[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 122

　ชั้นวิ่งไปโดนมีนีน่านั่งอยู่บนหลัง

　แขนข้างนึงกอดบอลแรบบิทไว้ ส่วนอีกข้างกำลังจับตัวชั้นไว้สุดแรง

　เอาจริง ๆ ไม่ต้องแบกบอลแรบบิทก็ได้มั้ง

　ปกติมันก็อยู่บนหัวชั้นตลอดนี่นา

　ตอนแรกก็ดูจะตกใจกลัวอยู่ แต่ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว น้ำหนักมือที่จับตัวชั้นก็เบาลงไป

　พอหันกลับไปดู ก็เห็นเธอหันไปดูทิวทัศน์รอบ ๆ ได้สบาย ๆ ท่าทางจะสนุกอยู่เลยด้วยซ้ำ

　「เปฟุ เปฟุ」

　บอลแรบบิทยื่นหูออกมาจากแขนของนีน่าแล้วตีมาที่หลังชั้น

　หืม หิวแล้วเหรอ?

　ตอนที่กินกับนีน่าก่อนหน้านี้คงจะกินไม่เยอะเพราะเหลือให้นีน่าสินะ

　อย่างกับเป็นร่างจำแลงของความตะกละเลยแฮะ

　เจ้านี่คงรู้ว่ามีอาหารที่ชั้นไม่ได้เอากลับมาอีก

　มันฉลาดพออยู่แล้วล่ะนะ

　「เนี๊ย! เอ่อ…คือว่า เราจะไปไหนกันเหรอ…?」

　「กรรร!」

　ต่อให้ถามมาชั้นก็ตอบไม่ได้หรอก

　เดี๋ยวถึงที่ก็รู้เอง  

　ไม่ต้องเป็นห่วง อีกเดี๋ยวก็ถึงแล้วล่ะ

　ระหว่างนี้มาคิดว่าอนาคตจะทำยังไงหลังไปถึงที่เจ้าอูฐหนามนั่นก่อนดีกว่า

　ทะเลทรายแบบนี้ไม่เหมาะกับมนุษย์แน่ ๆ ไม่นานก็ขาดน้ำแล้ว แถมร่างกายยังเหนื่อยล้าง่ายด้วย

　ไว้ลองทำเต็นท์จากซากกระบองเพชรดูแล้วกัน

　ถึงอาจจะโดนบอลแรบบิทกินไป แต่ก็น่าจะมีเหลือเฟือ

　อีกนิดก็ถึงที่หมายแล้ว

　พอเดินพ้นเนินทรายที่คุ้นเคย ชั้นก็ต้องตะลึง

　มีมอนสเตอร์แปดตัวรวมตัวกันรุมทึ้งซากอูฐกระบองเพชรที่ชั้นทิ้งไว้อยู่

　พวกมันมีขาสั้น ดูคล้าย ๆ กับเสือดาวสีเทา…ไม่สิ ดูเหมือนไฮยีน่ามากกว่า

　ทั้งแปดตัวมีขนาดต่างกัน บางตัวเหมือนยังเป็นทารกอยู่เลยด้วยซ้ำ

　「เอ~?」「เอ~!」

　「อเววววว!」

　พอรู้ตัวว่าโดนชั้นมอง พวกมันก็ร้องออกมา คาบหนามไปชิ้นนึงก่อนจะเริ่มวิ่งหนี

　เฮ้ย อย่างน้อยก็ทิ้งไว้หน่อยสิ

　ชั้นสัมผัสได้ถึงจิตอาฆาตของบอลแรบบิทจากข้างหลัง

　คิดว่ามันคงไม่ใช่แค่ระดับ E หรอก

　แต่ชั้นปล่อยไปไม่ได้

　ตรวจสอบสเตตัสมันก่อนแล้วกัน

　จะไล่ตามไม่ดูหน้าดูหลังไม่ได้ ยิ่ง MP ชั้นเหลือน้อยๆอยู่ด้วย

　ชั้นเลื่อนสายตาไปมองตัวที่น่าจะแกร่งที่สุด

—————————————————————

เผ่าพันธุ์ : เอียนเอียน

สถานะ : ปกติ

Lv : 23/27

HP : 83/83

MP : 31/31

พลังโจมตี : 95

พลังป้องกัน : 64

พลังเวท : 41

ความคล่องแคล่ว : 113

ระดับ : D-

สกิลพิเศษ:

