[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 165

　อา แย่จังเลยแฮะ

　บ้าจริง ๆ ถึงผมจะผ่อนคลายไปเอง แต่ไม่คิดเลยว่าจะเป็นแบบนี้

　ผมเดาะลิ้นหนึ่งครั้ง แล้วชี้ไปทางอดอล์ฟ

　「『คุกเข่า』」

　ทันทีที่สิ้นคำ ผมก็เปลี่ยนไปชี้ลงพื้นแทน

　ดาบใหญ่ที่อยู่ในมืออดอล์ฟก็ร่วงหล่นลงไปปักอยู่บนพื้น

　「หวา!?」

　ผมปัดฝุ่นออกจากตัวแล้วลุกขึ้นยืน

　「เฮ้อ น่าเบื่อ」

　นี่คือผลจากการที่ถูกตีตรานักโทษที่บาทหลวงลงไว้

　ถ้าใส่พลังเวทลงไปแล้วออกคำสั่ง ก็จะสามารถควบคุมนักโทษได้

　เดิมทีผมมีหน้าที่คุมตัวอดอล์ฟไว้ไม่ให้หนี

　สิ่งนี้มีไว้เป็นหลักประกัน

　บางครั้งมันก็อาจไม่ได้ผล ขึ้นอยู่กับว่าอีกฝ่ายขัดขืนได้รึเปล่า แต่ถ้าแค่หยุดการเคลื่อนไหวนั้นใช้ได้ไม่มีปัญหา

　แต่ผมตั้งใจจะฆ่าโดยแสดงถึงความต่างของพลังให้เห็ร ไม่คิดว่าจะต้องมาใช้

　หมดอารมณ์เลย

　「หนอย แก…ไอ้ขี้ขลาด..」

　อดอล์ฟมองมาทางผมแล้วพูดขึ้น

　โง่รึเปล่า? เข้าใจอะไรผิดไปมั้ง

　「ไม่หรอก ต่อให้เมื่อกี้โดนเข้าไปผมก็ไม่เป็นอะไรอยู่ดี ชื่ออัศวินร้องไห้แล้ว」

　ต่อให้ผมไม่หยุดอดอล์ฟไว้ แค่หนีออกมาใช้ [ฟื้นฟูขั้นสูง] ก็หมดปัญหาแล้ว

　ตอนนี้อดอล์ฟตามผมมาไม่ได้หรอก

　หรือต่อให้ตามมาได้จริง ๆ ผมก็ใช้เวทมนตร์จัดการได้อยู่ดี

　ทว่าถึงผมจะใช้ [ฟื้นฟูขั้นสูง] ไป มันก็ยังมีโอกาสที่จะมีรอยแผลหลงเหลืออยู่บนหน้าผมอยู่ดี

　จะให้ผมยอมเสี่ยงงั้นเหรอ? บนใบหน้าอันงดงามของผมเนี่ยนะ? โดยอดอล์ฟเนี่ยนะ? ไม่มีทาง

　ยังไงอดอล์ฟก็ไม่มีทางชนะผมได้แต่แรกอยู่แล้ว

　ผมอุตส่าห์ลดระดับตัวเองไปเพื่อให้มันสนุกขึ้น แต่ให้ตายยังไงก็ไม่ยอมรับการโจมตีโง่ ๆ นั่นหรอก

　「งั้นก็ บ๊ายบาย แกน่ะหมดประโยชน์แล้วล่ะ」

　ผมเหยียบไหล่อดอล์ฟไว้ แล้วชักดาบต้องสาปออกมาจากฝัก

　แทงดาบสีแดงฉานลงไปบนกลางหลังของอดอล์ฟ

　「อ้ากกก!」

　ไม่ใช่จุดตาย แต่ก็เจ็บอยู่ดี

　ดาบต้องสาป เจ้าหญิงกระหายเลือด

　ดาบที่ตีขึ้นสำหรับสงครามและใช้ทรมาน ว่ากันว่าถูกสร้างขึ้นโดยข้ารับใช้ของราชาปีศาจคนก่อน

