นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ – ตอนที่ 122

ตอนที่122 ใจฉันเจ็บ

 

“นายว่ากระเทียมรอบนี้จะเก็บเกี่ยวได้เมื่อไหร่” จอร์จใส่ปุ๋ยและรดน้ำกระเทียมที่กำลังโต

 

“รอสิ้นเดือนพฤษภาคม” อัลเบิร์ตเป่าขี้เลื่อยออกจากกำไลไม้เบาๆ แล้ววางลงเพื่อเปรียบเทียบอักษรรูนที่สลักไว้

 

“เราจะกินกระเทียมดิบได้ไหม”ลี จอร์แดนถามขณะที่โยนลูกอม เข้าปากด้วยรอยยิ้ม

 

“คำถามของนายมีปัญหาหรือเปล่า นายควรถามอัลเบิร์ตว่าทำไมเขาถึงรู้ว่าจะเก็บเกี่ยวกระเทียมเมื่อไหร่” จอร์จวางกาต้มน้ำขนาดเล็กในมือลงแล้วมองดูลูกอมรสต่างๆ ในมือของลี จอร์แดน โดยใช้คำพูดร้ายกาจ เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ขุ่นเคืองว่า “ที่ถืออยู่ต้องมีรสชาติเหมือนคนขี้เมา”

 

“นี่คือรสถั่วเหลือง” ลีจอร์แดนจ้องไปที่ จอร์จ ผู้ชายคนนี้ชอบกวนคนอื่นแบบนี้จริงๆ

 

 

อย่างไรก็ตาม เขายังไม่ได้กินมัน และโยนลูกอมลงในกล่องอีกครั้ง

 

“ถ้านายจะกินดิบ ฉันแนะนำให้นายหมักกระเทียมในซีอิ๊ว ได้ยินมาว่าอร่อย”

 

“พอเถอะ อย่าไปจริงจังสิ” จอร์จพูดอย่างโกรธเคืองอีกครั้ง “ปลายเดือนพฤษภาคมจริงหรือ?”

 

“อย่างที่แฮกริดพูด เขาปลูกผักของเขาเอง และเขารู้แน่นอนว่าจะเก็บเกี่ยวเมื่อไร” อัลเบิร์ตเงยหน้าขึ้นมองจอร์จ “ถ้าอยากทำกระเทียมกางเขน กระเทียมที่เอามาจากบ้านก็พอแล้ว”

 

“เราต้องใช้กระเทียมของตัวเองมันถึงจะเรียกว่าประสบความสำเร็จ!” จอร์จพูดอย่างเคร่งขรึม

 

คำพูดเหล่านี้ดึงดูดสายตามากมาย

 

“ก็แล้วแต่นาย”

 

“นายไม่ทิ้งกระถางที่ปลูกไว้หรอ กิ่งนั้นเหี่ยวแห้งไปและมันต้องไม่รอดแน่” จอร์จชี้ไปที่กระถางอีกใบหนึ่งที่มีดอกไม้สีขาว

 

“เอาไว้ที่นี่ก่อน” อัลเบิร์ตเงยหน้าขึ้นมองดูกระถางดอกไม้แล้วพูดว่า “เมื่ออากาศดีขึ้น ฉันจะปลูกใหม่”

 

“นายปลูกไป่เซี่ยนเพื่ออะไร” ลี จอร์แดนไม่ค่อยเข้าใจโหมดการคิดของอัลเบิร์ต

 

ผู้ชายคนนี้ทำได้ทุกอย่างจริงๆโดยพื้นฐานแล้วเขาสามารถเรียนรู้ทุกสิ่ง และทุกอย่างที่เกี่ยวข้องนั้นดีมาก สิ่งที่ทำให้น่าอิจฉามากที่สุดก็คือผู้ชายคนนี้ใช้ชีวิตได้สบายกว่าใครๆ

 

บางครั้ง ลี จอร์แดนก็ยังอิจฉาอัลเบิร์ตอยู่บ้าง

 