[กระทำการเป็นฝูง : Lv–] [สัญชาตญาณสัตว์ป่า : Lv1]

สกิลต้านทาน:

[ต้านทานธาตุดิน : Lv3] [ต้านทานพิษ : Lv2]

[ต้านทานอาหารเน่าเสีย : Lv2]

สกิลทั่วไป:

[คำราม : Lv2] [กัด : Lv2]

[ภาพลวงตา : Lv3] [เรียกเพื่อน : Lv3]

สกิลฉายา:

[จอมวิ่งหนี : Lv3] [จอมปล้นสุสาน : Lv2]

[หัวขโมย : Lv2]

—————————————————————

　ดีล่ะ แบบนี้ไม่น่ายาก

　รอหน่อยบอลแรบบิท เดี๋ยวชั้นจะทำแฮมเบอร์เกอร์เนื้อไฮยีน่าบดให้เดี๋ยวนี้แหละ

　พอชั้นกำลังจะเริ่มวิ่ง ก็นึกขึ้นได้ว่ามีนีน่าอยู่บนหลัง

　จะผลีผลามไม่ได้ด้วยสิ

　งั้นมุ่งเป้าไปหาตัวที่วิ่งอยู่หลังสุดก็แล้วกัน

　ชั้นลดความเร็วลง เล็งเอียดเอียดตัวที่ช้าที่สุด วิ่งอยู่หลังฝูงเล็กน้อย

　พอวิ่งไล่ ก็รู้สึกภาพมันเลือน ๆ

　ภาพลวงตาอีกแล้วเรอะ?

　ทันใดนั้น ร่างของเอียนเอียนที่ชั้นเห็นก็หายไป กลายเป็นว่ามันอยู่ไกลยิ่งกว่าเดิม

　ตูล่ะหน่ายทะเลทรายที่นี่จริง ๆ

　แต่อย่างน้อยก็รู้ตัวทันเวลา ชั้นน่าจะตามมันได้อยู่

　「กรร!」

　ชั้นส่งเสียงเตือนบอลแรบบิทกับนีน่าบนหลัง

　แน่นอนว่าไม่ได้จะไปเต็มสปีด แต่ชั้นจะเร่งความเร็วขึ้น เพราะงั้นเกาะให้ดี ๆ ล่ะ

　แต่ทันทีที่ชั้นใส่แรงลงไปที่เท้าเพื่อวิ่ง เอียนเอียนตัวหนึ่งก็วิ่งกลับมาทางนี้

　มันอาจจเป็นภาพลวงตาก็ได้ แต่ชั้นกลับรู้สึกว่าไม่ได้เป็นอย่างนั้น

　พอลองใช้ [ตรวจสอบสเตตัส] ดูก็เป็นตัวจริง มันคิดอะไรอยู่น่ะ?

　เอียนเอียนที่วิ่งกลับมาเป็นตัวที่เล็กที่สุดในฝูง

　ขนาดมันเล็กกว่าตัวอื่นเกือบสองเท่า เนื้อก็น่าจะนุ่มด้วยสิ

　ดูจากชื่อเผ่าพันธุ์เหมือนกันแล้วแปลว่าโตโดยไม่วิวัฒนาการ  

　มันมีร่างที่เป็นเอียนเอียนเด็กรึเปล่านะ?

