[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 119

　ก่อนอื่น ตรวจสอบสเตตัสหลังจากที่เลเวลอัพก่อน

—————————————————————

〖อิลเชีย〗

เผ่าพันธุ์ : มังกรแห่งโรคภัย

สถานะ : ปกติ

Lv : 29/75

HP : 182/293

MP : 41/213

พลังโจมตี : 266

พลังป้องกัน : 191

พลังเวท : 182

ความคล่องแคล่ว : 172

ระดับ : B-

สกิลพิเศษ:

[เกล็ดมังกร : Lv5] [เสียงจากพระเจ้า : Lv4] [ภาษากริช่า : Lv3]

[บิน : Lv5] [ละอองเกล็ดมังกร : Lv4] [ธาตุมืด : Lv–]

[มังกรชั่วร้าย : Lv–] [ฟื้นฟู HP อัตโนมัติ : Lv3] [สัมผัสตรวจจับ : Lv2]

สกิลต้านทาน:

[ต้านทานกายภาพ : Lv4] [ต้านทานการตก : Lv5] [ต้านทานความหิว : Lv4]

[ต้านทานพิษ : Lv5] [ต้านทานความเดียวดาย : Lv6] [ต้านทานมนตรา : Lv3]

[ต้านทานธาตุมืด : Lv3] [ต้านทานธาตุไฟ : Lv2] [ต้านทานความกลัว : Lv2]

[ต้านทานการขาดออกซิเจน : Lv3] [ต้านทานอัมพาต : Lv2]

สกิลทั่วไป:

[กลิ้ง Lv6] [ตรวจสอบสเตตัส : Lv6] [ลมหายใจแผดเผา : Lv5]

[ผิวปาก : Lv1] [หมัดมังกร : Lv3] [ลมหายใจแห่งโรคภัย : Lv3]

[เขี้ยวพิษ : Lv3] [กรงเล็บอัมพาต : Lv4] [ดรากอนเทล : Lv1]

[คำราม : Lv2] [ดาวตก : Lv2] [นัทแครกเกอร์ : Lv3]

[ศาสตร์ร่างมนุษย์ : Lv4] [คาไมทาจิ : Lv2] [สะบั้นคอ : Lv3]

สกิลฉายา:

[บุตรแห่งราชามังกร : Lv–] [ไข่เดินได้ : Lv–] [ซุ่มซ่าม : Lv4]

[คนโง่ : Lv1] [นักสู้ประชิด : Lv4] [นักฆ่าแมลง : Lv3]

[จอมโกหก : Lv2] [เจ้าแห่งการหลบหลีก : Lv2] [จิตเกื้อกูล : Lv6]

[วีรบุรุษตัวน้อย : Lv5] [วิถีแห่งปีศาจ : Lv6] [หายนะ : Lv5]

[จอมวิ่งหนี : Lv2] [เชฟ : Lv4] [ราชาอำมหิต : Lv4]

[ทรหด : Lv2] [ผู้ฆ่ายักษ์ : Lv1] [ช่างปั้นดินเผา : Lv4]

[จ่าฝูง : Lv1] [ผู้ถือครองสิทธิแทรกแซงลาปลาซ : Lv1]

—————————————————————

　เพิ่มขึ้นมาเยอะเลย

　แต่พอถึงช่วงกลาง ๆ จะยิ่งเลเวลอัพยากขึ้นไปอีก

　อีกสี่สิบหกเลเวลจะได้วิวัฒนาการอีกครั้งสินะ?

　หวังว่าจะมีตัวเลือกวิวัฒนาการดี ๆ มาให้

　ชั้นยังรู้สึกแย่ที่เลือกร่างนี้มาอยู่เลย….

　เอาเถอะ อะไรที่มันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป

　แค่ตั้งใจเพิ่มเลเวล [จิตเกื้อกูล] กับ [วีรบุรุษตัวน้อย] ไปก็พอ

　เพราะ [จิตเกื้อกูล] เลเวลเพิ่มขึ้นมา ทำให้ชั้นเรียนรู้เวทมนตร์ขาวได้ง่ายขึ้น คงจะให้บอลแรบบิทสอน [ฟื้นฟู] ให้ชั้นได้ล่ะมั้ง

　ตอนนี้ HP มีเหลือเฟือ แต่ MP เกือบจะหมดแล้ว

　ก็เล่นยิง [คาไมทาจิ] ไปซะขนาดนั้นนี่นา

　เดิมทีชั้นเอาแต่สู้แบบเอาตัวเข้าปะทะ แต่หลังจากนี้คงต้องระวังเรื่องนี้ให้มากขึ้นหน่อย

