[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 145

　「….ก็ สำหรับตัวที่มีสัญชาติสัตว์ป่าแล้ว การตอบสนองยังถือว่าช้าอยู่ล่ะนะ」

　ผมสะบัดเพื่อสลัดเลือดที่ติดอยู่ที่ดาบออก ก่อนจะเสียบกลับเข้าไปในฝัก

　ถอนหายใจแล้วนั่งลงบนก้อนหินใกล้ ๆ

　ผมหันไปมองศพของมอนสเตอร์ที่ผมเพิ่งจะฆ่าทิ้งไป…..กัลแพนเธอร์

　เจ้านี่มีสกิล [สัญชาตญาณสัตว์ป่า] ไม่ผิดแน่

　ผมอยากลองดาบใหม่ที่ได้มาไม่นาน ดาบที่มีชื่อว่าเจ้าหญิงกระหายเลือด……แต่ท่าทางมอนสเตอร์ระดับต่ำคงจะไม่มีค่าพอให้ทดลองใช้

　จะยืดการต่อสู้ให้นานกว่านี้ก็ได้ แต่นั่งดูมอนสเตอร์ทรมานมันน่าเบื่อจะตาย

　ให้ตายสิ ทำไมตัวผมต้องมานั่งรออยู่กลางทะเลทรายกันนะ?

　ไม่สิ ผมสมัครใจมาเองต่างหาก

　ข่าวลือที่ว่ามีมังกรแห่งโรคภัยปรากฏตัวขึ้นใกล้ ๆ ก็คงเป็นเรื่องงมงายทั้งเพ

　อย่างก็คงเป็นแค่มังกรดำระดับ C ไม่ก็กิ้งก่าตัวโตแค่นั้นเอง

　แต่ประเด็นอยู่ที่อดีตหัวหน้าอัศวินอดอล์ฟต่างหาก ผมต้องหาทางดึงตัวเขาออกมาให้ได้

　ตอนผมไปขอบาทหลวง กลับไม่อนุญาตเพราะไม่ปล่อยตัวนักโทษจากแค่ลมปากของพ่อค้าหน้าโง่คนนึง

　เมื่อก่อนจะยอมง่ายกว่านี้แท้ ๆ ชักเริ่มน่ารำคาญแล้วสิ

　คิดว่าที่อยู่สบายแบบนี้ได้เป็นเพราะใครกัน?

　จากนั้นผมเลยส่งทีมสำรวจไปตรวจสอบว่ามีมังกรแห่งโรคภัยอยู่จริง ๆ หรือเปล่า ถ้ามีผมจะได้ขอให้ปล่อยตัวอดอล์ฟชั่วคราวเพื่อให้ไปปราบมังกรกับผม……แต่ดูท่าทางแล้วทีมสำรวจก็คงจะกลับมาพร้อมหัวกิ้งก่าแทน

　ที่บาทหลวงยอมรับปากก็คงเพราะรู้ว่ามีแต่เรื่องไร้สาระ

　เพราะงั้น จากตรงนี้เลยต้องเป็นหน้าที่ของผม

　ถ้ามังกรแห่งโรคภัยไม่มีอยู่จริง ๆ ผมก็แค่ปลอมขึ้นมาสักตัวก็พอแล้ว ง่ายจะตาย

　ต่อให้เป็นบาทหลวงโง่ ๆ นั่นก็คงคาดไม่ถึงหรอก

　ไม่นานนัก ผมก็เห็นคนจำนวนหนี่งค่อย ๆ โผล่มา

　ทีมสำรวจกลับมาแล้วสินะ

　ห้า หก เจ็ด…?

　ทีมนี้ควรจะแปดคนนี่ หายไปไหนคนนึงกัน?

　แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้อะไรกลับมา สมกับเป็นทีมมือใหม่ อีกคนที่หายไปโดนแซนด์เซนติพีดไล่ไปแล้วรึไง?

　…….อ้าว หัวหน้าหายไปไหนกัน?

