[นิยายวาย] เมื่อบุหรี่ตกหลุมรักไม้ขีดไฟ – ตอนที่ 32 ครูฝึกรังแกฉัน / ตอนที่ 33 เป้ากางเกงแตก

ตอนที่ 32 ครูฝึกรังแกฉัน

หลังจากที่ตากแดดอันร้อนแรงกว่าสามชั่วโมงเต็มๆ หลูจื้อก็ก้มมองเวลาก่อนจะทำเป็นสัญญาณให้ครูฝึกคนอื่นๆ ว่าได้เวลาแล้ว จากนั้นครูฝึกคนอื่นๆ ก็ทยอยพานักเรียนห้องตัวเองเดินไปทางโรงอาหาร โยกไปเอนมา หิวจนท้องร้องจ๊อกๆ

หลูจื้อกลับยังคงเหลือห้องสามเอาไว้เป็นห้องสุดท้ายจากนั้นก็พูดขึ้นว่า: “วันนี้เป็นแค่การฝึกเล็กๆ ที่ให้พวกคุณลองได้สัมผัสก่อนเท่านั้น เริ่มตั้งแต่วันพรุ่งนี้ตลอดจนสองสัปดาห์จะเป็นการฝึกทหารอย่างเป็นทางการ จำไว้ว่าคะแนนของการฝึกทหารจะถูกบันทึกเข้าไว้ในงานทะเบียนของพวกคุณ จะมีผลกระทบต่อทุนการศึกษาและความประทับใจแรกของท่านอาจารย์เมื่อเปิดภาคเรียนด้วย พวกคุณจัดการดูแลเอาเองก็แล้วกัน”

แม่งเอ้ย นี่นับว่าเป็นการแสดงอำนาจใช่ไหม

ชุยหังรู้สึกว่าตัวเองไม่มีแรงที่จะคิดอะไรอีกแล้ว ตอนนี้แม้กระทั่งเรื่องของหลิวเฮ่อก็ไม่คิดถึงมันเลย

พระอาทิตย์ก็ยังคงห้อยอยู่เหนือศีรษะแบบนั้น เหมือนกับบ้านของใครที่ใช้ไฟโดยไม่ต้องเสียค่าไฟยังไงอย่างนั้น กระจายแสงกระจายความร้อนแบบเต็มที่

ตอนเที่ยงแล้ว บนพื้นร้อนมากจนเหมือนจะเห็นไอร้อนลอยขึ้นมา เหลือบมองพื้นด้วยตาเปล่าก็เริ่มรู้สึกว่ารูปร่างของมันเริ่มจะไม่ค่อยปกติแล้ว

“เพราะผมเป็นผู้รับผิดชอบควบคุมดูแลการฝึกทหารของคณะพวกเราในครั้งนี้ ดังนั้นห้องสามจึงนับว่าเป็นห้องเรียนแบบอย่างของการฝึกทหารครั้งนี้ ทางที่ดีพวกคุณควรจะเข้มงวดกับตัวเองสักหน่อย ตั้งมาตรฐานให้สูงอีกหน่อย อย่างทำตัวเสแสร้งไหลไปตามน้ำส่งผลกระทบต่อคนอื่นๆ ได้ยินหรือยัง”

“ได้ยินแล้วครับ” ทุกคนต่างพากันตอบรับเป็นเสียงเดียวกัน

เพื่อจะได้รีบไปกินข้าว ทุกคนต่างก็ให้ความร่วมมืออย่างดี

หลูจื้อพูดต่อ: “ดี ชุยหังนำทีมเดินไปทางโรงอาหาร นัดรวมตัวที่นี่เวลาบ่ายสองโมงตรง ทุกคนต้องสวมชุดแขนสั้นมาจำได้หรือยัง”

“จำได้ครับ”

“ชุยหัง ตะโกนเสียงสัญญาณ” หลูจื้อหันไปพูดกับชุยหัง

ชุยหังยังคงงงงวย ตะโกนสัญญาณอะไร

หลูจื้อมองดูชุยหังที่ดูเหมือนจะคิดไม่ออกพลางพูดขึ้น: “หนึ่งสองหนึ่ง แบบนี้พูดได้ไหม”

