ตอนที่167 เดินทางสู่ตรอกไดแอกอน
ในช่วงเช้าตรู่ เมื่อดวงอาทิตย์เพิ่งขึ้น อัลเบิร์ตได้ลืมตาขึ้นแล้วตื่นขึ้นจากการหลับใหล เขาหันศีรษะเล็กน้อยเพื่อมองไปที่ประตู และมีเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยในทางเดิน
วินาทีต่อมา ประตูห้องก็ถูกเคาะ และเสียงของ นีย่าก็ดังขึ้นนอกประตู
“ลุกขึ้น พี่ ลุกขึ้นเร็ว!”
อัลเบิร์ตลุกขึ้นจากเตียง และทันทีที่เขาหาว ยกมือขึ้นและยึดเอว ประตูก็เปิดออก ทอมเข้ามาทางประตูมันวิ่งเหยาะๆ ไปที่เก้าอี้ แล้วกระโดดอีกครั้งและตกลงไปที่เบาะนุ่ม ๆ บนโต๊ะ แล้วนอนคว่ำอย่างสบาย
“ดูเหมือนว่าทอมจะชอบเบาะอันนี้” อัลเบิร์ตเอื้อมมือไปแตะหัวทอม ยิ้มแล้วพูดกับนีย่า “ออกไปก่อน พี่จะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”
“เร็วเข้า พ่อบอกว่าเราจะถึงลอนดอนก่อนสิบโมง” นีย่าพาทอมออกไปและไม่ลืมเอาเบาะของทอมก่อนจะจากไป
“เร็วขนาดนั้นเลย?” อัลเบิร์ตรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
“พ่อบอกว่าถ้าไปเร็ว เราก็จะมีเวลามากพอที่จะเดินเล่นรอบตรอกไดแอกอน” นีย่ายืนพิงกําแพงและพูดขึ้น เห็นได้ชัดว่าเธอเห็นด้วยกับแนวทางของเฮิร์บ
คราวนี้ครอบครัวแอนเดอร์สันไปที่ตรอกไดแอกอนด้วยกัน พูดตรงๆ ก็คือ ทั้งครอบครัวไปซื้อของที่ตรอกไดแอกอน
ถ้าไม่จัดเวลาล่วงหน้า คงจะรีบมาก
เมื่ออัลเบิร์ตลงไปทานอาหารที่ชั้นล่าง นีย่าก็เสนอให้นํากล้องไปถ่ายรูปด้วย แต่อัลเบิร์ตปฏิเสธโดยตรง
“นั่นจะทําให้เราโดดเด่นซึ่งไม่ใช่เรื่องดี”
“พวกเขา” เดซี่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ไตร่ตรองคําพูดของเธอ และพูดว่า: “… “ไม่ชอบ” คนธรรมดาเหรอ?”
เธอไม่ได้ใช้คําว่าเหยียดเลย
“ครับแม่ พ่อมดบางคนเป็นแบบนั้น” อัลเบิร์ตไม่ปฏิเสธสิ่งนี้ “พวกเขาคิดว่าพวกเขามีพลังพิเศษและเหนือกว่า อันที่จริงโลกเวทย์มนตร์ทั้งโลกล้าหลังมากรอให้ไปที่ตรอกไดแอกอน แม่จะรู้แต่บางครั้งมันก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเวทมนตร์นั้นดีจริง ๆ และสามารถ แก้ปัญหาได้เยอะ แต่พ่อมดส่วนใหญ่มีแนวคิดล้าหลังเกินไป หรือไม่ก็กลัวถูกทําร้าย เอาล่ะ ในเมื่อเราเป็นคนธรรมดา เราก็ต้องดูแลตัวเอง”
อันที่จริงถ้าเวทย์มนตร์และเทคโนโลยีรวมกันได้
อัลเบิร์ตกําจัดความคิดที่ไม่สมจริงนี้ในทันที
นักปฏิรูปมักจะเป็นคนที่โชคร้ายที่ตายในแนวหน้า
