[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 108

　อูฐสามหัวหมุนตัวไป หันหลังให้ชั้น

　สงสัยยังคิดว่าจะหนีได้อยู่

　ชั้นใช้ [กรงเล็บอัมพาต] หลังมันแบบเฉี่ยว ๆ

　「「「เวววว!」」」

　ทั้งสามร้องขึ้นมาเกือบจะพร้อมกัน

　มันพยายามทรงตัวไว้ แต่ก็ล้มลงไปในที่สุด

[เลเวลของสกิลทั่วไป [กรงเล็บอัมพาต] เพิ่มขึ้นจาก 3 เป็น 4]

　พอชั้นยืนยันว่ามันมีสถานะ [อัมพาต] ชั้นก็วางบอลแรบบิทลงพื้น

　「เปฟุ」

　บอลแรบบิทเดินลากตัวเข้าไปหาอูฐสามหัว

　เมื่อไปถึง มันก็ปีนขึ้นไปบนตัวแล้วกัดร่างอูฐ

　ตอนแรกคิดว่าดาเมจคงไม่เข้าเลยสักนิดเพราะสเตตัสต่างกันเกิน แต่บางที [กัดเป็นชิ้น ๆ]อาจจะดีกว่าที่คิดก็ได้

　เสียงร้องของอูฐสามหัวดังก้องไปทั่ว

　สยองจริง ๆ แฮะคราวนี้

　ปกติกระต่ายมันไม่ดุร้ายขนาดนี้นี่นา ผิดที่วิธีสอนชั้นสินะ

　เพราะชั้นบังคับให้มันสู้หรือเพราะชั้นให้มันได้ลิ้มรสเนื้อกันแน่นะ?

　แต่มันก็ไม่มีฉายาแปลกนี่นา

　สถานะของมันเปลี่ยนจาก [ต้องสาป・อัมพาต] เป็น [ต้องสาป・อัมพาต (ต่ำ)]

　จัดการเลยละกัน

　「เอเฮบ!」

　หนึ่งในหัวหนึ่งของมันส่งเสียงไอแปลก ๆ ออกมา ขณะที่พยายามไล่บอลแรบบิทออกไปด้วย

　นี่มันผลของ [ต้องสาป] จาก [ลมหายใจแห่งภัยพิบัติ] ของชั้นงั้นเหรอ?

　「กรรรรร!」

　ชั้นสั่งให้บอลแรบบิทถอยออก แล้วพ่น [ลมหายใจแผดเผา] อัดมันทันที

　ร่างของอูฐสามหัวถูกล้อมรอบไปด้วยเพลิงสีแดง

[ได้รับค่าประสบการณ์ 32 แต้ม]

[ได้รับค่าประสบการณ์ 32 แต้มจากผลของสกิลฉายา [ไข่เดินได้ : Lv–] ]

　ชั้นพ่นลมหายใจออกไปเต็มแรง เผาจนเหลือเพียงเถ้า

　「เปฟู….」

　พอมองไปที่ซากของอูฐสามหัว บอลแรบบิทก็ส่งเสียงออกมาเศร้า ๆ

　เพราะเห็นว่าผลโรคมันเป็น [ต้องสาป] ชั้นเลยเผลอวางใจไป

　ถึงยังไม่แน่ใจว่า [ต้องสาป] มันติดต่อกันได้รึเปล่า แต่ดูท่าแล้วน่าจะได้

　พอเห็นหัวนึงไอออกมา ชั้นเลยต้องเปลี่ยนแผนในทันที

　ยังไงโรคก็คือโรค ควรมองเป็นแบบนั้นมากกว่ามองเป็นคำสาป

　แกเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย?

　ไม่ไอใช่มั้ย? หรือไอนิดหน่อย?

　ตะกี้แกไปกินเนื้อเจ้าอูฐนั่นมานี่นา

　ไม่อันตรายเหรอ?

　ตรวจสอบสเตตัสก่อนแล้วกัน

—————————————————————

เผ่าพันธุ์ : บอลแรบบิทเล็ก

สถานะ : ปกติ

Lv : 10/12

HP : 39/39

MP : 0/28

พลังโจมตี : 16

พลังป้องกัน : 22

พลังเวท : 30

ความคล่องแคล่ว : 24

ระดับ : E-

สกิลพิเศษ:

[หลบซ่อน : Lv1] [อาหารฟื้นฟู : Lv3]

สกิลต้านทาน:

[ต้านทานความหิวโหย : Lv4] [ต้านทานพิษ : Lv1]

[ต้านทานการกินเกินจำกัด : Lv1]