　คนที่หายไปคือฮาเกนเองเหรอ?

　ทั้ง ๆ ที่พวกนี้ควรจะกลับมาด้วยความดีใจ ทำไมแต่ละคนถึงทำหน้าหวาดกลัวกันอย่างนั้น?

　ดู ๆ แล้วก็ไม่มีอะไรตามมา ไม่น่าจะมีเหตุผลอะไรให้ต้องรีบกันขนาดนั้น

　แปลว่าต้องไปเจออะไรบางอย่างมางั้นสิ?

　ถ้าไปเจอกับมังกรแห่งโรคภัยมาจริง ๆ การที่กลับมาตั้งเจ็ดคนคงเป็นไปไม่ได้แน่

　บางคนบาดเจ็บ แต่ไม่มีคนไหนมีบาดแผลร้ายแรง

　พอเห็นว่าไม่มีมังกร ขากลับก็คงไม่อยากไปสำรวจมือเปล่าก็เลยโจมตีมอนสเตอร์ระหว่างทางด้วยรึไงกัน

　「นี่ เกิดอะไรขึ้น? ฮาเกนไปไหน?」

　ผมส่งเสียงเรียกออกไป

　ทีมสำรวจคนนึง พอเห็นผมก็ลงจากหลังม้าแล้วมองมาทางชั้น

　「ทะ ท่านอิลเชีย! มาทำอะไรตรงนี้กันครับ?」

　「ผมกังวลกับเรื่องนี้น่ะสิ ฮาเกนคิดว่าเรื่องที่พ่อค้าคนนั้นพูดไม่เป็นความจริงอยู่แล้วแล้วต่อให้มีจริงก็บอกว่าจะจัดการให้ ผมเลยนึกว่าจะไม่เป็นอะไรซะอีก」

　「ปะ เป็นเรื่องจริงนะครับ! อันตรายมากด้วย! มีมังกรแห่งโรคภัยอยู่จริง ๆ ครับ!」

　สองคนที่อยู่ข้างหลังตะโดนขึ้น

　「คุณฮาเกน โดนกินไปแล้ว」

　「ถะ ถึงผมจะโดนปัดลงจากหลังม้า แต่ยังโชคดีที่หาจังหวะหนีออกมาได้….」

　ตกใจเลย

　มีมังกรแห่งโรคภัยอยู่จริง ๆ งั้นเหรอ?

　ขนาดผมเองยังเคยเห็นแค่ภาพจากในหนังสือเท่านั้นเอง

　แล้วก็…..ฮาเกนโดนกินไปด้วย

　หมอนั่นเป็นไอ้โง่ เป็นคนมีความมั่นใจ ชอบบุกเข้าไปอย่างบ้าบิ่น แต่ก็เป็นไอ้โง่

　นึกว่าจะพอสู้กับมังกรแห่งโรคภัยได้ซะอีก

　「อืม……….คนรอดมาเยอะเกินไปนะ」

　สำหรับตัวตนอย่างมังกรแห่งโรคภัยแล้ว ตายแค่คนเดียวมันน้อยเกินไป

　บางทีมันอาจจะเลเวลน้อยอยู่ก็ได้

　ทางโบสถ์คงไม่เชื่อว่าเป็นมังกรแห่งโรคภัยจริง ๆ

　อาจจะไม่พอให้ปล่อยตัวอดอล์ฟด้วยซ้ำ

　คงต้องสุมไฟเพิ่มแล้วสินะ

　「จะ จริง ๆ นะครับ! เป็นมังกรแห่งโรคภัยไม่ผิดแน่ มันจัดการฮาเกนได้ไม่ต่างอะไรกับบิดข้อมือทารก….」