　เมื่อเหวี่ยงดาบออกไปจะช่วงชิงพลังชีวิตของศัตรูกลับมาให้ผู้ใช้

　นอกจากนั้นก็ยังมีคำสาปกับพิษอันรุนแรงอยู่ด้วย

　ปล่อยอดอล์ฟไว้แบบนี้ก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

　อีกเดี๋ยวก็คงทรมานจนตายไปเองอยู่ดี

　「ลาก่อน นักโทษหลบหนีอดอล์ฟ」

　ผมยกเท้าออกแล้วตบหลังอดอล์ฟเบา ๆ ก่อนจะถุยน้ำลายซ้ำ

　ทำไมถึงรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ

　นึกว่าหลังฆ่าอดอล์ฟทิ้งจะรู้สึกปรอดโปร่งซะอีก แต่สุดท้ายก็ครึ่ง ๆ กลาง ๆ เอง

　ที่เหลือเอาไประบายกับเจ้ามังกรประหลาดนั่นก็แล้วกัน

　มังกรแห่งโรคภัยนั่น เหมือนว่ามันจะขยับได้นิดหน่อยแล้ว แต่ก็ยังไม่มากพอจะไปไหนมาไหนได้

　ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ผลของอัมพาตเริ่มหาย แต่เพราะมันเป็นอสูรขนาดใหญ่ถึงยังเดินไม่ได้

　ส่วนเจ้าโมโมะบอลแรบบิท….หนีไปแล้วสินะ?

　ต่อให้พยายามหา ถ้ามันขุดดินหนีก็รังแต่จะไปสับสนกับสัตว์อสูรตัวอื่น

　ยังไงก็ไม่ต้องไปตามล่ามันอยู่แล้ว

　มันจะลอบโจมตีมาอีกก็ตอบโต้ได้สบาย

　ที่เหลือก็ทาสที่อยู่ริมทะเลตรงนั้น

　รู้สึกว่าตอนที่หล่อนคุยกับอดอล์ฟ จะบอกว่าเป็นเพื่อนกับมังกรสินะ

　ถ้างั้นก็อาจจะคุ้มค่า

　ผมเหลือบมองมังกรแห่งโรคภัยที่นอนอยู่ แล้วเดินเข้าไปหาทาสหญิงคนนั้น

　「….มะ ไม่นะ!」

　พอผมเดินเข้าไปใกล้ เธอก็ร้องขึ้นอย่างหวาดกลัว

　หลังจากที่เจ้ามังกรนั่นได้ยินเสียงร้อง มันก็คำรามขึ้น

　เป็นเสียงคำรามที่เต็มไปด้วยจิตสังหาร บิงโก

　จงใจส่งเสียงเรียกทั้งที่ยังขยับไม่ได้นี่คิดจะทำอะไรกัน?

　มันดูสเตตัสของผมได้ ก็น่าจะรู้ความแตกต่างของพลังแล้วนี่นา

　ไม่ฉลาดเอาซะเลย

　ผู้หญิงคนนี้มีหูแมวอยู่บนหัว

　เฟลิส・ฮิวม่าสินะ?