สําหรับคนตัวเล็กอย่างอัลเบิร์ต การดูแลชีวิตที่สั้นๆของเขาให้ดีคือสิ่งสําคัญที่สุด แม้ว่าโลกจะระเบิดขึ้นหลังจากผ่านไปสามร้อยปี ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา
จนกระทั่งทานอาหารเสร็จ พวกเขาไม่ได้พูดถึงหัวข้อที่ไม่น่าพอใจต่อ แต่แค่พูดบางอย่างที่ต้องระวังเมื่อไปที่ตรอกไดแอกอน
เวลา 8:30 น. อัลเบิร์ตและครอบครัวเดินทางไปลอนดอนโดยรถยนต์
ในสหราชอาณาจักร เวลานี้ค่อนข้างเร็วสําหรับคนส่วนใหญ่
ต้องใช้เวลาสักพักกว่าที่พวกแอนเดอร์สันจะมาถึงลอนดอน และเฮิร์บก็รีบพาพวกเขาไปที่ร้านหนังสือขนาดใหญ่และร้านแผ่นเสียง
“มาถึงแล้ว?” นีย่ามองระหว่างร้านหนังสือใหญ่ๆกับร้านแผ่นเสียง แล้วถามด้วยความสงสัย “บาร์อยู่ที่ไหน”
“ที่นี่” อัลเบิร์ตมุ่งหน้าไป
“พ่อไปที่นั่นหลายครั้งในช่วงที่ลูกเรียนอยู่ของ แต่พ่อหาบาร์นั้นไม่เจอ” เฮิร์บอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมาว่า “เวทย์มนตร์เป็นของวิเศษจริงๆ”
“เพราะมีคาถาที่พรางตาคนธรรมดาที่อยู่ใกล้เคียง” อัลเบิร์ตอธิบายว่า “ผลของคาถานี้คือการทําให้คนธรรมดาไม่สนใจบางสิ่งบางอย่างและป้องกันไม่ให้คนธรรมดาเข้าไปในร้านหม้อใหญ่รั่วโดยไม่ได้ตั้งใจ”
“เราจะเข้าไปได้ยังไง” เดซี่ถาม
“มากับผม.” อัลเบิร์ตจับมือนย่า “อย่ากังวล ทําให้ตัวเองดูเป็นธรรมชาติ”
ด้วยความช่วยเหลือของอัลเบิร์ต ในที่สุดพวกแอนเดอร์สันก็เข้าไปในร้านหม้อใหญ่รั่ว
“หนูไม่ได้สังเกตว่ามีบาร์อยู่ที่นี่!” หลังจากที่นีย่าเดินตามอัลเบิร์ตไปที่ร้านหม้อใหญ่รั่วแล้วเธอก็ต้องตะลึงกับภาพที่เห็นข้างใน เธอย่อตัวและซ่อนตัวอยู่ข้างหลังอัลเบิร์ต จับมือเขาแน่น
ไม่มีทาง ที่นี่มีดและสกปรกเกินไป ยังมีผู้ชายแปลก ๆ สองสามคนนั่งอยู่ที่บาร์ หญิงชราสูบบุหรี่ไปป์ ชายแก่หัวโล้นและเลอะเทอะ และชายวัยกลางคนที่เมาแล้ว ไม่ว่าเธอจะมองพวกเขาอย่างไร คนพวกนี้ต่างจากคนที่นี้ย่าเจอทุกวัน
อัลเบิร์ตพยักหน้าเล็กน้อยให้กับทอม เจ้าของบาร์ ไม่สนใจสายตาของผู้อื่น และพาครอบครัวไปที่สวนด้านหลัง
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ เราไปซื้อของกันเถอะ” อัลเบิร์ตสังเกตเห็นเดซี่กัดริมฝีปากของเธอและปลอบโยน
แม้ว่าเดซี่จะดูสงบเหมือนปกติ แต่อัลเบิร์ตรู้ว่าเธอมีนิสัยชอบกัดริมฝีปากของเธอเมื่อรู้สึกประหม่าหรือกังวล
“สภาพแวดล้อมที่นี่….โทรมกว่าที่คิด” เดซี่มองไปที่สวนด้านหลังและถามว่า “ทางเข้าอยู่ไหน”
นับตั้งแต่อัลเบิร์ตไปตรอกไดแอกอนเมื่อปีที่แล้ว พวกแอนเดอร์สันก็รู้ว่าทางเข้าตรอกไดแอกอนอยู่ในสวนด้านหลังของร้านหม้อใหญ่รั่ว