“ผลการรักษาของไป๋เซียนนั้นดีมาก” อัลเบิร์ตอธิบายว่า “คุณค่าทางยานั้นสูงมาก ในอนาคตถ้าฉันมีบ้านของตัวเอง ฉันจะปลูกไป่เซียนในสวนดอกไม้อย่างแน่นอน ตอนนี้ฉันจะสะสมประสบการณ์การปลูกไว้บ้าง”

 

อันที่จริง อัลเบิร์ตจะไม่พูดว่าเขาคิดว่าผลการรักษาของไป่เซียนจะได้รับความนิยมอย่างมากในหมู่มักเกิ้ล

 

สิ่งพิเศษนี้บางครั้งอาจมีผลอัศจรรย์

 

แน่นอนว่า การคิดแบบนี้เป็นแรงบันดาลใจที่ อัลเบิร์ต พัฒนาทักษะทางเศรษฐศาสตร์ของเข้าขึ้น

 

เขาคิดว่ามันดีจึงใช้เวลาในการเรียนรู้วิธีปลูก

 

“วิธีคิดของนายแตกต่างจากของเราจริงๆ” จอร์จยังรู้สึกว่าความคิดของอัลเบิร์ตนั้นแปลก

 

“หืม?” อัลเบิร์ตไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้และยังคงจดจ่อกับการแกะสลักอักษรรูนของตัวเองต่อไป

 

 

ครั้งนี้ เขาทำสร้อยข้อมือไม้ที่มีรูนเป็นวงกลมทั้งหมด ซึ่งเขาออกแบบไว้ทั้งหมด

 

อัลเบิร์ตไม่รู้ว่ามันได้ผลหรือไม่ เขาไม่ได้รู้สึกพิเศษเกินไปเมื่อแกะสลักสิ่งนี้

 

เหมาะสมหรือไม่ที่จะใช้ไม้เป็นวัสดุในการแกะสลักสัญลักษณ์ โชคดี?

 

“ลืมมันไปซะ จดไว้ก่อน ฉันจะเห็นเองในอนาคต” อัลเบิร์ตคิดอย่างนั้น

 

“อ้ากกก!”

 

เกิดเสียงกรี๊ดร้องดังขึ้นในหอพัก

 

เฟร็ดที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ จู่ๆ ก็กระโดดขึ้นจากเตียงและโยนหนังสือนั้นออกจากมือของเขา

 

อัลเบิร์ตที่กำลังแกะสลักอักษรรูนก็ทำให้มันบิดเบี้ยวไป

 

ลี จอร์แดน ซึ่งกำลังจะชิมลูกอมหลากรสอย่างระมัดระวัง ก็ต้องตกตะลึงและกลืนมันเข้าไป

 

จอร์จเกือบโดนหนังสือที่เฟร็ดโยนทิ้ง และกระโดดขึ้นด้วยความตกใจ และขาของเขาก็กระแทกที่โต๊ะ

 

“นายเป็นบ้าอะไร” ทั้งสามจ้องไปที่เฟร็ดและพูดอย่างเคร่งขรึม

 

“ฉันรู้สึก… หัวใจของฉันเจ็บ” เฟร็ดจับหน้าอกของเขาและทำให้ดูเหมือนหัวใจวาย

 

“เกิดอะไรขึ้นกับเขา?” ลี จอร์แดนอดไม่ได้ที่จะพูดพึมพำ: “เขาโดนทิ้งเหรอ แต่ฉันไม่เคยได้ยินว่าเฟร็ดมีแฟนแล้ว!”

