ตอนที่162 2 อย่างก่อนวันหยุด(2)
ในขณะที่ทุกคนกําลังพูดถึงผลการสอบอย่างกระตือรือร้น ศาสตราจารย์มักกอนนากัลก็ปรากฏตัวพร้อมกับกระดาษต่างๆ มากมาย
เธอขอให้น้องใหม่ลงนามในจดหมายรับรอง โดยสัญญาว่าพวกเขาจะปฏิบัติตาม ”การยับยั้งชั่งใจของพ่อมดผู้เยาว์อย่างสมเหตุสมผล” นอกโรงเรียน
หลังจากลงนามแล้ว เธอเตือนว่าอย่าใช้เวทย์มนตร์ในช่วงวันหยุด
“ฉันหวังว่าพวกเขาจะลืมส่งสิ่งนี้มาให้เรา” เฟร็ด วีสลีย์ ส่ายข้อความบนมือของเขาอย่างเสียใจ การไม่สามารถใช้เวทย์มนตร์ในช่วงวันหยุดได้เป็นเรื่องที่เจ็บปวด
“นายไม่ต้องกังวลเลย ในครอบครัวของพ่อมด กระทรวงเวทย์มนตร์ไม่สามารถระบุได้ว่าใครกําลังใช้เวทมนตร์ ดังนั้นแม้ว่านายจะใช้เวทมนตร์ที่บ้าน กระทรวงก็จะไม่ส่งใบเตือนนาย” อัลเบิร์ตพูดด้วยปากที่โค้งงอ “ตราบใดที่นายใช้เวทย์มนตร์ในสถานที่ที่มีพ่อมดมากมายเช่นตรอกไดแอกอน กระทรวงเวทย์มนตร์ก็จะไม่อาจแน่ใจว่านายได้ใช้เวทย์มนตร์หรือไม่ เพราะไหมเวทย์มนต์สามารถค้นหาและเฝ้าสังเกตได้ว่ามีคนใช้เวทย์มนตร์อยู่ในพื้นที่ใดบริเวณหนึ่งเท่านั้น”
” ทํานายรู้ล่ะ?” แชนน่าแปลกใจเล็กน้อยที่อัลเบิร์ตรู้เรื่องนี้จริงๆ
“แน่นอนว่าเขารู้” ลี จอร์แดนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “ถึงยังไงเขาก็ไปทําคนอื่นซวยมา”
“บางคน?”
“พรีเฟ็คแห่งฮัฟเฟิลพัฟ” เฟร็ดเตือนอย่างใจดี “ตราบใดที่เราอยู่บ้าน เราสามารถใช้เวทมนตร์ได้โดยไม่ต้องใช้ความรอบคอบ?”
“ใช่ ตราบใดที่นายอยู่ที่บ้าน นักเรียนที่เกิดมาพร้อมกับพ่อมดเลือดบริสุทธิ์สามารถพึ่งพาครอบครัวของพวกเขาในการดูแลอย่างมีสติได้” อัลเบิร์ตพูดอย่างดูถูก รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยที่ไม่สามารถใช้เวทมนตร์ได้ในช่วงวันหยุดฤดูร้อน
“ตามที่นายบอก กระทรวงเวทย์มนตร์อาศัยร่องรอยจากไหมเวทย์เพื่อระบุว่าเราใช้เวทย์มนตร์หรือไม่ แต่ตอนไหนกันที่พวกเขา” แชนน่าถามอย่างสงสัย “แอบติดตามเรา?”
“แอบเหรอ” สีหน้าของอัลเบิร์ตดูแปลกไปเล็กน้อย “ไม่”
“ไม่?”
