[นิยายวาย] เมื่อบุหรี่ตกหลุมรักไม้ขีดไฟ – ตอนที่ 22 ตะโกนให้สัญญาณแบบแมนๆ

“อา ชื่ออะไรนะ” หลูจื้อก้มหัวลงต่ำก่อนจะเอียงหูเข้ามาใกล้จนหูเกือบจะชิดกับปากของชุยหังแล้ว  

เมื่อครู่ชุยหังตื่นเต้นมากไปทำให้คอแห้ง พอเปล่งเสียงออกมามันเลยฟังดูแหบๆ  

การกระทำของหลูจื้อทำเอาชุยหังเริ่มใจสั่นรัว กลิ่นตัวหอมอบอวลแบบผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่ลอยมาปะทะหน้าเขาเข้าเต็มๆ  

“ชุยหัง…”  

“ทำไม หรือว่านี่เป็นชื่อปลอมของนาย?” หลูจื้อถาม  

“เปล่าครับ ชื่อจริงๆ …” ตอนนี้ความรู้สึกสนุกสนานผ่อนคลายแบบตอนพูดคุยเยาะเย้ยกับเพื่อนร่วมห้องแบบนั้นของชุยหังแทบไม่มีเหลืออยู่เลย  

หลูจื้อถามต่อ: “ถ้าเป็นชื่อจริงทำไมถึงไม่กล้าพูด หรือว่าอายหรอ”  

ชุยหังตอบ: “นิดหน่อย”  

“ตอนที่นายด่าคนอื่นไม่เห็นจะอายเลยไม่ใช่หรอ ปากเป็นเอกวาทศิลป์เป็นเลิศ ทำไมห่อเ**่ยวซะล่ะ” หลูจื้อกระซิบถามเบาๆ  

ชุยหังนิ่งตะลึงไป ที่แท้คนรูปหล่อหน้าตาดีนี่เป็นพวกคิดเล็กคิดน้อยใจแคบจริงๆ ด้วย  

เขาพูดตอบ: “ไม่ได้ด่า…”  

“ไม่เป็นไร ในใจฉันรู้ดีอยู่แล้วนายวางใจเถอะนะ ฉันจะดูแลนายอย่างดีเลย นับแต่นี้ไปในทีมของฉันนายจะเป็นคนที่ถูกฉันดูแลเป็นพิเศษเลย” หลูจื้อพูดด้วยใบหน้ายิ้มกรุ่มกริ่ม สีหน้าท่าทางแบบนั้นเหมือนกันกับตอนที่เขานั่งอยู่บนรถแล้วบอกกับชุยหังว่าไม่ใช่ทางผ่านไม่มีผิดเพี้ยนเลย  

ตอนนี้ชุยหังพยายามกลั้นMMP  [1]  ที่อัดอั้นอยู่ในใจเอาไว้พลางก้มหน้าลงต่ำไม่พูดอะไร  

“อายหรอ ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันจะฝึกนายเอง” หลูจื้อพูด  

ชุยหังได้แต่กัดริมฝีปากแน่นไม่พูดอะไร  

เขาได้แต่แอบหวัง ความฝันนี้เอ๋ย โลกใบนี้มันช่างประหลาดนัก คนสองคนที่ไม่ได้คลุกคลีอะไรกันกลับต้องมาเจอกันในสถานการณ์แบบนี้  

อีกอย่างเขาเป็นเหมือนมีดคู่เขียง ฉันเป็นเนื้อปลา ขนาดโอกาสที่จะต่อต้านแม้สักนิดยังไม่มีเลย  

แค่เพียงเขาต่อต้าน หลูจื้อคงจะมีอีกหมื่นพันวิธีมาเล่นงานเขาตายแน่  

ทุกคนต่างกำลังจ้องมองมาที่หลูจื้อกับชุยหังและกำลังเดาว่าพวกเขาสองคนมีความสัมพันธ์อะไรกัน  

