ตอนที่33 หมู่บ้านฮอกส์มี้ด
“ใครนำหน้า?”
กลุ่มคนที่รับประทานอาหารเช้าเสร็จแล้วยืนอยู่หน้าทางเข้าลับบนชั้นห้า
“นี่นายยังต้องถามอีกเหรอ? แน่นอนว่าต้องเป็นหนึ่งในสามคนของนาย!” อัลเบิร์ตกล่าวแน่นอน “พวกนายเคยมาแล้วครั้งหนึ่ง พวกนายเลยมีประสบการณ์มาก่อน”
“งั้นฉันเข้าไปก่อนเอง” เฟร็ดเดินลงบันไดอย่างระมัดระวัง และอีกสามคนเดินตามไปทันที และกระจกก็กลับมาที่เดิมหลังจากที่ทั้งสี่เข้าสู่ทางลับ
ทางนี้คนออกจะเยอะหน่อย มันชันมาก และบริเวณโดยรอบมืด ทั้งสี่คนเดินลงบันไดช้าๆ
อัลเบิร์ตยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นและพึมพำ: “ลูมอส!”
“ฉันเกลียดสถานที่แคบและมืดแบบนี้” ลี จอร์แดนกระซิบ
“อย่าบ่นน่า ไปต่อเถอะ” เฟร็ดกำลังจดจ่ออยู่กับการรักษาคาถาเรืองแสงและค่อยๆ เดินลงบันได
ทางเดินที่นี่แคบมากจนยากที่จะผ่านไปทางด้านข้าง บริเวณโดยรอบมืด พวกเขาเดินไปตามบันไดเป็นระยะทางไกล ระหว่างการเดินทาง ไม้กายสิทธิ์ของเฟร็ดดับไปหลายครั้ง
“ฉันคิดว่านายควรฝึกคาถาเรืองแสงให้มากขึ้น นี่เป็นคาถาพื้นฐานที่สุด” อัลเบิร์ตชี้ไม้กายสิทธิ์ไปข้างหน้าและเตือนเขาดังๆ
“ฉันเกลียดความรู้สึกนี้.” เฟร็ดบ่น พยายามทำให้ไม้กายสิทธิ์เรืองแสงอีกครั้ง
“หลังจากเดินขึ้นบันไดส่วนนี้แล้ว ตำแหน่งข้างหน้าจะกว้างขึ้น อัลเบิร์ตจะไปนำข้างหน้าที” จอร์จแนะนำ เขาเบื่อที่จะหยุดทุกสองสามนาที
“ตกลง!”
หลังจากเดินขึ้นบันไดแล้ว พวกเขาก็มาถึงทางมืดมน พื้นดินชื้นเล็กน้อย ทำจากดินแข็ง มีหยดจากด้านบนของศีรษะเป็นบางครั้ง และหยดหนึ่งหยดลงบนใบหน้าของอัลเบิร์ต ทำให้เขาตัวสั่นรีบเอื้อมมือไปเช็ดรอยน้ำบนใบหน้าของเขาและเดินต่อไป.
ระหว่างทาง อัลเบิร์ตเดินช้ามากเพื่อหลีกเลี่ยงการล้มโดยไม่ได้ตั้งใจ คนอื่นๆ ไม่ได้พูดอะไร โดยมุ่งความสนใจไปที่พื้นที่ไม่เรียบ
ทั้งสี่คนก้าวไปข้างหน้า ทางเดินนั้นแย่มากเหมือนกับว่ามีใครไม่รู้ขุดมัน
อีกอย่าง แปลกนิดหน่อยคือพวกเขาไม่ได้หายใจไม่ออกตาย
อัลเบิร์ตยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นเหนือศีรษะและมองดูทางเดิน
“นายกำลังมองหาอะไร?” เฟร็ดถาม
“หืม มีช่องระบายอากาศบนหัว?”