“อ้อ” ชุยหังตอบรับคำ ก่อนจะรู้สึกในทันทีว่าที่ตัวเองพึ่งจะตอบรับไปดูเหมือนจะไม่ถูกต้องจากนั้นก็ตะโกนขึ้นเสียงดังว่า “ได้ครับ”

“กลับหลังหัน” ในที่สุดหลูจื้อพูดสามคำนี้ออกมา

ชุยหังฝืนใจตะโกนเสียงสัญญาณออกมา: “หนึ่งสองหนึ่ง หนึ่งสองหนึ่ง หนึ่งสองหนึ่ง…”

พอกลับถึงหอพักชุยหังอยากจะพักน่องขาของตัวเอง จากนั้นเอาน้ำมันนวดมาทาจริงๆ เพราะตอนนี้ทั่วทั้งร่างกายของเขารู้สึกปวดชากล้ามเนื้อไปหมด

“เหลาอู่ทำไมวันนี้นายดูเหม่อๆ” ถังเฉิงถาม

ชุยหังตกใจก่อนจะถามขึ้น: “ใช่หรอ ฉันเหม่อหรอ”

“ถ้าไม่ใช่เพราะนายเอาแต่เหม่อลอย ครูฝึกจะเอาแต่ไปเดินวนเวียนอยู่รอบตัวนายหรอ นายคิดว่านายโตมาดูดีเหมือนกับสาวน้อยหรือไง”

ทุกคนดูเหมือนจะไม่รู้สึกว่าหลูจื้อกำลังจับตามองชุยหังอยู่

แต่ว่าชุยหังกลับไม่ได้คิดแบบนั้น คนที่แอบเหม่อลอยคงไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวแน่นอน แล้วทำไมเขาไม่ไปดูคนอื่นบ้างล่ะ

เฮ้อ คะแนนระดับมหาวิทยาลัยนี่มันช่างเอามายากเย็นเสียจริงๆ

เขาซักๆ มันนิดหน่อย จากนั้นเอาเสื้อผ้าที่จะใส่ตอนบ่ายมาแขวนไว้ข้างเตียงนอน ชุยหังก็เตรียมจะนอนแล้ว

แต่ว่าในใจกลับมีเรื่องที่ปล่อยวางไม่ลงสักที

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่ามีข้อความใหม่เข้ามาบ้างหรือเปล่า

ผลลัพธ์ก็คือไม่มีเลย

หลิวเฮ่อทำอะไรอยู่กันแน่นะ หรือว่าจะเป็นเพราะเรื่องที่เขาเต็มใจสมัครมาเรียนไกลๆ ก็เลยยังโกรธอยู่?

ในเมื่อนี่มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับชีวิตของตนตลอดทั้งชีวิต คงไม่สามารถจะทำตามอารมณ์ของเขา อะไรๆ ก็ยึดเอาตามนิสัยเขาหรอกนะ

เหตุผลแบบนี้ทำไมเขายังไม่เข้าใจอีกล่ะ?

เขาพิมพ์ข้อความในโทรศัพท์มือถือ… [ฉันคิดถึงนายแล้ว ครูฝึกรังแกฉัน]

แต่ว่าสุดท้ายก็ไม่ได้กดส่งมันออกไป รู้สึกจนปัญญาแล้วจริงๆ

ต่อให้เขาจะเป็นห่วงก็คงไม่มีวิธีไหนที่จะมาช่วยตนในตอนนี้ได้ อีกอย่างตอนนี้เขาคงขี้เกียจแม้แต่จะกังวลหรือเป็นห่วงเรื่องของชุยหังไปแล้วด้วยซ้ำ

อันที่จริงสิ่งที่เขาเป็นกังวลก็คือ ตัวเองส่งข้อความไปไม่เคยขาด แต่หลิวเฮ่อกลับเลือกที่จะไม่ให้ความสำคัญ

