[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 105

　เจ้าเสือดาววิ่งเป็นเส้นตรง พยายามหนีชั้นให้พ้น

　ชั้นยังคงความเร็วไว้อยู่ แต่ว่าระยะห่างของเราที่ก่อนหน้านี้ค่อย ๆ สั้นลง กลายเป็นว่าคงที่แล้ว

　เจ้านี่มันเร็วกว่าที่คิดอีกแฮะ?

　เพราะชั้นมีบอลแรบบิทอยู่ในปากเลยยังไม่เร่งความเร็วแบบเต็มที่ ควรลองเพิ่มอีกสักหน่อยดีรึเปล่า?

　ระหว่างที่ชั้นคิด ร่างของกัลแพนเธอร์ก็เรืองแสง แล้วความเร็วของมันก็เพิ่มขึ้น

　ใช้ [ควิก] สินะ

　เข้าใจแล้ว ชั้นก็จะทุ่มสุดตัวจัดการแกเหมือนกัน

　ถ้าวิ่งไม่จริงจังแล้วโดนเจ้าตะขาบยักษ์เห็นเข้า เราคงซวยแน่

　ชั้นเมินบอลแรบบิทที่เหมือนจะฟาดหูไปมาอยู่ในปาก แล้วเพิ่มความเร็วขึ้น

　อีกนิดนึงก็คงตามทันแล้ว

　ระยะห่างระหว่างชั้นกับกัลแพนเธอร์ลดลงอีกครั้ง

　ไปล่ะนะ

　แค่ให้ [กรงเล็บอัมพาต] เฉี่ยวไปนิดหน่อยก็พอแล้ว

　กัลแพนเธอร์เหลือบมามองข้างหลัง

　เจ้านี่กลัวน่าดู

　รู้รึเปล่า หันมามองแบบนี้ยิ่งทำให้แกช้าลงอีกนะ

　ชั้นได้รู้หลายอย่างจากการวิ่งหนีแมงมุมพิษ

　เจ้าเสือดาวพยายามเร่งความเร็วขึ้น วิ่งเลียบไปตามด้านข้างของหินก้อนใหญ่

　แต่ว่า จบแล้วล่ะ

　ผ่านหินก้อนนี้ไปก็น่าจะตามทันแล้ว

　ชั้นเร่งความเร็วขึ้น คิดว่าจัดการมันได้อย่างแน่นอน

　แต่ทันทีที่ชั้นคิดว่ากลิ้งชนกัลแพนเธอร์ได้ ร่างของมันกลับเลือนหายไป กลายเป็นมีหินก้อนใหญ่อยู่ตรงหน้าชั้นแทน

　บ้าน่า หินยักษ์นี่ มันควรจะอยู่ซ้ายกว่านี้ไม่ใช่เรอะ

　โดนเล่นจนได้

　เจ้าเสือดาวมันวิ่งอยู่ทางด้านขวาชั้น

　นี่ต้องเป็น [ภาพลวงตา] ของมันแน่ ๆ ทำให้ภาพที่มองผิดไปจากความเป็นจริง

　ต่อให้ระวังก็คงรับมือไม่ได้อยู่ดี

　กัลแพนเธอร์หยุดเท้าของมัน แล้วหันกลับมามองด้วยสายตาเย้ยหยัน

　อ้อ ที่หันกลับมามองเพราะจะใช้สกิลนี้สินะ

　จากตรงนี้ หยุดไม่ทันแล้ว

　ชั้นกลิ้งไปชนกับก้อนหินเข้าจัง ๆ

　เมื่อเกล็ดกระแทกเข้ากับก้อนหิน ก็ส่งเสียงดังโครมขึ้นมา

　หินก้อนใหญ่ก้อนนั้นก็แตกออกเป็นเสี่ยง ๆ

　ถึงความเร็วจะลดลง แต่ชั้นก็ยังคงใช้ [กลิ้ง] เข้าไปหามันได้

　กัลแพนเธอร์อ้าปากกว้าง ตัวแข็งทื่อไปครู่หนึ่ง

　พอมันรู้สึกตัว ก็เริ่มจะหนีอีกครั้ง

　คงเพราะได้สติช้าเลยไม่ทันเปลี่ยนทิศทางที่หัน มันเลยคิดจะลอดใต้ตัวชั้นที่กระเด้งขึ้นมานิดหน่อยจากการวิ่งชนหิน

　แต่ว่า เศษหินก้อนนึงได้พุ่งไปกระแทกเข้ากับเสือดาวเข้าจัง ๆ

　[กรรรร!]

　เสือดาวร้องออกมา

　ชั้นกลิ้งเข้าไปหามัน ดีดหินรอบ ๆ ตัวออกไป

　จากที่โดนเข้าไปตะกี้ กระดูกมันน่าจะหักไปหลายท่อน บบนี้คงขยับไม่ได้แล้ว

　ชั้นยกเลิก [กลิ้ง] แล้วกระโดดเข้าไปหากัลแพนเธอร์ที่นอนอยู่บนพื้น

　ยื่นแขนออกไปและใช้ [กรงเล็บอัมพาต] ใส่มัน

　ชั้นตรวจสอบว่ามันมี [อัมพาต (สูง)] เรียบร้อย แล้วก็คายบอลแรบบิทออกมาวางบนหัว

　หวา แฉะไปทั้งตัวเลย

　ไม่อยากเอากลับไปวางบนหัวเลย

　พอชั้นทำหน้าเหวอออกมา มันก็เหวี่ยงหูตีบนหัวชั้น

　อา โทษทีนะ

　พอเอามาวางบนหัวแล้ว ไม่เวิร์คจริง ๆ นั่นแหละ

　ก่อนหน้านี้ก็เคยคิดว่าถ้าเจอกับกิ้งก่าดำอีกที จะไปไหนมาไหนโดยการเอาเข้าปากดีรึเปล่า แต่ชั้นอาจโดนพิษเข้าก็ได้