เหลียงจื้อที่ยืนอยู่ข้างๆ ชุยหังก็ยากที่จะฟังได้ชัดเจนว่าพวกเขาสองคนคุยอะไรกัน  

“ออกนอกแถว!” ทันใดนั้นหลูจื้อก็ตะโกนสั่งขึ้นเสียงดัง  

ชุยหังตกอกตกใจจนขาแข้งเริ่มจะอ่อนแรง  ไอ้บ้าคนนี้อยากจะให้เขาหูหนวกเลยหรือยังไง  

“รับทราบ” ชุยหังตอบกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลก่อนจะก้าวออกมาข้างหน้าหนึ่งก้าว  

“ก้าวออกมาข้างหน้าอีกสองก้าว” ตอนนี้ไม่รู้เลยว่าหลูจื้อคิดอะไรอยู่  

ถึงแม้ว่าชุยหังจะไม่ค่อยเข้าใจแต่สุดท้ายก็ยอมทำตามแต่โดยดี  

“กลับหลังหัน”  

ชุยหังเริ่มจะมึนงงกับคำสั่งของหลูจื้อแล้วตอนนี้ บวกกับอากาศที่ร้อนระอุในตอนนี้ แถมยังใส่หมวกแบบนี้อยู่อีก ขนาดเขามีสติดีมองออกไปยังลายตาเหมือนกับสนามกีฬาลอยขึ้นยังไงอย่างนั้น  

“นับแต่นี้ไปนายรับผิดชอบตะโกนให้สัญญาณ จำไว้ต้องให้ดูแมนๆ หน่อย” หลูจื้อพูด  

หลังจากเขาพูดจบทั่วทั้งสนามกีฬาก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้นมา  

ชุยหังได้แต่ทำหน้ามึนงง แมนๆ หน่อย?  

ทำไมอะหรือว่าท่าทางของตนในตอนนี้มันดูสาวหรอ  

“ได้ยินหรือยัง” หลูจื้อถาม  

“อืม” ชุยหังขานรับอย่างไร้เรี่ยวแรง  

สายตาของหลูจื้อคาดเดาไม่ได้ มันไม่ได้ดูเด็ดขาด ไม่ได้ดูโกรธ แต่ก็ไม่ได้ดูว่ากำลังล้อเล่น สรุปก็คือดูเหมือนจะไม่ค่อยเข้าใจก่อนจะพูดต่อ: “พึ่งพูดไปหยกๆ ให้มันแมนๆ หน่อยแต่ทำไมมันยังดูไม่มีเรี่ยวแรงเลย นายเคยเห็นผู้หญิงตะโกนออกคำสั่งผู้ชายเป็นกลุ่มๆ แบบนี้หรือไง”  

ชุยหังอยากจะตอบไปว่าเคยเห็น มีอะไรที่ไม่เคยเห็นกัน แต่พอคิดดูแล้วถ้าตัวเองพูดออกไปแบบนี้จริงๆ ล่ะก็คงต้องแย่กว่านี้แน่ ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่ส่ายหน้าไปมาเท่านั้น  

“ขานรับใหม่อีกรอบ ได้ยินหรือยัง” หลูจื้อถามขึ้นอีกรอบ  

“ได้ยินแล้วครับ” ชุยหังตอบกลับเขาเสียงสูง อยากจะทำให้หลูจื้อตกใจ  

ปรากฏว่าเขาใช้แรงออกเสียงมากเกินไปทำให้เสียงที่เปล่งออกมามันแตกเหมือนกับเสียงแม่ไก่ที่ร้องขันในตอนเช้า เหมือนกับกำลังร้องเสียงหวี๊ดสูงแล้วเสียงขาดหายไปกะทันหัน…  

“ทำไมเวลานายพูดคีย์มันถึงตกทุกที…” หลูจื้อถามอย่างเยาะเย้ย  

ชุยหังได้แต่คิดในใจว่า  คีย์ตกน้องแกสิ   นั่นน่ะฉันยังไม่ได้แสดงออกเต็มที่ต่างหาก  

——  

[1]  MMP  （妈卖批） เป็นตัวอักษรย่อยอดฮิตที่ใช้บนอินเตอร์เน็ตของวัยรุ่น ซึ่งมากจากคำด่าที่สกปรกมากในภาษาจีนเสฉวน โดย妈แปลว่าแม่ 卖แปลว่าขาย 批 แปลว่าสินค้า ขายส่ง