 

“เราต้องส่งเขาไปที่ห้องพยาบาลของโรงเรียนไหม” อัลเบิร์ตวางมีดในมือลงแล้วเสนอว่า “มาดามพอมฟรีย์ยังทำงานอยู่”

 

“ขาฉันเจ็บมาก”

 

“หนังสือ หนังสือเล่มนั้น…” เฟร็ดวางมือบนหน้าอกและชี้นิ้วไปที่หนังสือที่เพิ่งโยนออกไป

 

“หนังสือมีอะไรหรือเปล่า” จอร์จหยิบหนังสือและสแกนหน้าปก มันคือ “สมุนไพรวิเศษและเห็ดพันชนิด”

 

“นายอาจจะหัวใจวายเฉียบพลันได้ถ้านายอ่านมัน”

 

“เปิดหน้า 98 เป็นบทนำเกี่ยวกับเห็ดหิมะ” เฟร็ดพูดอย่างเคร่งขรึม น้ำเสียงของเขาเหมือนคนไข้ใกล้ตาย

 

“เห็ดหิมะ?” จอร์จหันหนังสือไปที่หน้า 98 อย่างสงสัย ยังคงพึมพำ: “ให้ฉันดู มีเห็ดหิมะ…”

 

“อ๊ะ หัวใจฉันเจ็บ!” ไม่กี่วินาทีต่อมา จอร์จก็ปิดหน้าอกของเขาและนั่งบนเตียงด้วยท่าทางกำลังจะตาย

 

ทั้งอัลเบิร์ตและลีจอร์แดนต่างก็สนใจปฏิกิริยาของพวกเขาและสนใจเห็ดหิมะของทั้งสอง

 

 

ลีจอร์แดนเปิดหนังสือด้วยความสงสัย ดูแล้วก็ปิดมันช้าๆ โดยไม่รู้ว่าเขาพึมพำอะไรอยู่ในปาก

 

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ต้องการที่จะพูดอะไรมากไปกว่านี้ และเพียงแค่มอบหนังสือให้อัลเบิร์ตเพื่อที่เขาจะได้อ่านด้วยตัวเอง

 

อัลเบิร์ตมองดูทั้งสามคน สงสัยว่าพวกเขาเห็นอะไร หลังจากเปิดหนังสือ เขาก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

 

ภาพวาดนี้…อืม! มันเหมือนกับมัตสึทาเกะที่พวกเขากินเมื่อไม่นานนี้เอง

 

คราวที่แล้วเขาคิดว่ามันแปลกที่ตอนที่หิมะตกหนักในเดือนกุมภาพันธ์ เขายังหามัตสึทาเกะเจอได้ไหม?

 

“เห็ดหิมะหรือที่รู้จักในชื่อเห็ดซีดาร์…” อัลเบิร์ตอ่านคำแนะนำเกี่ยวกับเห็ดหิมะจบอย่างรวดเร็ว และแก้มของเขากระตุก ไม่น่าแปลกใจที่พวกเขามีการแสดงออกนั้น

 

มันเติบโตได้เฉพาะในฤดูหนาวที่มีหิมะตกเท่านั้น และมีคุณค่าทางยาที่สูงมาก…

 

ไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น ผงเห็ดซีดาร์ 1 ออนซ์ มีมูลค่า 50 เกลเลียน ไม่น่าแปลกใจที่พวกเขารู้สึกเป็นทุกข์

 

“นั่นคือสิ่งที่แพงที่สุดที่เราเคยกินมา” เฟร็ดบ่นพลางปิดหน้าอกของเขา “อัลเบิร์ต เจ้าลูกชายสุรุ่ยสุร่าย นายกล้าย่างเห็ดหิมะแบบนี้ได้ไง”

 

“ถ้านายขายมัน นายจะได้เงินมากมาย!” จอร์จพูด

 

“ฉันว่า ถ้าเราไปขุดเห็ดหิมะ เราจะทำเงินได้มากมายในอนาคต!” ลีจอร์แดน เสนอทันที

 

“นั่นเป็นความคิดที่ดี.” ดวงตาของฝาแฝดเปล่งประกายด้วยแสงสีทองของเกลเลียน

 

“นี่มัน… อาการคลั่งไคล้เงินเหรอ?” ปากของอัลเบิร์ตกระตุก

 