ถ้าเกิดไม่ส่งไป อย่างน้อยเขาก็มีเหตุผลเอาไว้คอยปลอบตัวเองว่าพวกเขาคงจะกำลังยุ่งมากจริงๆ

ตอนที่ 33 เป้ากางเกงแตก

หลังจากนอนไปแล้วตื่นหนึ่ง ชุยหังไม่เพียงแต่รู้สึกว่าตัวเองไม่มีชีวิตชีวากลับยิ่งง่วงนอนมากกว่าเดิม โดยเฉพาะแสงแดดในยามบ่ายที่ช่างทำตามอำเภอใจเหลือเกิน แผ่กระจายความร้อนของตัวเองโดยที่ไม่มีปิดบังซ่อนเร้นเลยแม้แต่นิด

“ไปเถอะ ตื่นได้แล้ว ต้องไปรวมตัวแล้ว” ขนาดเขาพูดยังไม่มีเรี่ยวแรงเลย

ตอนเช้ายืนระเบียบอยู่เสียตั้งนาน ตอนนี้เลยรู้สึกว่าร่างกายเหมือนจะไม่ค่อยสบายเลย

หลังจากที่เปลี่ยนเป็นเสื้อแขนสั้นเรียบร้อยแล้ว เขาก็เดินไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำให้ตัวเองตื่นตัวมีชีวิตชีวามากขึ้น

รอจนพวกเขากลับไปถึงสนามอีกครั้งก็เห็นว่าพวกครูฝึกยืนรออยู่ที่นั่นเรียบร้อยแล้ว

ไม่รู้ว่าทำไมพอเห็นหลูจื้อยืนอยู่ตรงนั้น เมื่อก่อนที่ชุยหังมีความคิดอยากจะบ่นอยากจะว่าก็ถูกกดเอาไว้หมด

อันที่จริงเดิมทีพวกเขาก็เป็นคนที่ไม่ได้มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องอะไรกัน แต่เพราะการฝึกทหารของพวกเขา ครูฝึกยังจำเป็นต้องมาถึงก่อนและกลับช้ากว่าพวกเขา นอกจากนี้ยังต้องคอยสอนท่านั้นท่านี้ให้พวกเขาไม่ได้หยุด ในสภาพอากาศแบบนี้ขนาดพวกเขาที่ใส่แค่หมวกเบเร่ต์ยังรู้สึกคันๆ หัวเลย ยิ่งไปกว่านั้นครูฝึกต้องสวมหมวกหม้อตาลตั้งแต่ต้นจนจบ

“เอาล่ะ มาถึงแล้วก็ยึดรูปแบบแถวตามเมื่อเช้านี้ วันนี้ตอนบ่ายจะทำการฝึกท่าระเบียบทหารก่อน จากนั้นจะสอนทุกคนร้องเพลงทหาร”

แค่ได้ยินว่ายังคงเป็นการฝึกท่าทหารทุกคนก็รู้สึกอยากจะอ้วกแล้ว

ไม่ได้รู้สึกว่ามันง่ายเกินไปแต่เป็นเพราะจืดชืดและน่าเบื่อมากต่างหาก

หลูจื้อรู้ว่าทุกคนกำลังคิดอะไรจึงพูดขึ้น: “ไม่ต้องบ่นและไม่ต้องคิดอะไร การฝึกท่าทหารจืดชืดน่าเบื่อ ผมจะบอกอะไรพวกคุณให้ นั่นมันเพราะพวกคุณไม่ได้เป็นทหาร เพราะถ้าพวกคุณเป็นทหารท่าทางที่พวกคุณยืนระเบียบเมื่อเช้านี้ ถ้าไม่ถูกทำโทษให้ยืนหนึ่งวันหนึ่งคืนน่ะถึงแปลก”