“ที่นี่” อัลเบิร์ตหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมา แตะอิฐก้อนที่สามจากทางซ้ายเหนือถังขยะ แล้วส่งสัญญาณให้ทุกคนถอยกลับ
เมื่อมองไปที่ประตูที่เปิดออกบนผนังที่นําไปสู่ตรอกไดแอกอน นีย่าก็ดูตื่นเต้นและกรีดร้องอย่างผิดปกติ: “น่าทึ่งมาก”
อัลเบิร์ตพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ยินดีต้อนรับสู่ตรอกไดแอกอน”
“บังเอิญว่าตรอกไดแอกอนเป็นถนน” เดซี่มองดูพ่อมดรอบๆ และร้านค้าเก่าๆ สองข้างทางของตรอก เธอเข้าใจคําอธิบายของอัลเบิร์ตเล็กน้อย ดูเหมือนว่าจะอยู่ที่นี่มาระยะหนึ่งแล้ว ที่จะอธิบายก็ไม่มากเกินไป
“เราจะไปไหนกันต่อดี?” เดซี่ถาม
“ไปซื้อหนังสือก่อนดีกว่า” อัลเบิร์ตกล่าวว่า
เนื่องจากเฮิร์บแลกเกลเลียน เป็นจํานวนมากในปีที่แล้วและมันยังไม่หมด คราวนี้พวกเขาจึงไม่ไปกริงกอตส์ นีย่ารู้สึกผิดหวังที่เธอไม่เห็นก็อบลิน
อย่างไรก็ตาม ร้านสองข้างทางของถนนกรวดแห่งนี้ดึงดูดความสนใจของนีย่าได้อย่างรวดเร็ว
อัลเบิร์ตถูกดึงเข้าไปในร้านหนังสือ โดย นีย่า เฮิร์บ และเดซี มองหน้ากันและเดินตามหลังพวกเขาไป
สายตาของนี้ย่าถูกดึงดูดโดยหนังสือเวทย์มนตร์ที่แตกต่างกันในทันที
หลังจากเข้าไปในร้านหนังสือ เฮิร์บได้พูดคุยกับเจ้าของหนังสือง่ายๆ เพื่อซื้อหนังสือที่อัลเบิร์ตต้องการ
อันที่จริงคุณต้องซื้อเพียงหนึ่งสําเนาซึ่งเป็น “คาถามาตรฐาน ระดับ 2″ ที่ใช้ในวิชาคาถา หนังสือเรียนที่เหลือจะยังคงใช้ของปีที่แล้ว
“หนังสือเล่มนี้ไม่มีขายเหรอครับ?” อัลเบิร์ตถามเจ้าของโดยชี้ไปที่หนังสือบนชั้นวาง
“ใช่ มันไม่ขาย” เจ้าของร้าน อธิบายว่า “นี่เป็นงานใหม่ของ คุณโมรัค แม็กโดกัล ว่ากันว่ามันตีพิมพ์เพียงร้อยเล่มเท่านั้น”
“หนึ่งร้อยเล่มขายหมดแล้วเหรอ?” อัลเบิร์ตรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เดิมเขาคิดว่าหนังสือของคุณโมรัค จะขายไม่ออก “ทําไมไม่พิมพ์ต่อล่ะ”
“ฉันได้ยินมาว่าเนื้อหาข้างในนั้นยาก และคนทั่วไปก็ไม่เข้าใจเลย คุณโมรัก คิดว่าเขาขายในอินเดียไม่ได้ เขาจึงไม่พิมพ์ออกมา” เจ้าของร้านอธิบายว่า “ถ้าเธอสนใจในอักษรรูน ฉันขอแนะนําให้ซื้อ “อักษรรูนขั้นพื้นฐานสมบูรณ์” ของ คุณโมรัก หนังสือเล่มนี้เรียบง่ายและเข้าใจง่าย”
“ดังนั้น หนังสือ 100 เล่มส่วนใหญ่ที่พิมพ์โดยคุณ โมรัค มักใช้เพื่อสะสม?” อัลเบิร์ตพึมพํา ถูกต้อง ไม่มีใครสามารถอ่านหนังสือเล่มนี้ได้ ฉันจะซื้อไปทําอะไร นอกจากซื้อกลับไปสะสม?