สกิลทั่วไป:

[ขุดดิน : Lv2] [แสง : Lv2] [แกล้งตาย : Lv1]

[ระบำสะบัดฟาด : Lv3] [เขมือบ : Lv1] [ช่องเก็บของภายใน : Lv1]

[ชาร์ม : Lv1] [กัดเป็นชิ้น ๆ : Lv2] [ฟื้นฟู : Lv1]

สกิลฉายา:

[ไอดอลแห่งทะเลทราย : Lv2] [ผู้กลืนกินสายเลือด : Lv1] [ปรสิตเพิ่มเลเวล : Lv2]

[จอมกินจุ : Lv3]

—————————————————————

　….ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นอะไร

　คราวหน้าถ้าจะทดสอบ [ลมหายใจแห่งโรคภัย] ต้องระวังกว่านี้แล้วสิ

　ไม่สิ คงไม่มีคราวหน้าแล้ว

　เห เจ้านี่ใช้ [ฟื้นฟู] ได้ด้วย

　เป็นสกิลที่ชั้นพยายามฝึกเอาเป็นเอาตาย แต่สุดม้ายโดนการวิวัฒนาการตัดออก

　ถ้าแกใช้ [ฟื้นฟู] ได้ชำนาญ จากนี้คงสำรวจสบายขึ้นเยอะ

　ตรงข้ามกับชั้นที่โล่งอก บอลแรบบิทพองแก้มของตนแล้วฟาดหูลงพื้นไปมา

　ดูเหมือนว่ามันอยากจะกินเนื้ออูฐ

　ชั้นอุตส่าห์เป็นห่วงแกนา….เอาเถอะ ผิดที่ชั้นไม่ระวังเอง

　บอลแรบบิทพยายามกินซากไหม้ ๆ ที่เหลืออยู่ของอูฐสามหัว แต่แล้วก็ต้องคายออกมา

　กินไม่ได้หรอก ไปกินทรายยังอร่อยกว่าเลย

　ชั้นมองบอลแรบบิทแล้วหัวเราะอยู่ในใจ แล้วมันก็หันมาจ้อง

　ชั้นหัวเราะออกนอกหหน้าเลยเหรอ? หรือโกรธที่เผามันจนเหลือแต่ถ่าน?

　ชั้นเอามือจับแก้มตัวเองเบา ๆ

　ไม่น่าออกทางสีหน้าขนาดนั้นนี่นา ไม่น่าเห็นรอยยิ้มเพราะเกล็ดด้วย

　เจ้านี่เข้าใจชั้นจากสายตาอย่างเดียวรึเปล่า?

　ชั้นลูบหัวของบอลแรบบิทเบา ๆ โดยระวังไม่ให้โดนเล็บเข้า

　บอลแรบบิททำหน้าเหมือนจะบอกว่า「หลอกกันไม่ได้หรอก!」แต่พอลูบไปได้สิบวิก็หย่อนตาลงอย่างพอใจ

　พอลูบตรงหู บอลแรบบิทก็ส่งเสียง「เปฟุ」ออกมา

　คงจะคันเพราะลากทรายมาตลอดล่ะมั้ง

　เดี๋ยวก็คงเปื้อนทรายอีก แต่ตอนนี้เอาออกให้สักหน่อยแล้วกัน

　ทันทีที่ชั้นปัดเสร็จ บอลแรบบิทก็หลับตาลงแล้วก็หลับไป

　แกนี่โดนอาหารล่ออง่ายเกินไปแล้ว

　แถมโกรธง่ายหายง่ายอีกต่างหาก

　ชั้นค่อย ๆ ยกบอลแรบบิทขึ้นมาวางบนหัวโดยไม่ให้มันตื่น

　สู้กับกัลแพนเธอร์กับอูฐมา เจ้านี่คงเหนื่อยแล้ว

　วันเดินเยอะใช้ได้เลย

　ถึงชั้นจะเป็นคนเดิน แต่คนที่นั่งมาก็เหนื่อยได้เหมือนกัน

　แม้จะพยายามจะเดินนิ่ง ๆ แต่ก็ยังสะเทือนอยู่ดี

　เอาเป็นหาที่ที่มีต้นกระบองเพชรอยู่แล้วนอนตรงนั่นแล้วกัน

　「เฮะ….เฮะปุ!」

　บอลแรบบิทบนหัวร้องขึ้นมาเบาๆ

　ตื่นแล้วเหรอ? แต่ก็ไม่เห็นขยับนี่นา

　「กรร?」

　ชั้นถามไป แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะตอบกลับมา

　นั่นละเมอเรอะ?