　ชื่อคือนีน่า・นีฟ่า

　แทบไม่มีความสามารถในการต่อสู้ อย่างมากก็สู้ได้แค่มอนสเตอร์ระดับ E

　พ่อค้าทาสคนนั้น มีทาสที่เป็นเฟลิส・ฮิวม่าอยู่ด้วยแน่ ๆ

　แปลว่าเธอคนนี้รอดจากการตกเป็นเหยื่อแซนด์เซนติพีดมาได้

　มีรายงานเข้ามาว่ามีมังกรแห่งโรคภัยตามมาด้วยนี่

　พ่อค้าทาสนั่นคงไม่คิดแน่ว่ามังกรแห่งโรคภัยจะมาช่วยมนุษย์

　เจ้านี่น่าจะจับมาเล่นได้

　จู่ ๆ ผมก็เผลอเลียริมฝีปากไปโดยไม่รู้ตัว

　แย่แฮะ คงต้องแก้นิสัยเสียนี่ซะก่อน

　แต่….พอมาดูใกล้ ๆ แล้ว ทาสครึ่งสัตว์คนนี้ก็มีใบหน้าได้รูปไม่น้อย

　แม้จะโดนผลของ [คำสาป] เข้าไปทำให้หน้าซีดไปหน่อย แต่ก็ปกปิดความงามแท้จริงไม่ได้

　นัยน์ตาที่ดูคล้ายคลึงกับแมว ริมฝีปากเบาบาง จมูกที่ไม่โด่งเกินหรือแบนมากไป

　ถือว่าผิดแปลกในหมู่ทาสที่ถูกจับส่งผ่านรถม้าทั้งหลาย

　คนขายจะไปขายที่อื่นก็ได้ ไม่จำเป็นต้องข้ามทะเลทรายมาอย่างนี้

　มีไว้สำหรับแลกเปลี่ยนเพื่อลดภาษีงั้นเหรอ? หรือว่าเอามาให้ทางโบสถ์กัน?

　ผิดคาดจริง ๆ

　ฆ่าทิ้งไปเฉย ๆ คงไม่คุ้ม

　นอกจากมังกรแล้วเอากลับไปขายด้วยก็คงไม่เลวเท่าไหร่

　แต่จากที่ที่ผมมาซื้อขายได้ยาก ถ้าผ่านคนกลางก็สืบประวัติได้ง่าย

　ยังไงเรื่องก็คงต้องถึงหูพ่อค้าทาสรายนั้น ต่อให้ผมปิดปากหมอนั่นไปก็ใช่ว่าจะหยุดข่าวได้ทั้งหมด

　แต่ไม่ว่ายังไง ฆ่าทิ้งก็ไม่คุ้มค่าอยู่ดี

　ถ้าผมปราบมังกรแล้วช่วยชีวิตทาสกลับไปได้ ก็น่าจะทำให้ชื่อเสียงของผมโด่งดังยิ่งขึ้นด้วย

　สร้างชื่อเสียงให้ชื่อผู้กล้า บาทหลวงน่ารำคาญนั่นจะได้ไม่อารมณ์เสีย

　ไหน ๆ ก็จัดการอดอล์ฟให้แล้ว ขอของฝากสักหน่อยก็คงได้

　ยังไงผมก็ตั้งใจจะไปจากฮาเรเนอยู่แล้ว มีเพื่อนร่วมทางไปอีกสักคนก็ไม่เห็นจะเสียหาย

　หญิงงามแบบนี้ เอาไปใช้ต่อรองกับพวกขุนนางได้สบาย

　ถ้ามีปัญหามากนักก็ให้ไปยืมสักคืนสองคืน เกะกะเมื่อไหร่ก็ขายทิ้ง

　พวกคนรวย ๆ ชอบมีรสนิยมแปลก ๆ อยู่แล้ว

　ถ้าไม่ขายทิ้ง จะเก็บไว้ฆ่าเล่นเมื่อไหร่ก็ได้

　「เอาล่ะครับ ใจเย็นลงก่อนนะ? ผมแค่มาช่วยเฉย ๆ ก่อนอื่นช่วยบอกชื่อมาก่อนจะได้รึเปล่าเอ่ย?」

　ผมเปลี่ยนน้ำเสียง พร้อมส่งยิ้มเป็นมิตรไปให้

　เรื่องชื่อน่ะรู้อยู่แล้ว แต่การถามชื่อจะช่วยให้เข้าถึงได้ง่ายขึ้น

　แถมยังทำให้ผมอ่านความคิดของอีกฝั่งได้ด้วย

　ถ้าดูจากที่ผมทำไปตะกี้ คนอื่นคงไม่คิดว่าผมเป็นคนดีเท่าไหร่

　แต่ตอนนี้มันไม่สำคัญหรอก

　ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิงที่ร่วมเดินทางพร้อมมังกรแห่งโรคภัย ไม่ใช่คนปกติอยู่แล้ว

