นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ – ตอนที่ 84

ตอนที่84 ของขวัญวันเกิด

เมื่อเร็วๆ นี้ เรื่องทัวร์กลางคืนที่ปราสาทฮอกวอตส์ได้หายไปชั่วคราวเนื่องจากความพยายามอย่างไม่ลดละของฟิลช์

เฟร็ดและจอร์จไม่คิดที่จะทดสอบความอดทนของฟิลช์

แน่นอน เหตุผลหลักคือทั้งสองคนยุ่งเกินไปและไม่สามารถสำรองพลังงานได้มากพอที่จะลุกขึ้นกลางดึกเพื่อไปเที่ยวกลางคืน

เกือบหนึ่งเดือนหลังจากเข้าโรงเรียน หลักสูตรของปี1ก็ค่อยๆ ดำเนินไปตามกำหนดการ แม้ว่าจะไม่มีชั้นเรียนจำนวนมากที่จำเป็นทุกสัปดาห์ แต่ก็มีการบ้านมากมายสำหรับแต่ละวิชา นอกจากนี้ ทั้งสองคนยังต้องหาเวลาเข้าร่วมการฝึกควิดดิชของกริฟฟินดอร์ด้วย

ไม่มีทาง ที่ทำให้เฟร็ดและจอร์จทำการบ้านได้เร็วกว่าของอัลเบิร์ต และนอกจากการบ้านในวิชาต่างๆ แล้ว บางครั้งพวกเขายังต้องการเวลาในการท่องความรู้เชิงทฤษฎีที่สำคัญและฝึกฝนเวทมนตร์อีกด้วย

การแปลงร่างเป็นสิ่งที่ยากเป็นพิเศษในการเรียนรู้

เพื่อนร่วมห้องสามคนของอัลเบิร์ตใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์เพื่อฝึกฝนทักษะพิเศษในการเปลี่ยนไม้ขีดไฟให้กลายเป็นเข็ม และผ่านแบบทดสอบของศาสตราจารย์มักกอนนากัลได้สำเร็จ

เมื่อเทียบกับชีวิตที่วุ่นวายและยุ่งของพี่น้องวีสลีย์ ชีวิตเล็กๆ ของอัลเบิร์ตนั้นสงบมากอย่างไม่ต้องสงสัย

อัลเบิร์ตสามารถทำการบ้านประจำสัปดาห์ให้เสร็จทันเวลาเสมอ เป็นเรื่องง่ายสำหรับเขาที่จะท่องจำสิ่งต่างๆ สำหรับการฝึกเวทย์มนตร์นั้นไม่มีปัญหา แม้แต่การแปลงร่างที่ยากที่สุดสำหรับปี1ที่จะเชี่ยวชาญก็ไม่สามารถสร้างปัญหาให้กับอัลเบิร์ตได้

นับตั้งแต่อัลเบิร์ตเข้าร่วมสโมสรแห่งการแปลงร่าง เขาก็เชี่ยวชาญการใช้การแปลงร่างมากขึ้น

ครั้งที่แล้ว ศาสตราจารย์มักกอนนากัลเพิ่งสอนวิธีเปลี่ยนหินเป็นถ้วยน้ำชาเสร็จ อัลเบิร์ตได้ลองเพียงไม่กี่ครั้งและเขาก็เข้าใจมันอย่างถี่ถ้วน

แน่นอน อัลเบิร์ตบอกต่อคนอื่นๆเสมอว่าเขาได้ฝึกฝนมาหลายวันก่อนจะเรียนรู้ได้

สำหรับการฝึกควิดดิช อัลเบิร์ตก็มีส่วนร่วมใน “การฝึก”

อย่างไรก็ตาม เขาไปสัปดาห์ละครั้งเท่านั้น และไม่ใช่สำหรับการฝึกซ้อม แต่เป็นการเล่นควิดดิชกับเพื่อนๆเท่านั้น ขณะที่เพลิดเพลินกับเกมและบิน เสริมสร้างความเข้าใจกฎควิดดิชของเขา

เวลาผ่านไปอย่างเงียบ ๆ มองผ่านระหว่างนิ้วมือของเขาอัลเบิร์ตค่อยๆตกหลุมรักชีวิตในฮอกวอตส์ ความรู้สึกนี้คล้ายกับชีวิตในมหาวิทยาลัยในชีวิตก่อนของเขามาก ทำในสิ่งที่เขาชอบ วางแผนชีวิตในอนาคตของเขาในชีวิตที่สบาย ๆ .