　ยังไงก็โดนสไลม์นั่นขโมย [ถอนพิษ] ไปแล้ว ชั้นไม่มั่นใจว่าสกิลเดิมจะยังอยู่รึเปล่า

　ว่าไปแล้ว พวกลิงแดงจะอยู่ดีรึเปล่า

　บางทีกิ้งก่าดำอารมณ์ไม่ดีก็กัดพวกมันเหมือนกัน ไม่ใช่ว่ากลับไปแล้วพวกนั้นตายหมดบ้านนะ

　ชั้นวางบอลแรบบิทลงบนพื้น แล้วใช้สายตาบอกให้มันไปโจมตีกัลแพนเธอร์

　บอลแรบบิทมองมาเงียบ ๆ แล้วเริ่มฟาดหูใส่เท้าชั้น

　ไม่ใช่ชั้นเฟ้ย เจ้านั่นต่างหาก!

　เดี๋ยวค่อยไปล้างตัวทีหลังก็ได้น่า ชั้นเองก็อยากล้างหัวเหมือนกันนั่นแหละ!

　พอมันฟาดหูจนพอใจ ก็หันไปหากัลแพนเธอร์

　ฟู่ รอดไป กำลังคิดอยู่แล้วว่าถ้ามันไม่ยอมฟังจะทำยังไงดี

　ดูเหมือนว่าความประทับใจในตัวชั้นจะลดลงไปสักสามขั้นได้

　แต่ก็อย่างที่คิด มันไม่โดนดาเมจเลย

　ฟาดไปเท่าไหร่เลือดของมันก็ไม่กระดิกเลย

　ขนาดโดน [แสง] เข้าไปสามลูกก็ยังเหมือนเดิม มันมองไปหาบอลแรบบิททั้ง ๆ ที่ยังหลับตาอยู่ข้างนึง

　ชั้นหวังมากไปรึเปล่านะ?

　เล็งหามอนสเตอร์ตัวอื่นที่อ่อนแอกว่านี้จะดีรึเปล่า?

　รอต่อก็ไม่ได้อะไร แถมอัมพาตก็ใกล้จะหายแล้วด้วย

　เอาเถอะ อย่างน้อยมันก็โจมตีไปแล้ว อาจจะได้ค่าประสบการณ์ก็ได้…..หะ เห มันกัดด้วยแฮะ

　นี่แกหิวขนาดนั้นเลยเหรอ

　โอ๊ะ มีดาเมจจริง ๆ ด้วย

　พอข่วนผิวหนังของมันออกมาได้ พลังป้องกันตรงจุดนั้นก็น่าจะลดลง

　บอลแรบบิทเริ่มกินมันทั้งเป็น

　สยองเหมือนกันนะเนี่ย

　ชั้นควรให้มันวิวัฒนาการดีรึเปล่าเนี่ย? คงไม่เกิดเป็นตัวประหลาดขึ้นมาหรอกนะ?

　สถานะของมันเปลี่ยนจาก [อัมพาต (สูง)] เป็น [อัมพาต (กลาง)] ชั้นเลยแทงเล็บเข้าไปที่คอมันทันที

[ได้รับค่าประสบการณ์ 108 แต้ม]

[ได้รับค่าประสบการณ์ 108 แต้มจากผลของสกิล [ไข่เดินได้ : Lv–] ]

[เลเวลของ [มังกรแห่งโรคภัย] เพิ่มขึ้นจาก 20 เป็น 22]

　ค่าประสบการณ์ได้น้อยลงเยอะเลยแฮะ แบบนี้คงเพิ่มเลเวลสบาย ๆ ไม่ได้

　จนถึงเลเวลสี่สิบก็คงพอได้อยู่หรอก

　แต่กว่าจะถึงเจ็ดสิบห้านี่คงอีกยาวไกล

　ช่วงเลเวลเจ็บสิบคงขึ้นยากเอาเรื่อง…แต่ชั้นมีสกิลโกงค่าประสบการณ์อยู่ คงไม่ขนาดนั้นหรอกมั้ง

　แต่เพราะมี [ละอองเกล็ดมังกร] อยู่ ชั้นคงต้องอยู่เหงา ๆ ไปอีกหลายปี เผลอ ๆ ตายเหงา ๆ เลยด้วย

　ช่างเถอะ ตอนนี้โอเคแล้วล่ะนะ

　แย่หน่อยที่ไม่มีโอกาสลองใช้ [ลมหายใจแห่งโรคภัย] แต่แค่นี้ก็พอแล้ว

　ในทะเลมีเกลือ จะได้กินเนื้อเสือดาวด้วย

　ถ้าไปล้างตัว บอลแรบบิทก็อาจจะอารมณ์ดีขึ้นก็ได้

　ไหนดูหน่อย แกได้ค่าประสบการณ์มาเท่าไหร่กัน