“เธอเพิ่งเซ็นสัญญาไม่ใช่เหรอ สัญญาเวทย์มนตร์” อัลเบิร์ตเตือน
“นายหมายถึง…จดหมายสัญญานั่น?” ไม่เพียงแต่แชนน่าเท่านั้น แต่ทุกคนก็เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น
“ตามข้อมูลที่ฉันได้รับจากศาสตราจารย์บรอด จดหมายรับรองที่เราเพิ่งลงนามนั้นเป็นของสัญญาเวทย์ ซึ่งเรียกว่าไหมเวทย์มนตร์ แน่นอนว่าการติดตามเรามาจากมัน”
“ทําไมนายไม่พูดก่อนหน้านี้ ฉันจะได้ไม่เซ็นถ้าฉันรู้” ลี จอร์แดนรู้สึกหดหู่
“ไม่มีเซ็น?” อัลเบิร์ตทวนคําเบาๆ “นายไม่เซ็นไม่ได้หรอ?”
” จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเราทําลายมัน?” เฟร็ดถามด้วยความสงสัย
“กระทรวงเวทมนตร์จะรู้ทันทีและส่งนกฮูกมาเตือนนาย”
“ช่องโหว่คืออะไร?” จอร์จยิ่งอยากรู้เรื่องนี้มากขึ้นไปอีก
“มันไม่สามารถระบุได้ว่าใครใช้เวทมนตร์” อัลเบิร์ตยกตัวอย่างง่ายๆ “ถ้านายอยู่ในชุมชนที่เต็มไปด้วยมักเกิ้ล เมื่อคนรอบข้างนายใช้เวทย์มนตร์ กระทรวงเวทมนตร์จะคิดว่านายกําลังใช้เวทย์มนตร์แทน”
“ในตอนแรก ทรูแมนโดนนายทําแบบนี้เหรอ” เฟร็ดถามด้วยความสงสัย
“ใช่ นี่คือช่องโหว่ที่ฉันพูดถึง กระทรวงเวทมนตร์สามารถติดตามตําแหน่งของนายผ่านร่องรอย เมื่อนายอยู่ในตรอกไดแอกอนหรือที่บ้าน และมีคนรอบตัวนายใช้เวทย์มนตร์ กระทรวงเวทมนตร์ไม่สามารถบอกได้ว่าใครกําลังใช้เวทมนตร์ เพราะพ่อมดและครอบครัวของนายในตรอกไดแอกอนใครก็อาจใช้เวทมนตร์ได้”
“เยี่ยมมาก เราจึงไม่ต้องกังวลกับการใช้เวทมนตร์แล้วกระทรวงเวทมนตร์ค้นพบ” เฟร็ดและจอร์จตบมือกันเพื่อเฉลิมฉลอง
“แต่นายต้องกังวลเกี่ยวกับครอบครัวนายมากกว่าถ้าพวกเขารู้” ลี จอร์แดนพูดไม่ดี
ทุกคนกลับมาที่หอพักเพื่อจัดของ แต่กลับพบว่าตู้เสื้อผ้าของพวกเขาว่างเปล่าและทุกอย่างถูกบรรจุลงในกระเป๋าเดินทาง
” น่าจะเป็นพวกเอลฟ์ประจําบ้านที่ช่วยทําความสะอาด” เฟร็ดอธิบายให้ทุกคนฟัง
“น่าจะนะ” อัลเบิร์ตพูด “ไปกันเถอะ อย่าพลาดรถไฟ”
เมื่อทุกคนลากกระเป๋าไปที่ห้องโถง จู่ๆ ฟิลข์ก็กระโดดออกจากทางเดินที่ซ่อนอยู่ จ้องมองที่อัลเบิร์ตและคนอื่นๆ ด้วยตาสีแดง และพูดเสียงแหบ ” พวกแกทําใช่มั้ย!”
