นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ – ตอนที่ 141

ตอนที่141 ฉับพลัน

“หนังสือเกี่ยวกับอักษรรูนโบราณ?” มาดามฟินซ์จดบันทึก อ่านเนื้อหาอย่างแผ่วเบา จากนั้นจึงมองอัลเบิร์ตขึ้นลงด้วยท่าทางสงสัย “ศาสตราจารย์บรอดเพิ่งยืมมันจากห้องสมุดเป็นจำนวนมาก หนังสือที่เกี่ยวข้องกับอักษรรูนโบราณ”

“ใช่ ศาสตราจารย์บรอดกำลังค้นคว้าเกี่ยวกับเรื่องนี้” อัลเบิร์ตมุ่งหน้าไป

มาดามฟินซ์ชูกระดาษขึ้นและทดสอบกับแสงเพื่อดูว่าเป็นของปลอมหรือไม่ แน่นอนมันว่าผ่านการตรวจสอบอย่างราบรื่น

“มีหนังสือเกี่ยวกับอักษรรูนโบราณไม่มากนักในบริเวณหนังสือต้องห้าม เธอมีแผนที่จะยืมเล่มไหน?” มาดามฟินซ์ถามพลางหยิบกระดาษโน้ตนั้นออก

“ผมยังไม่แน่ใจ ต้องอ่านก่อนถึงจะรู้ว่าต้องใช้อันไหน” อัลเบิร์ตไม่แน่ใจว่าเขาต้องการอะไร แต่เขารู้ว่าภารกิจ “เขตหวงห้ามแห่งเวทมนตร์” สำเร็จแล้ว

“ศาสตราจารย์บรอดขอให้นายมายืมหนังสือ?” อิซาเบลถามพลางขมวดคิ้วขณะเดินมาทางนี้ ส่วนใหญ่เธอเป็นคนช่วยศาสตราจารย์บรอดยืมหนังสือ

“ไม่ ผมกำลังหาข้อมูลอยู่” อัลเบิร์ตไม่ได้ปิดบัง และมองลงบนหนังสือในมือของอิซาเบล ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ฉันรู้สึกเหมือนยังขาดตำราเวทย์มนตร์โบราณอยู่บ้าง ฉันก็เลยหวังว่าจะพบคำตอบในโซนหนังสือต้องห้าม .”

“มากับฉันเถอะ คุณแอนเดอร์สัน อย่างไรก็ตาม ฉันต้องเตือนเธอว่าหนังสือส่วนใหญ่ที่เกี่ยวข้องกับเวทมนตร์โบราณในพื้นที่ต้องห้ามถูกยืมโดยคุณอิซาเบล” มาดามฟินซ์เตือนเสียงดัง เธอยังได้ยินว่าอัลเบิร์ตและอิซาเบลรู้จักกัน และทั้งคู่ก็ช่วยศาสตราจารย์บรอด

เมื่ออัลเบิร์ต ถูกพาไปที่มุมหนึ่งของพื้นที่หนังสือต้องห้ามโดยมาดามฟินซ์เขาพบว่ามีหนังสือที่เกี่ยวข้องกับอักษรรูนโบราณเหลืออยู่ไม่กี่เล่ม

“ขอผมดูนี่หน่อยได้ไหมครับ” อัลเบิร์ตถามมาดามฟินซ์

“ได้ แต่อย่าอยู่นานเกินไปและอย่าแตะต้องหนังสือเล่มอื่น” มาดามฟินซ์เตือนว่า “ฉันจะจับตาดูเธอไว้”

อัลเบิร์ตไม่สนใจคำเตือนของมาดามฟินซ์เขากำลังจะพลิกหนังสือที่เหลือทั้งหมด มองหาบันทึกที่เขาอาจใช้ แต่ฉันต้องบอกว่าหนังสือโบราณเหล่านี้มีด้านที่น่ารำคาญและซับซ้อน , ยุ่งยากและเข้าใจไม่ง่ายด้วยความเข้าใจในปัจจุบัน, หลายสิ่งอธิบายสับสนมาก.

อัลเบิร์ตพลิกดูหนังสือหลายเล่ม และรู้สึกว่าเล่มเดียวที่อาจช่วยเขาได้คือหนังสือที่อธิบายการใช้คาถาโบราณ คาถาเหล่านั้นล้วนใช้อักษรรูนโบราณพร้อมการแนะนำ บ้างก็เป็นมนต์ดำ บ้างก็ไม่ใช่ .