“คุณไม่มีสําเนาของสิ่งนี้เหรอ?” นีย่าถามด้วยความสงสัย
“โอเค ไปกันเถอะ!” อัลเบิร์ตหยิบหนังสือและจ่ายเงินให้เขาหนึ่งเกลเลียนก่อนจะออกเดินทางกับนีย่า
ยังมีอีกหลายรายการที่ต้องซื้อ
ตัวอย่างเช่น ไปที่ร้านขายยาเพื่อเติมส่วนผสมต่างๆ ของยา
กล่าวอีกนัยหนึ่ง นีย่าไม่ชอบร้านขายยามากเพราะส่วนผสมแปลก ๆ ในร้านขายยาทําให้เธอตกใจมากพอ
ก่อนออกจากร้านขายยา อัลเบิร์ตขอให้ เฮิร์บซื้อขวดยาไปเซียนด้วยสิ่งนี้ หากพวกเขาได้รับบาดเจ็บในอนาคตโดยไม่ได้ตั้งใจ สามารถใช้มัน รักษาได้อย่างรวดเร็วโดยไม่ทิ้งรอยแผลเป็น
หลังจากได้รับการแนะนําจากอัลเบิร์ต เหล่าแอนเดอร์สันก็ค่อนข้างมีอารมณ์ร่วม และพวกเขาก็ซื้อขวดอีกขวดเพื่อมอบให้คุณปู่ลุค ซึ่งเป็นสิ่งที่ดีที่โลกของมักเกิ้ลไม่สามารถซื้อได้
เนื่องจากชุดนักเรียนสั้นกว่าแขนขาไม่กี่นิ้ว อัลเบิร์ตจึงต้องไปที่ร้านชุดคลุมมาดามมัลกิ้นเพื่อสั่งเสื้อคลุมชุดใหม่
อัลเบิร์ตพบคนรู้จักที่นี่ พี่น้องแม็กโดกัล และแม่ของพวกเธอ ทั้งสามคนมาเพื่อเอาเสื้อคลุมที่สั่งทํา
ทั้งสองฝ่ายไม่พูดคุยกันตั้งแต่ต้นจนจบ และคุณนายแม็กโดกัลก็พาลูกสาวไปหลังจากจ่ายเงินแล้ว
“ลูกรู้จักพวกเธอ?” เดซี่ถามด้วยความสงสัย
“เราอยู่สโมสรเดียวกันครับ” อัลเบิร์ตตอบอย่างไม่ใส่ใจ
คราวนี้ นีย่าไม่ได้บ่นว่าอยากปรับแต่งเสื้อผ้าให้เหมาะกับตัวเอง แต่ได้ดูกระบวนการทั้งหมดของมาดามมัลกิ้นที่ช่วย อัลเบิร์ตทําเสื้อผ้าด้วยความสงสัย
ขณะที่อัลเบิร์ตกําลังซื้อหมึก ปากกาขนนก และกระดาษ นีย่าถูกดึงดูดโดยแบบจําลองที่ยอดเยี่ยมของกลุ่มดาวที่กําลังเคลื่อนที่ ซึ่งเป็นลูกแก้วขนาดใหญ่ที่มีแบบจําลองของระบบสุริยะอยู่ภายใน
อย่างไรก็ตาม เฮิร์บไม่ได้ซื้อให้เธอ เพราะเขาคิดว่ามันไม่มีค่าอะไรนอกจากเป็นเครื่องประดับและมันมีราคา 15 เกลเลียน ซึ่งแพงเกินไป
นีย่ารู้สึกหดหู่เล็กน้อย
อย่างไรก็ตาม อัลเบิร์ตแอบบอกเธอว่าตราบใดที่นีย่ามีผลการเรียนดีเยี่ยม เขาจะช่วยเกลี้ยกล่อมครอบครัวให้ซื้อให้เธอ
