ตอนที่151 ดินแดนสมบัติ
“สวัสดีตอนบ่าย ศาสตราจารย์บรอด”
อัลเบิร์ตเคาะประตูสํานักงานป้องกันตัวจากศาสตร์มีต และเมื่อเขาได้รับอนุญาต เขาก็ผลักประตูเข้าไปเขาจดจ่ออยู่กับศาสตราจารย์บรอดซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาและอ่านหนังสือเขาไม่ลืมที่จะ ขอบคุณเขาสําหรับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ “เมื่อคืนนี้ ขอบคุณศาสตราจารย์บรอดขอบคุณที่ช่วยชีวิตพวกเราสามคน”
” ด้วยความยินดี” ศาสตราจารย์บรอดมองอัลเบิร์ตด้วยรอยยิ้ม “ฉันคิดว่า แม้ว่าฉันจะไม่ได้ ไป เธอก็ยังสามารถพาพวกเขาออกจากป่าต้องห้ามได้!”
อัลเบิร์ตไม่ตอบ เขามีวิธีพาพี่น้องวีสลีย์ออกจากปาต้องห้าม แต่เขาไม่ยอมรับว่าเขาสามารถทําได้
ท้ายที่สุดเขาเป็นเพียงน้องใหม่ในปีแรกไม่สามารถใช้การหายตัวได้
“นั่งสิ ดื่มอะไรดี” ศาสตราจารย์บรอดชี้ไปที่หนังสือบนโต๊ะและพูดด้วยอารมณ์ว่า “โมรัคปล่อยให้คนพิมพ์หนังสือแล้ว และประสิทธิภาพของเขาที่มีประสิทธิภาพเหมือนเคย ดูเวลาที่เขาใช้สินี้คือผลงานของเธอ!”
“คุณหมายถึงคุณโมรัคได้ตีพิมพ์หนังสือแล้วหรือ” อัลเบิร์ตนั่งตรงข้ามกับศาสตราจารย์บรอดหยิบหนังสือขึ้นมาบนโต๊ะ แล้วใช้นิ้วปัดตัวอักษรสีทองเบาๆ ที่เขียนว่า “การวิจัยการเขียนอักษร รูนขั้นสูง”
เป็นการศึกษาอักษรรูนระดับสูงชื่อหนังสือช่างตรงไปตรงมา
” มีเรื่องเซอร์ไพรส์อยู่หน้าแรก!” ศาสตราจารย์บรอดกะพริบตาอย่างลึกลับที่อัลเบิร์ต
“มีเซอร์ไพรส์?” อัลเบิร์ตรู้สึกงงเล็กน้อย เหลือบมองศาสตราจารย์บรอดอย่างสงสัย และหันไปที่หน้าแรกของหนังสือ
มีประโยคหนึ่งเขียนไว้ว่า
อุทิศให้กับผู้เชี่ยวชาญที่อายุน้อยที่สุดในด้านอักษรรูนขอบคุณเขาที่ช่วยฉันในการเขียนการวิจัยอักษรรูนขั้นสูง -โมรัค แมกโดกัล
อัลเบิร์ตตกตะลึง แน่นอนว่าเขารู้ดีว่าใครคือผู้เชี่ยวชาญที่ว่า แต่เมื่อใดที่เขา กลายเป็นผู้เชี่ยวชาญ?
“อันที่จริงโมรัก คิดที่จะพิมพ์ชื่อของเธอลงไป อย่างไรก็ตาม ภายหลังเขารู้สึกว่าด้วยความสามารถของเธอ เธอไม่จําเป็นต้องพึ่งพาเขาเพื่อช่วยให้มีชื่อเสียงเลย และมันก็ยังเร็วเกินไปสําหรับเธอที่จะโด่งดังในตอนนี้” ศาสตราจารย์ปิดหนังสือและมองไปที่อัลเบิร์ตในอีกด้านแล้วพูดต่อ: * เขาให้หนังสือเล่มนี้แก่เธอ”
“ผมจําได้ว่า “การวิจัยการเขียนอักษรรูนขั้นสูง” ยังไม่เสร็จใช่ไหม โอ้ มันกลับกลายเป็นแบบนี้” อัลเบิร์ตหันไปที่หน้าสุดท้ายและดูเนื้อหาในนั้น และเขาเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น คุณโมรัคแบ่งหนังสือออกเป็นสามส่วน
” อีกไม่นานหนังสือเล่มนี้จะขายในร้านหนังสือ ฉันเดาว่าคงมีคนซื้อไม่กี่คนหรอก” ศาสตราจารย์บรอดพูดด้วยรอยยิ้มว่า “โมรัคพนั้นเรื่องนี้กับฉัน เขาบอกว่าเขาขายได้หนึ่งร้อยเล่ม”
อัลเบิร์ตเหลือบมองราคาหนังสือ 5 เกลเลี่ยน
ส่วนเรื่องราคาหนังสือก็ไม่แพงมาก แต่คําถามคือ เรื่องนี้จะมีคนซื้อกี่คน?