อย่างไรก็ตาม มันคงเป็นนรกจริงๆ ถ้าคุณไม่เก่งเรื่องอักษรรูนโบราณ คุณจะไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่เขียนในหนังสือได้เลย

นี่คือสำเนาแยก มันดูสกปรกและดูเหมือนจะขึ้นรา

อันที่จริงหนังสือในโซนหนังสือต้องห้ามก็เหมือนกับผีพวกนี้

อัลเบิร์ตไม่ได้ตั้งใจจะยืมหนังสือ แต่แค่คัดลอกคาถาที่เขาพบว่ามีประโยชน์บนกระดาษ t บางทีเขาควรถามคุณโมรัค แทนที่จะลองทำดูโดยไม่ตั้งใจ เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ทางเลือกที่สมเหตุสมผล

ฉันไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหน และบันทึกของอัลเบิร์ตบนกระดาษก็ค่อยๆ เพิ่มขึ้น แต่เขาก็ยังไม่พบสิ่งที่ต้องการ

“ดูเหมือนนายจะไม่พบสิ่งที่ต้องการนะ?” อิซาเบลพูดเสียงดังเมื่อเธอนั่งข้างอัลเบิร์ตในบางครั้ง รอให้เขาปิดหนังสือ เด็กสาวจ้องมองไปที่กระดาษของอัลเบิร์ต ดวงตาของเธอเป็นประกายด้วยแสงที่ผิดปกติ

“ใช่” อัลเบิร์ตรู้ว่ามันไม่ง่ายขนาดนั้น เว้นแต่เขาต้องการใช้แผงทักษะ แต่ถ้าเขาทำ เขาจะรู้สึกว่าเขาจะเสียความสนุกไปกับการสำรวจเวทมนตร์

“นายกำลังมองหาอะไร?” อิซาเบลอยากรู้จริงๆ เกี่ยวกับสิ่งที่อัลเบิร์ตกำลังมองหา ในความเห็นของเธอ อัลเบิร์ตก้าวหน้ามากในด้านอักษรรูนโบราณ

อักษรรูนเป็นข้อความประเภทหนึ่งที่มีพลังวิเศษ แก่นแท้ของมันอาจเป็นคาถาชนิดหนึ่ง การใช้มันเพื่อร่ายคาถา บันทึกเวทมนตร์ หรือแกะสลักบนวัสดุธรรมชาติ เช่น หินและบล็อกไม้ สามารถสร้างพลังเวทย์มนตร์ที่ไม่มีใครเทียบได้

“นายกำลังมองหาวิธีใช้อักษรรูนโบราณอยู่หรือเปล่า?” อิซาเบลเข้าใจสิ่งที่อัลเบิร์ตกำลังมองหาแล้ว ถึงแม้ว่าดูเหมือนว่ามันจะค่อนข้างไร้สาระ ถ้าอักษรรูนเป็นข้อความเวทย์มนตร์จริงๆ ทำไมแทบไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้เลย?

“คุณโมรัคน่าจะเชี่ยวชาญวิธีใช้มันแล้ว” อัลเบิร์ตเขย่าสร้อยข้อมือไม้ในมือและหัวเราะกับตัวเอง: “ค่อนข้างดีกว่าฉันมาก ฉันแค่สามารถใช้อักษรรูนทำเป็นอย่างอื่นได้ เช่นเครื่องประดับที่มีเวทย์มนตร์”

อิซาเบลเงียบไปชั่วครู่แล้วถามว่า “ขอฉันดูหน่อยได้ไหม?”

“นี่” อัลเบิร์ตถอดกำไลไม้ออกแล้วยื่นให้อิซาเบล

หลังจากที่คนหลังสังเกตอย่างระมัดระวัง เธอก็ถามเบาๆ ว่า “นายใส่คาถาอะไรลงไป?”

