยให้มันอยู่บนร่างกายของเขาเป็นปืนใหญ่ไป ในขณะที่ปกป้องเจ้านายของมัน มันยังสร้างความเสียหายระยะไกลได้อีกด้วย
มิโนทอร์ขวานยักษ์ จะรับผิดชอบด้านการทําความเสียหาย และหมาป่าอสูรสองหัวมีหน้าที่ค่อยช่วยเหลือ
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ลอร์นยังไม่พบมอนสเตอร์ที่เขาสนใจเลย ดังนั้นเขาจึงไม่มิกซ์อะไรเลย
ขณะที่เขาไปฆ่ามอนเตอร์อยู่นั้น รายชื่อเพื่อนของเขาก็สว่างขึ้นในทันใด
มันเป็นข้อความจาก ทวิงเคิลโรส
“ไทแรนท์ คุณอยู่ไหน ฉันจะไปช่วยคุณ!”
ขณะที่ลอร์นถูกล้อมไว้ ทวิงเคิลโรสและคนอื่นๆ กําลังพยายามที่เคลียร์ดันเจี้ยน หลังจากเธอตายเธอก็ได้ฟื้นคืนชีพมาที่หมู่บ้าน เธอได้ยืนข่าวของลอร์นแล้วรีบตรงไปที่หน้าหมู่บ้าน แต่เธอไม่เห็นอะไรเลย
เมื่อลอร์นได้ยินข่าวนี้จาทวิงเคิลโรส ลอร์นไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ข้อมูลของหัวหน้ากิลด์คนสวยนี้ช้าเกินไป เมื่อถึงเวลาที่เธอมาต้องช่วยเขา เขาคงจะเป็นที่เรียบร้อยแล้วแน่นอน
แน่นอนว่าเขาประทับใจมากกับความจริงที่ว่าทวิงเคิลโรสได้นําผู้คนมาช่วยเขา แม้ท้ายที่สุดแล้วการต่อสู้กับกิลด์อย่างโดมิเนชั้นอาจจะส่งผลให้เกิดการสูญเสียอย่างหนักก็ตาม
“ไม่จําเป็นแล้ว เรื่องนี้ได้รับการแก้ไขเรียบร้อยแล้ว น่าเสียดายที่คุณมาช้าเกินไป”
ลอร์นดูผ่อนคลาย แต่กระทําเช่นนี้ทําให้ทวิงเคิลโรสตกใจเล็กน้อย
ในขณะที่มีผู้เล่นคนหนึ่งเดินผ่านมา เธอก็รีบถามว่าเกิดอะไรขึ้นหน้าหมู่บ้าน และเมื่อเธอได้ยินว่า NPC ทั้งหมดในหมู่บ้านมาช่วยลอร์น ทําให้ทวิงเคิลโรสเบิกกว้างขึ้นหลายครั้ง!
หลังจากเงียบไปนาน เธอก็ได้ตอบกลับไปว่า “ตอนนี้ คุณทําอะไรอยู่ อยากไปสํารวจดันเจี้ยนกับเราไหม”
สํารวจดันเจี้ยน?
ไม่ๆตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา!
ลอร์นได้ปฏิเสธคําเชิญของทวิงเคิลโรสทันที่ ภารกิจของเขาคือการเคลียร์ดันเจี้ยนระดับในแมร์ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบัน เขาไม่มั่นใจว่าจะเคลียร์มันได้
“เอาล่ะน้องชาย ดูแลตัวเองด้วยพี่ใหญ่จะพาคนไปจัดการกับดันเจี้ยน!”
