ตอนที่ 153 เรื่องโกหก
ว่ากันว่ากริฟฟินดอร์ซ่อนความลับไม่ได้ นี่มันเรื่องจริง!
อัลเบิร์ตเข้าไปในป่าต้องห้ามเพียงลําพังในกลางดึกและช่วยเฟร็ดและจอร์จออกจากป่าต้องห้าม ซึ่งตอนนี้นักเรียนฮอกวอตส์รู้กันไปทั่วแล้ว
ว่ากันว่าระหว่างทางไปป่าต้องห้าม อัลเบิร์ตก็ฆ่าแมงมุมแมงมุมจํานวนมาก และในที่สุดด้วยความช่วยเหลือจากเซนทอร์ เขาก็พบพี่น้องวีสลีย์ได้สําเร็จ
อย่างไรก็ตาม เหตุการณ์นี้ถือกันว่าลึกลับมากและกลายเป็นตํานานที่ยิ่งใหญ่ของกริฟฟินดอร์
แน่นอนว่าบางคนเย้ยหยันในสิ่งที่เรียกว่าตํานาน
เพราะคุณไม่สามารถคาดหวังให้นักเรียนใหม่บุกเข้าไปในป่าต้องห้ามเพียงลําพังและเอาชนะมอนสเตอร์ที่น่ากลัวกลุ่มใหญ่ได้สําเร็จ นึกลัวว่าคุณยังไม่ตื่น?
ไม่ว่าโลกภายนอกจะพูดว่ายังไง อัลเบิร์ตก็ไม่ยอมรับหรือปฏิเสธอยู่ที่
เข้าวันรุ่งขึ้นข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่วโรงเรียน นักเรียนกลุ่มใหญ่เข้ามายุ่งกับอัลเบิร์ตที่โต๊ะอาหารและถามถึงการผจญภัยในตํานานนี้ อัลเบิร์ตที่กําลังกินอยู่วางซ้อมลงอย่างไม่เต็มใจ เงยศีรษะขึ้นและพูดกับทุกคนว่า “อันที่จริง คืนนั้นฉันปราบแมงมุมแมงมุมจํานวนมากระหว่างทางและเกือบจะต่อสู้กับเซนทอร์ ในที่สุดผ่านการเจรจาต่อรองเซนทอร์ตกลงที่จะพาฉันไปตามหาประกายไฟสีแดงของเฟร็ด พอฉันตามไปก็เห็นเฟร็ดกับจอร์จติดอยู่บนต้นไม้ด้านล่างมีสัตว์ประหลาดแมงมุมกลุ่มใหญ่ สุดท้ายฉันก็เอาชนะความบ้าคลั่งได้ในที่สุด ปราบแมงมุมและขับไล่แมงมุมตัวใหญ่เหล่านั้น แล้วไปช่วยพี่น้องวีสลีย์ออกมา”
เกิดความเงียบแปลกๆ ในห้องโถง และทุกคนอดไม่ได้ที่จะมองหน้ากันชั่วครู่หนึ่ง ในที่สุดใครบางคนก็อดหัวเราะไม่ได้
“ถ้าไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร” อัลเบิร์ตถอนหายใจหนักๆ และพูดอย่างช่วยไม่ได้กับผู้ฟังทุกคน “ พวกนายก็เชื่อในข่าวลือแบบนี้ด้วย และพวกนายก็มาถามฉันว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า ผู้ไม่รู้จักจริงๆว่าการบ้านของพวกนายน้อยเกินไปหรือเปล่าในช่วงวันหยุดนี้?”
ใบหน้าของหลายคนมีดลงทันที และพวกเขาทั้งหมดได้ยินความหมายในคําพูดของอัลเบิร์ต ถ้าเชื่อข่าวลือทุกอย่าง? พวกนายปัญญาอ่อนรึเปล่า?