“คาถาเกราะป้องกัน”

“นายต้องการใช้อักษรรูนเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพของคาถาเกราะป้องกันหรือไม่” อิซาเบลขมวดคิ้ว แยกแยะอักษรรูนบนสร้อยข้อมือไม้อย่างระมัดระวัง และพบว่าเธออ่านไม่ออก

“นายออกแบบเองเหรอ” เธอถามด้วยความสงสัย

“ใช่.” อัลเบิร์ตกล่าวว่า “อย่างที่เธอเห็น อักษรรูนเหล่านี้ถือเป็นเครื่องประดับเท่านั้น”

“มันดูซับซ้อน” อิซาเบลคืนกำไลไม้ให้อัลเบิร์ต “นายคิดว่านายขาดอะไร”

“คุณโมรัคบอกว่าหากต้องการควบคุมพลังของอักษรรูนโบราณ ฉันต้องใช้อักษรรูนอย่างชำนาญ ตามด้วยมีพลังเวทย์มนตร์ที่แข็งแกร่งเป็นรากฐาน แล้วจึงใช้คาถาโบราณอย่างชำนาญ”

“นายควรดีพอสำหรับการใช้อักษรรูนอย่างชำนาญ” อิซาเบลพูดหลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “แต่อายุของนายจะทำให้พลังเวทย์มนตร์ของนายต้องใช้เวลาเติบโต และใช้คาถาโบราณอย่างชำนาญเป็นเรื่องยาก”

“ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรมาก” อัลเบิร์ตชี้ไปที่แผ่นกระดาษ “ฉันพบคาถาบางคำที่ใช้อักษรรูนโบราณในการร่ายคาถา แต่พวกมันสามารถมีพลังมากและหยาบโดยไม่มีข้อยกเว้น”

“นายคิดว่านายยังขาดอะไรอยู่?” อิซาเบลต้องการฟังความคิดเห็นส่วนตัวของอัลเบิร์ต ท้ายที่สุด อีกฝ่ายก็เป็นอัจฉริยะด้วย เป็นไปไม่ได้เลยที่จะไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง

“คาถาหรือวิธีที่จะชี้นำพลังแห่งอักษรรูน” อัลเบิร์ตพูดอย่างตรงไปตรงมา “แต่ฉันยังไม่พบวิธีที่เหมาะสม”

“อาจจะมีหนังสือที่เหมาะกับนาย” อิซาเบลชี้ไปที่หนังสือที่เธอนำกลับมา

“คำตอบของเวทมนตร์ที่สมบูรณ์” อัลเบิร์ตเหลือบมองที่ชื่อหนังสือและเลิกคิ้ว

“ใช่ คำอธิบายเวทย์มนตร์แบบเต็ม ว่ากันว่าเป็นการแนะนำให้รู้จักกับเวทมนตร์โดยพ่อมดในสมัยโบราณ น่าเสียดายที่มันใช้อักษรรูนเขียนทั้งหมด ฉันอ่านไม่ออก”

หลังจากอิซาเบลกลับไปที่ห้องทำงานของศาสตราจารย์บรอด ลุงโมรัคขอให้เธอคืนหนังสือ เธอรู้สึกว่ามันเป็นสิ่งที่เขาต้องการให้อัลเบิร์ต

อย่างไรก็ตาม อิซาเบลไม่เข้าใจ ทำไมลุงของเธอต้องทำเป็นใบ้ให้อัลเบิร์ตล่ะ? บอกอัลเบิร์ตไปตรงๆเลยดีกว่าไหม

“มันดีแปลกนะ” อัลเบิร์ตพลิกหน้าสองสามหน้าแล้วพยักหน้า “ฉันคิดว่ามันอาจจะเป็นประโยชน์กับฉัน ขอบคุณ”

“ด้วยความยินดี.” อิซาเบลกล่าวว่า “ถ้านายได้เรื่องอะไรยังไงอย่าลืมเอามาแบ่งปันกับฉันล่ะ”

“ตกลง.” อัลเบิร์ตกล่าวว่า เขาใส่กระดาษในกระเป๋าของเขา และเดินออกจากพื้นที่หวงห้ามพร้อมกับอิซาเบลพร้อมกับหนังสือ

“อิซาเบล?” แคทรีน่าที่กำลังลงทะเบียนยืมหนังสือ มองดูพี่สาวของเธอที่เดินออกจากพื้นที่ต้องห้ามด้วยความประหลาดใจ ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่อัลเบิร์ตอีกครั้ง และเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ศาสตราจารย์บรอดให้เขามาที่นี่เพื่อยืมหนังสือหรอ”

แคทรีน่ารู้บางอย่างเกี่ยวกับโมรัค และรู้ว่าอิซาเบลช่วยศาสตราจารย์บรอดในการยืมหนังสือจากห้องสมุด ด้วยความสัตย์จริง แคทรีน่าชื่นชมคนที่โชคดีสองคนนี้ และเธอรู้ว่าลุงโมรัคใจดีมาตลอด