“ที่ไหน?” ทั้งสามคนมองไปที่ส่วนบนของศีรษะ แต่ไม่พบรูระบายอากาศที่อัลเบิร์ตกล่าว
“ที่เราเพิ่งเดินมา”
หลังจากเดินเป็นเวลา 1 ชั่วโมง 20 นาที ทางเดินก็เริ่มขยายออกไป ซึ่งหมายความว่าทางออกใกล้เข้ามาแล้ว และทั้งสี่ก็เริ่มเร่งฝีเท้า
หลังจากผ่านไปห้านาที พวกเขาทั้งหมดสัมผัสได้ถึงลมหนาวที่พัดมาข้างนอก
ทางเข้าทางลับอยู่ใต้หินลับก้อนใหญ่ ทางออกแคบมาก และคนอ้วนอาจจะติดได้
ข้างนอกฝนยังตกอยู่ แต่ฝนก็ไม่ตกหนักมากนัก
อัลเบิร์ตเดินออกจากทางเดิน หยิบร่มออกมาแล้วเปิดออกเพื่อกั้นน้ำฝนที่อยู่เหนือศีรษะของเขา
วีสลีย์สามคนรีบเบียดเข้ามา
“นี่พวกนายไม่ได้เอาร่มมาด้วยเหรอ” อัลเบิร์ตพูดอยู่ครู่หนึ่ง
“ไม่” ทั้งสามส่ายหัวพร้อมกัน
อัลเบิร์ตใช้คาถาลอกเลียนแบบเพื่อเสกร่มให้พวกเขา
“ก็ยังเป็นนายที่ไว้ใจได้เหมือนเดิม” ทั้งสามชื่นชมหน้าด้าน
“ว่าแต่ ร่มนี้แปลกจัง?” ลี จอร์แดน อยากรู้อยากเห็นมองร่มในมือของเขา มันยืดได้อย่างไร?
“นี่เป็นสิ่งประดิษฐ์ใหม่ที่ชาวเยอรมันสร้างขึ้นเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา สะดวกและง่ายต่อการพกพา” อัลเบิร์ตใช้คาถากันน้ำและไฟกับตัวเองเพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะไม่ทำให้เสื้อผ้าและรองเท้าเปียกเมื่อเขาเดินผ่านทุ่งหญ้าเขียวชอุ่ม
“ระวัง!” เมื่อเขาได้ยินคำอุทานของจอร์จ เขาหันศีรษะและเห็นว่าลี จอร์แดนล้มลงกับพื้น เปียกไปหมด
“โอเคไหม!” เฟร็ดเอื้อมมือออกไปอย่างรวดเร็วและดึงบุคคลนั้นขึ้น
“โชคไม่ดีอะ เสื้อผ้าฉันเปียก” ลี จอร์แดนกระซิบ
ฝาแฝดทั้งสองหันไปมองที่อัลเบิร์ตพร้อมกัน
“เห็นไหมว่าฉันทำอะไรตอนนี้ และฉันไม่ได้ทำให้เขาล้ม” อัลเบิร์ตรู้สึกแปลกเล็กน้อย
“นายเข้าใจคาถาที่ทำให้แห้งแล้วหรือยัง”
“อะไรทำให้พวกนายคิดว่าฉันรู้จักเวทมนตร์ประจำตระกูลพ่อมดแบบนี้กัน” อัลเบิร์ตถามด้วยน้ำเสียงโกรธจัด
“อะแฮ่ม เราแค่ถามเฉยๆ ฉันคิดเสมอว่านายรู้เวทมนตร์ได้ทุกประเภท” เฟร็ดไอเพื่อคลายความเขินอาย
“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร พวกนายสามคนเริ่มเดินสักทีไหม” ลี จอร์แดนซึ่งเปียกโชกไปทั้งตัวมีอารมณ์ร้าย “ฉันเกลียดฝนมากที่สุด มากที่สุด และมากที่สุด”
พวกเขาเดินผ่านหญ้าและมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านฮอกส์มี้ดข้างหน้า
คงเป็นเพราะฝนตก ถนนในฮอกส์มี้ดรกร้างมาก มีฟันที่สั่นสะท้าน ลีจอร์แดนเสนอให้ไปร้านไม้กวาดสามอันก่อน เขาต้องการอุ่นเครื่องด้วยบัตเตอร์เบียร์สักแก้ว
ทั้งสามไม่มีความเห็น
พวกเขาเดินไปตามถนน และไม่กี่นาทีต่อมา พวกเขาก็พบบาร์ที่ทั้งสามพูดอย่างง่ายดาย
มันมีไม้กวาดสามอันห้อยอยู่ที่ประตูบาร์นี้ เป็นรูปสามเหลี่ยม
สิ่งที่ทำให้อัลเบิร์ตอยากจะบ่นก็คือว่าหลังคาทรงสามเหลี่ยมแหลมตรงประตูนั้นคดเคี้ยวจริง ๆ ควรจะพูดว่าเป็นบ้านที่สร้างโดยพ่อมดจริงๆ เหรอ?