ยกเว้นไม่มีไฟฟ้า ไม่มีเน็ต ไม่มีมือถือ ไม่มีเพลง ไม่มีหนัง ไม่มีเกมคอมพิวเตอร์ ที่อื่นๆ น่าสนใจ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เชี่ยวชาญความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับเวทมนตร์แล้ว เขาก็มีความเชี่ยวชาญในการใช้เวทมนตร์มากขึ้น

อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้ อัลเบิร์ตได้เชี่ยวชาญเทคนิคการอัญเชิญแล้ว แม้ว่าเขาจะเรียกได้เพียงดอกเบญจมาศบานเท่านั้น เขาก็ประสบความสำเร็จในการทำให้ดอกเบญจมาศบานบนยอดไม้กายสิทธิ์

“ในที่สุดก็สำเร็จ?” เฟร็ดเอื้อมมือไปหยิบเบญจมาศมาวางไว้หน้าจมูกของเขา ดมแล้วถามว่า “นายเสกดอกไม้อื่นได้มั้ย?”

“แน่นอน กล้วยไม้บานสะพรั่ง” อัลเบิร์ตรีบวางกล้วยไม้สองสามดอกไว้บนโต๊ะแล้วกระซิบกับตัวเองว่า “ฝึกฝนให้มากกว่านี้แล้วน่าจะได้ดอกไม้ช่อใหญ่”

“เจ๋ง” ลีจอร์แดน ชื่นชมเขาจริงๆ เขารู้ว่าการอัญเชิญเป็นเวทมนตร์ที่ยากมาก

“ดูสิ พัสดุของนาย” จอร์จพูดขึ้นทันที

อัลเบิร์ตเงยหน้าขึ้นและเห็นนกฮูกบินมาทางด้านนี้ เฟร็ดและลี จอร์แดนช่วยย้ายอาหารบนโต๊ะทันทีเพื่อให้มีที่ว่างสำหรับของ

“ขอบคุณนะ” อัลเบิร์ตแตะแผ่นหลังของเชอร่า เปิดหีบห่อและพบหนังสือหนาสองเล่มอยู่ข้างใน

ของขวัญอีกชิ้นติดแน่นบนบรรจุภัณฑ์

ทั้งสองเล่มเป็นหนังสือเกี่ยวกับเศรษฐศาสตร์ ลุคปู่ของเขาอาจได้รู้จากเฮิร์บว่าหลานชายของเขาสนใจเรื่องการเงิน เขาจึงซื้อหนังสือชื่อ “หลักเศรษฐศาสตร์” เป็นของขวัญวันเกิด ส่วนอีกอันหนึ่งแน่นอนว่าเฮิร์บซื้อมันมา ชื่อเรื่องว่า “แก่นแท้ของการเงิน”

อัลเบิร์ตไม่สนใจหนังสือ และขยับสายตาไปที่กล่องสี่เหลี่ยมอีกกล่องหนึ่ง หลังจากฉีกเปิดบรรจุภัณฑ์ ก็มีกล่องที่บรรจุอย่างประณีตพร้อมเค้กเล็กๆ ในกล่อง

“ว้าว ใครเป็นคนส่งเค้กให้นายน่ะ” แองเจลิน่าจ้องไปที่กล่องในมือของอัลเบิร์ต ดวงตาของเธอเป็นประกาย

“จากที่บ้านน่ะ” อัลเบิร์ตหยิบการ์ดขึ้นมาแล้วยิ้มอย่างมีความสุข ที่จริงแล้ว แม้ว่าเขาจะไม่ได้อ่านคำทักทายบนการ์ดวันเกิด เขาก็สามารถเดาได้ว่าในนั้นเขียนว่าอะไร

การ์ดวันเกิดเขียนโดยนีย่า นอกจากการให้พรตามธรรมเนียมแล้ว เธอยังเน้นอีกว่าเธอยังมีส่วนในการทำเค้กอีกด้วย

“สุขสันต์วันเกิดนะ” แชนน่ารู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นและให้พรแก่อัลเบิร์ต