อันที่จริงเขาเข้าใจว่าทำไมพวกเขาถึงมีความคิดนี้ แต่เขาก็เทน้ำเย็นใส่พวกเขาทั้งสาม: “อย่าคิดมากเราเดินไปรอบ ๆ และพบเห็ดหิมะน้อยมาก เว้นแต่พวกนายจะรู้วิธีแปรรูปเป็นผง ถ้าขุดหามันขึ้นมาได้แต่ไม่รู้วิธีจัดการมัน มันจะไร้ประโยชน์ ถ้าปล่อยไว้นาน เห็ดหิมะที่สูญเสียประสิทธิภาพไปก็ไร้ค่า”

 

“แต่……”

 

“มันไม่มีอะไรดี”

 

“ปฏิเสธไม่ได้ว่าป่าต้องห้ามมีสิ่งดีๆ มากมาย อย่างไรก็ตาม มันยังอยู่ในป่าที่มีอายุหลายปี มีโอกาสยังไม่ถูกขุดขึ้นมา แต่ฉันยังต้องเตือนพวกนายว่าถึงแม้ ตอนนี้เราได้เห็ดหิมะแล้วแต่เราก็ไม่มีวิธีจัดการกับมัน” อัลเบิร์ตจ้องเข้าไปในดวงตาของทั้งสามคนและเตือนอย่างจริงจังว่า: “พวกนายคาดหวังการค้ากับใคร คนอื่นรู้ว่าเราเป็นแค่เด็กและจะจัดการกับนายอย่างง่ายดาย พวกเขาไม่ใช่พ่อของพวกนาย ไม่มีอะไรรับประกันว่าเขาจะซื้อขายกับเราอย่างยุติธรรม ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้แล้ว มันอาจจะเป็นกลอุบายที่เอาไว้โกงเด็ก ๆ “

 

 

“นายไม่สนใจเหรอ?” จอร์จอดไม่ได้ที่จะถาม

 

“แน่นอน แต่ฉันรู้ว่าควรทำยังไง และฉันไม่คิดว่าจะมีเห็ดหิมะมากมายที่นั่น และ…นายต้องรู้ว่าว่าเห็ดหิมะเป็นผลิตภัณฑ์ที่ไม่สามารถซื้อขายได้ และพวกมันไม่ง่ายเลยที่จะขายออก”

 

“สินค้าการค้าต้องห้ามมีสองประเภท ชนิดหนึ่งมีมูลค่าสูงมากหรือเป็นอันตรายอย่างยิ่ง ดังนั้นกระทรวงเวทมนตร์จะห้ามการค้าโดยเด็ดขาด หากต้องการซื้อขาย นายสามารถขายมันผ่านตลาดมืดได้เท่านั้น เด็กน้อยสามารถได้รับประโยชน์จากตลาดมืดหรอ?”

The Alchemist of Hogwarts นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์

The Alchemist of Hogwarts นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์

The Alchemist of Hogwarts นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์
Score 7.2
Status: Ongoing Released: N/A Native Language: Chinese
อ่านนิยายเรื่อง The Alchemist of Hogwarts นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ เบิร์ตผู้ไม่เคยมีความทะเยอทะยานใด ๆในชีวิต เขาคิดว่าตัวเองเป็นปลาเค็ม(อยู่ไปวันๆ)มาตลอด แม้ว่าเขาได้เกิดใหม่และมีระบบสุดโกง และนี่คือวิธีที่เหมาะสมในการเป็นผู้ชนะในชีวิต แต่อัลเบิร์ตก็วางแผนที่จะทำตัวปลาเค็มเช่นเดิม ทว่าเมื่อนกฮูกได้ส่งคำเชิญจากฮอกวอตส์มาถึงเขาทำให้เขารู้ว่าเขาได้เดินทางมายังโลกแห่งนวนิยายแฮร์รี่พอตเตอร์ ตอนนี้อัลเบิร์ตกำลังพิจารณาว่าจะเป็นปลาเค็มในโลกเวทมนตร์ได้อย่างไร

Comment

Options

not work with dark mode
Reset