　ถ้าไม่มีสำรองไว้ใช้ยามฉุกเฉินอาจจะแย่เอาได้

　อันที่จริงเจ้าตัวตะกี้ก็ไม่โหดเท่าไหร่

　ถ้าโดน [เคลย์] เข้าไปสักทีคงลำบากกว่านี้ล่ะมั้ง

　เอาเถอะ เลิกคิดมากได้แล้ว

　รีบ ๆ เก็บซากกระบองเพชรกลับไปดีกว่า

　ชั้นค่อย ๆ ดึงหนามบนตัวมันออกโดยระวังไม่ให้มันไปจิ้มนิ้วตัวเองเข้า

　หลังจากถอนหนามแบบลวก ๆ เรียบร้อยก็แยกส่วนขาออกมาจากลำตัว

　ถ้าผ่าตรงตัวมันออก กว่าจะมาอีกทีคงโดนแสงอาทิตย์จนแห้งไปหมดแล้ว

　เพราะชั้นว่าจะพานีน่ากับบอลแรบบิทมาทีหลัง

　อุตส่าห์ล่าเหยื่อตัวใหญ่แบบนี้มาได้ ถ้าเสียเปล่าหมดก็เสียดายแย่

　ถ้าพานีน่ากับบอลแรบบิทมา ตั้งใจว่าจะใช้ที่นี่เป็นฐานสักพัก

　อาจจะทำยากสักหน่อย แต่ชั้นน่าจะเอาผิวมันมาทำเป็นพื้นปูให้นีน่านอนได้

　อย่างน้อยก็ดีกว่านอนบนทรายล่ะนะ

　หลังจากชำแหละเรียบร้อย ปัญหาต่อไปก็ผุดขึ้นมา

　จะแบกไปยังไงดีล่ะ

　ถ้าชั้นถือไว้แล้วกลิ้งมันก็เละหมด

　ถ้าเดินไปเฉย ๆ ก็ไกลเกิน เพราะชั้นมาไกลกว่าที่ตั้งใจไว้

　เฮ้อ ช่วยไม่ได้ล่ะนะ

　คงต้องเอายัดปากแล้วกลิ้งไป

　เพราะชั้นต้องทำให้มันสดที่สุดเท่าที่จะทำได้นี่นา

　ชั้นจับกระบองเพชรยัดใส่ปากไว้ แล้วก็เริ่ม [กลิ้ง] กลับไปยังที่ที่ชั้นมา

　ทรมานแฮะ

　หายใจก็ลำบาก แถมผิวของกระบองเพชรมันจิ้มอยู่ในลำคอจนอยากจะอ้วกออกมา

　อ๊ะ เผลอกลืนลงไปนิดหน่อยแล้ว

　อ๊า จมูกชั้น! ตะ ตายแน่! ตายแน่งานนี้! หยุดที!

　หลังจากที่ต้องทนทุรนทุราย ชั้นก็มาถึงเป้าหมายในที่สุด

　วันนี้เกือบตายไปสองครั้งแล้ว

　ชั้นเจอตัวนีน่าทันที

　เธอยังคงนอนอยู่บนซากกระบองเพชรที่บอลแรบบิทกินเหลือไว้เหมือนก่อนที่ชั้นจะไป

　แต่บอลแรบบิทหายไปไหนก็ไม่รู้

　ชั้นส่งเสียงไม่ได้เพราะมีของเต็มปาก เลยกระทืบเท้าเบา ๆ เพื่อเรียกบอลแรบบิท

　กองทรายเล็ก ๆ กองหนึ่งขยับ แล้วบอลแรบบิทก็โผล่ออกมา

　ชั้นเห็นมีอะไรสักอย่างที่ดูคล้ายหางกุ้งสีทรายโผล่ออกมาจากปากของมัน

　ก่อนที่บอลแรบบิทจะดึงกลับเข้าไปแล้วเคี้ยวดังกร๊วมแล้วกลืนลงไป

　ต่อด้วย「ฟุเฮะ」เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

　ที่ปากยังมีอะไรเขียว ๆ ติดอยู่เลย

　เก่งแบบไม่เข้ากับหน้าเลย

　เลเวลเพิ่มมาเวลนึงด้วย

　ชั้นให้แกช่วยดูแลนีน่าให้ แต่ดันออกไปหาอะไรกินซะงั้น…

　….อา อือ

　ผลสุดท้ายที่นี่มันก็ปลอดภัย ก็คงโอเคล่ะมั้ง

　「เปฟุ! เปฟุ!」

　บอลแรบบิทรีบวิ่งมาที่เท้าชั้น

　ให้ความรู้สึกเหมือนลูกสาวที่มารอของฝากจากพ่อที่ไปทำงานไกล ๆ ยังไงยังงั้นเลย

　….ว่าไปแล้ว ชีวิตในโลกก่อนชั้นเป็นไงนะ? ทำไมถึงคิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาเป็นอย่างแรก?

　หลังจากพยายามอ้าปากออกกว้าง ๆ ชั้นก็หันหน้าลงแล้วคายของในปากออก

　กองซากกระบองเพชรชุ่มน้ำลายก็ร่วงลงมา

　หูของบอลแรบบิทตั้งขึ้นมาชั่วแวบนึง ก่อนจะกลับลงไปราบพื้นเหมือนเดิม

　แล้วมันก็ยื่นหูออกมาฟาดไปที่หลังของชั้น

　ซึ่งเป็นที่ที่มีแผลโดนแทงมา

　โอ๊ย ๆ โทษที! โทษที!

　แต่ว่ายังมีอีกเยอะน่า! เดี๋ยวชั้นพาไปเอง!