ถ้าอ่านไม่เข้าใจ จะซื้อไปทําไม
ยิ่งไปกว่านั้น จํานวนพ่อมดชาวอังกฤษที่เป็นปัญหาใหญ่เช่นกัน หากแปลเป็นภาษาอื่นไม่ได้ และคงขายได้เป็นร้อยเล่มไม่ได้ แม้ว่าโมรัคจะมีทักษะก็ตาม
“ยังไงก็เถอะ มีบางอย่างสําหรับเธอ” ศาสตราจารย์บรอดวางขวดแก้วไว้ข้างหน้าอัลเบิร์ต “พิษของแมงมุมยักษ์แปดตา เมื่อฉันติดตามรอยทางของเธอ ฉันพบว่ามีตัวหนึ่งที่ถูกเธอฆ่าการเก็บพิษแมงมุมยักษ์เปตตาเป็นโอกาสที่หายาก”
“สําหรับผม?” อัลเบิร์ตสังเกตว่าพิษของแมงมุมยักษ์แปดตาได้รับการรักษาเป็นพิเศษ และขวดแก้วก็ถูกสลักด้วยคาถาเยือกแข็ง
“ใช่ นี่คือรางวัลของเธอ”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ศาสตราจารย์บรอดก็ค่อนข้างมีอารมณ์เช่นกัน “ก็นะ ฉันไม่ได้คาดหวังว่าจะมีแมงมุมยักษ์แปดตาจํานวนมากในป่าต้องห้าม นับประสาอะไรกับการที่เธอจะเอาชนะพวกมัน ได้”
อันที่จริงขวดยาพิษที่อยู่หน้าอัลเบิร์ตได้มาจากแมงมุมยักษ์แปดตาตัวแรกที่เขาจัดการในที่ สุดแมงมุมผู้เคราะห์ร้ายก็ถูกอัลเบิร์ตฆ่าหลังจากใช้คาถาไปมากมาย ๆ
ศาสตราจารย์บราวต์ค้นพบในเวลาต่อมาว่ายังมีแมงมุมยักษ์แปดตาจํานวนหนึ่งอยู่ในป่าต้องห้าม ดังนั้นเขาจึงไม่เก็บยาพิษต่อไป ซึ่งเกี่ยวข้องกับการรีบไปตามหาใครซักคน
“ศาสตราจารย์ คุณช่วย…” อัลเบิร์ตสังเลและพูดว่า “ ช่วยผมจัดการมันได้ไหมครับ มันไม่มี ประโยชน์สําหรับผมที่จะเก็บสิ่งนี้ไว้”
“ฉันคิดอยู่แล้วว่าเธอจะพูดแบบนั้น!” ศาสตราจารย์บรอดพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ: “นี่ เป็นทางเลือกที่ฉลาดพิษของแมงมุมยักษ์แปดตานั้นไม่ง่ายที่จะรักษา และของเหลวนี้มีค่ามากขวด… น่าจะมีมูลค่า 50 เกลเลี่ยน แน่นอน มันอาจจะสูงขึ้นอีกในตลาดมืด”
“งั้นก็รบกวนคุณด้วยครับ!” อัลเบิร์ตกล่าวว่า เขารู้ดีว่าการถือของแบบนี้ด้วยตัวเขาเองนั้นไว้ประโยชน์จริงๆ ดังนั้นจึงควรเปลี่ยนเป็นเกลเลียน
หากคุณต้องการหาพิษของแมงมุมยักษ์แปตตาจริงๆ ให้ไปรอบๆ ปาต้องห้าม แล้วคุณจะมีมันได้เองตามธรรมชาติ
ฟาร์มแมงมุมยักษ์แปดตา!
“อยู่นี่ไง.” ศาสตราจารย์บรอดส่งเกลเลียนที่เตรียมไว้ล่วงหน้าให้อัลเบิร์ต อันที่จริง ไม่ยากเลยที่จะเตาทางเลือกของอัลเบิร์ตตั้งแต่ต้น
“ขอบคุณครับศาสตราจารย์!” อัลเบิร์ตขอบคุณอีกคน
” ด้วยความยินดี” ศาสตราจารย์บรอดพอใจกับอัลเบิร์ตมากขึ้น และเขาพูดต่อ: “ยังมีอีกสิ่งหนึ่ง”
“อะไรหรอครับ?”
