ตอนที่ 51: ไม่เป็นไร ฉันไม่รังเกียจ
ในโลกแห่งความเป็นจริง ณ โรงแรมชั้นนําในภาคตะวัน ออก
ห้องเล่นเกมระดับสูงถูกเปิดออกและชายวัยกลางคนก็เดินออกไป
เขาเต็มไปด้วยศักดิ์ศรีของผู้บังคับบัญชา ถ้ามีใครอยู่ในแวดวงมหาเศรษฐี พวกเขาจะต้องรู้จักชื่อของเขาอย่างแน่นอน
เขาเป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดในภาคตะวันออกที่มีอุตสาหกรรมขนาดใหญ่ทั่วโลก, โฮเซส
ในฐานะผู้ประกอบการที่เปลี่ยน Waltz Group ให้กลายเป็นกลุ่มการเงินชั้นนําของโลกในระยะเวลาอันสั้น ความสําเร็จของโฮเซสนั้นล้วนเกิดจากรสนิยมและบุคลิกที่เฉียบแหลมอันเป็นเอกลักษณ์ของเขา
20 ปีที่แล้ว เขาได้พบกับเจ้าหน้าที่ที่กําลังตรวจสอบสถานที่ก่อสร้างเล็กๆ โดยใช้เขาเป็นกระดานกระโดดน้ำ เขาได้เข้าร่วมสังคมระดับสูงและอาศัยอยู่ที่นั้นเหมือนปลาในน้ำ ในที่สุดเขาก็เริ่มรวบรวมอิทธิพลในธุรกิจทั้งที่ถูกกฎหมาย และผิดกฎหมายและค่อยๆกลายเป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดในภาคตะวันออก
วันนี้เขาถูกล่อลวงให้ลองกับอุตสาหกรรมใหม่
นั่นคือเกมเสมือนจริง ” Divine Realm”
“ดูเหมือนว่าเทคโนโลยีของสหพันธ์กําลังพัฒนาอย่างรวดเร็วนะ”
“โลกดิจิทัลนี้ควรจะใหญ่เท่ากับโลกแห่งความจริง”
เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงประสบการณ์ของเขาในเกม เขาก็อดหัวเราะไม่ได้
เขาเพียงต้องการเปลี่ยนจังหวะของชีวิตที่น่าเบื่อของเขาแต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าเกมนี้จะจุดประกายความหลงใหลให้กับเขาที่มีความฝันตอนที่เขายังเป็นเด็ก
น่าเสียดายที่ตอนนี้เขาอายุมากแล้วและทักษะของเขาก็แย่เกินไป หลังจากเล่นไปสองสามชั่วโมง เขาก็ยังไม่สามารถออกจากหมู่บ้านมือใหม่ได้ด้วยซ้ำ
โชคดีที่ในขณะที่เขากําลังคิดหาวิธีเพิ่มความแข็งแกร่ง เขาได้พบกับผู้เชี่ยวชาญในเกมคนหนึ่ง
เขาเป็นผู้เล่นที่ผู้เล่นทุกคนในโลกทําได้เพียงมองขึ้นไปเท่านั้น
ในขณะนั้นเอง โฮเซสก็เลือกที่จะเป็นเพื่อนของเขา
สุดท้ายแล้ว ในเวลาอันสั้นอีกฝ่ายก็นําเขาไปสู่การประกาศโลก
เขากลายเป็นที่อิจฉาของผู้เล่นทุกคนในโลกในทันที
ในช่วงเวลาที่เขาติดต่อกับอีกฝ่าย เขามีความรู้สึกที่ว่าเขาต้องรักษาความสัมพันธ์นี้กับอีกฝ่ายไว้ให้ได้ สิ่งนี้เกี่ยวข้องกับอนาคตของเขาอย่างแน่นอน
แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าได้ความคิดนี้มาจากไหน แต่ก็ต้องขอบคุณในการลางสังหรณ์ที่เขาสามารถประสบความสําเร็จได้ในวันนี้
มิฉะนั้น เขาจะยังคงเป็นคนงานก่อสร้างเล็กๆ
“นายท่าน สมาชิกในครอบครัวสเติร์นกําลังรอท่านอยู่ที่ห้องอาหาร
พ่อบ้านที่อยู่ใกล้ๆ นําผ้าเช็ดหน้าอุ่นๆมาให้เขา
โฮเซสหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วพูดว่า “โอเค ไปแจ้งฮีเลียร์ว่าฉันได้อนุมัติข้อเสนอของเธอแล้ว นอกจากนี้มอบหมายพนักงานจํานวน 30,000 คน ให้บริษัทของฮิเลียร์จากโรงงานโดยรอบ ในเวลาเดียวกันก็แต่งตั้งให้ที่อซเป็นรองประธาน และช่วยฮิเลียร์จัดการบริษัทด้วย”
“โอ้ เข้าใจแล้ว นายท่าน”
พ่อบ้านเฒ่าก้มลงรับทราบด้วยความตกใจ
เมื่อไม่กี่วันก่อน มิสซี่บอกว่าเธอต้องการเปิดธุรกิจเสมือนจริง ดูเหมือนนายท่านจะไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้ตลอดเวลา ทําไมจู่ๆเขาก็ตกลงวันนี้? นอกจากนี้ยังให้พนักงานอีก 30,000 คนอีกเป็นการทุนในครั้งเดียว นี่ไม่ใช่จํานวนเล็กน้อยเลย
ในโลกของเกม หลังจากออกจากดันเจี้ยนลอร์นก็ปรากฏตัวขึ้นในหมู่บ้านเริ่มต้น
ก่อนที่จะเข้าสู่ดันเจี้ยน เขาใช้เวลานานในการเพิ่มเลเวลสัตว์เลี้ยงของเขา ดังนั้นตอนมันจึงสายมากแล้ว
ส่งภารกิจแล้วควรออกไปพักผ่อนสักหน่อย
เกมเสมือนจริงสร้างแรงกดดันมากต่อจิตใจ อยู่ภายใต้สถานการณ์ตึงเครียดเช่นนี้เป็นเวลานาน ร่างกายไม่อาจสามารถทนได้
ในขณะที่เขากําลังคิดอยู่ ลอร์นก็มาถึงวิหารแห่งแสง
ทันทีที่เขาเข้าไปในวิหาร ผู้คลั่งศาสนาที่กําลังสวดอ้อนวอนให้ผู้เล่นคนอื่นๆ ก็เดินไปมาหาเขาด้วยรอยยิ้ม
“ท่านนักผจญภัย ข้าไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณได้ทําลายสมุนขอดาร์กอบิสได้เร็วขนาดนี้ คุณแข็งแกร่งเกินไป!”
เจตคติของผู้สอนศาสนาเปลี่ยนไปมากเมื่อเทียบกับเมื่อก่อน
ลอร์นโบกมือ “มันเป็นเรื่องเล็กน้อย ความจริงมันไม่ได้ยอดเยี่ยมขนาดนั้น”
“ไม่ไม่ไม่ คุณถ่อมตัวเกินไป อาจารย์นักผจญภัย”
“สมุนของดาร์กอบิสที่แทรกซึมเข้าไปในจักรวรรดินั้นล้วนแต่ทรงพลังมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในภูมิภาคนี้ พวกเขาเป็นคู่ต่อสู้ที่เราไม่อาจจะสามารถเอาชนะได้เลย”
“ถึงอย่างนั้น เจ้าได้ขจัดอันตรายของหมู่บ้านแล้วเรียบร้อยแล้ว ในฐานะผู้สอนศาสนาของหมู่บ้าน ฉันควรชื่นชมคุณมากที่สุด”
ผู้คลั่งศาสนาติดตามเขาด้วยความเคารพอย่างสูงเหมือนคนบ้าที่คลั่งไคล้
ลอร์นได้หยุดลงหลังจากเขาได้ยินคําพูดนั้น
จากนั้นเขามองไปที่ผู้สอนศาสนาและพูดอย่างจริงจังว่า “ความชื่นชมไม่เคยยิ่งใหญ่เท่ากับการสนับสนุนที่แท้จริงหรอก หากคุณยินดีสนับสนุนฉันด้วยเหรียญทองหลายสิบเหรียญ ฉันคิดว่าฉันจะมีแรงจูงใจมากขึ้นไปอีก”
“เอ๊ะ…” ผู้คลั่งศาสนาตกตะลึง
เขาเคยเห็นนักผจญภัยนับไม่ถ้วนและจัดการกับสถานการณ์นับไม่ถ้วน
อย่างไรก็ตาม นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับนักผจญภัยที่น่าอึดอัดและตรงไปตรงมาเช่นนี้
เขาควรทําอย่างไร?