ทวิงเคิลโรส ใช้วิธีเรียกว่า “น้องชาย” สาเหตุมันมาจากครั้งสุดท้ายที่ลอร์นไปเรียกเธอว่า “พี่สาวหน้าอกใหญ่” เธอเลยพยายามเอาคืนด้วยการเรียกเขาว่า ”น้องชาย”
“อย่าเรียกฉันว่าน้องชายเลยมันไม่เหมาะกับฉันจริงๆ ถึงเขาจะไม่รู้ว่าเธอหมายถึงอะไรก็เถอะ” ลอร์นพูดด้วยรอยยิ้มที่มีความหมาย
“เด็กน้อย เจ้าคงชอบคุยโม้สินะ”
ที่ทางเข้าหมู่บ้านทวิงเคิลโรสมองไปยังข้อความและเธอไม่ได้ที่หัวเราะอย่างสนุกสนาน แม้แต่ความหงุดหงิดที่ล้มเหลวในการเคลียร์ดันเจี้ยนก็หายไป จากนั้นเธอก็ปิดหน้าจอลง แล้วนาทีมเธอเข้าไปในป่าเพื่อฟูพื้นระดับที่เสียไปและไปลงดันเจี้ยนอีกครั้ง
ในป่าลอร์นยิ้มกว้างเลยละ
ดูเหมือนว่าการที่ได้คุยกับเธออาจจะเป็นสิ่งที่น่าสนใจเลยทีเดียว มันก็ไม่ได้ใช้ชีวิตชีวาเกินไป
หลังจากคุยกันได้สักพัก อารมณ์ของเขาก็ดีขึ้นมาก
เมื่อยกเลิกการใส่ไม้เท้าออกลอร์นเพื่อเพิ่มความเร็วในการเดินทางในปาให้ไวขึ้น
“อึ้ง! คุณฆ่ากระทิงป่า EXP +20 (+35)”
“ตึง! คุณฆ่าลิซาร์ป่า EXP +18 (+32)”
“ทิ้ง! คุณฆ่ากบมาร์ชพิษ EXP +20 (135)
“ตึง! คุณฆ่าหมูป่าอสูร EXP +16 (+28)”
มอนสเตอร์ในหมู่บ้านเริ่มไม่สามารถทําอะไรลอร์นได้แล้ว เขาได้มาถึงพื้นที่เป้าหมายอย่างรวดเร็ว หลังจากที่เขามาแล้ว ประเภทของมอนสเตอร์ที่ปรากฏขึ้นก็มันดูเหมือนไม่ค่อยเป็นระเบียบสักเท่าไร มันมีมอนสเตอร์เกือบทุกชนิดเลยละ ซึ่งเลเวลอยู่ประมาณ 8 – 10
นี่คือพื้นที่สําหรับล่าสังหารในฝันของลอร์นเลยละ
สาหรับสัตว์เลี้ยงตัวที่สามที่เขายังไม่ได้มิกซ์มันขึ้นมา
ไม่จําเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้นแล้วหากไร้แรงบรรดาลใจเขาก็ไม่ต้องอะไรมาแทนหมาป่าอสูรสองหัวท้ายที่สุด เมื่อมิโนทอร์วันและริมรุ อยู่รอบๆ ความสามารถในการสร้างความเสียหายก็ยังคงเพียงพออยู่
”ดึง!”
“คุณใช้ค่าประสบการณ์ 4500 หน่วยเพื่อเพิ่มเลเวลสัตว์เลี้ยงของคุณ (มิโนทอร์ขวานยักษ์) เป็นเลเวล 6 เรียบร้อย
แล้ว”
สิบนาทีต่อมา เลเวลของมิโนทอร์เพิ่มขึ้นอีกครั้ง และสถานะของมันเพิ่มขึ้นอย่างมาก
เลือด: 1,800 พลังโจมตี: 112-157 พลังป้องกัน: 45
ด้วยสถานะดังกล่าวและเอฟเฟกต์ทักษะอันทรงพลังการบดขยิ้มอนสเตอร์เลเวล 10 จึงไม่ใช่ปัญหาอะไร
ในเวลานี้ ลอร์นได้ยินเสียงผิดปกติบางอย่าง
เขาเคลื่อนไปทางนั้น อย่างรวดเร็ว
เมื่อเขาออกมาจากป่า เขาเห็นมอนสเตอร์กําลังกินศพของหมาป่าอสูรอยู่ไม่ไกล
เมื่อกี้คืออะไร?
ตกแตนตําข้าว?
ดวงตาของลอร์นเบิกกว้าง สิ่งมีชีวิตที่อยู่ตรงหน้าเขาคือตกแตนตําข้าว ตกแตนตําข้าวยักษ์ตัวยาวกว่าเมตร!
แขนทั้งสองข้างของมันเหมือนเคียว เฉือนผ่านซากศพของหมาป่าอสูรได้อย่างง่ายดาย
ดวงตาของลอร์นเป็นประกายเมื่อเห็นภาพนี้
เขามีความคิดที่บ้าบินมาก!
