[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 139

　「กิจิจิจิ! กิจิจิจิจิจิจิจิ!!」

　ชั้นเดินเข้าหาบอบแรบบิทแล้วอ้าปากออก โดยที่มีตะขาบยักษ์แหกปากอยู่ข้างหลัง

　เอ้า เข้ามาสิ มันอันตรายนะ

　แต่บอลแรบบิทก็ส่ายหัว

　『เดิน ข้างหลัง』

　อยากเดินอยู่ข้างหลังมากกว่าถูกจับโยนเข้าปากเหรอ?

　…..เอาเถอะ แบบนั้นก็ได้อยู่

　โชคดีที่เจ้าตะขาบยักษ์มันปิดทางไว้ ชั้นเลยไม่ต้องกังวลว่าจะมีตัวอะไรลอบเข้าจากข้างหลัง

　ถ้ามีบอลแรบบิทอยู่ในปากชั้นก็ใช้ท่าลมหายใจไม่ได้ด้วย แบบนี้อาจจะดีกว่าก็ได้

　แกช่วยพานีน่าไปด้วยได้รึเปล่า?

　「กรรร」

　ชั้นส่งเสียงเรียกบอลแรบบิท สอนให้บอลแรบบิทอุ้มนีน่า

　ตอนแรกชั้นกังวลว่าส่งเสียงสุ่มสี่สุ่มห้ามันจะทำให้อีกฝั่งตื่นตัวรึเปล่า แต่ในเมื่อเจ้าตะขาบยักษ์มันเล่นร้องซะขนาดนั้นแล้ว ที่กังวลไปคงเปล่าประโยชน์

　คุณคนที่อยู่อีกฝั่งคงรู้ตัวเป็นชาติแล้วล่ะ

　[สัมผัสตรวจจับ] ของชั้นตรวจจับบางอย่างได้ตรงหัวมุมข้างหน้า

　สัญญาณที่จับได้ไม่ชัดเจนเพราะกำแพงหนา แต่มันมีบางอย่างอยู่แน่นอน

　คงไม่ใช่มนุษย์ กลางทะเลทรายแบบนี้เป็นไปไม่ได้หรอก

　ถึงที่นี่อาจจะเคยเป็นซากปรักอะไรมาก่อน แต่มันอาจจะกลายเป็นรังมอนสเตอร์ไปแล้วก็ได้

　ในเมื่อตัวปัญหาอย่างตะขาบยักษ์บุกเข้ามาไม่ได้ ที่นี่ก็ย่อมเป็นที่ปลอดภัยสำหรับอยู่อาศัย

　บอลแรบบิททำตามที่ชั้นสอน ใช้หูจับนีน่าขึ้นแล้วยกเธอขึ้นมาวางไว้บนหัว

　พอมันเริ่มเดิน ขานีน่าก็ลากไปกับพื้น

　นั่นมัน…..ไม่ใช่ล่ะมั้ง?

　ไม่รู้ว่าบอลแรบบิทอ่านใจชั้นรึเปล่า มันถึงได้ร้อง「เปฟุ!」ออกมา ก่อนจะเด้งตัวขึ้นเล็กน้อยแล้วดึงนีน่าไปข้างหน้าอีกนิดหน่อย

　คราวนี้กลายเป็นว่าลากหัวนีน่าไปแทน

　บอลแรบบิทค่อย ๆ วางนีน่าลงช้า ๆ ก่อนจะอ้าปากกว้างแล้วกลืนเธอลงไป

　บอลแรบบิทตัวใหญ่ขึ้นในพริบตา แล้วพอส่งเสียงกลืนออกมาก็กลับมาเป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

　เอ่อ…..ไอ้แบบนี้มัน ไม่เป็นไรแน่เหรอ

　ตะกี้ชั้นยังงง ๆ อยู่เลยทำอะไรไม่ถูก แต่ที่มันทำตะกี้ไม่ใช่เพราะหิวแน่ ๆ

　เหมือนว่ามันจะเลียนแบบชั้นที่อมไว้ในปากเมื่อครั้งก่อน

　อ๊ะ จริงสิ เจ้านี่มีสกิล [ช่องเก็บของภายใน] ด้วยนี่นา

　น่าเป็นห่วงแฮะ

　「เปฟุ!」

　บอลแรบบิทพองแก้มขึ้น แสดงความไม่พอใจต่อความคิดชั้น

　อ่า ๆ โทษที ชั้นรู้น่าว่ามันปลอดภัย……อย่าย่อยนะ ชั้นขอล่ะ

　ชั้นหันไปเช็คอีกครั้งว่าตะขาบยักษ์ยังคงติดอยู่ แล้วก็เริ่มเดินไปตามทางเดิน โดยมีบอลแรบบิทตามหลังมา

　ทุกก้าวที่ชั้นเดิน [สัมผัสตรวจจับ] ก็สัมผัสได้ว่ากำลังมีอะไรบางอย่างเข้าใกล้มาเรื่อย ๆ