　ถ้ามีทางไหนที่ทำให้เธออยู่รอดได้ ก็คงจะคว้าเอาไว้ทั้งนั้น

　นี่อาจจะเป็นเหตุผลที่ทำให้เธอรอดในขณะที่คนอื่นโดนกินไปหมด

　คนเราย่อมเลือกทางที่มีโอกาสรอดมากกว่าอยู่แล้ว

　อันที่จริง ถ้าเธออยากจะมีชีวิตอยู่ ทางนู้นต่างหากที่ควรเข้าหาผม แม้จะไม่อยากก็ตาม

　「นี….」

　เธอพูดขึ้นด้วยเสียงสั่น

　「นี? เริ่มด้วยนีงั้นเหรอ?」

　ผมถามกลับไปอย่างสุภาพ

　ทันใดนั้นเอง ตาของเธอก็เบิกกว้าง

　「ฮิเนี๊ยย!」

　ก่อนหน้านี้เธอนั่งอยู่เฉย ๆ จู่ก็ลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้ามาหาผม

　ผมสับสนไปชั่วขณะว่าเกิดอะไรขึ้น

　รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ในเล็บเธอมีเศษเนื้อติดอยู่

　อ้อ ผู้หญิงคนนี้ ข่วนหน้าผมงั้นเหรอ

　「หึ หึหึ….」

　ไม่คิดเลยว่าจะตอบแทนกันแบบนี้

　ผมยกมือขึ้นมาแตะที่บาดแผลบนใบหน้าเบา ๆ

　「ถูกข่วนด้วยน้ำมือของมนุษย์สัตว์โสโครก ช่างกล้าหาญเสียจริง…ใช่แล้ว…」

　เปลี่ยนแผน ฆ่าทิ้งเลยดีกว่า

　ไม่ต้องคิดอะไรมากแบบนี้แหละดีแล้ว

　「นะ….เนี๊ยยย!」

　ผมใช้หลังมือฟาดเข้าไปที่คาง จับคอหล่อนแล้วยกขึ้น

　「กรรรรรรร!」

　แล้วมังกรนั่นก็คำรามขึ้นมาพร้อม ๆ กัน

　พอผมหันไปดู ก็เห็นมันเงยหน้าคำรามขึ้นฟ้า

　หลุดจากสถานะอัมพาตจนได้สินะ?

　ผมปล่อยมือจากมนุษย์สัตว์ไป

　เธอล้มลงกับที่

　ต่อให้ผมไม่ต้องทำอะไร อีกเดี๋ยวก็คงตายเพราะคำสาปอยู่ดี

　ทันทีที่มันหลุดจากอัมพาตได้ มันก็ยิง [คาไมทาจิ] ออกมาทันที

　แบบนี้ไม่คำรามให้ผมรู้น่าจะดีกว่านะ

　อะไรก็ช่าง ยังไงก็ไม่โดนอยู่แล้ว

　หรือว่ามันจงใจเรียกเพื่อให้ผมปล่อยมือ?

　「…ฮึ ฮะฮะ」

　กลั้นหัวเราะไม่ไหวแล้ว

　มังกรแห่งโรคภัย อาจจะใช้ประโยชน์ได้ก็ได้

　น่าสนใจจริง ๆ

　จะฆ่าตรงนี้ก็น่าเสียดายเกินไป

　ไหนๆผมก็จัดการอดอล์ฟไปแล้ว คราวนี้ถึงคิวแกแล้วล่ะ

　จะจัดเตรียมความตายที่เหมาะสมกับมังกรรักมนุษย์อย่างแกให้เอง