[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 162

　มังกรแห่งโรคภัย ก็ไม่เห็นจะเท่าไหร่

　ผมไม่เคยเห็นมันมาก่อนก็เลยคิดว่าเป็นระดับ A……แต่สุดท้ายก็แค่ระดับ B- ธรรมดา

　บางที ระดับของพวกอสูรก็อาจจะมีคลาดเคลื่อนจากที่เห็นไปบ้าง เพราะงั้นวลาที่ผมเจอตัวหายากก็จะต้องคอยระวังแล้วตรวจสอบสเตตัสให้แน่ก่อน….

　ระดับอสูรถูกบันทึกไว้โดนผู้กล้าคนก่อน แต่เรื่องนั้นมันก็เกินห้าร้อยปีมาแล้ว

　ถ้าจะมีเปลี่ยนแปลงไปบ้างก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

　ผมไม่คิดว่าผู้กล้าคนก่อนจะบันทึกไว้ได้ครบทุกตัวหรอก แถมโดนจัดคร่าว ๆ จากการตัดสินใจของผู้กล้าคนก่อนด้วย

　ผมไม่รู้ว่าเป็นระดับ B ขั้นต่ำหรือขั้นสูง คิดไว้ว่าต้องเป็นขั้นสูงแน่……ไม่คิดเลยว่าจะเป็นขั้นต่ำ

　ถ้าเป็นอย่างนี้แซนด์เซนทิพีดยังอันตรายกว่า

　จะว่าไป เจ้านี่ [เสียงจากพระเจ้า] ด้วย

　ช่างเถอะ ดูไม่เหมือนราชาปีศาจอยู่แล้ว

　เรื่องแบบนั้นก็เป็นได้แค่เรื่องเล่าเท่านั้นล่ะนะ

　ที่สำคัญกว่านั้น ทำไมมังกรกระจอกแบบนี้ถึงมีชื่อเหมือนผมกันล่ะ

　ถ้ามันมีชื่อ ก็เป็นไปได้ว่าจะมีเจ้าของ

　ทาสที่อยู่ตรงนั้นเป็นคนตั้งชื่อให้งั้นเหรอ?

　ไม่หรอกมั้ง คนแบบนั้นคุมมังกรไม่ได้หรอก

　ถ้าบอกว่าเจ้าของสั่งให้มันพาตัวทาสไปด้วยยังฟังดูเป็นไปได้มากกว่า

　ถ้ามีเจ้าของอยู่แถว ๆ นี้ ก็คงต้องไปจัดการด้วย…..ไม่สิ ยังไงผมก็จะไปจากฮาเรเนอยู่แล้วนี่นา ไม่ต้องสนใจก็ได้

　ปล่อยให้มันไปโจมตีฮาเรเนก็ฟังดูเข้าท่าดีเหมือนกัน

　เพราะยังไงก็ไม่มีใครเอาผิดผมได้อยู่แล้ว

　「ท่าทางผมคงจะไม่ได้ใช้ดาบนี้แล้วล่ะนะ」

　พอว่าจบ ผมก็เก็บดาบศักดิ์สิทธิ์เข้าฝัฟไป

　ให้อดอล์ฟเป็นคนจัดการแล้วกัน

　ผมเองช่วยลด HP มันไปเยอะแล้ว แถมติดอัมพาตด้วย

　เอาใจอดอล์ฟสักหน่อยแล้วบังคับให้แยกชิ้นส่วนมันออกมาให้ เสร็จแล้วค่อยฆ่าทิ้ง

　ใช้ประโยชน์ได้ก็ต้องใช้ให้หมดจนหมดสุดท้าย

　「เอาล่ะคุณอดอล์ฟ ลงมือจัดการมันเลยครับ ถ้าคุณกลับไปโดยที่ไม่ได้ทำอะไรสักอย่างคงกู้ชื่อคืนมาไม่ได้หรอกนะ」

　อดอล์ฟมองไปที่มังกรที่นอนอยู่บนพื้น แล้วมองกลับมาหาผม

　「แต่เจ้ามังกรนี่ไม่คิดจะสู้นะ ถ้ามันอยากฆ่าข้าจริง ๆ ข้าคงตายไปแล้ว แถมยังมีมนุษย์สัตว์อยู่ตรงนั้น….」

　เฮ้อ ให้ตายสิ น่ารำคาญเป็นบ้า

　คิดว่าตัวเองพูดอะไรอยู่กัน?