หลังจากที่ทุกคนได้ยินก็พลันเงียบลงทันที

ถึงแม้ว่าหลูจื้อจะเข้มงวดมาก แต่ถ้ามองในมุมมองของการฝึกฝนนี่นับว่าออมมือให้มากแล้ว ไม่ได้ยึดเอามาตรฐานของการฝึกฝนทหารจริงๆ ที่เข้มงวดมากเกินไปมาใช้กับพวกเขา

เพราะเรื่องเมื่อตอนเช้าชุยหังเลยได้แต่แอบเตือนสติตัวเองในใจว่าห้ามเหม่ออีกเด็ดขาด ต้องมีสติอยู่ตลอดเวลา อย่าได้ให้หลูจื้อหาโอกาสมาโจมตีตัวเองได้อย่างเด็ดขาด

แต่ว่าเป็นเพราะไม่มีอะไรบดบังบวกกับแสงอาทิตย์ที่ยังคงสาดส่องลงมาอยู่ตลอดเวลา ก็ทำให้เหงื่อของเขาไหลออกมาได้สำเร็จ มันไหลตามแก้มหยดลงมาไม่หยุด

อย่าได้มองคนอื่นเลย เขารู้ไม่ว่าใครก็เป็นเหมือนกันกับเขา

ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว หลูจื้อถึงได้อนุญาตให้ทุกคนได้พักครู่หนึ่ง ชุยหังรู้สึกว่าตอนนี้เขามองเห็นดาวดวงน้อยๆ เต็มดวงตาไปหมดแล้ว

กลางวันแสกๆ แบบนี้ถ้ามองเห็นดาวก็แสดงให้เห็นว่าตอนนี้เขาตามัวไปแล้ว

พักไปสิบนาทีก็ได้ฝึกท่าทหารอีกกว่าครึ่งชั่วโมง ตอนนี้ทุกคนรู้สึกว่าไม่ได้กำลังฝึกความแข็งแกร่งของร่างกายแต่ว่ากำลังอาบแดด…

ในที่สุดหลูจื้อก็ให้ทุกคนได้ขยับเขยื้อนร่างกาย ขยับแขนขยับขา เพื่อไม่ให้ร่างกายเกิดการแข็งตัวเป็นตะคริวทีหลัง

หลังจากที่ทุกคนพากันออกกำลังกายอยู่พักหนึ่ง หลูจื้อก็ตะโกนขึ้น: “นั่งลงกับที่”

ชุยหังเข้าใจในทันทีว่าทำไมหลูจื้อถึงพาพวกเขามาที่สนามหญ้านี้แล้ว

ทุกคนทยอยนั่งลงไป ตอนที่ชุยหังกำลังจะนั่งลงก็ได้ยินเสียงที่ฟังดูค่อนข้างพิเศษดังขึ้น

“แควก…”

ชุยหังรู้สึกว่าด้านหลังของตัวเองมีลมทะลุเข้ามา เย็นสบาย…ความรู้สึกแบบนี้เพียงครู่เดียวเขาก็รับรู้ถึงความรู้สึกไม่ปลอดภัย

เขารู้ในทันทีว่ามันเกิดอะไรขึ้น

เมื่อวานหลูจื้อก็เคยพูดเตือนเขาไปแล้วว่ามันอาจจะเกิดขึ้นได้คือรอยเย็บกางเกงแตกแล้ว…

สวรรค์เอ๋ย แผ่นดินเอ๋ย นี่ตั้งใจจะให้ฉันเป็นคนไร้ศีลธรรมหรือยังไง  ในใจของชุยหังเหมือนมีแกะเป็นหมื่นตัวกำลังวิ่งไปมา ใบหน้าก็ยังคงกลั้นเอาไว้ไม่กล้าจะขยับเขยื้อนอะไรอีกทั้งนั้น

เพราะเขาอยู่ข้างหน้าสุด ดังนั้นคนที่อยู่ด้านหลังต่างก็เห็นมันอย่างชัดเจน

“เป็นอะไร”

คนที่ชุยหังไม่หวังจะให้เห็นว่าเป้ากางเกงของเขาแตกเอ่ยปากถามขึ้นมาแล้ว