“สมบัติลับของกริฟฟินดอร์ เธอยังคงเก็บแผนที่นั้นไว้” ศาสตราจารย์บรอดอย่างโหดเหี้ยมเปิดโปงคําโกหกตั้งเดิมของอัลเบิร์ตอย่างไร้ความปราณี
การแสดงออกของฝ่ายหลังหยุดนิ่ง ไม่ยอมรับหรือปฏิเสบ เพียงแต่ฟังศาสตราจารย์บรอดอย่างเงียบ ๆ รอฟังต่อไป
“อย่าพยายามเข้าไปในปาต้องห้ามอีกต่อไป มันยังคงเป็นอันตรายต่อเธอ” ศาสตราจ กรย์บรอตเตือน
“มีสิ่งที่เรียกว่าสมบัติลับจริงๆหรอครับ” อัลเบิร์ตถามด้วยความสงสัย
“ตํานานกล่าวว่าบิ๊กโฟร์ทิ้งมรดกของตนไว้ที่ฮอกวอตส์ นี้เป็นของขวัญสําหรับนักเรียนฮอกวอตส์” ศาสตราจารย์บรอดกล่าวถึงสิ่งที่เขารู้ “อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เรียกว่าสมบัติลับเป็นเพียงตํานานไม่มีใครรู้ว่าสมบัติลับอยู่ที่ไหน และไม่มีใครพบมัน แน่นอน ถ้าพวกมันหาง่ายนักคงไม่เรียกว่าสม บัติลับ”
อัลเบิร์ตเงียบ เขาคิดว่าศาสตราจารย์บรอดอาจรู้อะไรบางอย่าง
ศาสตราจารย์ด้านการป้องกันตัวจากศาสตร์มีตทุกคนมาสอนที่ฮอกวอตส์ด้วยจุดประส งค์ของตัวเองศาสตราจารย์บรอดมาที่นี่เพื่อค้นหาสิ่งที่เรียกว่าสมบัติลับหรือ
สมบัติลับของเรเวนคลอ?
เดี๋ยวก่อน ความลับ สมบัติ เรเวนคลอ ห้องต้องประสงค์
ว่ากันว่าห้องต้องประสงค์เป็นผลงานของเรเวนคลอ
บางที่สมบัติลับของเรเวนคลออาจถูกซ่อนอยู่ที่นั่น
สําหรับศาสตราจารย์บรอต เขาคงรู้มานานแล้ว อัลเบิร์ตรู้สึกว่าเขาอาจเตาสิ่งที่เรียกว่าความจริงได้
เขาสามารถลองได้ถ้ามีโอกาส
“เธอคิดอะไรอยู่?” ศาสตราจารย์บรอดขัดจังหวะความคิดของอัลเบิร์ต
“ผมกําลังคิดว่า แมงมุมยักษ์แปดตามาจากไหนในปาต้องห้าม ไม่ใช่เรื่องตลกที่แมงมุมจํานวนมากมาจากไหนมีคนเลี้ยงแมงมุมยักษ์แปดตาจริงๆ เหรอ?” อัลเบิร์ตพูดอย่างไม่ใส่ใจ
“มันไม่ควรจะเป็นไปได้” ศาสตราจารย์บรอดจองที่อัลเบิร์ตและพูดอย่างจริงจังว่า “อย่ารีบเร่งที่จะไปหาสมบัติสับ
“ ผมหวงแหนชีวิตของตัวเองครับ” อัลเบิร์ต ได้ตอบกลับ
“อ้อ ฉันได้ยินมาว่านายใช้ไม้กายสิทธิ์ที่ทําจากไม้ซีตาร์สีแดง?” จู่ๆ ศาสตราจารย์บรอดก็พูดถึงไม้กายสิทธิ์ของอัลเบิร์ต ทําให้คนหลังสับสนเล็กน้อย
“ครับ คุณโอลลิแวนเดอร์บอกว่ามันเป็นไม้กายสิทธิ์ที่สามารถนําโชคมาให้” อัลเบิร์ตมักจะพูดถึงไม้กายสิทธิ์สีแดงกับคนอื่น และเขาจะบอกคนอื่นแบบนี้
“ดีแล้ว ไม้กายสิทธิ์ที่ทําจากไม้ซีตาร์สีแดงนั้นดี” ศาสตราจารย์บรอดพยักหน้าอย่างโล่งใจ
แน่นอน เขายังรู้ด้วยว่าสิ่งที่เรียกว่าไม้กายสิทธิ์สีแดงที่สามารถนําโชคดีมาให้นั้นช่างโง่เขลาอย่างหมดจด แต่พ่อมดที่ถือไม้กายสิทธิ์ประเภทนี้คือคนที่เตรียมพร้อมและมักจะสามารถเอาชนะ อันตรายได้
เห็นได้ชัดว่าอัลเบิร์ต แอนเดอร์สันเหมาะกับคําพูดนี้ จากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ไม่ยากเลยที่จะ เห็นว่าเขาสามารถพบรีสลีย์สองตัวและกลับมาอย่างปลอดภัยจากป่าต้องห้ามไม่เพียงเพราะโชค จากไม้กายสิทธิ์ชีตาร์สีแดงเท่านั้น แต่อัลเบิร์ตได้เตรียมการหลายอย่างตั้งแต่ต้น