ละเลยกฎทางกายภาพและสุนทรียภาพที่เป็นสากลโดยสิ้นเชิง
แน่นอนว่ามีป้ายด้านหน้าบาร์เขียนว่า: ไม้กวาดสามอัน
มีคนน้อยมากในบาร์วันนี้ เมื่ออัลเบิร์ตเข้าไป เขาเห็นแต่พ่อมดนั่งอยู่บนเคาน์เตอร์คุยกับเจ้าของบ้าน
มีเปลวไฟลุกโชนอยู่ในเตาผิง และลี จอร์แดนก็รีบเดินไป ถอดเสื้อคลุมออกแล้วนำไปผึ่งให้แห้งข้างเตาผิง
“ฉันจะไปเอาเครื่องดื่ม” อัลเบิร์ตพูดแล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์ หลังจากที่ฝาแฝดทั้งสองมองหน้ากัน พวกเขานั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามกับลี จอร์แดน
“ขอบัตเตอร์เบียร์สี่ขวด อุ่นๆครับ” อัลเบิร์ตพูดกับเจ้าของบาร์
ดูเหมือนว่าพ่ามดจะอารมณ์เสียมากเพราะการสนทนาของเขาถูกขัดจังหวะ หันศีรษะมาและจ้องไปที่อัลเบิร์ต
อัลเบิร์ตเหลือบมองเขาอย่างว่างเปล่า จากนั้นก็เพิกเฉยต่อเขาและนั่งลงข้างพ่อมดโดยตรง
“เด็กที่ไหนกัน” พ่อมดกระซิบ และหลังจากที่เจ้าของไม้กวาดทั้งสามจ้องมอง เขาก็หุบปากอย่างเชื่อฟัง
“เธอเป็นนักเรียนที่ฮอกวอตส์ใช่ไหม” คุณโรสเมอร์ตามองไปที่พ่อมดหนุ่มสี่คนที่เข้ามาในร้านด้วยความประหลาดใจ เธอไม่เข้าใจว่าเด็กน้อยทั้งสี่หลุดออกมาจากฮอกวอตส์ได้อย่างไร .
“ครับ เท่าไหร่ครับ?” อัลเบิร์ตถามอย่างงงๆ
“8 ซิกเกิ้ล ” คุณโรสเมอร์ตามเข้าไปในห้องด้านหลังเพื่อช่วยอุ่นบัตเตอร์เบียร์
อัลเบิร์ตมองไปที่บาร์แห่งนี้ในเวลาว่าง
พูดตามตรง สถานที่แห่งนี้ดีกว่าบาร์หม้อใหญ่รั่วมาก
ล็อบบี้ของบาร์สว่างมาก โต๊ะถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบและสุขอนามัยก็สะอาด ข้างในไม่มีกลิ่นเบียร์แรงๆ แต่การตกแต่งค่อนข้างคล้ายกับผับยุคกลางในเกมแห่งความทรงจำ
หลังจากรอประมาณห้านาที บัตเตอร์เบียร์สี่ถ้วยวางอยู่ตรงหน้าอัลเบิร์ต และเขาก็รีบเรียกให้คนมารับไป
“8ซิกเกิ้ล ” อัลเบิร์ตหยิบ ซิกเกิ้ลออกมาแปดเหรียญแล้ววางลงบนโต๊ะ ถือถ้วยแล้วเดินไปที่โต๊ะข้างเตาผิง
บัตเตอร์เบียร์มีกลิ่นเนยเข้มข้น อัลเบิร์ตจิบแล้วรู้สึกเหมือนกับเนยแข็งที่ไม่มันเยิ้ม ดื่มแล้วราบรื่นไม่มีแอลกอฮอล์มาก ก็เหมือนดื่มทั่วไป
“นายว่าเป็นไง?” ทั้งสามคนมองไปที่อัลเบิร์ต
“ก็ธรรมดามาก แค่เครื่องดื่มชนิดหนึ่ง” อัลเบิร์ตมองดูทั้งสามคน กระพริบตาแล้วพูดว่า “มันเหมือนกับที่พวกนายดื่มเครื่องดื่มโซดาของมักเกิ้ล ดื่มได้ไม่ยาก แต่ฉันไม่ชิน”
ทั้งสามคนมองหน้ากันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ แน่นอนว่าพวกเขาจะได้ยินความคิดเห็นดังกล่าวจากอัลเบิร์ต