ท้ายที่สุดอัลเบิร์ตในฐานะผู้ที่ถูกพูดถึงก็พูดอย่างนั้น และเรื่องก็จบลงอย่างเป็นธรรมชาติ
“นี่เป็นเรื่องโกหกจริงเหรอ?” Shanna อดไม่ได้ที่จะถาม
“ใครจะรู้” อัลเบิร์ตพูดอย่างไม่ชอบใจ “ครั้งหน้า เชื่อข่าวลือให้น้อยลงหน่อย ปัญญาอ่อนเป็นโรคที่จะแพร่กระจายไปทุกที่ บางสิ่งจริงหรือไม่จริง เธอต้องตัดสินด้วยตัวเอง”
“ฉันเชื่อว่านายเอาชนะแมงมุมได้มากกว่าหนึ่งร้อยตัว” แชนน่าก็พูดขึ้นมาทันทีว่า “ตอนนี้กริฟฟินดอร์ได้รับมากกว่า 60 แต้ม”
“ไม่มีอะไรหรอกน่า มีคะแนนเพิ่มก็ดีแล้ว!” ปากของอัลเบิร์ตกระตุกและตอบอย่างช่วยไม่ได้
“แน่นอน มันเป็นเรื่องจริง ฉันจะบอกเธอ อัลเบิร์ตน่ะนะ” เฟร็ดกําลังจะบอกแชนน่า ว่าเกิดอะไรขึ้นในขณะนั้น และอัลเบิร์ตมองเขาอย่างเคร่งขรึม
“ฉันจําได้ นายยังต้องกักบริเวณอีกหนึ่งสัปดาห์ใช้ใหม” อัลเบิร์ตก็ขัดจังหวะเฟร็ด ” ฟิลข์ขอให้ฉันบอกนายว่า อย่าลืมไปที่สํานักงานของเขาเพื่อถูกคุมขังตอนหกโมงเย็นนี้”
กักบริเวณ?
ดังนั้นสิ่งนี้เป็นความจริงจริงๆ
แชนน่ามองดูน้องชายวีสลีย์ที่ผิดหวัง และคิดอย่างนั้น
คะแนนของกริฟฟินดอร์เพิ่มขึ้นหกสิบในทันใด ซึ่งมันไม่ใช่ของปลอม
ถ้าไม่ใช่เพราะคะแนนที่เพิ่มขึ้นอย่างกะทันหัน ทุกคนคงไม่เชื่อข่าวลือนี้ นับประสาอะไรกับความจริงที่เรียกได้ว่าเป็นตํานานนี้
ความจริงข้อนี้มันมากเกินไป
อย่างไรก็ตาม ความจริงอยู่ที่ไหน นั่นเป็นเหตุผลว่าทําไมตอนนี้ถึงมีฉากนั้น
ท้ายที่สุด ความจริงข้อนี้เป็นแค่ตํานาน และหลายคนไม่เต็มใจที่จะเชื่อว่านักเรียนชั้นปีที่ 1 สามารถทําได้ อัลเบิร์ตบอกว่านี้เป็นเพียงข่าวลือ พวกเขาจะปลอบใจตัวเองและบอกว่ามันเป็นเรื่องโกหก แล้วพวกเขาก็จากไปสําหรับการใช้สิ่งนี้เพื่อเยาะเย้ยอัลเบิร์ต?
อัลเบิร์ตไม่ได้บอกว่ามันคือความจริง และก็ทําให้ผู้พบเห็นทุกคนมีอาการปัญญาอ่อนได้ง่าย ถ้าใครยังคงใส่ใจในเรื่องนี้ต่อไป เขาจะดูเหมือนคนปัญญาอ่อนไม่ใช่หรือ?