　ขนาดไม่น่าจะใหญ่มาก คงจะไม่อันตรายมาก

　บางทีมันคงรู้ตัวเหมือนกันถึงได้เดินมาช้า ๆ

　อีกฝั่งเองก็เลี่ยงไม่เดินมาที่หัวมุมนี่ด้วยรึเปล่า

　ชั้นเองก็ไม่อยากไปประสานงากับมอนสเตอร์อะไรไม่รู้เหมือนกัน

　ตรงส่วนนี้พวกเราเหมือนกันทั้งคู่

　ชั้นเลี้ยวไปตามทาง แล้วก็เห็นแมลงตัวใหญ่สองตัว

　อะไรกัน คิดว่ามีตัวเดียวซะอีก

　กำแพงหนาจน [สัมผัสตรวจจับ] เพี้ยนไปเลยรึไง

　ทั้งสองตัวเล็กกว่าชั้น ทั้งตัวเป็นสีแดงสว่างด้วย

　สัดส่วนพวกมันกับชั้นเท่ากับหมาขนาดกลางเทียบกับมนุษย์

　มีขาสั้น ๆ แปดขา แล้วก็ส่วนแบ่งระหว่างหัวกับท้อง

　นี่มันมดนี่

　จริงสิ ตอนชั้น [กลิ้ง] สำรวจตอนแรกๆก็เห็นพวกมันอยู่นะ

—————————————————————

เผ่าพันธุ์ : เรด โอเกอร์ แอนท์

สถานะ : ปกติ

Lv : 29/55

HP : 246/246

MP : 78/78

พลังโจมตี : 213

พลังป้องกัน : 226

พลังเวท : 48

ความคล่องแคล่ว : 187

ระดับ : C

สกิลพิเศษ:

[ธาตุดิน : Lv–] [รวมเป็นหมู่ : Lv–]

[ฟีโรโมน : Lv–] [ทรายแดง : Lv–]

สกิลต้านทาน:

[ต้านทานกายภาพ : Lv2]

สกิลทั่วไป:

[กัด : Lv4] [ขุดดิน : Lv6] [เคลย์ : Lv2]

[เคลย์กัน : Lv3] [รักษาร่าง : Lv3]

สกิลฉายา:

[มดทหาร : Lv6]

—————————————————————

　เจ้าพวกนี้ สเตตัสโคตรสูงสำหรับมดเลยนี่

　พลังโจมตี พลังป้องกัน ความเร็วสูงมากสำหรับระดับ C

　นี่มันสายต่อสู้ประชิดชัด ๆ เลยนี่นา

　ถึงสเตตัสจะยังน้อยกว่าชั้นอยู่หน่อยก็เถอะ แต่ถ้ามาสองตัวคงหนักมืออยู่

　แค่ตัวเดียวยังอันตรายเลย

　ไม่มีสกิลไหนที่ต้องระวัง สกิลต้านทานก็ไม่ค่อยมีด้วย

　ถ้าใช้สเตตัสเข้าสู้ลุ่น ๆ เจ้าพวกนี้เป็นปัญหามากกว่าทากยักษ์ที่เจออีก

　ที่สำคัญคือชั้นต้องระวังไม่ให้พวกมันฝ่าชั้นไปหาบอลแรบบิทด้วย

　ไม่อยากสู้เลยแฮะ…..

　หรือบางทีพวกมันอาจจะเป็นมิตรก็ได้นะ?

　มดแดงสองตัวยืนจ้องมาทางชั้น

　「คุฉะ คุฉะ!」「คุฉะ! คุฉะ!」

　พอพวกมันเห็นชั้น ก็ส่งเสียงแปลก ๆ ออกมา

　เสียงเหมือนกับว่าเอาฟันมาถูกัน

　เสียงแบบเดียวกับตะขาบยักษ์

　『กลับไป เขาบอกมา』

　โทรจิตจากบอลแรบบิทที่อยู่ข้างหลังชั้น

　ให้กลับเหรอ ดูข้างหลังชั้นสิ

　พวกแกเองก็น่าจะได้ยินเสียงตะขาบยักษ์แล้วนี่

　「กรร」

　บอลแรบบิท ช่วยบอกพวกมันทีนะว่ามีตะขาบเวรขวางทางออกอยู่

　ฝากให้ล่ามกระต่ายทำงานไปละกัน

　『เข้าใจแล้ว แต่ยังบอก ให้กลับอยู่』

　งี้นี่เอง ไล่ให้ไปตายเองเลยเหรอ

　แบบนี้จะยังเจรจากันอยู่ได้รึเปล่านะ?

　「คุฉะ!」「คุฉะ คุฉะ!」

　มดแดงทั้งสองตัววิ่งตรงมาหาชั้นทันทีที่บอลแรบบิทพูดจบ

　ให้ตายสิ สุดท้ายก็ต้องสู้สินะ!