　จัดการกับคนหัวโล้นเหมือนบิดข้อมือทารกน่ะ มอนสเตอร์ระดับต่ำกว่านั้นก็ทำได้

　จริง ๆ เลย เจ้าพวกที่ดูสเตตัสไม่ได้นี่มันน่าหัวเราะจริง ๆ

　เข้าไปสู้โดยที่ไม่รู้พลังของศัตรู หรือกระทั่งพลังของตัวเอง

　ช่างน่าสมเพช

　สำหรับผม เจ้าพวกนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับก้อนกรวด

　「ไม่ใช่หรอก ที่บอกว่ารอดเยอะเกินไปน่ะ  ไม่ได้หมายถึงแบบนั้น」

　「เอ๋?」

　「คนเจ็ดคนถูกฆ่า อีกคนรอดมาได้แบบปางตาย….มาเจอผมที่มาดูเหตุการณ์เพราะกังวล แล้วรายงานก่อนจะตายไป แบบนั้นต่างหากที่ผมอยากจะเห็น ถ้าแค่หัวหน้าหายไปคนนึงแล้วที่เหลือมีแต่รอยข่วนคงโดนหัวเราะตายเลย」

　「ขะ ขอโทษนะครับท่านอิลเชีย ผมไม่ค่อยเข้าใจว่าหมายถึงอะไร….」

　ก่อนที่ทหารจะพูดจบ ผมก็ชักดาบออกมาแล้วฟันไปตรงหน้าอกของเขา

　ทรายคนนั้นลงไปนอนกับพื้นในทันที

　นึกว่าฟันไปเบา ๆ เพราะจะลองผลของดาบแล้วซะอีก

　หมอนี่อ่อนแอเกินไปแล้ว

　ถ้ามีมอนสเตอร์ฝ่าเข้ามาในฮาเรเนได้ ฮาเรเนคงล่มสลายกันพอดี

　แล้วแบบนี้จะมีทหารไว้ทำไมกัน?

　ดาบต้องสาปดูดเลือดของทหารที่ผมพึ่งจะฟันไปเข้ามา

　เหมือนว่ามันจะช่วยฟื้นฟู HP ของผมได้ แต่ในเมื่อผมยังไร้บาดแผล มันก็คงไม่มีผลอะไร

　อยากจะทดสอบพลังของดาบนี้อีกสักหน่อยจัง

[ได้รับค่าประสบการณ์ 76 แต้ม]

　เฮ้อ ไปล่ามดซะยังจะดีกว่า

　แถมฆ่าคนยิ่งทำให้เพิ่มเลเวลฉายายากอีก ไม่อยากเท่าไหร่

　「ทะ ท่านอิลเชีย?」

　「เกิด…เกิดอะไรขึ้น?」「ทำไมถึง….」

　เหลือหกคน….ต่อให้หนีไปก็คงตามทันอยู่ดีล่ะมั้ง

　คงไม่ต้องเรียกเพกาซัสหรอก

　「ก็ถึงบอกไงว่ารอดเยอะเกินไป สมองช้าจริง ๆ เลยนะ」

　ผมหัวเราะขึ้นก่อนจะใช้ดาบฟันอากาศ แล้วห้าคนที่เหลือก็กรีดร้องขึ้นก่อนจะหนีไปจากกำแพงเมืองด้วยสีหน้าหวาดกลัว

　「อะ อสูร!」

　ใครสักคนตะโกนขึ้นมาพร้อมกับเสียงร้องของคนอื่น ๆ

　ใจร้ายจังนะ ผมต่างหากที่เป็นคนฆ่าอสูร

　ไว้จบเรื่องนี้แล้ว คงต้องรีบไปอธิบายกับบาทหลวงแล้วขอให้ปล่อยตัวอดอล์ฟมาก็แล้วกัน

　จะปล่อยให้อดอล์ฟโดนประหารเพราะฆ่าคู่หมั้นตัวเองน่ะไม่ได้หรอก ผมไม่คิดจะรอถึงตอนนั้นหรอกนะ

　「….[ควิก]」

　พอร่ายเวทเสร็จ ผมก็ควงดาบในมือหนึ่งรอบ

　ได้เวลาไล่ตามแล้วสิ