“ว่าแต่ความจริงคืออะไร?” แองเจลิน่าถามด้วยความสงสัย
“อันที่จริง ฉันกับลีจอร์แดนบอกศาสตราจารย์มักกอนนากัลทันเวลา และใช้นกฮูกมันช่วยศาสตราจารย์มักกอนนากัลให้ยืนยันว่าเฟร็ดและจอร์จอยู่ในป่า ดังนั้นศาสตราจารย์จึงให้คะแนนเราคนละ 30 คะแนน” อัลเบิร์ต มองท่าทางจอร์แดนซึ่งอยู่ข้างๆ เขา และคนหลังก็พยักหน้าๆ บ่งบอกว่าสิ่งต่างๆ ที่เป็นเช่นนี้
แองเจลิน่าเหลือบมองทั้งสองอย่างสงสัยและหยุดถาม
“อะแฮ่ม ไปห้องสมุดเพื่อทําการบ้านในวันหยุดเถอะ!” อัลเบิร์ตเสนอให้
เฟร็ดและจอร์จยกมือเห็นด้วย ความคืบหน้าการบ้านของพวกเขาช้ากว่าคนอื่นมาก และลีจอร์แดนก็ไม่ปฏิเสธ พวกเขาทําได้เพียงเวลาว่างในการเล่นหลังจากจบเร็วเท่านั้น
“จู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่าคนพวกนั้นงเง่า พวกเขาเชื่อเรื่องไร้สาระของนาย!” เฟร็ดพิมพำ
“นั่นเป็นเพราะพวกเขาไม่ต้องการที่จะยอมรับมัน” เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลังอัลเบิร์ต และทั้งสี่ ก็หยุด หันศีรษะไปทางเสียง มันคืออิซาเบล
“ ศาสตราจารย์บรอดกําลังตามหานายอยู่” อิซาเบลพูดกับอัลเบิร์ต
“ขอโทษที เราจะทําการบ้านด้วยกันวันอื่น” อัลเบิร์ตมองดูเพื่อนร่วมห้องอย่างขอโทษและเดินไปที่ห้องทํางานของศาสตราจารย์ด้านการป้องกันตัวจากศาสตร์มืดบนชั้นสอง
“ยินดีด้วยที่ได้เป็นชายแห่งฮอกวอตส์ ตอนนี้หลายคนกําลังพูดถึงการกระทําของนาย บางที นายอาจจดบันทึกไว้ในบันทึกของนาย และในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า เรื่องนี้จะกลายเป็นตํานาน”
“ไม่เป็นไรขอบคุณ” อัลเบิร์ตพูดอย่างหงุดหงิด “และคราวหน้าเธอฟังข่าวลือให้น้อยลง ถ้าเธอฟังเรื่องแบบนั้นมากเกินไป ผู้คนจะโง่เขลาและสูญเสียการตัดสินขั้นพื้นฐานที่สุดได้ง่าย ๆ”
“ในห้องเก็บรางวัลมีเหรียญสําหรับรางวัลผลงานพิเศษของฮอกวอตส์ ถ้าไม่เชื่อไปดูเอาเอง” อิซาเบลเหลือบมองอัลเบิร์ตและเดือนเขาอย่างเฉยเมย “ครั้งหน้าเมื่อนายหลอกคนอื่นจําไว้ ระวังอย่าเปิดเผยข้อบกพร่องมากเกินไป”
“ฉันแค่พูดในสิ่งที่ทุกคนต้องการได้ยิน!” อัลเบิร์ตแค่ยักไหล่ โดยไม่อายอิซาเบล “บางครั้งคนไม่ต้องการฟังความจริง พวกเขาแค่ต้องการได้ยิน มันเป็นเพียงผลลัพธ์ที่พวกเขาต้องการ ไม่จําเป็นต้องเผชิญหน้ากับพวกเขา มันไม่มีความหมาย
อิซาเบลมองดูอัลเบิร์ตและจู่ๆ ก็พูดขึ้นว่า “คราวหน้าที่นายคุยกับฉัน อย่าลืมกําจัดรสนิยมแย่ๆ ของนายและการปฏิบัติกับคนอื่นเหมือนคนโง่ นายไม่คิดว่าตัวเองโง่ด้วยเหรอ?”
“ฉันเพิ่งบอกข้อเท็จจริง” อัลเบิร์ตยักไหล่
“เช่นนั้นก็จริง จริงๆแล้วนาย ” จู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งตั้งขึ้น และเมื่ออัลเบิร์ตหยุด เขาก็บังเอิญเห็นแคทรีน่าเดินมาทางนี้
“โกหก” อัลเบิร์ตตอบอย่างเรียบง่าย
“นายคิดว่าฉันโง่เหรอ?” แคทรีน่ามองดูอิซาเบลพี่สาวของเธอราวกับกําลังหาคําตอบ
“โกหก” ฮิโชเบลกล่าว
แคทรีน่า: “ ” พวกนายคิดว่าฉันไม่ได้ยินการสนทนาของพวกนายเมื่อกี้เหรอ?
“ไม่ว่าจะจริงหรือไม่ก็ตาม เรื่องนี้ก็เป็นโกหกอยู่ดี” อิซาเบลอธิบาย
“ทําไม?” แคทรีน่าถามด้วยความสงสัย
“เพราะฉันบอกว่ามันเป็นเรื่องโกหก!” อัลเบิร์ตกล่าวแน่นอน ” ดังนั้นสิ่งนี้ย่อมเป็นเรื่องโกหกโดยธรรมชาติ