　ฆ่าทิ้งตอนนี้เลยดีกว่ามั้ยเนี่ย?

　ขี้เกียจใช้คำว่าคุณกับมันแล้ว

　ยังไงอดอล์ฟก็ไม่ได้กลับฮาเรเนอยู่แล้ว จะสงสัยตอนนี้ก็ช่าง

　「ตัวผมเองจะฆ่าก็ได้ แต่ก็ยังไม่ทำเหมือนกันนะ?」

　เพราะสิ่งที่ผมเพิ่งคิดไปในหัว คำพูดถึงผ่อนคลายลงเล็งน้อย

　เฮ้อ ช่างมันเถอะ

　「ไม่ คือว่า…」

　「เข้าใจแล้วครับ จริง ๆ คือผมผิดที่คิดว่าคุณฆ่ามันได้สินะครับ เนอะ คุณอดีตหัวหน้าอัศวิน」

　อา พูดไปจนได้

　อุตส่าห์พยายามไม่พูดออกไปแท้ ๆ

　พออดอล์ฟได้ยินคำว่า ‘อดีตหัวหน้าอัศวิน’ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป

　เห็นแล้วอยากหัวเราะชะมัด

　ก่อนหน้านี้เพิ่งโดนอดอล์ฟบอกให้เลิกเรียกแบบนั้นมา

　โดนใช้คำแบบนั้นแล้วไม่สบายใจล่ะมั้ง

　ทันใดนั้น ผมก็รู้สึกเหมือนว่ากำลังถูกจ้องอยู่จึงหันไปมองมังกรที่อยู่ข้างหลัง

　อะไรของมัน ดูสเตตัสของผมอยู่งั้นเหรอ?

　ถึงจะไม่รู้ว่ามีได้ยังไง แต่เจ้านั่นมี [ตรวจสอบสเตตัส] เหมือนกันแน่ ๆ

　ถ้ามันตรวจสอบได้ มันก็คงต้องทำอยู่แล้วล่ะนะ

　รู้สึกไม่ดีเท่าไหร่

　ผมไม่อยากให้มันคิดวิธีตอบโต้จากการดูสกิลผมได้ แถมไม่อยากให้เห็นฉายาด้วย

　「แหม แหม น่ารำคาญซะจริง ถ้าคุณอดีตหัวหน้าอัศวินไม่ยอมลงมือ ผมจะจัดการเองก็ได้」

　พอผมมองไปที่มังกรตัวนั้น มันก็ตัวสั่นเบา ๆ

　มองมาหาผมด้วยความหวาดกลัว ไม่คิดเลยว่าสัตว์ประหลาดจะมองผมเป็นสัตว์ประหลาด

　『มองอะไรอยู่ ข้างบน』

　ทันทีที่ผมเริ่มก้าวเข้าไปหา ก็พลันมีความคิดลอยเข้ามาในหัว

　[โทรจิต] สินะ?

　เจ้ามังกรแห่งโรคภัยนั่นมีสกิลนี้ด้วยเหรอ?

　ตอนตรวจสอบสเตตัสคงมองข้ามไปล่ะมั้ง

　อะไรก็ช่าง เล่นด้วยสักหน่อยก็ได้

　「หา?」

　ผมเงยหน้ามองขึ้นฟ้าไป

　พร้อมกกันนั้นเองก็มีสัตว์อสูรสีชมพูตัวหนึ่งพุ่งขึ้นมาจากพื้นใต้เท้า

　「เปฟุ!」

　โมโมะบอลแรบบิท

　[โทรจิต] เป็นของเจ้านี่สินะ

　ปกติบอลแรบบิทน่าจะเป็นมอนสเตอร์รักสงบนี่นา แถมมันไม่น่าจะโดดเข้าหาอันตรายแบบนี้ด้วย

　แล้วทำไมมันถึงออกมากันล่ะ?

　จะว่าไป พอมานึกดูดี ๆ แล้ว เหมือนว่าเมื่อกี้มันจะอยู่ข้าง ๆ มังกรแห่งโรคภัยด้วย เป็นเพื่อนของมังกรนั่นงั้นเรอะ?