　「เอ้~! เอ้!」

　เสียงแหลมสูงของเอียนเอียนตัวเด็กร้องขึ้นมา ทำให้ชั้นหยุดอยู่กับที่

　มันวิ่งกลับมา แล้วใช้ปากคาบหนามกระบองเพชรที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา

　นี่แกกลับมาเพราะทำของตกเรอะ?

　เอียนเอียนเด็กหรี่ตาลง แล้วสะบัดคอเพื่อสลัดทรายออก

　ถ้าตอนนี้ จิ้มไปจึ๊กเดียวก็จบแล้ว

　แต่มือชั้นกลับไม่ขยับ

　มนุษย์อย่างชั้นทำไม่ลงหรอก ถึงจะเป็นมังกรก็เถอะ

　ไม่เอาน่า แกฆ่ามอนสเตอร์มาตั้งกี่ตัวแล้ว

　เจ้านี่ก็เป็นเหยื่อง่าย ๆ ไม่ต่างจากตัวอื่นไม่ใช่รึไง?

　ถึงชั้นจะพยายามคิดแบบนั้น แต่ร่างกายมันก็ไม่ยอมขยับอยู่ดี

　「อเว!」

　ชั้นได้รู้สึกตัวอีกทีเพราะเสียงร้องของเอียนเอียนอีกตัวหนึ่ง

　เอียนเอียนตัวเต็มวัยวิ่งมาคาบหลังคอของเอียนเอียนเด็กแล้ววิ่งหนีไป

　ระหว่างทาง เอียนเอียนเด็กก็ทำหนามกระบองเพชรในปากตกไปอีกครั้ง

　「เอ้!」

　เอียนเอียนเด็กร้องขึ้นมา แต่ตัวที่พามันไปยังคงวิ่งต่ออย่างไม่ใยดี

　กลับได้ยินเสียง「เอー!」ดังขึ้นมาดุเอียนเอียนเด็กจนคอตกแทน

　จริง ๆ จะตามไปตอนนี้ก็ยังไม่สาย แต่ไม่มีอารมณ์ล่าเลยแฮะ

　ส่วนบอลแรบบิทกำลังใช้หูตีหลังชั้นอยู่

　ไม่ได้หรอก ถ้าทำแบบนั้นเดี๋ยว [วิถีแห่งปีศาจ] ก็เพิ่มขึ้นมาอีกหรอก

　[ละอองเกล็ดมังกร] ของชั้นอาจจะทำให้ที่นี่วอดวายหมดก็ได้นะ

　แต่พอลองหันกลับไปมองซากกระบองเพชรที่โดนกินไป ก็รู้สึกเสียดายขึ้นมา

　ทั้งที่ชั้นเป็นคนฆ่ามันแท้ ๆ …..

　ก็นะ ทิ้งของหอม ๆ ไว้แบบนี้ก็คงไม่ปลอดภัยอยู่แล้วนี่นา

　คราวหน้าคงต้องระวังแล้ว

　เฮ้อ….

　ชั้นได้ยินเสียงนีน่าหลุดหัวเราะเบา ๆ จากข้างหลัง

　พอหันกลับไป เธอก็รีบเอามือปิดปากตัวเองทันที

　อย่างน้อยก็ทำให้นีน่าอารมณ์ดีได้ ก็คงโอเคล่ะมั้ง

　พอรู้ว่าไม่มีเหตุผลให้ปิดปาก เธอก็เอามือออกแล้วก็ยิ้มออกมาแห้ง ๆ

　「….เนีย เอ่อ ใจดีจังเลยนะคะ」

　อย่างน้อย ๆ เรื่องครั้งนี้ก็ทำให้นีน่าเชื่อใจชั้นมากขึ้น…ล่ะมั้ง

　ถ้าชั้นฆ่ามันโดยไม่ลังเลเลย สถานการณ์คงแย่กว่านี้แหง

　บอลแรบบิทพองแก้มอย่างไม่พอใจ แล้วหันหน้าหนีไปทางอื่น