“ขอบคุณนะ” อัลเบิร์ตหยิบมีดและส้อมใหม่ขึ้นมา ตัดเค้กช็อกโกแลตในกล่องออกเป็นหกชิ้น แล้วแจกจ่ายให้คนรู้จักหลายคนรอบตัวเขา

คำอวยพรวันเกิดดังก้องอยู่ในหูของเขา

อยู่หลายคนดีกว่าอยู่คนเดียวอยู่แล้ว

อย่างไรก็ตามเขาต้องไปเรียนในภายหลัง และไม่สะดวกที่จะนำสิ่งนี้มา ถ้าใส่กระเป๋าเป้มันก็จะถูกบีบซึ่งจะทำให้ความหวังดีของครอบครัวเสียไป ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่สำคัญที่สุดคืออัลเบิร์ตเพิ่งกินข้าวเข้าไป

“ว้าว นายแก่ขึ้นอีกปีหนึ่งแล้ว เก่งมาก” จอร์จพูดติดตลกขณะกินเค้กช็อกโกแลต

“ถ้านายเกิดเร็วกว่านี้ 20 วัน นายสามารถลงทะเบียนเร็วกว่านั้นหนึ่งปี”

“ใช่” อัลเบิร์ตไม่ได้จริงจังกับมันมากนัก และพูดเบาๆ ว่า “ อย่างไรก็ตาม การลงทะเบียนเรียนในปีต่อมาก็ไม่เลว “

มีคนอยู่หลายคน แต่ไม่มีใครเข้าใจความหมายของประโยคนี้

“ยังไงก็เถอะ หนังสือสองเล่มนี้เป็นของขวัญวันเกิดใช่มั้ย?” แองเจลิน่าดูบรรจุภัณฑ์ที่แกะกล่องแล้วพบว่ามีหนังสือหนาสองเล่มอยู่ข้างใน เล่มบนสุดมี “หลักเศรษฐศาสตร์”

“มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?” อัลเบิร์ตถามแองเจลิน่า มองมาที่เขาอย่างงุนงง

แองเจลิน่ารู้สึกว่ามุมปากของเธอกระตุก มีบางอย่างผิดปกติในดวงตาของอัลเบิร์ต และเธอก็รู้ว่าจะพูดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง

ทำไมคนๆนี้ถึงมาอยู่ในกริฟฟินดอร์?

“ขอดูได้ไหม?”

“เอาสิ อย่าทำขาดนะ” อัลเบิร์ตไม่สนใจว่าคนอื่นจะเอามาให้ดู ยังไงก็ตาม อีกฝ่ายจะไม่เข้าใจอย่างแน่นอน อย่าว่าแต่จะสนใจมันเลย

ผลลัพธ์เป็นไปตามที่อัลเบิร์ตคาดเดา แองเจลิน่าหยิบ “หลักเศรษฐศาสตร์” ใหม่ล่าสุดขึ้นมาและเปิดสองหน้า เธอรู้สึกเวียนหัวและไม่เข้าใจสิ่งที่เขียนอยู่ในนั้น

ไม่ ควรจะกล่าวว่าเธอสามารถเข้าใจทุกคำ แต่เธอไม่สามารถเข้าใจมันได้แม้จะเชื่อมต่อกัน

“ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมครอบครัวนายถึงส่งของพวกนี้ให้นาย” จอร์จพึมพำ

“น่าสนใจออก” อัลเบิร์ตไม่ได้ตั้งใจจะคุยลงลึกไปกว่านี้ แต่เปลี่ยนหัวข้อว่า “อย่ากังวลไปเลย ไม้กวาดที่บินได้นั้นเรียนรู้ได้ง่าย”

“ฉันเป็นคนเดียวที่ขี่ไม้กวาดไม่ได้หรอเนี่ย” แชนน่า บ่น

“เค้กไม่อร่อยเหรอ?” อัลเบิร์ตตอบด้วยคำถาม

“ไม่ ฉันชอบเค้กชอคโกแลต” แชนน่าปิดหนังสือควิดดิชและจัดการเค้กที่อยู่ข้างหน้าเธอ

อันที่จริง แชนน่าอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหม่า เธอคิดว่าในเด็กปี1ของกริฟฟินดอร์ เธออาจจะเป็นคนเดียวที่ขี่ไม้กวาดไม่ได้ ความรู้สึกนี้แย่มาก