　บอลไฟจำนวนหนึ่งลอยวนรอบบอลแรบบิทก่อนจะพุ่งมาหาผม

　แต่ยังไงก็เป็นแค่ระดับ D อยู่ดี

　ผมก้าวถอยหลังไปแล้วใช้มือเปล่าปัดทิ้ง

　「กะ….กรรรรรรร!」

　พอผมเอื้อมมาไปจับดาบ มังกรแห่งโรคภัยก็คำรามออกมา

　อะไรกัน สรุปว่าเป็นเพื่อนกันจริง ๆ เหรอเนี่ย?

　มังกรที่ควรจะเป็นสัญลักษณ์ของปีศาจ กลับเป็นมิตรกับมอนสเตอร์ตัวอื่น แถมยังช่วยทาสมาอีก

　ที่สำคัญเลยคือมันมีฉายา [วีรบุรุษตัวน้อย] กับ [จิตเกื้อกูล] แล้วยังมีชื่อเหมือนผู้กล้าอย่างผมด้วย

　ชักจะสนใจเจ้ามังกรตัวนี้แล้วสิ

　ก่อนอื่นก็ลองฆ่าบอลแรบบิทแล้วดูปฏิกิริยาของมันหน่อยดีกว่า

　ยังไงมังกรนั่นก็ไม่น่าจะขยับได้อยู่แล้ว

　ผมแสยะยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

　ขณะที่กำลังจะชักดาบออกไปฟาดโมโมะบอลแรบบิทก็ยั้งมือไว้ก่อน

　กะอีแค่มอนสเตอร์ระดับ D ใช้แค่มือเปล่าก็พอแล้ว

　แต่พอผมเดินเข้าไปหา โมโมะบอลแรบบิทก็อ้าปากออกกว้าง

　「เปฮิ้ว!」

　แล้วหนามจำนวนมากก็พุ่งออกมาจากปากของมัน

　นี่มัน….หนามต้นแคคทอส?

　ดูเหมือนว่ามันจะเอาหนามเก็บไว้ในตัวเพื่อใช้โจมตี

　ทริกน่ารำคาญ

　ผมยกปลอกดาบขึ้นมาแล้วปัดหนามที่พุ่งเข้ามาออกไป

　「เป…เปฟุ!」

　ก่อนที่ผมจะจับหูของมันไว้

　พอสบสายตากัน ผมก็หัวเราะออกมาเบา ๆ

　ร่างกายของโมโมะบอลแรบบิทสั่นออกมา

　「กรรรรร!」

　มังกรแห่งโรคภัยคำรามออกมาพร้อมคลานมาข้างหน้า

　มันพยายามจะขยับทั้ง ๆ ที่ยังติดอัมพาตอยู่

　เยี่ยมไปเลย

　ต้องแบบนี้สิ ไม่งั้นคงน่าเบื่อตาย

　ผมปล่อยมือจากโมโมะบอลแรบบิทแล้วเตะมันออกไป

　แต่ตอนที่เตะนั้นไม่ได้เตะออกไปแรง เพราะมีมือของอีกคนจับไหล่ไว้จากข้างหลัง

　「เบฟุ!」

　มันเอาหูรองตัวเองไว้ก่อนลงพื้น แล้วก็ลุกขึ้นมาทันที

　ผมเดาะลิ้นเบา ๆ แล้วหันหน้ากลับไปข้างหลัง

　「เอ่อ ช่วยอย่ามาขวางแข้งขวางขาผมนะครับ คุณอดีตหัวหน้าอัศวิน」

　ข้างหลังผมคืออดอล์ฟที่มีสีหน้าสับสน

　น่ารำคาญจริง ๆ

　ตอนนี้หน้าที่ของอดอล์ฟหมดไปแล้ว แถมสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดก็คงไม่เกิดขึ้นด้วย

　ตอนแรกผมตั้งใจว่าจะรีบๆฆ่ามังกรทิ้งแล้วค่อย ๆ ทรมานอดอล์ฟช้า ๆ

　เปลี่ยนมาเป็นรีบฆ่าอดอล์ฟแล้วมาเล่นกับเจ้ามังกรนี่ดีกว่ามั้ยนะ?