เขาควรตอบอย่างไรดี?
“ฉันแค่สุภาพ ฉันไม่ต้องการให้อะไรคุณจริงๆ!”
แม้ว่านี่จะเป็นสิ่งที่เขาคิด แต่ผู้คลั่งศาสนาก็ไม่สามารถพูดแบบนี้กับนักผจญภัยที่อยู่ข้างหน้าเขาได้ เพราะเขาทําภารกิจของนักบวชแสงสําเร็จแล้ว เขาไม่สามารถทําให้ขุ่นเคือง
หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ผู้คลั่งศาสนาก็หยิบไม้เท้าสั้นออกมาแล้วพูดว่า ” ขออภัยท่านนักรบ ข้าพเจ้าในฐานะผู้สอนศาสนา ข้าพเจ้าไม่มีเหรียญทองคํา สิ่งเดียวที่มีค่าคือไม้เท้าที่ฉันใช้อธิษฐานเผื่อนักผจญภัยคนอื่นๆ ในหมู่บ้านมันสําคัญมากและไม่สามารถมอบให้ได้”
“ไม่เป็นไร ฉันไม่ถือ”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ ลอร์นก็หยิบอุปกรณ์จากเขาและเดินเข้าไปในห้องโถงด้านในของวิหาร
ผู้คลั่งศาสนาตกตะลึง
เขาทรุดลงกับพื้น หัวของเขาหมุนอย่างแรง
หูของเขามีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?
“ฉันพูดไว้ชัดเจนว่าไม้เท้าวิเศษมีความสําคัญมากและไม่สามารถมอบให้คุณได้ ทําไมคุณถึงเอามันไปจากฉันโดยตรง?
หากไม่มีไม้พลองแห่งพร เขาจะให้พรนักผจญภัยคนอื่นๆ ได้อย่างไร
ในขณะนี้ ผู้เล่นคนหนึ่งก้าวไปข้างหน้าเพื่อขอร้องผู้คลั่งศาสนา “ฉันต้องการพรจากคุณ”
อย่างไรก็ตาม ผู้คลั่งศาสนาก็หักกลับมาพร้อมกับการแสดงออกที่หดหูที่สุดเท่านั้น จากการจ้องมองที่ขุ่นเคือง ใครๆก็เห็น เขาพูด “ฉันขอโทษ ฉันเป็นผู้สอนศาสนาที่ไม่สมบูรณ์เพราะไม่มีไม้พลองแล้ว”
ภายในวิหาร ลอร์นเหลือบมองอุปกรณ์ในมือของเขา
มันเป็นไอเทมระดับเงิน
แม้ว่าคุณภาพจะค่อนข้างธรรมดา แต่ไอเทมระดับเงินในเวลานี้สามารถขายได้หลายหมื่นดอลลาร์ตราบเท่าที่ถูกนําออกไป มันไม่ด้อยไปกว่าเหรียญทองหลายสิบเหรียญเลย
สําหรับสถานการณ์ของผู้คลั่งศาสนานั้น
ในฐานะผู้เล่น จําเป็นต้องสุภาพกับ NPC หรือไม่?
หาก NPC เหล่านี้ต้องการอุปกรณ์ พวกเขาสามารถหามาได้โดยใช้ข้อมูลเพียงเล็กน้อย ผู้เล่นอย่างพวกเขาจะเปรียบเทียบได้อย่างไร?
ดังนั้น ในอนาคตเมื่อเผชิญหน้ากับ NPC ดังกล่าว เขาไม่จําเป็นต้องสุภาพกับพวกเขามาก หากพวกเขาต้องการช่วยเหลือ เขาจะไม่ทําตัวโง่เขลาและปฏิเสธข้อเสนอของเรา