นีย่าทําหน้าตื่นเต้นทันที เธอยิ้มอย่างมีความสุข แสดงออกว่าเธอจะตั้งใจเรียน
หลังจากซื้อของที่ต้องการแล้ว พวกแอนเดอร์สันก็เดินเตร่ไปรอบๆ ตรอกไดแอกอน หลังจากผ่านร้านสัตว์วิเศษ แล้ว พวกเขาก็เข้าไปในร้านและซื้อของให้ทอม
หลังเบื่อกับการช้อปปิ้ง พวกเขาออกไปหาอะไรกินใต้ร่มร้านกาแฟและพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่เห็นในตรอกไดแอกอน
ในช่วงเวลานี้ อัลเบิร์ตยังได้พบกับวัด ซึ่งกําลังซื้อของที่ตรอกไดแอกอนกับครอบครัวของเขา เขาไม่ลืมเตือนให้อัลเบิร์ตซื้อไม้กวาดบินได้
“ไม้กวาดบินได้?”
อัลเบิร์ตอธิบายสั้นๆ เกี่ยวกับการเคลื่อนไหวควิดดิชกับครอบครัวของเขา เฮิร์บถามว่าอัลเบิร์ตต้องไปร้านควิดดิชที่พวกเขาเคยผ่านมาก่อนหรือไม่
ในสายตาของเฮิร์บและเดซี่ ลูกชายของพวกเขาเก่งที่สุด ควิดดิชธรรมดาๆไม่สามารถทําอะไรเขาได้ และเมื่อฟังน้ำเสียงของวัด พวกเขาคิดว่าอัลเบิร์ตมีคุณสมบัติที่จะเข้าร่วมทีมควิดดิช
“ไม่เป็นไรครับ” อัลเบิร์ตปฏิเสธอย่างแนบเนียน “ถ้าผทเข้าร่วมทีมได้สําเร็จ มันจะไม่สายเกินไปที่จะซื้อไม้กวาด”
“อืม ก็ได้” เฮิร์บเคารพความคิดเห็นของอัลเบิร์ต แต่ก็อดไม่ได้ที่จะถามกลับไปว่า “ลูกไม่ชอบควิดดิชเหรอ”
“พูดตรงๆ ผมไม่ชอบการฝึกควิดดิชมาก” อัลเบิร์ตคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า “มันเสียเวลา ผมคิดว่าผมสามารถทําอย่างอื่นได้”
” หนูคิดว่าพี่แค่คิดว่าการฝึกควิดดิชเป็นเรื่องยุ่งยาก” นีย่าอดไม่ได้ที่จะบ่น “ก่อนหน้านี้เขาเลิกเล่นบาสเก็ตบอลและเทนนิสโดยสิ้นเชิง และเขาริเริ่มที่จะเรียนคาราเต้เพียงไม่กี่เดือน”
พวกแอนเดอร์สันเงียบ พวกเขาทั้งหมดรู้เรื่องนี้ อัลเบิร์ตเรียนรู้เร็วมาก แต่เขาขี้เกียจเกินไปและยอมแพ้โดยไม่ได้เรียนรู้อย่างลึกซึ้ง มิฉะนั้น เขาควรจะสามารถบรรลุผลลัพธ์ที่ดีในบางสาขาได้
ดูเหมือนว่าความคิดของครอบครัวแอนเดอร์สันขัดขวางความปรารถนาของอัลเบิร์ตที่จะเข้าสู่โลกการเงินอย่างแข็งขัน