ทั้งสี่มองหน้ากัน ทุกคนแสร้งทําเป็น “ฉันไม่รู้ว่าคุณกําลังพูดถึงอะไร”
“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ พวกแกทําแน่ กลิ่นกระเทียมในที่ทํางานฉัน”
“เราไม่เข้าใจที่คุณพูด!” แฝดพูดพร้อมกัน
” เมื่อคืนเราเข้านอนเร็วมาก” จอร์แดนไอเบา ๆ และปกป้อง “แต่ฉันไม่ได้บอกนะว่าพี่น้องวีสลีย์รวมอยู่ในคําว่าเรารึเปล่า (คิดในใจนะครับ)
อัลเบิร์ตเอื้อมมือไปอย่างช่วยไม่ได้ โดยบอกว่าเขาไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้
“พวกแกปลูกกระเทียม!” ดวงตาของฟิลช์เปล่งประกายด้วยความโกรธ
“โอ้!” เฟร็ดพูดด้วยรอยยิ้มที่เดิมเป็นดังนี้ “คราวที่แล้ว อัลเบิร์ตใช้มันทําไข่เจียวกระเทียมซึ่งมันรสชาติดีมาก”
“ถ้าไม่เชื่อก็ไปถามพวกเอลฟ์ประจําบ้านได้” จอร์จกล่าวเสริมว่า “จานนั้นถูกทําโดยเอลฟ์ประจําบ้าน”
ทั้งสี่คนเดินผ่านฟิลชซึ่งกําลังอึ้ง และพยายามไม่หัวเราะ และขึ้นรถม้าไปยังสถานีรถไฟด่วนฮอกวอตส์
ระหว่างทาง หลายคนกําลังพูดถึงฟิลช์ โดยคาดการณ์ว่าอีกฝ่ายจะมีปัญหากับพวกเขาในภาคการศึกษาหน้าหรือไม่ และพวกเขาจะจัดการกับเขาอย่างไร
อันที่จริง มีเพียงเฟร็ดและจอร์จเท่านั้นที่จะมีปัญหาเช่นนี้
เมื่อรถไฟแล่นผ่านเมืองมักเกิ้ล พวกเขากําลังกินลูกอมหลากรสที่ดีจอร์แดนเอามา เพื่อดูว่าใครโชคร้ายกว่ากัน
เมื่อรถไฟหยุดที่ชานชาลาที่ 9 เศษ 3/4 ที่สถานีคิงส์ครอส พวกเขาถอดเสื้อคลุมพ่อมดและสวมแจ็กเก็ตและเสื้อเบลาส์ที่มักเกิ้ลสวมใส่
มียามชราเฝ้าประตูตรวจตั๋ว และอนุญาตให้คนเพียงสองหรือสามคนผ่านในแต่ละครั้ง อัลเบิร์ตใช้เวลานานก่อนที่เขาจะเข้าแถวเพื่อออกจากสถานี
“นี่ๆพี่อัลเบิร์ต พวกเรามาแล้ว!”
ทันทีที่เขาเดินออกจากชานชาลา อัลเบิร์ตก็เห็นนีย่า โบกมือให้เขา
“นีย่ากลายเป็นผู้หญิงไปแล้ว” อัลเบิร์ตยิ้มและชื่นชมน้องสาวของเขา
“หนูเป็นผู้หญิงมาตลอด” นีย่าบ่นอย่างไม่พอใจ
“แล้วทอมล่ะ?” อัลเบิร์ตถาม
“คุณปู่ลุคที่คอยดูแลไว้ชั่วคราว” เฮิร์บเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเดินทางของอัลเบิร์ต และอธิบายอย่างสบายๆ ว่า “ลูกรู้ไหม เรากําลังจะไปฝรั่งเศสเพื่อพักร้อนและไม่มีเวลาดูแลมัน นกฮูกของลูกเองก็จะได้เอาไปฝากปู่กับย่าไว้ชั่วคราวเช่นกัน”
“โอ้ พระเจ้า ผมต้องเขียนถึงคุณย่าซานซ่าเพื่อบอกเธอว่าอย่าให้อาหารทอมมากเกินไป” อัลเบิร์ตเอามือปิดแก้ม ดูเหมือนว่าเขาจะคาดการณ์ได้ว่าถ้าเขาจะได้เจอทอมอีกครั้ง ตอนนั้นมันคงถูกขุนให้การเป็นแมวอ้วนไปแล้ว
“แมวอ้วนไม่มีอะไรผิดปกติหรอก” เดซี่ปลอบโยน “แม่ว่ามันก็น่ารักดีนะ”
